Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4511-208/15/AD
z 9 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 4 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika.

Wskazany wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym, pismem z dnia 20 stycznia 2016 r. znak ITPB3/4511-208/15-2/AD na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 4 lutego 2016 r.).

W ww. wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 4 lipca 2013 r. Wnioskodawca rozwiązał za wypowiedzeniem umowę o pracę z pracownikiem. Pozwem z dnia 8 lipca 2013 r. pracownik wniósł odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do Sądu Rejonowego.

W pozwie powód wniósł o:

• ustalanie, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane dnia 4 lipca 2013 r. jest nieuzasadnione;
• ustalenie, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane dnia 4 lipca 2013 r. narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę;
• w przypadku, gdy upłynie okres wypowiedzenia umowy o pracę, przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach i zasądzenie wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy;
• zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych;
• nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności;
• rozpoznanie sprawy także w nieobecności powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Wobec woli polubownego rozstrzygnięcia sporu między Wnioskodawcą i pracownikiem na posiedzeniu sądu w dniu 10 kwietnia 2014 r. strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której:

• pozwany (Wnioskodawca) zobowiązał się zapłacić powódce (pracownikowi) kwotę 15.000 zł brutto tytułem odszkodowania - w terminie 21 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie, przy czym płatność miała nastąpić przelewem na rachunek bankowy powoda, na który pracodawca przelewał wynagrodzenie, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w zapłacie ugodzonej kwoty;
• pozwany cofnął oświadczenie z dnia 4 lipca 2013 r. o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem, a powód wyraził na to zgodę;
• strony zgodnie oświadczyły, że łącząca je umowa o pracę została rozwiązana z dniem 31 października 2013 r. na mocy porozumienia stron;
• pozwany zobowiązał się wydać powodowi, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie, sprostowane świadectwo pracy, w którym wskaże ugodzony tryb rozwiązania umowy o pracę;
• strony zniosły wzajemnie koszty procesu;
• strony zgodnie oświadczyły, że ugoda wyczerpuje wszelkie ich wzajemne roszczenia wynikające z łączącego strony stosunku pracy.

Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie w związku z zawartą ugodą. Przedmiotowe postanowienie stało się prawomocne dnia 16 maja 2014 r.

W dniu 9 czerwca 2014 r. Wnioskodawca wypłacił pracownikowi odszkodowanie, po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wysokość i zasady ustalania odszkodowania, o którym mowa we wniosku, nie wynika wprost z żadnych przepisów ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ani z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Odszkodowanie, o którym mowa we wniosku dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy kwota 15.000 zł przyznana tytułem odszkodowania na podstawie ugody sądowej zawartej między Wnioskodawcą i pracownikiem korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy na Wnioskodawcy, jako na płatniku ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 15.000 zł brutto przyznana tytułem odszkodowania na podstawie ugody sądowej zawartej między nim i pracownikiem nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Wnioskodawcy, jako na płatniku ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy.

Wnioskodawca podaje, że z treści ugody zawartej między stronami nie wynika, że jest to odszkodowanie lub zadośćuczynienie wynikające z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw.

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa Kodeks pracy. W myśl art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Na podstawie art. 45 § 2 ustawy Kodeks pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 ustawy Kodeks pracy).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym n stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu. Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Ze stanu faktycznego wynika, że strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się do wypłacenia byłej pracownicy określonej kwoty w wysokości określonej „brutto”. Natomiast była pracownica oświadczyła, że w powyższy sposób jej roszczenia zostają zaspokojone w całości. W przedmiotowej sprawie sąd pracy nie rozstrzygnął, czy do rozwiązania umowy o pracę doszło zgodnie z przepisami Kodeksu pracy. Zatem nie można stwierdzić, że wskazana umowa o pracę została rozwiązana z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu umów o pracę. To oznacza, że w przedstawionym stanie faktycznym przepisy ustaw oraz przepisów wykonawczych do ustaw nie stanowiły podstawy do wypłaty odszkodowania, gdyż odszkodowanie to nie zostało wypłacone w związku z naruszeniem tych przepisów. Kwota wynikająca z treści zawartej ugody sądowej ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Kwota ta ma zatem rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W związku z tym w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie, przyznane byłej pracownicy, nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mając na uwadze powołane przepisy – zdaniem Wnioskodawcy - należy stwierdzić, że wypłacona kwota z jednej strony nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z drugiej strony nie znajdzie również zastosowania do niej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, bowiem wypłacona kwota ma zrekompensować byłej pracownicy utracone korzyści (utracone dochody) jakie mogłaby osiągnąć, gdyby nadal była zatrudniona. W związku z tym wypłacona pracownicy kwota nie korzystała ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stanowisko powyższe w ocenie Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w następujących interpretacjach indywidualnych, na których oparł się płatnik:

• interpretacji z dnia 16 lipca 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, IBPBII/1/415-393/12/HK;
• interpretacji z dnia 21 sierpnia 2013 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, IPPB4/415-525/13-2/MS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy).

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę.

W myśl art. 31 cytowanej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w toku postępowania sądowego wszczętego z powództwa byłego pracownika Wnioskodawca zawarł ugodę sądową, na mocy której zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika kwoty 15.000 zł, tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, w terminie 21 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania, przelewem na rachunek bankowy powoda wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia wskazanemu terminowi płatności. Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się wydać powodowi nowe świadectwo pracy, w którym wskaże, że stosunek pracy powoda ustał za porozumieniem stron. Ponadto, powód oświadczył, że przedmiotowa ugoda wyczerpuje wszelkie jego roszczenia związane z łączącym go ze stroną pozwaną stosunkiem pracy.

Wnioskodawca wskazał również, że wysokość i zasady ustalania odszkodowania, o którym mowa we wniosku, nie wynika wprost z żadnych przepisów ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ani z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, a odszkodowanie, o którym mowa we wniosku dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tak wypłacone świadczenie, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje natomiast tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zważywszy zatem na opisany przez Wnioskodawcę charakter świadczenia, stwierdzić należy, że nie korzysta ono ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca wypłacając przedmiotowe świadczenie pieniężne był zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.