Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-318/16/AnK
z 19 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 marca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 12 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy ponoszone opłaty za magazynowanie oraz przewiezienie soli należy rozpoznawać w momencie sprzedaży zmagazynowanej soli - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy ponoszone opłaty za magazynowanie oraz przewiezienie soli należy rozpoznawać w momencie sprzedaży zmagazynowanej soli. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 4 maja 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-318/16/AnK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 12 maja 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 stycznia 2016 r. Spółka Akcyjna oraz spółki od niej zależne tworzą podatkową grupę kapitałową (dalej: „PGK”, „Wnioskodawca”) w rozumieniu przepisów UPDOP, w której Spółka Akcyjna została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej. Podstawa opodatkowania PGK jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy o CIT, w związku z art. 7 ust. 1-3 ustawy o CIT.

Jedna ze Spółek wchodzących w skład PGK (dalej: „Spółka”) jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Spółka jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu Kwasu Siarkowego. Oprócz powyższego Spółka prowadzi także działalność w zakresie produkcji związków renu (metalu wykorzystywanego w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz działalność w zakresie handlu metalami nieżelaznymi i substancjami chemicznymi.

Zapotrzebowanie na sprzedawaną przez Spółkę sól drogową cechuje się swoją specyfiką na którą składa się konieczność dostarczenia bardzo dużej ilości towaru w bardzo krótkim czasie (po pojawieniu się opadów śniegu). W praktyce - jest to niemożliwe, dlatego też praktykowanym na rynku rozwiązaniem jest przechowywanie jej w magazynach zlokalizowanych u przyszłych odbiorców bądź w ich bliskim sąsiedztwie. W taki też sposób postępuje Spółka, zawierając z podmiotami gospodarczymi umowy, na mocy których przekazuje im sól drogową do depozytu, a następnie - sprzedaje ją tym podmiotom lub innym kontrahentom.

Specyficzną cechą umowy jest to, że zobowiązuje ona drugą stronę m.in. do:

• przemieszczenia soli drogowej do magazynów zlokalizowanych u przyszłych odbiorców bądź w bliskim sąsiedztwie,
• przechowywania jej w sposób gwarantujący utrzymanie parametrów jakościowych,
• hałdowania soli i zabezpieczenia jej przed wpływem warunków atmosferycznych,
• w przypadku sprzedaży tak zdeponowanej soli przez Spółkę na rzecz firmy trzeciej (a więc innej, niż podmiot, który ją magazynuje) - załadunku soli na podstawione przez tą firmę trzecią środki transportu (po uprzednim otrzymaniu od Spółki dyspozycji w tym zakresie),
• ważenia w/w pojazdu po załadunku,
• rozliczenia ilościowego depozytu.
  
  

Tak szczegółowe wyspecyfikowanie czynności (wraz z określeniem wynagrodzenia za nie) jest konieczne, gdyż co do zasady - umowy przewidują, że:

• podmiot odbierający sól - deponuje ją u siebie, sól jednak jest nadal własnością Spółki, w związku z czym - o ile Spółka sprzeda ją innemu podmiotowi niż ten który ją przechowuje - podmiot przechowujący dokona jej wydania, załadunku, zważenia, itp. (za które to czynności otrzyma od Spółki wynagrodzenie),
• podmiot przechowujący u siebie sól - może ją jednak od Spółki kupić (wtedy wysyła zamówienie, a po uzyskaniu akceptacji Spółki - pobiera ją z magazynu, a Spółka wystawia fakturę, itd.).
  
  

Czasem jednak umowy nie zawierają opisanych powyżej klauzul, na podstawie których sól ma być załadowywana na podstawione środki transportu, ważona, wydawana na zewnątrz - gdyż Spółka nie przewiduje, że mógłby ją kupić inny podmiot, niż ten który ją przechowuje. Zapisy umowy precyzują więc wtedy zasady magazynowania, pobierania z magazynu przez kontrahenta, fakturowania, itd. Możliwe jest jednak, że Spółka zabierze sól drogową z takiego magazynu samodzielnie i przykładowo - dostarcza ją innemu odbiorcy, a następnie pobranie to - uzupełnia kolejną dostawą.

Podsumowując, Spółka w związku z dostarczaniem soli do magazynów zewnętrznych i przechowywanie jej tam - płaci następujące opłaty:

• koszty przemieszczenia i magazynowania soli (w tym jej hałdowania itp.) w pierwszym roku po jej dostarczeniu na skład (często są w nich ujęte koszty transportu), obliczane jako iloczyn stawki za tonę i ilości przechowywanych ton soli drogowej,
• koszty magazynowania soli w kolejnym roku, obliczane jako iloczyn ilości przechowywanej soli i ceny za jednostkę - jeśli z uwagi na warunki pogodowe sól nie zostanie sprzedana,
• koszty wydania/załadunku soli - o ile wystąpią (to jest w przypadku, kiedy zostanie zakupiona przez podmiot inny, niż ten, który ją magazynuje),
• koszty przewiezienia soli z jednego magazynu do drugiego - o ile wystąpią (tj. w sytuacji, kiedy pojawi się taka potrzeba, przykładowo, kiedy na sól drogową zdeponowaną w jednym magazynie nie ma popytu, zgłoszona natomiast zostanie Spółce potrzeba dostarczenia soli do innego magazynu w pobliżu, którą tam zainteresowany będzie inny klient).
  
  

Co bardzo istotne - Spółka płaci podmiotom, u których magazynowana jest sól stosowne wynagrodzenie, bez względu na to, czy ostatecznie sól tą kupią oni, czy też podmioty zewnętrzne. Stanowi ona iloczyn ilości przemieszczanej/zmagazynowanej soli w tonach oraz uzgodnionej stawki, jednakże Spółka wynagrodzenie za przechowywanie ponosi z góry za cały rok, przy czym o ile sól w przeciągu tego roku nie znajdzie nabywców, a Spółka nie zdecyduje się zabrać jej z danego magazynu - konieczne jest poniesienie tej opłaty (ustalonej na analogicznych zasadach) za kolejny rok z góry.

Wnioskodawca ponadto informuje, że Spółka - jako samodzielny podatnik podatku CIT (do dnia 31 grudnia 2015 r.) - otrzymała interpretację indywidualną, Znak: IBPB-1-3/4510-716/15/TS wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w przedmiocie niniejszego wniosku. Jednakże z uwagi na fakt, że od dnia 1 stycznia 2016 r. podatnikiem podatku CIT jest PGK, ponowne wystąpienie z niniejszym wnioskiem jest uzasadnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty ponoszonych opłat za magazynowanie soli oraz koszty przewiezienia soli z jednego magazynu do drugiego można rozpoznawać dopiero w momencie sprzedaży zmagazynowanej soli (traktując je jako koszty bezpośrednie)?

W opinii Wnioskodawcy, zważywszy na obowiązujące uregulowania ustawowe oraz specyfikę ponoszonych opłat - zasadne będzie uznanie ich za koszt bezpośredni i rozpoznawane w momencie sprzedaży zmagazynowanej soli.

Kwestię zasad rozliczania kosztów w czasie oraz momentów wykazywania ich w rozliczeniach podatkowych regulują zapisy art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT. Ustawa uzależnia sposób potrącania kosztów podatkowych od tego, czy koszty są bezpośrednie, czy pośrednie.

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Powołany art. 15 ust. 4b ustawy o CIT stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
   
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego
   

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast jak stanowi art. 15 ust. 4c ustawy o CIT - koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, co wynika z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Funkcjonujące w ustawie o CIT rozróżnienie na koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami wymaga kwalifikacji wszystkich ponoszonych przez podatnika wydatków. Ustawodawca niestety nie zdefiniował tych pojęć. Jak wskazuje jednak piśmiennictwo podatkowe (Jaszczak D. i in., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz., wyd. LEX, 2014 r.), językowa wykładnia sformułowania „koszt bezpośrednio związany z przychodami” wskazuje, że są to wszelkie koszty, w których przypadku jest możliwe ustalenie bezpośredniego, ścisłego związku z osiąganymi przychodami. Innymi słowy, są to koszty, których poniesienie bezpośrednio przyczynia się do osiągnięcia przychodów, i możliwe jest ustalenie strumienia przychodów, którego dotyczą.

Przez koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć koszty, których związek z przychodami ma charakter pośredni, tj. gdy nie jest możliwe ustalenie tego, jakich przychodów dotyczą.

W opinii Wnioskodawcy, przeniesienie powyższych rozważań na grunt sprawy prowadzi do wniosku, że wydatki ponoszone na magazynowanie u podmiotów zewnętrznych soli drogowej, oraz koszty przewiezienia soli z jednego magazynu do drugiego, że względu na fakt, że:

• ich wysokość jest ściśle uzależniona od ilości soli drogowej (rozumianej w taki sposób, że wynagrodzenie za te usługi kalkulowane jest w stosunku do ilości ton i zależy bezpośrednio od tego),
• możliwe jest dzięki temu ustalenie bezpośredniego, ścisłego ich związku z osiąganym strumieniem przychodów (które wystąpią w momencie sprzedaży soli drogowej),

powinny być traktowane jako koszty bezpośrednio związane z przychodami. Ponadto ze względu na regulacje art. 15 ust. 4 ustawy o CIT - powinny być potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, a więc w momencie sprzedaży soli drogowej.

Wnioskodawca dodał, że w jego opinii, inaczej przedstawiałaby się kwestia odnoszenia w ciężar kosztów wydatków na dzierżawę magazynu własnego Spółki, gdzie ponoszona na rzecz wydzierżawiającego opłata jest stała, i niezależna od ilości zmagazynowanych tam ton soli drogowej, a także jej ewentualnej, późniejszej sprzedaży, co powoduje, że koszty utrzymania magazynu własnego Spółki byłyby przez to typowym kosztem pośrednim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres nie jest kwestia dotycząca dzierżawy magazynu własnego, tut. Organ nie odniósł się zatem do opinii Wnioskodawcy przedstawionej w tym zakresie we własnym stanowisku w sprawie.

W polskim prawie podatkowym przepisy traktują podatkową grupę kapitałową jako podmiot podatku dochodowego od osób prawnych. Pomimo, że podatkowa grupa kapitałowa nie posiada osobowości prawnej, to zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), nadany jej został status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Grupa podatkowa płaci zaliczki i podatek od dochodów, które stanowią różnicę między sumą dochodów a sumą strat poszczególnych podmiotów wchodzących w skład grupy. Utworzenie podatkowej grupy kapitałowej jest możliwe, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie ustawowe warunki formalne.

Zgodnie z art. 7a ust. 1 updop, w podatkowych grupach kapitałowych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym, obliczanym zgodnie z art. 19, jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Jeżeli za rok podatkowy suma strat przekracza sumę dochodów spółek, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 1-3.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Ww. ustawa nie definiuje pojęć „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Jednakże sens tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło/wpłynie bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Przepis powyższy nie określa terminu kiedy – dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu – należy potrącić koszty. Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów jest uzależniony m.in. od stopnia ich powiązania z uzyskiwanymi przychodami, tj. od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio, czy też innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jako jedna ze spółek zależnych, tworzy wraz innymi spółkami/podmiotami podatkową grupę kapitałową. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż soli drogowej. Specyfika sprzedaży tego typu towaru powoduje, że Spółka przechowuje sól w magazynach zlokalizowanych u przyszłych odbiorców, bądź w ich bliskim sąsiedztwie w oparciu o umowy, na mocy których przekazuje im towar do depozytu, a następnie sprzedaje tym podmiotom lub innym kontrahentom. Spółka w związku z dostarczaniem soli do magazynów zewnętrznych i jej przechowywaniem, ponosi różnego rodzaju wydatki, do których należą m.in. koszty przemieszczenia i magazynowania soli w pierwszym roku po jej dostarczeniu na skład (często są w nich ujęte koszty transportu), obliczane jako iloczyn stawki za tonę i ilości przechowywanych ton soli drogowej, koszty magazynowania soli w kolejnym roku, obliczane jako iloczyn ilości przechowywanej soli i ceny za jednostkę, jeśli z uwagi na warunki pogodowe sól zostanie nie sprzedana, koszty wydania/załadunku soli – o ile wystąpią (to jest w przypadku, kiedy zostanie zakupiona przez podmiot inny, niż ten, który ją magazynuje), koszty przewiezienia soli z jednego magazynu do drugiego – o ile wystąpią (tj. w sytuacji, kiedy pojawi się taka potrzeba, przykładowo, kiedy na sól drogową zdeponowaną w jednym magazynie nie ma popytu, zgłoszona natomiast zostanie Spółce potrzeba dostarczenia soli do innego magazynu w pobliżu, którą tam zainteresowany będzie inny klient). Wątpliwości Spółki dotyczą ustalenia, czy koszty ponoszonych opłat za magazynowanie soli oraz koszty przewiezienia soli z jednego magazynu do drugiego stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodów i jako takie są potrącalne w momencie sprzedaży soli.

Kwestia związana z momentem potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4-4d updop.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 4c updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę na magazynowanie (zarówno w pierwszym, jak i kolejnym roku po jej dostarczeniu) oraz transport soli, należy kwalifikować jako koszty bezpośrednio związane z przychodami. Istnieje bowiem możliwość ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód, gdyż koszty te zależne są od ilości przechowywanego i transportowanego towaru. Innymi słowy, Spółka, w związku z poniesieniem omawianych wydatków, może spodziewać się powstania określonego przychodu z tytułu sprzedaży soli drogowej, a do tego przychodu jest w stanie przypisać konkretny koszt o określonej wysokości. W związku z tym, ww. wydatki stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 updop i powinny być potrącane w okresie, w którym wystąpi odpowiadający im przychód.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.