Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-307/16/BKD
z 25 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 marca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 30 marca 2016 r.), uzupełnionym 16 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy koszty nabycia od podwykonawców oprzyrządowania i narzędzi (np. form odlewniczych w przypadku Spółki) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów z działalności strefowej, tzn. objętej zezwoleniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy koszty nabycia od podwykonawców oprzyrządowania i narzędzi (np. form odlewniczych w przypadku Spółki) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów z działalności strefowej, tzn. objętej zezwoleniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 maja 2016 r. Znak IBPB-1-2/4510/307/16/BKD wezwano do jego usunięcia. Uzupełnienia dokonano 16 maja 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”) w oparciu o zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej z dnia 6 lipca 2011 r., między innymi w zakresie produkcji części do pojazdów samochodowych (w tym m.in. elementów układów zawieszenia pojazdów samochodowych takich jak amortyzatory powietrzno-olejowe oraz zaciski hamulcowe). Działalność w branży motoryzacyjnej wymusza na Spółce dostosowanie struktury własnej produkcji do aktualnego zapotrzebowania rynku na wytwarzane przez siebie produkty. Ponadto działalność w branży motoryzacyjnej niejako wymusza na podmiotach z tej branży współdziałanie i kooperację z innymi podmiotami odpowiedzialnymi za dostawę poszczególnych komponentów lub materiałów do produkcji. Producenci samochodów (a więc podmioty stojące na samej górze hierarchii przemysłu motoryzacyjnego) samodzielnie wytwarzają jedynie część podzespołów do produkowanych przez siebie pojazdów, powierzając resztę produkcji różnego rodzaju komponentów i części składowych wyspecjalizowanym w tym zakresie podwykonawcom, takim jak Spółka, będąca producentem wspomnianych elementów układów zawieszenia. Taka struktura podziału całej branży motoryzacyjnej (produkcja poszczególnych elementów przez wyspecjalizowane podmioty) ma zagwarantować wysokiej jakości produkty, spełniające wszelkie wymagane normy bezpieczeństwa produkowanych pojazdów. Tak jak wspomniano powyżej, aby spełnić wymogi stawiane przez producentów samochodów co do jakości dostarczanych im produktów, strategia sektora motoryzacyjnego dopuszcza podział funkcji produkcyjnych oparty na wzajemnej kooperacji różnych podmiotów przy wytwarzaniu poszczególnych podzespołów. Współpraca ta polega na tym, że wyroby gotowe jednych podmiotów są jednocześnie materiałami produkcyjnymi dla innych podmiotów. W rezultacie transakcje towarowe między poszczególnymi producentami obejmują zakup wyrobów niższego rzędu w celu ich przetworzenia w podzespoły wyższego rzędu poprzez wytwarzaną przez siebie wartość dodaną. W przypadku Spółki, specyfika jej produkcji wymaga nabycia specjalistycznych komponentów do produkcji, które co do zasady przeznaczone są do wyprodukowania przez Spółkę ściśle określonego typu produktu dla konkretnego modelu samochodu. Z uwagi na to, że dostawcy tychże komponentów nie są w stanie wyprodukować na posiadanym przez siebie parku maszynowym takich specjalistycznych części (komponentów), to nabywają oprzyrządowanie i narzędzia do maszyn (w postaci np. form odlewniczych) we własnym zakresie, obciążając kosztami nabycia Spółkę. Następnie przy użyciu tych form produkują i sprzedają Spółce przedmiotowe komponenty. W związku z faktem, że w ostatecznym rozrachunku, koszty zakupu przez podwykonawców narzędzi i oprzyrządowania do produkcji są ponoszone przez Spółkę, ich wartość nie jest skalkulowana przez podwykonawcę w cenie komponentu, który jest dostarczany Spółce. Reasumując, Spółka nabywa od podwykonawców komponenty po cenie niższej, niż gdyby koszty wspomnianych narzędzi nie były przez nią ponoszone. Wymogi co do nabycia i wykorzystania przy produkcji komponentów określonego modelu formy odlewniczej stawiane są przez nabywcę wyprodukowanych przez Spółkę wyrobów gotowych, czyli producenta samochodów. Bez zakupu wspomnianych form, Spółka nie miałaby możliwości prowadzenia działalności oraz uzyskiwania przychodów w zakresie produkcji i sprzedaży tego konkretnego wyrobu. Dostawcy komponentów nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką oraz prowadzą działalność gospodarczą zarówno na terenach specjalnych stref ekonomicznych, jak i poza takimi strefami. Przy pomocy form odlewniczych, wykonują oni produkcję testową, której wyniki podlegają aprobacie technicznej i jakościowej zarówno samej Spółki, jak i końcowo - producenta samochodów. Po uzyskaniu tejże aprobaty zostaje uruchomiona produkcja seryjna. Zazwyczaj przed rozpoczęciem produkcji seryjnej (względnie na samym początku tej produkcji), własność wspomnianych form odlewniczych przenoszona jest przez Spółkę na rzecz podmiotu dla którego produkowane są przez Spółkę dane wyroby gotowe - czyli producenta samochodów. Jednakże formy te przez cały okres produkcji danego modelu wyrobu pozostają w zakładzie podwykonawcy Spółki, który przy ich użyciu produkuje przedmiotowy komponent (składnik) wytwarzanego przez Spółkę wyrobu gotowego. W zakresie sprzedaży oprzyrządowania i narzędzi (np. form odlewniczych) Spółka podkreśla, iż sprzedaż ta nie jest przedmiotem jej zasadniczej działalności gospodarczej, który byłby określony w zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, jednakże nierozerwalnie służy realizacji działalności podstawowej Spółki. Jednocześnie produkty wytwarzane przez Spółkę (w skład których wchodzi m.in. komponent wytworzony przez podwykonawcę) stanowią produkty powstające w wyniku działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia i przychody z ich sprzedaży jako takich korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty nabycia od podwykonawców oprzyrządowania i narzędzi (np. form odlewniczych w przypadku Spółki) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów z działalności strefowej, tzn. objętej zezwoleniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

Zdaniem Wnioskodawcy, specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U z 2015 r., poz. 282 ze zm.). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej „zezwoleniem”, (art. 16 ww. ustawy). Jednocześnie zezwolenie określa przedmiot i warunki prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych). Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu. Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. W ramach prowadzonej działalności Spółka realizuje określone projekty produkcyjne. W celu realizacji zleceń produkcyjnych niezbędne jest posiadanie określonych narzędzi, które umożliwiają wytworzenie produktów o określonych cechach wymaganych przez odbiorców. Bez zakupu narzędzi, Spółka nie miałaby możliwości prowadzenia działalności polegającej na produkcji wyrobów strefowych. Spółka zaopatruje się w narzędzia poprzez ich nabycie od firm produkujących na jej zlecenie (podwykonawców). Ze względu na istotne dopasowanie narzędzi do określonego zlecenia produkcyjnego narzędzia są wykorzystywane wyłącznie do jego realizacji, tj. produkcji wyrobów strefowych. Zakupione oprzyrządowanie i narzędzia są elementami produkcji Wnioskodawcy (proces produkcyjny dotyczy produktów określonych w zezwoleniu), a przed rozpoczęciem produkcji lub we wczesnej fazie produkcji narzędzia te (oprzyrządowanie) podlegają zbyciu na rzecz zlecającego zamówienie (tj. producenta samochodów).

Powyższe zdaniem Spółki oznacza, że przychód wynikający ze sprzedaży takiego oprzyrządowania (czy też narzędzi) jest ściśle związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, ponieważ:

1. zakup oprzyrządowania umożliwia realizację przez Spółkę projektów produkcyjnych polegających na wytwarzaniu wyrobów strefowych, a zatem nie ulega wątpliwości, iż nabycie jest warunkiem koniecznym do realizowania działalności produkcyjnej podlegającej zwolnieniu;
2. wykorzystanie oprzyrządowania umożliwia wytworzenie produktów o cechach wymaganych przez ostatecznych odbiorców, a zatem nabycie oprzyrządowania odbiorcom (producentom samochodów), pozostają w funkcjonalnym związku z działalnością produkcyjną Spółki;
3. oprzyrządowanie jest nabywane zgodnie z potrzebami odbiorców wyłącznie w celu umożliwienia Spółce prowadzenia jej głównej działalności polegającej na wytwarzaniu wyrobów strefowych.
   
   

Reasumując, zdaniem Spółki koszty nabycia oprzyrządowania i narzędzi (np. form odlewniczych w przypadku Spółki) stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów z działalności strefowej, tzn. objętej zezwoleniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282 dalej: „ustawa o SSE”). Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej (art. 16 ust. 1 ustawy o SSE).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej także: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Równocześnie art. 17 ust. 4 updop, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Tak więc warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy. Wówczas dochód z takiej działalności również nie będzie podlegał zwolnieniu. Zatem, zarówno przepis art. 17 ust. 4 updop, jak również art. 12 ustawy o SSE jednoznacznie wskazują na bezwarunkowy związek miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (objętej zezwoleniem) z możliwością korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Sposób sformułowania wskazanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że odwołują się one do geograficznych granic specjalnych stref ekonomicznych. Zarówno przepis zamieszczony w updop, jak też uregulowania zawarte w ustawie o SSE i rozporządzeniu o pomocy publicznej wydanym do tej ustawy wskazują na bezwarunkowy związek miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (objętej zezwoleniem) przynoszącej określony dochód z możliwością nabycia uprawnień do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Z uwagi na fakt, że updop nie zawiera definicji pojęć składających się na sformułowanie „działalność gospodarcza prowadzona na terenie strefy”, należy dokonać analizy zwrotów wchodzących w zakres tego sformułowania, tj. „prowadzenie działalności gospodarczej” oraz „teren prowadzenia działalności” poprzez odwołanie się do ich znaczenia językowego. I tak, „prowadzić” w odniesieniu do działalności gospodarczej oznacza „wykonywać, kontynuować jakąś czynność, działalność”, „teren” zaś to „pewien obszar ziemi”, „część powierzchni ziemi wraz z jej rzeźbą i pokryciem”, „obszar objęty sferą czyjegoś działania”, „sfera działania, pole aktywności” (Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN – http://sjp.pwn.pl).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką prowadzącą działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o zezwolenie. Działalność polega między innymi na produkcji części do pojazdów samochodowych. W przypadku Spółki, specyfika jej produkcji wymaga nabycia specjalistycznych komponentów do produkcji, które co do zasady przeznaczone są do wyprodukowania przez Spółkę ściśle określonego typu produktu dla konkretnego modelu samochodu. Z uwagi na to, że dostawcy tychże komponentów nie są w stanie wyprodukować na posiadanym przez siebie parku maszynowym takich specjalistycznych części, to nabywają oprzyrządowanie i narzędzia do maszyn (w postaci np. form odlewniczych) we własnym zakresie, obciążając kosztami nabycia Spółkę. Następnie przy użyciu tych form produkują i sprzedają Spółce przedmiotowe komponenty. Koszty zakupu przez podwykonawców narzędzi i oprzyrządowania do produkcji są ponoszone przez Spółkę, ich wartość nie jest skalkulowana przez podwykonawcę w cenie komponentu, który jest dostarczany Spółce. Spółka nabywa od podwykonawców komponenty po cenie niższej, niż gdyby koszty wspomnianych narzędzi nie były przez nią ponoszone. Dostawcy komponentów nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką oraz prowadzą działalność gospodarczą zarówno na terenach specjalnych stref ekonomicznych, jak i poza takimi strefami. Przy pomocy form odlewniczych, wykonują oni produkcję testową, której wyniki podlegają aprobacie technicznej i jakościowej zarówno samej Spółki, jak i końcowo-producenta samochodów. Po uzyskaniu tejże aprobaty zostaje uruchomiona produkcja seryjna. Zazwyczaj przed rozpoczęciem produkcji seryjnej (względnie na samym początku tej produkcji), własność wspomnianych form odlewniczych przenoszona jest przez Spółkę na rzecz podmiotu dla którego produkowane są przez Spółkę dane wyroby gotowe - czyli producenta samochodów. Formy te przez cały okres produkcji danego modelu wyrobu pozostają w zakładzie podwykonawcy Spółki, który przy ich użyciu produkuje przedmiotowy komponent wytwarzanego przez Spółkę wyrobu gotowego.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że w omawianej sprawie istotny jest fakt, że oprzyrządowanie na którym podwykonawcy wykonują specjalistyczne komponenty dla Wnioskodawcy nie jest bezpośrednio wykorzystywane przez Wnioskodawcę, a co istotniejsze w całym okresie od momentu zakupu tego oprzyrządowania do momentu jego sprzedaży producentowi samochodów znajduje się ono na terenie zakładu podwykonawcy. Oznacza to, że omawiane oprzyrządowanie i narzędzia będą wykorzystywane przez inny podmiot w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zatem, jeżeli oprzyrządowanie przy pomocy którego powstają komponenty do wyrobu produktu finalnego jest wykorzystywane poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej przez podwykonawcę (inny podmiot gospodarczy), to biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że wydatku na jego nabycie Spółka nie może zaliczyć do kosztów działalności strefowej. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.