2015.12.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-1002/15/ENB
z 10 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w imprezie integracyjnej organizowanej w formie zawodów sportowych lub branżowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w imprezie integracyjnej organizowanej w formie zawodów sportowych lub branżowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz. z 2014 poz. 1153 ze zm. - dalej "ustawa o lasach") lasami własności Skarbu Państwa zarządza Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe (dalej "LP") i w ramach sprawowanego zarządu prowadzi gospodarkę leśną, gospodaruje gruntami i innymi nieruchomościami oraz ruchomościami związanymi z gospodarką leśną, a także prowadzi ewidencję majątku Skarbu Państwa oraz ustala jego wartość.

W drodze delegacji ustawowej (art. 44 ustawy o lasach) Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa Zarządzeniem Nr xx z dnia 18 maja 1994 r. nadał Państwowemu Gospodarstwu Leśnemu Lasy Państwowe statut, określający szczegółowe zasady jego działania.

Nadleśnictwo G. jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, wchodzącą zgodnie z art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy o lasach w skład Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (PGLLP).

Lasy Państwowe zatrudniają blisko 25 tys. pracowników w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w art. 32 ustawy o lasach, tj. w:

Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych,
regionalnych dyrekcjach Lasów Państwowych,
nadleśnictwach (podstawowa jednostka organizacyjna Lasów Państwowych),
innych jednostkach organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej (o zasięgu krajowym i regionalnym).

Zgodnie z art. 33 ust. 1 Lasami Państwowymi kieruje Dyrektor Generalny przy pomocy dyrektorów regionalnych dyrekcji Lasów Państwowych. Kompetencje dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych określone zostały w art. 34, zgodnie z którym dyrektor regionalnej dyrekcji LP m.in. inicjuje, koordynuje oraz nadzoruje działalność nadleśniczych i kierowników jednostek organizacyjnych o zasięgu regionalnym (pkt 2c), organizuje wspólne przedsięwzięcia nadzorowanych jednostek organizacyjnych w zakresie ochrony lasu i racjonalnej gospodarki leśnej (pkt 4).

Nadleśnictwo G. jest jednostką organizacyjną nadzorowaną przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w S. Pracownicy Nadleśnictwa G. uczestniczą w imprezach o charakterze integracyjnym organizowanych na szczeblu regionalnym (między jednostkami organizacyjnymi LP nadzorowanymi przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w S.) i krajowym, w których potencjalnie mogą brać udział pracownicy ze wszystkich jednostek organizacyjnych LP. Spotkania te mają zawsze charakter motywacyjno-integracyjny, a ich celem jest w szczególności zintegrowanie pracowników jednostek LP, podtrzymanie poczucia utożsamiania się z własną firmą, zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, poprawa atmosfery pracy, wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych. Pracownicy nadleśnictwa mają okazję poznać i wymienić doświadczenia zawodowe z kolegami innych jednostek, którzy wykonują te same czynności, co może przyczyniać się do wprowadzenia nowych, lepszych rozwiązań w codziennej pracy. Sprzyja to wzrostowi motywacji pracowników w zakresie wykonywania służbowych obowiązków, co przekłada się na lepszą wydajność pracowników i wysoką jakość ich pracy, a tym samym przyczynia się do zwiększenia przychodów nadleśnictwa i lepszej realizacji zaplanowanych zadań.

W tym celu organizowane są różnego rodzaju imprezy o charakterze sportowym oraz branżowym, w których pracownicy rywalizują między sobą m.in. w takich dyscyplinach jak: piłka siatkowa, zawody strzeleckie, tenis stołowy, zawody szachowe, itp. Zaproszenie do udziału w takich imprezach kierowane jest do wszystkich pracowników, ale często, a w szczególności w imprezach organizowanych na szczeblu regionalnym lub krajowym, udział biorą typowani pracownicy nadleśnictwa, posiadający predyspozycje sportowe, wykazujący się najlepszymi umiejętnościami w danej dyscyplinie (np. wyłonieni w zawodach niższego szczebla) oraz zgłaszający chęć udziału. Wydatki na zorganizowanie powyższych imprez, obejmują między innymi zakup usług zakwaterowania, wynajmu autokaru, wyżywienia, ubezpieczenia, korzystania z obiektów sportowych, zabezpieczenia medycznego, obsługi sędziowskiej. Koszty imprez, w których uczestniczą pracownicy wszystkich lub co najmniej kilku jednostek organizacyjnych LP, rozliczane są na poszczególne jednostki. Np. kosztami imprezy integracyjnej odbywającej się na szczeblu regionalnym, obejmującym jednostki organizacyjne Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w S., obciążone są wszystkie jednostki proporcjonalnie do liczby zatrudnionych pracowników. Opłaty związane z organizacją imprezy najczęściej wnoszone są ryczałtowo, niezależnie od tego, czy pracownik skorzysta z usług, czy z nich nie skorzysta. Tym samym nie sposób stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego rzeczywista wartość. Organizując tego typu imprezę dla pracowników, nie ma możliwości ustalenia sposobu niebudzącego wątpliwości, czy i kto oraz w jakiej ilości i wartości korzysta z zaoferowanych świadczeń.

Dotychczas Nadleśnictwo G., poniesione wydatki na rzecz pracowników biorących udział w takiej imprezie, sfinansowane ze środków obrotowych nadleśnictwa, uznawało jako świadczenie na rzecz pracowników i w związku z tym pracownikom biorącym udział w imprezie przypisywano przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość tego przychodu ustalana była arytmetycznie jako iloraz sumy wydatków na zorganizowanie imprezy oraz ilości pracowników, dla której ją organizowano. Postępowanie takie potwierdzała m.in. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 2011 r. (ITPB2/415-820a/11/GR) w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezach integracyjnych, wydana dla Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w S.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Nadleśnictwo jest zobowiązane do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu udziału w imprezie integracyjnej w formie zawodów sportowych lub branżowych, przypadającego na poszczególnych pracowników biorących w nich udział oraz pobrania od tego świadczenia od ww. pracowników zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość wydatków poniesionych na organizację imprez integracyjnych w formie zawodów branżowych i sportowych, sfinansowanych ze środków obrotowych, nie stanowi dla pracowników biorących w nich udział, przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zatem za przychód należy uznać każdą realną korzyść, którą uzyskał podatnik.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów wynika, że ustawodawca za źródło przychodów ze stosunku pracy uznał nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wskazać należy, że stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m. in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Wobec niezdefiniowania w ustawie pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do definicji tego pojęcia określonej w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), który potwierdził, że opodatkowanie podatkiem dochodowym nieodpłatnych świadczeń przekazywanych pracownikom w ramach stosunku pracy jest zgodne z Konstytucją, wyjaśnił jednak, że nie wszystkie świadczenia przekazywane pracownikom bez wskazania ustalonej za nie zapłaty podlegają opodatkowaniu. Zdaniem Trybunału "tym kryterium musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku". Świadczenie to musi być także w pełni dobrowolnie przyjęte przez pracownika, bowiem sama zgoda na skorzystanie ze świadczenia, wyraża opinię pracownika, że przekazane przez pracodawcę świadczenie jest dla niego przydatne z punktu widzenia jego sytuacji życiowej, zawodowej oraz rodzinnej. Zdaniem Trybunału "oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek". Inna sytuacja ma miejsce w przypadku, gdy przekazane świadczenie jest ściśle związane ze zgodnym z prawem wykonywaniem pracy. Wówczas takie świadczenie nie podlega opodatkowaniu, bowiem nie niesie pracownikowi realnych korzyści. Zdaniem Trybunału wszelkiego rodzaju świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być traktowane jako przychód wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną realnie "otrzymane". W przypadku świadczeń pieniężnych wystarczające jest, by kwota ta pojawiła się na liście płac i była do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast w przypadku innych nieodpłatnych świadczeń, jeżeli nie będą one spełniały warunku "realnego otrzymania korzyści" przychód po stronie pracownika nie powstanie. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wartości.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału przychód po stronie pracownika, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, będą tworzyły świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W odniesieniu do imprez sportowych, zgodnie z rozstrzygnięciem przywołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wydatki poniesione ze środków obrotowych Nadleśnictwa na rzecz pracowników biorących w nich udział, nie powinny stanowić dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku takich imprez, mających charakter zawodów sportowych i branżowych, oddelegowane są osoby najlepsze w danej dyscyplinie, by reprezentując Nadleśnictwo osiągnąć jak najlepsze wyniki. Tym samym pracownicy uczestnicząc w takich zawodach występują w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy. Celem udziału pracownika w zawodach sportowych i branżowych nie jest rekreacja pracownika, ani realizacja jego osobistych potrzeb, ale m.in. jego zintegrowanie, zwiększenie motywacji do pracy, podtrzymanie poczucia utożsamiania się z własną firmą, zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia. Przez uczestnictwo w zawodach utrwalają oni i promują wizerunek firmy. Trudno w takiej sytuacji przyjąć, iż wysyłając drużynę sportową składającą się z pracowników i ponosząc koszty jej udziału w imprezie, pracodawca ma na celu przysporzenie na rzecz pracowników. W takiej sytuacji mamy do czynienia wręcz z sytuacją odwrotną - to oddelegowani pracownicy, najlepsi w danej dziedzinie sportowej, podejmują działania na rzecz nadleśnictwa. Jednocześnie nie sposób przyjąć, iż działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika. Powyższe potwierdziła również sędzia Małgorzata Pyziak-Szafranicka, która w ustnym uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego dodała, że organizowanie spotkań integracyjnych, czy też spotkań szkoleniowych leży przede wszystkim w interesie pracodawców, dlatego nie stanowią przychodu dla pracowników.

Należy podkreślić, że osoby oddelegowane do reprezentowania nadleśnictwa na zawodach sportowych i branżowych nie uzyskują z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych, ani nie otrzymują wypłaty pieniędzy, ani uczestnictwo w takich zawodach nie powoduje u tych pracowników zaoszczędzenia wydatków.

Potwierdzenie powyższego stanowiska stanowi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lutego 2011 r. sygnatura IPPB4/415-919/10-4/MP dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w zawodach sportowych oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygnatura IPTPB1/415-264/14-4/MD dotycząca opodatkowania przychodu pracownika za udział w spartakiadzie sportowej. Zdaniem Nadleśnictwa G., Nadleśnictwo nie jest zobowiązane do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu udziału w ww. imprezach dla poszczególnych pracowników biorących w nich udział i pobrania od tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zdaniem Nadleśnictwa udział pracowników w ww. imprezach nie stanowi dla nich przychodu z tytułu pracy w formie nieodpłatnego świadczenia. Abstrahując od tego, że nie jest możliwe ustalenie rzeczywistej wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika biorącego udział w imprezie, czyli określenie wartości hipotetycznej korzyści jaką dany pracownik uzyskał, to nie wystąpi u żadnego z ww. pracowników przysporzenie majątkowe z tego tytułu. Pracownicy ci uczestnicząc w tych imprezach nie działają na swoją, lecz na Nadleśnictwa korzyść. Jak wyżej wskazano, stanowisko Nadleśnictwa znajduje pełne oparcie w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Nadleśnictwo G. jest jednostką organizacyjną nadzorowaną przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w S. Pracownicy Nadleśnictwa G. uczestniczą w imprezach o charakterze integracyjnym organizowanych na szczeblu regionalnym (między jednostkami organizacyjnymi LP nadzorowanymi przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w S.) i krajowym, w których potencjalnie mogą brać udział pracownicy z wszystkich jednostek organizacyjnych LP. Spotkania te mają zawsze charakter motywacyjno-integracyjny, a ich celem jest w szczególności zintegrowanie pracowników jednostek LP, podtrzymanie poczucia utożsamiania się z własną firmą, zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, poprawa atmosfery pracy, wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych. Pracownicy nadleśnictwa mają okazję poznać i wymienić doświadczenia zawodowe z kolegami innych jednostek, którzy wykonują te same czynności, co może przyczyniać się do wprowadzenia nowych, lepszych rozwiązań w codziennej pracy. Sprzyja to wzrostowi motywacji pracowników w zakresie wykonywania służbowych obowiązków, co przekłada się na lepszą wydajność pracowników i wysoką jakość ich pracy, a tym samym przyczynia się do zwiększenia przychodów nadleśnictwa i lepszej realizacji zaplanowanych zadań.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezie integracyjnej zorganizowanej w formie zawodów sportowych lub branżowych prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić zatem należy, że udział we współfinansowanych przez Wnioskodawcę imprezach, których celem było w szczególności zintegrowanie pracowników jednostek LP, podtrzymanie poczucia utożsamiania się z własną firmą, zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, poprawa atmosfery pracy i wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin