Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-565/15/WRz
z 26 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 17 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług świadczonych na rzecz spółki komandytowej przez komandytariusza tej spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów usług świadczonych na rzecz spółki komandytowej przez komandytariusza tej spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz jest komandytariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka). Działalność tą prowadził zanim zawarł umowę Spółki.

Umowa Spółki nie zobowiązuje Wnioskodawcy do pracy na rzecz Spółki, ani nie jest upoważniony do prowadzenia spraw Spółki. Wnioskodawca uczestniczy w zysku w spółce zgodnie z postanowieniami umowy spółki. Niezależnie od tego rozważa świadczenie na rzecz Spółki usług. Wszystkie usługi wykonywane przez Wnioskodawcę mieściłyby się w zakresie prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy jako wspólnik spółki komandytowej, będzie mógł wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług traktować jako koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie miał możliwość traktowania, jako koszty uzyskania przychodu (związane z udziałem w spółce komandytowej) wynagrodzenia wypłaconego mu z tytułu świadczonych na rzecz Spółki usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał on możliwość traktowania wypłaconego mu wynagrodzenia z tytułu usług świadczonych przez niego na rzecz Spółki jako kosztu uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W myśl art. 8 ust. 2 powołanej ustawy, zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci.

Powyższe ograniczenie nie stoi na przeszkodzie uznawania wynagrodzenia z tytułu usług świadczonych przez komandytariusza na rzecz Spółki w ramach odrębnej od Spółki indywidualnej działalności gospodarczej za koszty uzyskania przychodów związane z uczestnictwem przez podatnika w Spółce. W przypadku prowadzenia kilku działalności gospodarczych, osobnemu rozliczeniu podlega każda z nich. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2009 roku, w którym wprost wskazano skoro rozliczeniu podlega określona firma, to w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) mowa o wartości pracy własnej podatnika w ramach tej konkretnej firmy. Koszt uzyskania przychodów należy wiązać z konkretnym źródłem przychodu, a takim jest przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W sytuacji gdy podatnik prowadzi kilka działalności gospodarczych nie można ze wspomnianego przepisu wywodzić prawa do zakwestionowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów we wszystkich firmach. Zatem ograniczenie to dotyczy jedynie jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie zaś uczestnictwa w spółce komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Działalność tą prowadził zanim zawarł umowę Spółki. Wszystkie usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz ww. spółki komandytowej mieściłyby się w zakresie prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że w sytuacji gdy jeden ze wspólników będący wspólnikiem spółki komandytowej świadczy usługi dla tej spółki, jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z ww. spółką następują w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, a nie stosunek oparty o umowę zawartą na podstawie przepisów prawa pracy. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie opisane we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić zatem należy, że tzw. wynagrodzenie Wnioskodawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu Spółki komandytowej której jest wspólnikiem, o ile w istocie wydatek ten spełniać będzie przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże zauważyć należy, że dla Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki komandytowej ww. wydatek będzie mógł stanowić koszt podatkowy, proporcjonalnie do jego udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną (…) u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, w myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Z ww. zastrzeżeniem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.