INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 marca 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr ITPB2/415-1119/11-2/MM z dnia 2 marca 2012 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 9 marca 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu przejawiającą się w postaci:

• miażdżycy zarostowej tętnic kończyn dolnych,

• zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa,

• upośledzenia funkcji złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej,

• zmian zwyrodnieniowych stawów biodrowych.

Ww. schorzenia zostały wymienione w orzeczeniu lekarskim z dnia 15 maja 2005 r. oraz w wyciągu z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 25 sierpnia 2008 r. Komisja lekarska w ww. orzeczeniu z dnia 15 maja 2005 r. uznała Wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy trwale z zaznaczeniem o pogarszającym się stanie zdrowia.

Na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 sierpnia 2010 r. Wnioskodawca został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji trwale. Przy dokonaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono: stopień naruszenia sprawności organizmu, konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Wobec powyższego Wnioskodawca wskazuje, iż jest na stałe całkowicie niezdolnym do pracy oraz także na trwale niezdolnym do samodzielnej egzystencji, a tym samym posiada pierwszą grupę inwalidzką na stałe.

Wnioskodawca mieszka tylko z żoną, której stan zdrowia nie pozwala na sprawowanie opieki nad drugą osobą. Ze względu na schorzenia narządów ruchu (kręgosłup, biodra i nogi) od dnia 22 września 2009 r. posiada ona umiarkowany stopień niepełnosprawności przyznany na stałe z powodu częściowo ograniczonej możliwości do samodzielnej egzystencji.

Dla podtrzymania minimalnej sprawności organizmu Wnioskodawca uczęszcza na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, okresowe badania podstawowej opieki zdrowotnej oraz badania specjalistyczne i okresowe USG, RTG, krwi itp.

W celu dojazdu na zabiegi, badania i do lekarzy Wnioskodawca korzysta z pomocy przewodników, którzy również dokonują zakupów żywności i środków czystości.

W roku 2011 Wnioskodawca odbył następujące zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne:

• na skierowanie wystawione przez lekarza neurologa z dnia 12 lipca 2011 r. – wykonywane od dnia 11 października 2011 r. do dnia 21 października 2011 r.,

• na skierowanie wystawione przez lekarza ortopedę w dniu 19 października 2011 r. – wykonane od dnia 1 grudnia 2011 r. do dnia 14 grudnia 2011 r.

W 2011 r. Wnioskodawca poniósł wydatki w łącznej kwocie 2.534 zł 80 gr na opłacenie przewodnika, w związku:

• z dojazdami do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, chirurga naczyniowego, neurologa, urologa, dermatologa, laryngologa, stomatologa i ortopedy oraz na dojazd na badanie USG brzucha oraz RTG bioder i kolana - w wysokości 1.578 zł,

• z dojazdami na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości 416 zł

(Wnioskodawca ponosił wydatki w związku z używaniem przez „przewodnika” samochodu w celu dowozu na ww. badania, wizyty i zabiegi oraz w związku z przejazdami taksówkami)

• z zakupem biletów komunikacji miejskiej dla przewodnika w celu dokonywania zakupów żywności i środków czystości w wysokości 540 zł 80 gr.

Opieka przewodnika była wykonywana w zamian za poniesione koszty dojazdów na: konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, na badania lekarskie oraz na zakupy żywności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawcy przysługuje odliczenie od dochodu z tytułu poniesionych wydatków na opłacenie przewodników na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy do tych wydatków można zakwalifikować wydatki na zakup biletów komunikacji miejskiej osoby, która dokonuje Wnioskodawcy zakupów żywności i środków czystości ...
2. W jaki sposób należy dokumentować te wydatki, tj. czy muszą być wystawiane przez przewoźnika rachunki imienne za każdy dojazd i na każdy dzień, czy należy żądać od lekarza potwierdzenia o odbytej wizycie lekarskiej oraz czy zbierać skasowane bilety komunikacji miejskiej...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro aktualnie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i trwale niezdolną do samodzielnej egzystencji co odpowiada posiadaniu orzeczenia o zakwalifikowaniu do I grupy inwalidzkiej, to spełnia przesłanki wymienione w art. 26 ust. 7f pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art 26 ust. 7d pkt 1) i 2) tej ustawy. Ustawa przewiduje w art. 26 ust. 7a pkt 7 możliwość odliczenia wydatków za opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa.

Wnioskodawca uważa, że z art. 26 ust. 7c ww. ustawy wynika, że nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik powinien przedstawić dowody, tj. wskazać przewodników oraz dokumenty potwierdzające odbycie zabiegów.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na opłacenie przewodników w celu dowozu chorego do lekarzy, na badania oraz na rehabilitacje powinny być bezwzględnie odliczane w ramach ww. ulgi. Problematyczną sprawą są wydatki na zakup biletów komunikacji miejskiej dla przewodnika. W ocenie Wnioskodawcy nie powinien zbierać żadnych oświadczeń od lekarzy, ani potwierdzenia wydatków na przejazdy „taksówkami”, czy samochodami prywatnymi przewodników. Taksówkarze i lekarze nie chcą wystawiać bowiem żadnych dodatkowych dokumentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których,na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jest osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu przejawiającą się w postaci:

• miażdżycy zarostowej tętnic kończyn dolnych,

• zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa,

• upośledzenia funkcji złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej,

• zmian zwyrodnieniowych stawów biodrowych.

Ww. schorzenia zostały wymienione w orzeczeniu lekarskim z dnia 15 maja 2005 r. oraz w wyciągu z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 25 sierpnia 2008 r. Komisja lekarska w ww. orzeczeniu z dnia 15 maja 2005 r. uznała Wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy trwale wskazując na pogarszający się stan zdrowia. Na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 sierpnia 2010 r. Wnioskodawca został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji trwale. Przy dokonaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono: stopień naruszenia sprawności organizmu, konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Wobec powyższego Wnioskodawca wskazuje, iż jest na stałe całkowicie niezdolnym do pracy oraz także na trwale niezdolnym do samodzielnej egzystencji, a tym samym posiada pierwszą grupę inwalidzką na stałe.

Wnioskodawca mieszka tylko z żoną, której stan zdrowia nie pozwala na sprawowanie opieki nad drugą osobą. Ze względu na schorzenia narządów ruchu (kręgosłup, biodra i nogi) od dnia 22 września 2009 r. posiada ona umiarkowany stopień niepełnosprawności przyznany na stałe z powodu częściowo ograniczonej możliwości do samodzielnej egzystencji.

Dla podtrzymania minimalnej sprawności organizmu Wnioskodawca uczęszcza na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, okresowe badania podstawowej opieki zdrowotnej oraz badania specjalistyczne i okresowe USG, RTG, krwi itp.

W celu dojazdu na zabiegi, badania i do lekarzy Wnioskodawca korzysta z pomocy przewodników, którzy również dokonują zakupów żywności i środków czystości.

W roku 2011 Wnioskodawca odbył następujące zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne:

• na skierowanie wystawione przez lekarza neurologa z dnia 12 lipca 2011 r. – wykonywane od dnia 11 października 2011 r. do dnia 21 października 2011 r.,

• na skierowanie wystawione przez lekarza ortopedę w dniu 19 października 2011 r. – wykonane od dnia 1 grudnia 2011 r. do dnia 14 grudnia 2011 r.

W 2011 r. Wnioskodawca poniósł wydatki w łącznej kwocie 2.534 zł 80 gr na opłacenie przewodnika, w związku:

• z dojazdami do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, chirurga naczyniowego, neurologa, urologa, dermatologa, laryngologa, stomatologa i ortopedy oraz na dojazd na badanie USG brzucha oraz RTG bioder i kolana - w wysokości 1.578 zł,

• z dojazdami na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości 416 zł,

• z zakupem biletów komunikacji miejskiej dla przewodnika w celu dokonywania zakupów żywności i środków czystości w wysokości 540 zł 80 gr.

Opieka przewodnika była wykonywana w zamian za poniesione koszty dojazdów na: konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, na badania lekarskie oraz na zakupy żywności.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadkuwydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentówstwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uprawniających do ww. ulgi, zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu od podstawy opodatkowania – przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z tej ustawy - podlegają tylko i wyłącznie wydatki wymienione w tym przepisie.

Wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele – nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

W świetle powyższych przepisów, aby osoba z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczona do I grupy inwalidztwa mogła skorzystać z odliczeń, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, musi faktycznie korzystać z pomocy przewodnika i ponosić z tego tytułu koszty (wydatki).

Należy tutaj zaznaczyć, iż ustawodawca nie wyjaśnił w ustawie, jak należy rozumieć słowo „przewodnik”, dlatego też wyjaśnienie tego słowa należy wywieść z definicji słownikowej. Zgodnie z definicją zamieszczoną we Współczesnym Słowniku Języka Polskiego PWN, przewodnik, oznacza osobę prowadząca kogoś, wskazująca drogę, oprowadzającą po jakimś terenie. Z powyższej definicji wynika zatem, że przewodnik powinien towarzyszyć osobie niepełnosprawnej, w związku z wykonywaniem przez nią pewnych czynności.

Zatem wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z opłaceniem biletów komunikacji miejskiej osobie która dokonuje dla Niego zakupów żywności i środków czystości nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi na opłacenie przewodnika osoby niepełnosprawnej. Z wniosku wynika bowiem, że osoba ta nie towarzyszyła Wnioskodawcy przy dokonywaniu tych zakupów lecz sama ich dokonywała.

Do wydatków na przewodnika osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa nie kwalifikują się również wydatki z tytułu opłacenia przez Wnioskodawcę przejazdów „taksówkami” oraz samochodami osobowymi na zabiegi leczniczo rehabilitacyjne, wizyty u lekarzy specjalistów oraz badania lekarskie, gdyż wydatki te faktycznie nie zostały poniesione na opłacenie przewodnika lecz za opłacenie przejazdów środkami transportu należącymi do innych osób w tym „taksówkami”.

Reasumując, do wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można zakwalifikować wydatków na: zakup biletów komunikacji miejskiej dla osoby, która dokonuje Wnioskodawcy zakupów żywności i środków czystości oraz na przewóz Wnioskodawcy do lekarzy, na badania oraz na rehabilitacje samochodami należącymi do osób trzecich (w tym taksówkami), gdyż jak wyżej wskazano nie są to faktycznie wydatki poniesione na opłacenie przewodników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.