2016.04.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-141/16/IZ
z 7 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 lutego 2016 r.), uzupełnionym 29 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie podziału kosztów wspólnych, w sytuacji gdy nie jest możliwe jednoznaczne ich przyporządkowanie do działalności strefowej i pozastrefowej (pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie w zakresie podziału kosztów wspólnych, w sytuacji gdy nie jest możliwe jednoznaczne ich przyporządkowanie do działalności strefowej i pozastrefowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 marca 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-123/16/IZ wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 29 marca 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

X S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) planuje prowadzić działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”). W związku z powyższym, Spółka ubiegała się o zezwolenie strefowe (dalej: „Zezwolenie”) i otrzymała je 11 września 2015 r. Zezwolenie zostało udzielone na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie określonym w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) Głównego Urzędu Statystycznego, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r.:

Obuwie - sekcja C, klasa 15.20.
Magazynowanie i przechowywanie towarów - sekcja H, klasa 52.10.
Odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu - sekcja E, kategoria 38.11.5.

W związku z rozpoczęciem działalności w SSE Spółka zobowiązała się ponieść na jej terenie wydatki inwestycyjne w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465, dalej: „Rozporządzenie”) o łącznej wartości co najmniej 6.826.000,00 zł. Działalność Spółki polega przede wszystkim na produkcji i sprzedaży obuwia oraz handlu butami w postaci towarów. Spółka posiada status dużego przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów o pomocy publicznej. Przeniesienie działalności w całości na teren specjalnej strefy ekonomicznej planowane jest na II kwartał 2016 r. Spółka dalej zamierza prowadzić działalność zwolnioną określoną w Zezwoleniu oraz działalność handlową niepodlegającą zwolnieniu. Wszyscy pracownicy zatrudnieni w Spółce będą wykonywać swoją pracę jedynie na terenie SSE. Większość pracowników będzie wykonywała pracę jedynie w ramach działalności zwolnionej, natomiast pozostała część w ramach obydwu działalności (zwolniona i niezwolniona). Żaden z pracowników nie będzie wykonywał pracy jedynie na rzecz działalności niezwolnionej.

W ramach projektu inwestycyjnego będącego podstawą uzyskanego Zezwolenia, Spółka zaczęła już ponosić wydatki na nowe środki trwałe, które zostały przekazane Spółce na podstawie umowy leasingu finansowego zawartego z wyspecjalizowaną, niepowiązaną firmą świadczącą usługi leasingowe – Y Sp. z o.o. Umowa leasingu finansowego została zawarta 21 grudnia 2015 r., a więc po dacie uzyskania Zezwolenia. Zawarta Umowa spełnia warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej; „ustawa o PDOP”).

Spółka zamierza przeprowadzić organizacyjne wyodrębnienie jednostki prowadzącej działalność na terenie strefy, w taki sposób, aby na podstawie jej ksiąg rachunkowych można było bezspornie ustalić wysokość dochodu kwalifikującego się do zwolnienia. W tym celu:

podzieli Zakładowy Plan Kont na konta dotyczące działalności zwolnionej (strefowej), konta dotyczące działalności niezwolnionej (pozastrefowej) oraz na konta wspólne, tj. dotyczące obu działalności, a także
dokona wyodrębnienia kadrowego polegającego na przypisaniu kosztów pracy pracowników świadczących pracę w ramach działalności zwolnionej, natomiast dla kosztów pracy pracowników świadczących pracę dla obu rodzajów działalności zastosuje niżej wymienione klucze alokacji.

Dla kont dotyczących obu działalności (nie tylko dla kosztów pracy), Wnioskodawca określi klucze alokacji w następujący sposób:

koszty ogólnego zarządu - klucz alokacji określony w art. 15 ust. 2 ustawy o PDOP, tj. tzw. klucz przychodowy,
koszty działu księgowego, działu kadr - klucz przychodowy,
koszty działu IT - klucz przychodowy,
koszty działu kontrolingu - klucz przychodowy,
koszty pionu operacyjnego, a w tym:
1. dział obsługi klienta i sprzedaży - klucz przychodowy,
2. koszty marketingu - klucz przychodowy,
3. dział zaopatrzenia - klucz obliczony wg ilości zamówień kierowanych do poszczególnych dostawców obsługujących działalność strefową w ogólnej liczbie zamówień,
koszty logistyki i magazynowania, a w tym:
1. koszty logistyki - klucz ilości par butów,
2. koszty magazynowania - klucz obliczony na podstawie powierzchni magazynowej przeznaczonej do magazynowania palet związanych z ilością strefową w ogólnej powierzchni magazynowej,
koszty finansowe w części dotyczącej odsetek od zaciągniętych kredytów bankowych na finansowanie bieżącej działalności - klucz przychodowy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wskazany we wniosku podział kosztów wspólnych działalności zwolnionej i opodatkowanej według przedstawionych kluczy jest prawidłowy? (pytanie ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku oznaczone nr 2)

Zdaniem Spółki, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, uiszczanej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Równocześnie, art. 17 ust. 4 ustawy o PDOP stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o PDOP, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Natomiast, zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 przywołanej ustawy, w przypadku osiągania przychodów ze źródła niepodlegającego opodatkowaniu lub wolnego od podatku, przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się zarówno przychodów z tego źródła, jak i kosztów uzyskania przychodów.

Zwolnienie z PDOP może znaleźć zastosowanie w stosunku do dochodów z działalności gospodarczej spełniającej kumulatywnie zasadnicze warunki, tj. określonej w zezwoleniu oraz prowadzonej na terenie Strefy. Oznacza to, że podstawą ustalenia dochodu z działalności strefowej będzie tylko ten przychód, który będzie uzyskany z działalności fizycznie prowadzonej na terenie Strefy oraz będzie polegał na produkcji wyrobów lub świadczeniu usług określonych w zezwoleniu za pomocą właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Konsekwencją dychotomicznego podziału przychodów będzie analogiczny podział kosztów uzyskania przychodów na koszty działalności zwolnionej oraz działalności opodatkowanej. Art. 15 ust. 2 ustawy o PDOP stanowi jednak, że jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów (definiując tzw. klucz przychodowy).

Art. 15 ust. 2a ustawy o PDOP stanowi zaś, że zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania.

W związku z powyższym, w zaproponowanym podziale kosztów należy dodatkowo wyróżnić tzw. koszty wspólne (tj. koszty zarówno działalności strefowej i pozastrefowej), których precyzyjna alokacja do działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych oraz podlegającej zwolnieniu nie jest możliwa.

W opinii Spółki, w pierwszej kolejności należy dokonać dokładnego przypisania przychodów przypadających na poszczególne źródła (tj. strefowe i pozastrefowe) i przyporządkować im koszty uzyskania przychodu, czyli wyodrębnić przychody oraz koszty związane z przychodami opodatkowanymi i zwolnionymi z PDOP. Z kolei, w przypadku tzw. kosztów wspólnych, tj. takich, których podatnik nie jest w stanie precyzyjnie alokować, istnieje możliwość rozliczenia ich odpowiednim kluczem.

Spółka stoi na stanowisku, że zasadą jest precyzyjne wydzielenie rzeczywistych kosztów związanych z działalnością strefową oraz pozastrefową. Pozostałe koszty, w stosunku do których precyzyjna ich alokacja jest niemożliwa lub wyjątkowo utrudniona, dopuszczalne jest określenie dla poszczególnych kategorii kosztów rodzajowych kluczy alokacji. Powinny być one tak skonstruowane, aby w możliwie najbardziej precyzyjny sposób alokowane koszty odpowiadały podziałowi na działalność strefową i pozastrefową.

Natomiast, dopiero w stosunku do kosztów, co do których nie ma możliwości skonstruowania precyzyjnych kluczy alokacji, dopuszczalnym jest stosowanie klucza przychodowego (tj. ustanowionego na podstawie w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o PDOP).

Spółka podkreśla, że zaprezentowane powyżej stanowisko zgodne jest z praktyką organów podatkowych, zawartych w interpretacjach sygn. ITPB3/423-411/057MK Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy i sygn. IBPBI/2/423-976/09/SD Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, RO/423/120/2005 Świętokrzyski Urząd Skarbowy, II2/423/249/JB/158/04 Łódzki Urząd Skarbowy.

Spółka uważa więc, że w przypadku prowadzenia działalności jedynie na terenie specjalnej strefy ekonomicznej obejmującej działalność zwolnioną i niezwolnioną dla spełnienia wymogu prawidłowego ustalenia dochodu podlegającego zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym nie jest konieczne tworzenie oddziału lub zakładu, a wystarczające będzie prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było jednoznaczne przypisanie przychodów i kosztów do działalności zwolnionej i niezwolnionej. Ponadto, mając na uwadze, że działalność Spółki będzie tylko na terenie SSE na potrzeby wyodrębnienia kadrowego będzie prowadzona ewidencja kosztów pracy pracowników świadczących pracę jedynie w ramach działalności zwolnionej, natomiast dla pracowników świadczących pracę w ramach obu rodzajów działalności zastosowane zostaną nw. klucze alokacji.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionych poniżej kluczy alokacji (nie tylko dla kosztów pracy) dla:

kosztów ogólnego zarządu - klucz alokacji określony w art. 15 ust. 2 ustawy o PDOP, tj. tzw. klucz przychodowy,
kosztów działu księgowego, działu kadr - klucz przychodowy,
kosztów działu IT - klucz przychodowy,
kosztów działu kontrolingu - klucz przychodowy,
koszty pionu operacyjnego, a w tym:
1. dział obsługi klienta i sprzedaży - klucz przychodowy,
2. koszty marketingu - klucz przychodowy,
3. dział zaopatrzenia - klucz obliczony wg ilości zamówień kierowanych do poszczególnych dostawców obsługujących działalność strefową w ogólnej liczbie zamówień,
koszty logistyki i magazynowania, a w tym:
1. koszty logistyki - klucz ilości par butów,
2. koszty magazynowania - klucz obliczony na podstawie powierzchni magazynowej przeznaczonej do magazynowania palet związanych z ilością strefową w ogólnej powierzchni magazynowej,
koszty finansowe w części dotyczącej odsetek od zaciągniętych kredytów bankowych na finansowanie bieżącej działalności – klucz przychodowy.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdza w szczególności postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 12 sierpnia 2005 r. wydane przez Naczelnika Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego (sygn. Ro/423/114/2005), zgodnie z którym ustalenie kosztów uzyskania przychodów zgodnie z powołaną zasadą (tj. zgodnie z kluczem przychodowym - przypis Spółki) ma zastosowanie w sytuacjach wyjątkowych, jedynie do niektórych kosztów Spółki dotyczących działalności na terenie strefy ekonomicznej i działalności poza strefą (np. kosztów ogólnych zarządu).

Zasadą jest precyzyjne wydzielenie rzeczywistych kosztów związanych z działalnością strefową oraz pozastrefową. Dla pozostałych kosztów, których precyzyjna alokacja do działalności zwolnionej i niezwolnionej jest niemożliwa lub wyjątkowo utrudniona, niezbędne jest zastosowanie kluczy podziałowych.

W odniesieniu do kosztów wyżej zdefiniowanego działu zaopatrzenia, logistyki i magazynowania Spółka stoi na stanowisku, że „ilościowy” klucz alokacji stanowi najodpowiedniejszy klucz podziału kosztów wspólnych, bowiem jednoznacznie pozwala na zidentyfikowanie czynności, które wykonywane są na działalności strefowej albo pozastrefowej. Mając na uwadze, że przedmiotowe czynności powiązane są z określonymi kosztami, zastosowanie „ilościowego” klucza alokacji w sposób najbardziej precyzyjny odzwierciedla strukturę ponoszonych kosztów wspólnych.

W stosunku do pozostałych rodzaju kosztów, w opinii Spółki, zastosowanie powinno znaleźć uproszczenie w postaci klucza przychodowego. Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione klucze alokacji powinny pozwolić na precyzyjne alokowanie wszystkich kosztów wspólnych (nie tylko kosztów pracy) do działalności strefowej albo pozastrefowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282).

Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie, art. 17 ust. 4 updop stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Tak więc, warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie, w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas dochód z takiej działalności również nie będzie podlegał zwolnieniu.

Stosownie do art. 7 ust. 2 updop, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Natomiast, z art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 updop, wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej artykuł są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze, konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy. Przedsiębiorca strefowy, ustalając podstawę opodatkowania, jest zatem obowiązany do wyodrębnienia przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód jest z opodatkowania zwolniony.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

O przypisaniu kosztów do działalności zwolnionej lub opodatkowanej decyduje ich związek z konkretnym przychodem. Dodatkowo, w odniesieniu do kosztów, ustawodawca przewidział kategorię tzw. kosztów wspólnych. Są to takie koszty, które dotyczą jednocześnie obu rodzajów działalności (tj. opodatkowanej i zwolnionej) i których nie można jednoznacznie i obiektywnie powiązać tylko z jednym z tych rodzajów działalności.

W związku z powyższym, w przypadku przedsiębiorcy strefowego, możliwe są następujące kategorie kosztów podatkowych:

koszty przypisane do działalności zwolnionej,
koszty przypisane do działalności opodatkowanej,
koszty wspólne, dotyczące obu tych działalności.

Koszty przypisane do działalności zwolnionej i opodatkowanej to koszty, które na podstawie dokumentów źródłowych można w całości przypisać odpowiednio tym działalnościom. Wyjątkowo, tylko w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, tj. dotyczące zarówno działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia. Zasadę alokacji kosztów wspólnych do działalności zwolnionej i opodatkowanej określa art. 15 ust. 2 i 2a updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 updop, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 2a updop, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Należy jeszcze raz podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a updop, objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie podsiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Może być ona stosowana wyłącznie w odniesieniu do takich kosztów, które zostały rozpoznane dla celów podatkowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz mające zastosowanie w niniejszej sprawie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że jeśli chodzi o koszty związane z prowadzoną działalnością, to ich klasyfikacja do kosztów uzyskania przychodów winna nastąpić w pierwszej kolejności według kryteriów określonych w art. 15 w zw. z art. 16 updop. Następnie, koszty powinny zostać przyporządkowane do działalności zwolnionej i opodatkowanej. To przyporządkowanie winno nastąpić na podstawie właściwie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg podatkowych. Zakwalifikowanie kosztu do źródła dochodu wolnego od opodatkowania lub opodatkowanego na zasadach ogólnych, powinno być uzależnione od faktycznego związku przyczynowo-skutkowego między tym kosztem oraz przychodami z danego źródła. Innymi słowy, kwalifikacja danego kosztu powinna być zgodna z ujęciem (w wyniku wolnym od opodatkowania lub opodatkowanym) przychodu, którego uzyskaniu służy, czy też który był celem poniesienia kosztu. Powyższe oznacza, że jeżeli sposób prowadzenia ksiąg nie pozwala na ich dokładne przyporządkowanie do poszczególnych rodzajów działalności, winno to nastąpić na podstawie wskazanych art. 15 ust. 2 i 2a updop.

Dodatkowo należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Jeżeli w istocie wskazane przez Wnioskodawcę zasady podziału kosztów zmierzają do przypisania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości tych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej, to należy je uznać za prawidłowe. Niemniej jednak każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Wskazać również należy, że postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Natomiast, ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, w toku którego może on zostać zweryfikowany.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, ostatecznie przeformułowanego w uzupełnieniu wniosku, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej-Curie 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin