Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.134.2016.2.AKu
z 18 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 28 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego pracownikom w 2016 r. ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego pracownikom w 2016 r. ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 15 kwietnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.134.2016.1.AKu, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 15 kwietnia 2016 r. (skutecznie doręczono w dniu 19 kwietnia 2016 r.), zaś w dniu 28 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 26 kwietnia 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedstawiony stan faktyczny dotyczy 2016 r.

Na podstawie art. 237⁶, 237⁷, 237⁸, 237⁹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) w dniu 16 kwietnia 2013 r. Zarządzeniem Kierownika, z późniejszymi zmianami wprowadzono „Regulamin przydziału odzieży, obuwia roboczego, ochronnego oraz sprzętu ochronnego, środków czystości i zasad wypłacania ekwiwalentu za pranie i naprawę odzieży roboczej”, określający weryfikowaną, zakładową normę przydziału odzieży, obuwia ochronnego, sprzętu ochronnego, środków czystości oraz zasad wypłacania ekwiwalentu za pranie i naprawę odzieży roboczej dla stanowisk – opiekun GOPS, sprzątaczka, magazynier, asystent rodziny, pracownik socjalny. Wszystkie wskazane w tym Regulaminie osoby, uprawnione do ekwiwalentu pieniężnego, zatrudnione są na podstawie umowy o pracę. W oparciu o przywołane powyżej przepisy Kodeksu pracy, zgodnie z Regulaminem w razie niemożności nabycia odpowiedniej odzieży (ubranie lub sukienka, półbuty, kurtka ocieplana, obuwie ocieplane, płaszcz p/deszczowy), zakład pracy wypłaca rekompensatę pieniężną – ekwiwalent pieniężny, obliczony na podstawie tabeli norm i aktualnych cen wyżej wskazanym pracownikom, którzy używają własnej odzieży i obuwia roboczego przy wykonywaniu obowiązków służbowych. Opiekunka oraz asystent rodziny wykonują swoją pracę u klientów w pełnym wymiarze czasu pracy, pracownik socjalny wykonuje swoją pracę zarówno w terenie (przeprowadzanie wywiadów środowiskowych), jak również pracę biurową w siedzibie Ośrodka, tak jak pozostali pracownicy biurowi, których nie przewidziano w ww. Regulaminie. Na podstawie Załącznika Nr 1 do ww. Regulaminu – Tabela Norm przydziału odzieży roboczej, ochronnej, obuwia roboczego i sprzętu ochronnego, pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku sprzątaczka, jak również pracownikowi, któremu powierzono zakresem czynności prace związane z magazynem (magazynier), zostaje zakupiony rodzaj odzieży zgodnie z tabelą i okresem używalności i przekazywany ww. pracownikom. Pozostałym pracownikom (opiekunkom, pracownikom socjalnym, asystentom rodzin) zostaje wypłacony tzw. ekwiwalent za używanie własnej odzieży, ponieważ Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w … nie jest w stanie zakupić odzieży wymienionej w tabeli dla ww. pracowników. Z początkiem każdego roku dokonywane jest przez Ośrodek zapytanie o ceny wymienionej odzieży w trzech sklepach na terenie miasta …, następnie wyliczana jest średnia cena poszczególnej odzieży, przeliczona na okres używalności i pomnożona przez 12 miesięcy. Co do zasady, wyliczony ekwiwalent wypłacany jest najczęściej w miesiącach styczniu – lutym. Z uwagi na złożenie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w dniu 11 lutego 2016 r., kwoty naliczonego ekwiwalentu na 2016 r. nie zostały jeszcze wypłacone pracownikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy na podstawie art. 12 ust. 1, w nawiązaniu do art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwoty wypłacane pracownikom jako ekwiwalent za używanie własnej odzieży za 2016 r. jest ekwiwalentem korzystającym ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach, jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu oraz ze względu na wymagania sanitarne, bezpieczeństwa i higieny pracy. Natomiast zgodnie z art. 237⁹ Kodeksu pracy, pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. W sytuacji, gdy pracodawca nie może zapewnić odzieży roboczej, zobowiązany jest do wypłacenia pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego. Wypłacony pracownikowi ekwiwalent za odzież roboczą jest przychodem ze stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, ekwiwalent pieniężny za odzież roboczą wypłacany pracownikom Wnioskodawcy w 2016 r., nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca na podstawie przepisów art. 237⁶, 237⁷, 237⁸, 237⁹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), wprowadził „Regulamin przydziału odzieży, obuwia roboczego, ochronnego oraz sprzętu ochronnego, środków czystości i zasad wypłacania ekwiwalentu za pranie i naprawę odzieży roboczej”. W oparciu o ww. przepisy Kodeksu pracy oraz zgodnie z przytoczonym Regulaminem, w razie niemożności nabycia odpowiedniej odzieży, Wnioskodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny wskazanym pracownikom, którzy używają własnej odzieży i obuwia roboczego przy wykonywaniu obowiązków służbowych. Wysokość ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia ustalana jest w oparciu o tabele norm i aktualne ceny. Wszystkie wskazane w tym Regulaminie osoby uprawnione do ekwiwalentu pieniężnego zatrudnione są na podstawie umowy o pracę.

Zatem, wypłacane pracownikom ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego stanowią przychód pracowników ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak zauważyć, że na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje Dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, Rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

W myśl art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zgodnie z art. 237⁷ § 4 Kodeksu pracy, pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

Stosownie do treści art. 237⁸ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 237⁶ § 1 i art. 2377 § 1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.

Ponadto, na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

W myśl § 115 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r., Nr 169, poz. 1650, z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić dostarczanie pracownikom środków higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia ciała przy określonych pracach.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Skoro zatem, z przepisów Kodeksu pracy, jak i wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych wynika, że to pracodawca jest zobowiązany do zapewnienia odzieży roboczej, a w przypadku braku możliwości zapewnienia tej odzieży – wypłaty ekwiwalentu w wysokości kosztów poniesionych przez pracowników, to wysokość ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego pracownikom, w wysokości kosztów przez nich poniesionych, zwolniona jest z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wypłacony w 2016 r. przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego przy wykonywaniu obowiązków służbowych przysługujący na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, będzie zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca – jako płatnik – nie będzie obowiązany do pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.