Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-205/16-4/MMa
z 6 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 10 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. (data wpływu 29 kwietnia 2016 r.) na wezwane tut. Organu z dnia 12 kwietnia 2016 r. (doręczone Stronie w dniu 19 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu korekty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na inwestycje w obcych środkach trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu korekty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na inwestycje w obcych środkach trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych oraz usług spedycyjnych.

Umową dzierżawy z dnia 30 października 2007 r. Wnioskodawca wziął w dzierżawę teren o powierzchni 43942,50 m². Przedmiot dzierżawy, zgodnie z umową, był wykorzystywany na cele prowadzenia terminalu kontenerowego. Umową dzierżawy zawartą dnia 29 maja 2008 r. Wnioskodawca wziął w dzierżawę od tego samego podmiotu teren w postaci drogi o powierzchni 482 m². Przedmiot dzierżawy pełnił funkcję drogi dojazdowej do ww. terminalu kontenerowego.

Wnioskodawca dokonał nakładów na oba przedmioty dzierżawy, tj. zarówno na teren służący do prowadzenia terminalu kontenerowego, jak również na teren służący jako droga dojazdowa do terminalu kontenerowego. Wydatki poniesione na nakłady dokumentowane były fakturami VAT. Zarówno oba przedmioty dzierżawy, jak i nakłady na nie poczynione służyły wyłącznie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawca odliczył podatek naliczony zarówno z faktur dokumentujących czynsz dzierżawny, jak również dokumentujących wydatki na nakłady poczynione na oba przedmioty dzierżawy, zgodnie z art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm., dalej zwana: UoVAT).

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca traktował poniesione nakłady jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej zwana: UoCiT).

Obie ww. umowy dzierżawy zostały Wnioskodawcy wypowiedziane przez wydzierżawiającego i uległy rozwiązaniu. Na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawca nie jest stroną tych umów oraz nie korzysta z przedmiotów dzierżawy.

Zgodnie z umową dzierżawy z dnia 30 października 2007 r., której przedmiotem był teren służący do prowadzenia terminalu kontenerowego, nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy z chwilą rozwiązania umowy stały się własnością wydzierżawiającego bez obowiązku wydzierżawiającego do zwrotu Wnioskodawcy (dzierżawcy) wartości tych nakładów. W przypadku, w którym rozwiązanie umowy dzierżawy nastąpiłoby przed 31 października 2012 r. wydzierżawiający mógł zażądać usunięcia nakładów lub je zatrzymać z obowiązkiem zwrotu ich wartości Wnioskodawcy w części niezamortyzowanej. Umowa dzierżawy z dnia 30 października 2007 r., została rozwiązana po 31 października 2012 r., a zatem wydzierżawiający zatrzymał nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy, a Wnioskodawca nie uzyskał z tego tytułu żadnego ekwiwalentu.

Zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy z dnia 29 maja 2008 r. dotyczącej dzierżawy terenu pod drogę dojazdową do terminalu kontenerowego, wszelkie nakłady poczynione przez Wnioskodawcę jako dzierżawcę na przedmiot dzierżawy stały się własnością wydzierżawiającego bez obowiązku wydzierżawiającego do zwrotu Wnioskodawcy (dzierżawcy) wartości tych nakładów. W tym przypadku, wydzierżawiający również zatrzymał nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy, a Wnioskodawca nie otrzymał z tego tytułu żadnego ekwiwalentu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że kwota nakładów poczynionych na środki trwałe przekroczyła kwotę 15.000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z zaprzestaniem wykorzystywania przez Wnioskodawcę inwestycji w obcych środkach trwałych do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na skutek rozwiązania umów dzierżawy okres korekty, o którym mowa w art. 91 ust. 2 UoVAT wynosi 5 lat?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym w stosunku do poczynionych nakładów stanowiących inwestycje w obcych środkach trwałych, które w związku z rozwiązaniem umów dzierżawy - przestały służyć Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych zastosowanie będzie mieć 5 letni okres korekty. Poniżej Wnioskodawca przytacza argumentację prawną na poparcie swojego stanowiska.

Prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przysługuje w takim zakresie, w jakim zakupione towary i usługi związane są z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W polskim systemie prawnym prawo do odliczenia podatku naliczonego ma charakter bezzwłoczny, tj. prawo to przysługuje podatnikowi od momentu, w którym zrealizowały się przesłanki odliczenia podatku od towarów i usług, tj. zaistniał ww. związek oraz podatnik posiada fakturę dokumentującą zakup towaru lub usługi.

Niemniej jednak ustawodawca przewidział sposób postępowania na wypadek sytuacji, w których towary i usługi, które początkowo służyły wykonywaniu czynności opodatkowanych przestały służyć takim czynnościom. W takich wypadkach podatnik, który odliczył cały podatek naliczony, a następnie przestał wykorzystywać towary i usługi do wykonywania czynności opodatkowanych zobowiązany jest dokonać korekty podatku naliczonego na zasadach ściśle określonych w przepisach UoVAT. Przepisem poświęconym ww. zagadnieniu korekty podatku naliczonego jest w szczególności przepis art. 91 UoVAT.

Zgodnie z art. 91 ust. 2 UoVAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 3 UoVAT, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 4 UoVAT, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 UoVAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 6 UoVAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Zgodnie z art. 91 ust. 7 UoVAT, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zgodnie z art. 91 ust. 7a UoVAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Analiza powyższych przepisów dotyczących korekty podatku naliczonego prowadzi do wniosku, że co do zasady korektę podatku naliczonego w związku ze zmianą przeznaczenia nieruchomości oraz pozostałych środków trwałych dokonuje się w podobny sposób, z tym jednak zastrzeżeniem, że inny jest okres korekty dla obu ww. przypadków.

Z przepisu art. 91 ust. 2 UoVAT wynika, że ustawodawca przewidział 10 letni okres korekty dla nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów, a 5 letni okres korekty dla pozostałych środków trwałych.

Celem określenia jaki okres korekty będzie mieć zastosowanie do Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym odnieść się należy do regulacji dotyczących środków trwałych zawartych w przepisach UoCIT.

Z powyższego punktu widzenia wskazać należy w szczególności na art. 16a ust. 2 UoCIT. Zgodnie z tym przepisem, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ,,inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
   
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
   
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego przepisu inwestycja w obcym środku trwałym stanowi u inwestora odrębny od nieruchomości środek trwały podlegający amortyzacji według zasad określonych dla takich środków trwałych, a nie według zasad odnoszących się do nieruchomości. Innymi słowy inwestycje w obcych środkach trwałych są traktowane odrębnie od środków trwałych, w których są dokonywane te inwestycje. W konsekwencji nie można uznać, że środek trwały powstały wskutek inwestycji w obcym środku trwałym będącym, np.: nieruchomością również stanowi nieruchomość.

W świetle powyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nakłady w przedmioty dzierżawy będące nieruchomościami, ujęte w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, jako inwestycje w obcych środkach trwałych podlegające amortyzacji, należy traktować jak wydatki na zakup odrębnego środka trwałego innego niż nieruchomość lub prawo użytkowania wieczystego gruntu i w konsekwencji należy do nich stosować 5 letni okres korekty.

Stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, m. in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16 marca 2015 r., znak: IPTPP4/443-894/14-4/JM oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2014 r., znak: IPPP2/443-674/14-2/KBr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wynika z powyższych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie realizacja tego prawa została ograniczona obowiązkiem dokonywania korekt podatku naliczonego (art. 91 ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W myśl ust. 5 ww. artykułu, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

• opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
  
• zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
  
  

Przepis art. 91 ust. 7 ustawy stanowi, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że podatnik jest zobowiązany, co do zasady, dokonać korekty podatku naliczonego w sytuacji, gdy zmienia się przeznaczenie środków trwałych (np. ze związanych z czynnościami opodatkowanymi na związane z czynnościami zwolnionymi od podatku), wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy lub podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego w wyższej lub niższej wartości niż wyliczona na dany rok.

Należy przy tym zauważyć, że przepisy podatku od towarów i usług uzależniają sposób dokonania korekty od wartości dokonanych ulepszeń. I tak, na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy ulepszenia stanowiące środek trwały podlegający amortyzacji przekraczające 15.000 zł korygować należy po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Natomiast w przypadku inwestycji, których wartość nie przekracza 15.000 zł korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła zmiana przeznaczenia. Jednakże korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy. Zatem, korekty podatku naliczonego nie dokonuje się w przypadku zmiany prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego mającej miejsce po upływie 12 miesięcy od wydania do użytkowania inwestycji w postaci ulepszenia nieprzekraczającego 15.000 zł.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych oraz usług spedycyjnych. Umową dzierżawy z dnia 30 października 2007 r. Wnioskodawca wziął w dzierżawę teren o powierzchni 43942,50 m². Przedmiot dzierżawy, zgodnie z umową, był wykorzystywany na cele prowadzenia terminalu kontenerowego. Umową dzierżawy zawartą dnia 29 maja 2008 r. Wnioskodawca wziął w dzierżawę od tego samego podmiotu teren w postaci drogi o powierzchni 482 m². Przedmiot dzierżawy pełnił funkcję drogi dojazdowej do ww. terminalu kontenerowego. Wnioskodawca dokonał nakładów na oba przedmioty dzierżawy, tj. zarówno na teren służący do prowadzenia terminalu kontenerowego, jak również na teren służący jako droga dojazdowa do terminalu kontenerowego. Wydatki poniesione na nakłady dokumentowane były fakturami VAT. Zarówno oba przedmioty dzierżawy, jak i nakłady na nie poczynione służyły wyłącznie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawca odliczył podatek naliczony zarówno z faktur dokumentujących czynsz dzierżawny, jak również dokumentujących wydatki na nakłady poczynione na oba przedmioty dzierżawy. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca traktował poniesione nakłady jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcym środku trwałym. Wnioskodawca wskazał również, że kwota nakładów poczynionych na środki trwałe przekroczyła kwotę 15.000,00zł.

Obie ww. umowy dzierżawy zostały Wnioskodawcy wypowiedziane przez wydzierżawiającego i uległy rozwiązaniu. Na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawca nie jest stroną tych umów oraz nie korzysta z przedmiotów dzierżawy. Zgodnie z umową dzierżawy nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy z chwilą rozwiązania umowy stały się własnością wydzierżawiającego bez obowiązku wydzierżawiającego do zwrotu Wnioskodawcy (dzierżawcy) wartości tych nakładów. W przypadku, w którym rozwiązanie umowy dzierżawy nastąpiłoby przed 31 października 2012 r. wydzierżawiający mógł zażądać usunięcia nakładów lub je zatrzymać z obowiązkiem zwrotu ich wartości Wnioskodawcy w części niezamortyzowanej. Umowa dzierżawy z dnia 30 października 2007 r., została rozwiązana po 31 października 2012 r., a zatem wydzierżawiający zatrzymał nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy, a Wnioskodawca nie uzyskał z tego tytułu żadnego ekwiwalentu. Zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy z dnia 29 maja 2008 r. dotyczącej dzierżawy terenu pod drogę dojazdową do terminalu kontenerowego, wszelkie nakłady poczynione przez Wnioskodawcę jako dzierżawcę na przedmiot dzierżawy stały się własnością wydzierżawiającego bez obowiązku wydzierżawiającego do zwrotu Wnioskodawcy (dzierżawcy) wartości tych nakładów. W tym przypadku, wydzierżawiający również zatrzymał nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na przedmiot dzierżawy, a Wnioskodawca nie otrzymał z tego tytułu żadnego ekwiwalentu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w związku z zaprzestaniem wykorzystywania przez Wnioskodawcę inwestycji w obcych środkach trwałych do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na skutek rozwiązania umów dzierżawy okres korekty, o którym mowa w art. 91 ust. 2 ustawy o VAT wynosi 5 lat.

Przepis art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odsyła do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z treści art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) wynika, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym. Posiłkując się, zatem zapisem art. 16g ust. 3-5 w związku z ust. 7 tego przepisu, określającym pojęcie ceny nabycia i kosztu wytworzenia dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środków trwałych, przy uwzględnieniu faktu, że inwestycją w obcym środku trwałym nie są budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, stanowiące odrębną grupę środków trwałych, należy uznać, że inwestycją w obcym środku trwałym są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.

Natomiast suma zaewidencjonowanych wydatków takich inwestycji pod datą ich zakończenia i przyjęcia do używania stanowić będzie wartość początkową środka trwałego, jakim jest w tym przypadku inwestycja w obcym środku trwałym, która będzie podlegała amortyzacji.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych należy stwierdzić, że wydatki poniesione na inwestycje w obcych środkach trwałych, należy traktować jak wydatki na zakup odrębnego środka trwałego. Korekta podatku naliczonego odnoszącego się do takiego środka trwałego o wartości przekraczającej 15.000 zł powinna być dokonywana zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy w ciągu 5-cio letniego okresu.

A zatem analizując przedstawione we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nakłady w przedmioty dzierżawy będące nieruchomościami, ujęte w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, jako inwestycje w obcych środkach trwałych podlegające amortyzacji, należy traktować jak wydatki na zakup odrębnego środka trwałego innego niż nieruchomość lub prawo użytkowania wieczystego gruntu i w konsekwencji należy do nich stosować 5 letni okres korekty.

Wobec tego, stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.