Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-999/15-2/DP
z 12 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2015 r. (data wpływu 26 listopada 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat poniesionych w wyniku wyłudzeniu pożyczki lub kredytu przez osoby nieuprawnione – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat poniesionych w wyniku wyłudzeniu pożyczki lub kredytu przez osoby nieuprawnione.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

B S.A. (dalej: „wnioskodawca” lub „bank”) jest bankiem mającym swoją siedzibę w Polsce i podlegającym w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Bank prowadzi działalność gospodarczą polegającą, w szczególności, na udzielaniu kredytów i pożyczek osobom fizycznym oraz osobom prawnym oraz na prowadzeniu rachunków bankowych na rzecz klientów.

Bank wdrożył regulacje wewnętrzne definiujące zasady mające na celu zapobieganie i przeciwdziałanie wyłudzeniom kredytów lub pożyczek. Bank stosuje mechanizmy identyfikacji, oceny i zabezpieczania ryzyka prowadzonej działalności (kredytowego, biznesowego, rynkowego, reputacyjnego itp.), jak również systemy szkoleń i podwyższania kwalifikacji pracowników oraz niezależne systemy audytu i kontroli powyższych procedur.

Pomimo zachowywania ww. procedur, prowadzących do szczególnie ostrożnego postępowania przy udzielaniu kredytu lub pożyczki, niekiedy dochodzi do udzielenia kredytu lub pożyczki na podstawie sfałszowanych albo skradzionych dokumentów. Prowadzi to do sytuacji, w której osoba, której dane znajdują się w umowie zawartej z bankiem, kwestionuje autentyczność podpisu pod umową, co powoduje, iż osoba taka faktycznie takiej umowy nie zawarła (zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego umowa kredytu lub pożyczki jest nieważna). W związku z powyższym Bank wszczyna wewnętrzną procedurę wyjaśniającą, i w razie potwierdzenia, że Bank został wprowadzony w błąd co do osoby kredytobiorcy, Bank składa zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do organów ścigania (Policja lub Prokuratura). Zawiadomienie tej treści może być również złożone przez osobę figurującą jako kredytobiorca lub pożyczkodawcę (czyli osobę, której podpis sfałszowano).

Jednakże postępowanie prowadzone przez Policję lub Prokuraturę nie zawsze pozwalają na ustalenie, kto dopuścił się przestępstwa, i skierowanie przeciwko takiej osobie roszczeń. W razie braku jakichkolwiek dowodów pozwalających na stwierdzenie, przez kogo rzeczywiście podpis został złożony i tym samym, kto był sprawcą przestępstwa podrobienia podpisu i doprowadzenia Banku do niekorzystnego rozporządzania mieniem, wydane zostaje przez organy ścigania postanowienie o umorzeniu postępowania z powodu niewykrycia sprawcy.

W takiej sytuacji wyłączona jest możliwość odzyskania przez Bank kwoty kredytu oraz należnych mu odsetek z powodu nieustalenia podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody wyrządzonym przestępstwem, do którego Bank mógłby wystąpić z roszczeniem. W konsekwencji Bank, pomimo zachowania należytej staranności (o czym świadczy stosowanie opisanych wyżej regulacji wewnętrznych i procedur przy udzielaniu kredytów i pożyczek), traci definitywnie możliwość odzyskania kwoty udzielonego kredytu, gdyż nie można ustalić osoby, do której możliwe jest skierowanie roszczenia o zwrot bezpodstawnie uzyskanej kwoty kredytu lub o odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody popełnionym przestępstwem.

Należy dodać, że w każdym przypadku wyłudzenia, Bank gromadzi i przechowuje pełną dokumentację dot. takiego przypadku, zgodną w opisanymi wyżej regulacjami wewnętrznymi i procedurami, obejmującą także korespondencję z organami ścigania, w tym postanowienie o umorzeniu postępowania z powodu niewykrycia sprawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w związku z popełnieniem przestępstwa doprowadzenia Banku do niekorzystnego rozporządzania mieniem (udzielenia kredytu lub pożyczki) poprzez wprowadzenie w błąd co do osoby kredytobiorcy (pożyczkobiorcy), jako straty w środkach obrotowych w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania zostało prawomocnie umorzone postanowieniem o umorzeniu śledztwa (dochodzenia) z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa?

Zdaniem Banku, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w związku z popełnieniem przestępstwa doprowadzenia Banku do niekorzystnego rozporządzania mieniem (udzielenia kredytu lub pożyczki) poprzez wprowadzenie w błąd co do osoby kredytobiorcy (pożyczkobiorcy), jako straty w środkach obrotowych w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania zostało prawomocnie umorzone postanowieniem o umorzeniu śledztwa (dochodzenia) z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa.

Uzasadnienie

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku powstania opisanej straty wynikającej z braku możliwości odzyskania środków pieniężnych przez Bank, Bank będzie miał możliwość zaliczenia opisanej straty do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Będąca przedmiotem niniejszego wniosku strata Banku, odpowiada znaczeniowo cywilistycznemu pojęciu szkody, a więc stanowi ubytek w majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który tę stratę (szkodę) poniósł.

Możliwość uwzględnienia tak rozumianej straty w rachunku podatkowym wywodzi się w orzecznictwie oraz interpretacjach organów podatkowych z ogólnej klauzuli kosztów uzyskania przychodów określonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Kosztami uzyskania przychodów są zatem, po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Powyższy pogląd prezentuje np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w orzeczeniu z dnia 5 marca 2009 r. (sygn. akt I SA/Łd 1470/08), stwierdzając w uzasadnieniu, iż „oczywistym jest, że strata rozumiana jako uszczerbek, szkoda, ubytek, nie jest wydatkiem „poniesionym w celu osiągnięcia przychodu”, bo nie jest ani wydatkiem podatnika, ani co do zasady nie wiąże się z jakiegokolwiek rodzaju korzyścią podatnika. Przeciwnie, wiąże się z obniżeniem spodziewanych korzyści. Jednakże nie sposób zauważyć, że prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej związane jest z ryzykiem powstawania strat zarówno w środkach obrotowych, jak i trwałych. Pewnego rodzaju straty są trudne albo nawet niemożliwe do uniknięcia, np. tzw. ubytki naturalne w procesie produkcji. Nie są więc one celem działalności gospodarczej podatnika, ale jej ubocznym składnikiem, niechcianym, lecz w pewnym zakresie niemożliwym do uniknięcia. A zatem należy uznać, że co do zasady istnieje możliwość zaliczenia strat w środkach obrotowych, w rozumieniu wyżej przedstawionym, do kosztów uzyskania przychodu. Dotyczy to tych sytuacji, gdy podatnik ponosi wydatki w celu osiągnięcia przychodu, ale z działaniami podatnika nakierowanymi na przychód związane są straty, których nie można było uniknąć, które nie są spowodowane niestarannym działaniem podatnika. W tym dotyczy to strat powstałych w wyniku kradzieży środków obrotowych, również kradzieży popełnianych przez pracowników podatnika”.

Podobny pogląd zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. akt II FSK 23/07) stwierdzając: „uznając zatem, że strata w środkach obrotowych jest konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej można stwierdzić, że będzie ona kosztem uzyskania przychodu, o ile jest ona normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu, to jest wtedy gdy podatnik nie mógł przewidzieć powstania szkody, ani też jej zapobiec. Każdorazowo będzie wymagało to przeprowadzenia szczegółowej analizy sytuacji, jaka poprzedziła powstanie straty, a zwłaszcza ocenę, czy podatnik zachował należytą staranność, tj. ogólnie przyjętą w stosunkach danego rodzaju, przeciwdziałając ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku.” Podobnie uznał WSA we Wrocławiu w wyroku z 26 kwietnia 2013 r. (I SA/Wr 250/13).

Należy zatem odnieść szczegółowo zaistniały stan faktyczny do poszczególnych przesłanek wskazywanych przez sądy administracyjne, jak również organy podatkowe, umożliwiających zaliczenie powstałej straty do kosztów uzyskania przychodów.

Udzielanie kredytów (pożyczek) przez Bank dokonywane jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w której Bank oferuje swoim klientom m.in. usługi udzielania kredytów lub pożyczek. W ramach prowadzonej działalności Bank narażony jest na straty wynikające z ryzyka biznesowego immanentnie związanego z udzielaniem kredytów lub pożyczek – elementem takiego ryzyka, zawsze towarzyszącego tej działalności, jest ryzyko wyłudzeń kredytów lub pożyczek.

W cytowanych wyżej wyrokach strata była następstwem m.in.: kradzieży towarów (w tym dokonanej przez pracownika zatrudnionego przez podatnika), zdarzeń losowych itp. – w każdym przypadku strata powstawała w następstwie zdarzeń niezależnych od podatnika ponoszącego taką stratę, zdarzeń nieprzewidywalnych (jednostkowo), choć nieuniknionych przy stałym prowadzeniu danego rodzaju działalności. W działalności Banku opisane straty mają taki sam charakter, ponieważ uszczuplenie w majątku Banku jest następstwem czynu zabronionego, i dotyczy środków obrotowych (czy też środków finansowych), które w działalności Banku są niezbędne w prowadzonej działalności, a zatem każde utrata tych środków w następstwie opisanych zdarzeń jest dla Banku takim samym kosztem, jak dla przedsiębiorców działających w innych branżach utrata jakichkolwiek innych środków (towarów, środków trwałych etc.) wykorzystywanych w danym rodzaju działalności. Przykładowo, jeśli przedsiębiorca zajmuje się wynajmowaniem środków transportu (np. kajaków), to każdorazowo utrata wykorzystywanego sprzętu np. w następstwie kradzieży, może skutkować powstaniem straty stanowiącej koszt uzyskania przychodu.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zaliczenia powstałej straty w aktywach obrotowych Banku (środkach pieniężnych) do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 updop nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
  

• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
  

• udokumentowania straty,
  

• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  
  

W związku z brakiem w updop definicji „straty” należy to pojęcie postrzegać w rozumieniu potocznym, powszechnie używanym. I tak „strata” w języku potocznym oznacza „ubytek”, „poniesioną szkodę”, „to co się przestało posiadać”. Na ogół strata wynika ze zniszczenia, uszkodzenia, utracenia składników majątku np. w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie i z dochowaniem należytej staranności można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. W niektórych przypadkach, strata jako zdarzenie losowe, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikami. W tym miejscu organ zgadza się więc z ogólnymi tezami zawartymi w wyroku NSA z dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. Akt II FSK 23/07), który to wyrok został przytoczony przez Wnioskodawcę.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Bank prowadzi działalność w zakresie udzielania swoim klientom finansowania w postaci m.in. kredytów i pożyczek. Zdarza się jednak, że na skutek działań nieuczciwych osób dochodzi do wyłudzenia kwoty pożyczki lub kredytu. Nie można wówczas mówić o tym, że została zawarta jakakolwiek umowa, gdyż oszuści dokonujący wyłudzenia posługują się fałszywymi lub skradzionymi dokumentami. Następnie osoby widniejące w dokumentach jako klienci kwestionują autentyczność złożonych podpisów, gdyż w rzeczywistości go nie składały. Zdaniem Banku do takich sytuacji dochodzi pomimo stosowania właściwych procedur bezpieczeństwa i odpowiedniej weryfikacji klientów. W związku z tym Bank uważa, że do wyłudzeń dochodzi bez winy Banku i jego pracowników. Bank w takiej sytuacji gromadzi również dokumentację zdarzenia pochodzącą m.in. od organów ścigania, które kończą postępowanie umorzeniem sprawy z powodu nie wykrycia sprawców.

Oceniając całokształt argumentacji przedstawionej we wniosku wyjaśnić należy, że organ, co do zasady, zgadza się z ogólnym stwierdzeniem Spółki, zgodnie z którym prowadzenie działalności gospodarczej zawsze jest związane z ryzykiem powstawania strat zarówno w środkach obrotowych, jak i trwałych, a niektóre straty jak np. ubytki naturalne w procesie produkcji są trudne albo nawet niemożliwe do uniknięcia. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Banku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest każdorazowe dokonanie oceny, czy wypłacone przez Bank środki w celu udzielenia kredytu/pożyczki poniesione zostały w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, podatnik zachował należytą staranność i czy poniesione straty będą następstwem zdarzeń niezależnych od Banku. Tak będzie między innymi w przypadku, gdy do strat opisanych we wniosku nie przyczynił się sam Bank działający także poprzez swoich pracowników. Taka sytuacja stanowi bowiem element nieuniknionego ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i przesądza o celowości poniesionego wydatku.

Należy podkreślić, że podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi on ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Każde zdarzenie należy przy tym rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. W tym zakresie konieczne byłoby udowodnienie tego, że każda decyzja o udzieleniu finansowania potencjalnemu klientowi odbyła się przy zachowaniu należytej staranności, a przy podjęciu decyzji zachowane zostały wszelkie procedury bezpieczeństwa transakcji i weryfikacji klienta, przy czym należy podkreślić, że nie jest tutaj wystarczającym argumentem fakt zgłoszenia wyłudzenia do organów ścigania, ale działania podjęte w celu uniknięcia wyłudzenia. Ustalenie powyższego nie jest możliwe w drodze wydania interpretacji indywidualnej, gdyż organ upoważniony do jej wydania nie może prowadzić postępowania dowodowego i dokonywać oceny zgromadzonych dowodów. Organ podatkowy jest ograniczony w tym zakresie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i może opierać się jedynie na informacjach podanych przez podatnika. Uznając stanowisko Spółki za prawidłowe należy wskazać, że informacje – na temat zachowania należytej staranności przez podatnika i braku jego winy w zaistniałych stratach związanych z wyłudzeniami kredytów/pożyczek – organ czerpie z treści wniosku złożonego przez Bank. W sytuacji gdy stan faktyczny/zdarzenie przyszłe odbiega od opisu zawartego we wniosku wydana interpretacja nie zapewnia podatnikowi funkcji ochronnej, gdyż odnosi się do innej sytuacji niż występująca w rzeczywistości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.