Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-404/15-3/MK
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z poźn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2015 r. – data wpływu 14 sierpnia 2015 r. – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytania oznaczone we wniosku – druk ORD-IN numerem 3) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie skutków podatkowych w związku kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Wnioskodawca – spółka akcyjna (Wnioskodawca) – zawarła ze spółką szwajcarską (zwana dalej Spółką) umowę na użytkowanie systemu komputerowego, który jest wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca podpisał ze Spółką umowę o przystąpieniu Wnioskodawcy do programu lojalnościowego (Umowa o Program Lojalnościowy), w ramach której zdobywa (otrzymuje) punkty poprzez wykonywanie określonych w tej umowie czynności, jak np.:

• przystąpienie do Programu Lojalnościowego (bonus za przystąpienie do programu),
• uczestnictwo w spotkaniu, telekonferencji z potencjalnym klientem Spółki lub konferencji organizowanej przez Spółkę, podczas której zaprezentuje własne doświadczenia związane z użytkowaniem systemu komputerowego oraz korzyści z jego stosowania lub
• udział w kampanii marketingowej Spółki (np. zgoda na udział w wywiadzie na temat korzyści płynących z korzystania z usług oferowanych przez Spółkę),
• dostarczenie prezentacji internetowej o korzyściach płynących z korzystania z usług oferowanych przez Spółkę w celu jej zamieszczenia w kanale internetowym (Webinarium).

W Umowie o Program Lojalnościowy wskazano, ile punktów uzyska Wnioskodawca za dokonanie konkretnego świadczenia na rzecz Spółki; przy czym za wykonanie ww. czynności, Wnioskodawca nie otrzymuje odrębnej odpłatności od Spółki poza przydzieleniem na rzecz Wnioskodawcy określonej ilości punktów.

Umowa o Program Lojalnościowy wskazuje, że punkty nie są ekwiwalentne konkretnej sumie pieniężnej (nie stanowią wartości pieniężnej).

Zgodnie z Umową o Program Lojalnościowy punkty powinny być wykorzystane w ciągu 2 lat licząc od dnia ich przyznania, a ich niewykorzystanie w ww. terminie nie daje podstaw do żądania jakiejkolwiek rekompensaty od Spółki z tytułu utraty ważności punktów.

Zgromadzone przez Wnioskodawcę w ramach Programu Lojalnościowego punkty mogą być wykorzystywane przez Wnioskodawcę w postaci udzielonych opustów na określone w Umowie o program lojalnościowy usługi oferowane przez Spółkę.

XX SA w momencie zakupu usług, w odniesieniu do których może uzyskać opust cenowy za przyznane punkty, otrzymuje fakturę na kwotę wynagrodzenia, zawierającą informację o udzielonym opuście lub fakturę z wyszczególnionym wynagrodzeniem za daną usługę wraz z dokumentem towarzyszącym określonym jako „Credit memo” z kwotą udzielonego opustu.

W praktyce opust jest kalkulowany w oparciu o przelicznik 1 punkt = 1 EURO, ale nie wynika to z Umowy o Program Lojalnościowy.

XX SA płaci na rzecz Spółki wynagrodzenie za zakupioną od Spółki usługę po uwzględnieniu udzielonego opustu.

Zdarza się, że opust jest równy kwocie wynagrodzenia za usługi Spółki. Wówczas Wnioskodawca nie ma obowiązku zapłaty za zakupioną od Spółki usługę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym powstanie przychód podatkowy po stronie Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez XX SA czynności, za które Wnioskodawca otrzymuje punkty w ramach Programu Lojalnościowego?
2. Czy przychód powinien być rozpoznany w wysokości udzielonego opustu z tytułu wykorzystanych w Programie Lojalnościowym punktów w dniu dokonania kompensaty (wykorzystania punktów), rozumianej jako zapłata, tj. w dniu wystawienia faktury przez Spółkę z przypisaną kwotą opustu?
3. Czy w świetle ustalonego stanu faktycznego i przy założeniu, że spełnione są ogólne warunki, określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, uprawniające Wnioskodawcę do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, może Wnioskodawca zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę ustalonego za zakupione usługi wynagrodzenia w wysokości przed udzieleniem opustu, tj. odpowiadającej wartości rynkowej?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie trzecie. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego i drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie oferowanych usług przez Spółkę będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT jako koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w dacie ich poniesienia, w wysokości rzeczywistej wartości (ceny rynkowej) nabywanych usług od Spółki, tj. bez uwzględnienia obniżenia ceny w ramach Programu Lojalnościowego.

Należy zauważyć, że jedyną przesłanką udzielenia opustu w odniesieniu do usług Spółki jest uprawnienie Wnioskodawcy do skorzystania z opcji kompensaty zdobytych punktów w Programie Lojalnościowym z należnym wynagrodzeniem na rzecz Spółki za wykonaną usługę.

W efekcie następuje transakcja barterowa, w której Wnioskodawca winien wykazać przychód w kwocie udzielonego opustu cenowego oraz koszty uzyskania przychodów w kwocie wynagrodzenia na rzecz Spółki, które byłoby należne, gdyby upust nie został udzielony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stan faktyczny jest nieprawidłowe.

Obowiązująca w podatku dochodowym od osób prawnych zasada ustalania przychodu należnego (art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), stanowi że za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Tak ustalony przychód, można pomniejszyć o koszty (wydatki), które zostały poniesione na nabycie lub wytworzenie towarów (usług).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną).

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu, ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

1. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Artykuł 15 ust. 4b stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei art. 15 ust. 4c wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

2. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy – koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wątpliwość Spółki budzą kwestie zawarte w treści pytania oznaczonego numerem 3 i wynikające ze wskazanego we wniosku przepisu art. 15 ust. 4d cyt. ustawy:

• czy w świetle ww. stanu faktycznego i przy założeniu, że spełnione są ogólne warunki, określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę ustalonego za zakupione usługi wynagrodzenia w wysokości przed udzieleniem opustu, tj. odpowiadającej wartości rynkowej? (treść pytania)
• w jaki sposób na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozliczać w czasie koszty związane z transakcjami, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z przychodami, czy też inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Należy wskazać, że powiązanie przez Wnioskodawcę w sposób pośredni ponoszonych kosztów z usługami, które nabywa od spółki zagranicznej – jest nieprawidłowe.

Jak wskazano wyżej, o tym czy podatnik ponosi koszty bezpośrednie czy pośrednie, świadczy charakter ich powiązania z przychodem, a wiec to czy można je przyporządkować w sposób bezpośredni do danego przychodu – nie zaś jak uczynił to Wnioskodawca (w swoim stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego), z usługami nabywanymi w ramach umowy tzw. barteru.

Jednocześnie poniesienie wydatku musi być prawidłowo udokumentowane.

Udokumentowanie udzielonego opustu (rabatu, bonifikaty) powinno nastąpić na podstawie faktury wystawionej z tytułu sprzedaży towarów bądź usług lub faktury korygującej. Powołany przepis art. 15 ust. 1 należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, 613.).

Przepisy art. 20 i art. 21 tej ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych i zawierające co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym.

Podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany), został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika, ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, dokumentem, który stanowi o wysokości przekazanej kontrahentowi kwoty pieniężnej w momencie zakupu usług, w odniesieniu do których Wnioskodawca może uzyskać opust cenowy za przyznane punkty, jest faktura na kwotę wynagrodzenia, zawierająca informację o udzielonym opuście lub faktura z wyszczególnionym wynagrodzeniem za daną usługę wraz z dokumentem towarzyszącym określonym jako „Credit memo” z kwotą udzielonego opustu – Wnioskodawca płaci na rzecz Spółki zagranicznej wynagrodzenie za zakupioną usługę po uwzględnieniu udzielonego opustu.

W kontekście poglądów przedstawionych przez Wnioskodawcę, konieczne jest wyjaśnienie pojęcia „wydatków faktycznie poniesionych” – oznacza ono, że chodzi o wydatki realnie, fizycznie poniesione (nie zaś w znaczeniu ekonomicznym).

Zgodnie z literalnym znaczeniem tego słowa „faktyczny” oznacza zgodny z faktami, oparty na faktach, będący faktem, rzeczywisty, realny, istotny (Słownik Języka Polskiego pod red. Mieczysława Szymczaka wydaw. PWN Warszawa 1983 r., T.I str. 567 oraz http://sjp.pwn.pl/szukaj/faktyczny.html). Słowo „poniesiony” oznacza zaś, m.in. „dźwigając kogoś coś, zostać obarczonym obciążonym czymś, doznać doświadczyć czegoś” (Słownik Języka Polskiego, op. cit., T.II str. 803 oraz http://sjp.pwn.pl/szukaj/poniesiony.html).

Z treści tych definicji wynika zatem, że chodzi tu o wydatek realnie obciążający dany podmiot, czyli faktyczne wydatkowanie określonych środków, a nie pomniejszenie majątku podatnika w związku z określonymi operacjami gospodarczymi. Powyższe ma także uzasadnienie w wykładni systemowej, skoro bowiem przepis art. 15 ust. 1 tej ustawy zawiera ogólna definicję kosztów uzyskania przychodów, to dalsze jego zapisy regulujące poszczególne rodzaje kosztów uzyskania przychodów mają charakter zamknięty, stanowiąc katalog tych wartości.

W konsekwencji, jedynymi kosztami, jakie Wnioskodawca „wykazał” we wniosku były te, które faktycznie będzie wydatkować, w związku dokonywanymi transakcjami usług, tj. w tej części, którą przeprowadzi w formie pieniężnej, w kwocie wynagrodzenia z udzielonym opustem na rzecz Spółki zagranicznej.

Zatem stanowisko Spółki wobec stwierdzenia, że w tym przypadku następuje transakcja barterowa, w której Wnioskodawca winien wykazać przychód w kwocie udzielonego opustu cenowego oraz koszty uzyskania przychodów w kwocie wynagrodzenia na rzecz Spółki, które byłoby należne, gdyby upust nie został udzielony; nabywane usługi stanowią usługi wpływające na osiągane przez Wnioskodawcę przychody w sposób pośredni – będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 4d ustawy jako koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w dacie ich poniesienia, w wysokości rzeczywistej wartości (ceny rynkowej) nabywanych usług od Spółki, tj. bez uwzględnienia obniżenia ceny w ramach Programu Lojalnościowego – należy uznać za nieprawidłowe, Wnioskodawca winien wykazać poniesione koszty uzyskania przychodów w kwocie wynagrodzenia z uwzględnieniem udzielonego opustu (rabatu) (obniżką ustalonej ceny określonego usługi, wyrażonej w ty przypadku kwotowo) i zaliczyć, jako koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w dacie ich poniesienia, wyłącznie wtedy, gdy nie będzie można ich przyporządkować w sposób bezpośredni do danego przychodu.

Końcowo należy dodać, że przedmiotem interpretacji nie jest kwestia cywilnoprawnej kwalifikacji rozważanych czynności, tj. czy umowa zawierana przez Spółkę z kontrahentem ma charakter umowy barterowej, gdyż nie jest to przedmiotem zapytania, a ponadto zgodnie z przepisami ustawy Ordynacja podatkowa udzielenie interpretacji podatkowej opiera się na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nakreślonym we wniosku o jej wydanie.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie

na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.