INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2011r. (data wpływu 26 sierpnia 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2011r. (data wpływu 22 listopada 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki zabudowanej budynkiem wybudowanym przez dzierżawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki zabudowanej budynkiem wybudowanym przez dzierżawcę.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 listopada 2011r. (data wpływu 22 listopada 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 7 listopada 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest właścicielem działki, na której dzierżawca w latach 80-tych wybudował budynek – garaż ze środków własnych i w tym też czasie rozpoczął użytkowanie. Obecnie Gmina zamierza zbyć ww. grunt na rzecz dzierżawcy. Czy do sprzedaży gruntu należy zastosować stawkę właściwą dla gruntu tj. 23% czy z uwagi iż budynek i grunt stanowi jeden przedmiot właściwym jest zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. l pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 14 listopada 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym od 4 października 1993r. między innymi w zakresie sprzedaży nieruchomości, sprzedaży gruntu, czynszów, dzierżaw, użytkowania wieczystego, usług pogrzebowych, mediów.
2. Przedmiotowa nieruchomość składa się z jednej geodezyjnie wyodrębnionej działki nr 52/28 o pow. 0,0112 ha.
3. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego części Gminy A. w zakresie parcel położonych w A., zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej w A. z dnia 28 września 2006r. (z późn. zm.) działka 52/28 położona jest w terenach ozn. symbolem: A 9.1/l.UU/MW2, UA, UK – „tereny handlu i usług”, przeznaczenie dopuszczone w granicach terenu „tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej wielorodzinnej”, „tereny administracji”, „tereny kultury”. Przedmiotowa działka nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość, w związku z brakiem dostępu do drogi publicznej. Działka ta w całości sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów jako użytek Bi.
4. Przedmiotem sprzedaży jest tylko grunt, który zabudowany jest budynkiem garażu o pow. zabudowy 89,00 m² wybudowanym przez ówczesnego dzierżawcę (ojca obecnego dzierżawcy) bez pozwolenia na budowę w 1980 roku ze środków własnych. Z kolei na podstawie stosownych przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane dzierżawca w marcu 1995r. uzyskał od Burmistrza decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie garażu trwałego wybudowanego bez pozwolenia w latach 80-tych XX-tego wieku. Tym samym Gmina sprzedaje dzierżawcy tylko grunt, gdyż nakłady poczynione na nieruchomości stanowią własność dzierżawcy terenu. Sprzedaż działki nr 52/28 nastąpi w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Działka zbyta zostanie w drodze bezprzetargowej na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej objętej księgą wieczystą, oznaczonej nr działek 44, 6262, 6705, stanowiącej własność osoby fizycznej (nabywcy).
5. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe pytanie w zakresie gdy przedmiotem transakcji będzie dostawa gruntu wraz z budynkiem (budowlą lub ich częścią) nie dotyczy podatnika.
6. Dzierżawca wybudował budynek – garaż – za zgodą właściciela gruntu czyli Gminy.
7. Dzierżawca od czasu wybudowania budynku włada nim i budynek ten nigdy nie znajdował się na stanie środków trwałych właściciela gruntu czyli Gminy.
8. Umowa dzierżawy zawarta jest na czas nieoznaczony i zgodnie z przepisami wygaśnie z mocy prawa, gdy dojdzie do zawarcia umowy sprzedaży dzierżawionego gruntu.
9. Umowa dzierżawy nie zawiera postanowień w sprawach odnoszących się do sposobu rozliczenia ulepszeń dokonanych przez dzierżawcę.
10. Gmina nie będzie rozliczać z nabywcą nakładów poniesionych na wybudowanie budynku przed zawarciem umowy sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zbycie zabudowanej działki (mimo iż budynek był sfinansowany przez kupującego-dzierżawcę) podlega opodatkowaniu VAT jako jedna czynność i w opisanym przykładzie prawidłowe jest zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. l pkt 10a...

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina uważa że przy zbyciu gruntu z budynkiem wybudowanym ze środków dzierżawcy winna być zastosowana stawka dla samego gruntu tj. 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., a od dnia 26 sierpnia 2011r. t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się – zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów na terytorium kraju zasadniczo rozumie się – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 6 kwietnia 2011r. przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m. in. sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jak już podano na wstępie zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle powyższego przepisu jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty, województwa), ze względu na przyznaną im ustawowo osobowość prawną, są podatnikami podatku od towarów i usług, o ile spełnią pozostałe warunki wskazane w art. 15 ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Gmina jest właścicielem działki, na której dzierżawca w latach 80-tych wybudował budynek – garaż ze środków własnych i w tym też czasie rozpoczął użytkowanie. Obecnie Gmina zamierza zbyć ww. grunt na rzecz dzierżawcy.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, zauważyć należy, iż z uwagi na fakt, że sprzedaż nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności zbycia nieruchomości gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność zbycia nieruchomości w świetle ustawy o VAT będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych, stosownie do art. 694 K.c. Przepisy kodeksu cywilnego regulują prawa i obowiązki stron, i tak w myśl art. 676 K.c. jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Zaś na podstawie art. 705 K.c. po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży nieruchomości.

Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy miałyby zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 676 i art. 705 K.c.

Jednocześnie należy zauważyć, iż umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji gdy dochodzi do umowy kupna – sprzedaży dzierżawionego gruntu przez jego dzierżawcę. Zatem nie jest konieczne dla skuteczności nabycia gruntu uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe zamierzonej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 ze zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Gmina zamierza zbyć grunt (działkę nr 52/28) na rzecz dzierżawcy. Na przedmiotowej działce dzierżawca w latach 80-tych wybudował budynek – garaż ze środków własnych i w tym też czasie rozpoczął użytkowanie.

W uzupełnieniu wniosku Gmina wyjaśnia, że przedmiotem sprzedaży jest tylko grunt, który zabudowany jest budynkiem garażu o pow. zabudowy 89,00 m² wybudowanym przez ówczesnego dzierżawcę (ojca obecnego dzierżawcy) bez pozwolenia na budowę w 1980 roku ze środków własnych. Z kolei na podstawie stosownych przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane dzierżawca w marcu 1995r. uzyskał od Burmistrza decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie garażu trwałego wybudowanego bez pozwolenia w latach 80-tych XX-tego wieku. Tym samym Gmina sprzedaje dzierżawcy tylko grunt, gdyż nakłady poczynione na nieruchomości stanowią własność dzierżawcy terenu. Sprzedaż działki nr 52/28 nastąpi w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Działka zbyta zostanie w drodze bezprzetargowej na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej objętej księgą wieczystą, oznaczonej nr działek 44, 6262, 6705, stanowiącej własność osoby fizycznej (nabywcy).

Dzierżawca od czasu wybudowania budynku włada nim i budynek ten nigdy nie znajdował się na stanie środków trwałych właściciela gruntu czyli Gminy.

Umowa dzierżawy zawarta jest na czas nieoznaczony i zgodnie z przepisami wygaśnie z mocy prawa, gdy dojdzie do zawarcia umowy sprzedaży dzierżawionego gruntu.

Umowa dzierżawy nie zawiera postanowień w sprawach odnoszących się do sposobu rozliczenia ulepszeń dokonanych przez dzierżawcę.

Gmina nie będzie rozliczać z nabywcą nakładów poniesionych na wybudowanie budynku przed zawarciem umowy sprzedaży.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy prawa do przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, iż w sytuacji, w której dzierżawca włada budynkiem (garażem) jak właściciel i budynek ten nigdy nie znajdował się na stanie środków Gminy (został wybudowany przez ówczesnego dzierżawcę – ojca obecnego dzierżawcy), ponadto – jak wskazał Wnioskodawca – Gmina sprzedaje dzierżawcy tylko grunt, gdyż nakłady poczynione na nieruchomości stanowią własność dzierżawcy terenu, oraz nie dojdzie do rozliczenia z nabywcą nakładów poniesionych na wybudowanie budynku przed zawarciem umowy sprzedaży, wówczas w przedmiotowej sprawie uznać należy, że przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Skoro bowiem ówczesny dzierżawca „wytworzył” towar, jakim niewątpliwie jest budynek i uczynił to ze środków własnych (choć bez pozwolenia), następnie na podstawie stosownych przepisów dzierżawca uzyskał decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie garażu trwałego wybudowanego bez pozwolenia w latach 80-tych, to w ocenie tut. organu nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek (garaż), w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, gdyż już wcześniej dzierżawca władał (dysponował) tym budynkiem jak właściciel.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, ze opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa nieruchomość składa się z jednej geodezyjnie wyodrębnionej działki nr 52/28 o pow. 0,0112 ha. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego części Gminy A, działka 52/28 położona jest w terenach ozn. symbolem: A 9.1/l.UU/MW2, UA, UK – „tereny handlu i usług”, przeznaczenie dopuszczone w granicach terenu „tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej wielorodzinnej”, „tereny administracji”, „tereny kultury”.

Przedmiotowy grunt zabudowany jest budynkiem garażu.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę. W konsekwencji dostawa przedmiotowego gruntu (odrębnego od budynku przedmiotu własności) jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zatem zbycie przedmiotowego gruntu podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów usług zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Wobec powyższego należy podnieść, że ciężar wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego spoczywa na składającym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy nie może w tym względzie zastępować Wnioskodawcy – nie jest on bowiem uprawniony ani do zakreślania granic stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ani do ustalania we własnym zakresie, czy podany przez Wnioskodawcę stan faktyczny odpowiada stanowi rzeczywistemu. Zatem wszelkie negatywne konsekwencje nienależytego przedstawienia stanu faktycznego spoczywają na Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.