INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2012 r. (data wpływu 8 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2012 r. (wpływ w dniu 8 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne.

W związku ze stwierdzeniem braków, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), pismem z dnia 29 maja 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia tego wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie doręczone zostało w dniu 1 czerwca 2012 r. W dniu 8 czerwca 2012 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na wezwanie.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca choruje od 1990 r., z powodu problemów krążeniowych. W 2004 r., po przebytym drugim zawale serca, Wnioskodawca został zaliczony przez Okręgową Komisję Lekarską do pierwszej grupy inwalidzkiej. Do wniosku Wnioskodawca załączył Orzeczenie. W listopadzie 2007 r. Wnioskodawca odbył leczenie w Klinice Kardiochirurgii, gdzie zastosowano leczenie w postaci wszczepienia bay-pasów (19 listopada 2007 r.). Wnioskodawca w lutym 2009 r., po wyżej wymienionym leczeniu, doznał trzeciego zawału mięśnia sercowego. W lutym 2010 r. u Wnioskodawcy nastąpił zator tętnicy udowej. Wnioskodawca leczy się do tej pory w Ośrodku Chirurgii Naczyniowej.

W związku z tym, że Wnioskodawca został zaliczony do I grupy inwalidzkiej, z opieką osób drugich, w czasie remontu mieszkania, łazienka została przystosowana do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Wanna została zastąpiona kabiną z natryskiem.

W piśmie z dnia 8 czerwca 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że jest inwalidą pierwszej grupy z następującymi schorzeniami:

• przewlekła choroba serca z zawałami przebytymi w latach: 2001, 2003, 2009,

• operacja bay-pasów w 2007 r.,

• cukrzyca,

• zarostowe stwardnienie tętnic kończyn dolnych, z przebytą sympatokomią lędźwiową lewostronną,

• przewlekłe zapalenie wątroby,

• cukrzyca typu II insulinozależna,

• choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa,

• nadciśnienie tętnicze.
  
  

W przypadku Wnioskodawcy remont łazienki był konieczny, a w szczególności zlikwidowanie wanny do kąpieli i zastąpienie jej kabiną prysznicową, z uwagi na to, że kapiąc się miał trudności z wyjściem z wanny. Wnioskodawca musiał korzystać z pomocy drugiej osoby.

Wnioskodawca informuje, że nie korzystał z żadnego dofinansowania ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, PFRON, NFZ, ani z żadnej innej dotacji. Wszystkie prace zostały dokonane za Jego pieniądze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku Wnioskodawcy może On odliczyć od podatku wydatki poniesione na remont łazienki – w tym przypadku zakup kabiny prysznicowej i brodzika...

Zdaniem Wnioskodawcy, może odliczyć od podatku wydatki poniesione na przystosowanie łazienki dla potrzeb osoby niepełnosprawnej. Zaznacza, że według broszury informacyjnej do załącznika PIT – O, do niniejszej sprawy odnosi się art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 19991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ponadto, wskazać należy, iż przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 cyt. ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Pojęcie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, aby zaistniała podstawa do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo – modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika, zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego powinien być uzależniony zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, mający indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, mającą powiązanie z niepełnosprawnością.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2004 r., po przebytym drugim zawale serca, został zaliczony przez Okręgową Komisję Lekarską do pierwszej grupy inwalidzkiej.

Wnioskodawca jest inwalidą z następującymi schorzeniami:

• przewlekła choroba serca z zawałami przebytymi w latach: 2001, 2003, 2009,

• operacja bay-pasów w 2007 r.,

• cukrzyca,

• zarostowe stwardnienie tętnic kończyn dolnych, z przebytą sympatokomią lędźwiową lewostronną,

• przewlekłe zapalenie wątroby,

• cukrzyca typu III insulinozależna,

• choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa,

• nadciśnienie tętnicze.
  
  

W związku z tym, że Wnioskodawca został zaliczony do I grupy inwalidzkiej, z opieką osób drugich, w czasie remontu mieszkania, łazienka została przystosowana do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Wanna została zastąpiona kabiną z natryskiem. Wnioskodawca zaznacza, że remont łazienki był konieczny, z uwagi na to, że kapiąc się miał trudności z wyjściem z wanny i musiał korzystać z pomocy innej osoby.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup kabiny prysznicowej i brodzika, nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne. Wydatki te nie wykazują bowiem cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością przeprowadzony remont poprawi warunki życia, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności Wnioskodawcy, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne. Z wniosku nie wynika bowiem, że kabina prysznicowa i brodzik posiadały takie parametry, które cechują się indywidualnością ze względu na niepełnosprawność Wnioskodawcy.

Stwierdzić zatem należy, że wskazane wyposażenie mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób, niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Nie można więc stwierdzić, że kabina prysznicowa i brodzik noszą znamiona wyposażenia stosownego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Należy również wskazać, że każdy podatnik dokonujący remontu, czy modernizacji mieszkania, może dokonać zakupu kabiny prysznicowej i brodzika, posiadających parametry wskazane przez Wnioskodawcę. Może zatem ponieść te wydatki, które poniósł Wnioskodawca.

Zatem, remont czy modernizacja mieszkania w ww. zakresie nie ma cech indywidualnego przeznaczenia wynikającego z niepełnosprawności.

Podkreślić należy, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Reasumując, stwierdzić należy, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż wymienione we wniosku wydatki spełniają przesłanki określone w ww. przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogą być odliczone od dochodu.

Do wniosku Wnioskodawca załączył dokumenty. Zaznacza się, iż tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.