2016.03.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-7/16-3/MMa
z 8 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynagrodzenia za usługi zarządzania pożyczkami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynagrodzenia za usługi zarządzania pożyczkami.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) ma swoją siedzibę w Polsce. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności świadczenie usług finansowych polegających na udzielaniu pożyczek.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca otrzymuje od pożyczkobiorców wynagrodzenie z tytułu udzielenia, bądź udzielenia i obsługi przedmiotowych pożyczek. Spółka w odniesieniu do udzielonych pożyczek wykonuje szereg czynności mających na celu odpowiednie zarządzanie tymi pożyczkami, m.in.:

gromadzi, kompletuje oraz przechowuje dokumenty dotyczące przedmiotowych pożyczek;
prowadzi rozliczenia związane z przedmiotowymi pożyczkami;
dostarcza pożyczkobiorcom informacji o stanie rozliczeń związanych z realizacją umów pożyczek;
sporządza i negocjuje z pożyczkobiorcą harmonogram spłaty oraz nadzoruje jego realizację, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu;
kontroluje jakość pożyczki, w tym sprawuje kontrolę nad jej spłatą.

Jednocześnie jednak, z uwagi na posiadane zasoby (infrastruktura techniczna, personel oraz kompetencje) zamierza podpisać umowę dotyczącą zarządzania wierzytelnościami z tytułu udzielonych przez siebie pożyczek znajdujących się w majątku Nowego Wierzyciela.

gromadzenie, kompletowanie oraz przechowywanie dokumentów dotyczących pożyczek objętych zarządzaniem,
prowadzenie wszelkich rozliczeń związanych z przedmiotowymi pożyczkami
dostarczanie Nowemu Wierzycielowi raportów informujących o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy,
sporządzenie i negocjowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty oraz nadzorowanie jego realizacji, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu,
kontrolę jakości pożyczki, w tym kontrolę jej spłaty.

Z tytułu przedmiotowych czynności Spółka otrzyma wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie za zarządzanie”) od Nowego Wierzyciela.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wynagrodzenie za zarządzanie, przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę Usługi zarządzania pożyczkami, będzie zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy Wynagrodzenie za zarządzanie, przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia Usługi zarządzania pożyczkami będzie zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, jako usługa w zakresie zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: „ustawa o VAT”), zwalnia się od podatku od towarów i usług, usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia „zarządzania pożyczką” w związku czym, należy przede wszystkim sięgnąć do wykładni językowej aby zinterpretować znaczenie tego pojęcia a przez to odkodować zakres zwolnienia z VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „zarządzać” oznacza „wydać polecenie” oraz „sprawować nad czymś zarząd”. Zarządzanie w szerokim ujęciu oznacza „zrobienie czegoś za pomocą wysiłków innych osób” (B. Kudrycka, B.G. Peters, P. J. Suwaj, Nauka administracji, Warszawa 2009); organizowanie działań dla osiągnięcia określonych celów przy zachowaniu zasad skuteczności i sprawności organizacyjnej z uwzględnieniem realnej odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty.

W świetle powyższego wskazać należy, że Usługa zarządzania pożyczkami, a w szczególności prowadzenie rozliczeń pożyczek, sporządzanie i negocjowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty oraz nadzorowanie jego realizacji oraz kontrola jakości pożyczek stanowi ingerencję w trwający stosunek prawny, który odpowiadałby nadal interesom obu stron umowy pożyczki. Powyższe mieści się w zakresie pojęcia „zarządzanie" rozumianym potocznie. Usługa zarządzania pożyczkami stanowi zatem czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

Ponadto należy zauważyć, że przepis ten stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347, poz. 1 ze zm., dalej: „Dyrektywa 112”), zgodnie z którym zwalnia się od podatku „udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę”.

Konieczne w tym miejscu jest odwołanie się do kwestii prawidłowości implementacji do polskiego porządku prawnego, a w szczególności analiza taka musi być poprzedzona określeniem zakresu pojęciowego wyrażenia „kredyt”, tj. - czy na gruncie polskiego systemu prawnego wyrażenie „kredyt” ma być rozumiane wyłącznie jako czynność prawna, określona w ustawie z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, czy też należy temu pojęciu nadać szerszy charakter.

Definicja pojęcia „kredytu” użytego w Dyrektywie 112 została rozstrzygnięta w orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), przykładowo, w orzeczeniu z dnia 27 października 1993 roku o sygn. C-281/91 w sprawie Muys en De Winters Bouv, TSUE stwierdził m.in., że wyrażenie „udzielanie i negocjowanie kredytu” jest w zasadzie dostatecznie pojemne, by obejmować kredyt udzielany przez dostawcę towarów w formie odroczonej płatności. Ponadto stwierdził, że brzmienie tego przepisu w żaden sposób nie sugeruje, że istnieje jakiekolwiek ograniczenie zakresu jego stosowania jedynie do „pożyczek lub kredytów udzielanych przez instytucje bankowe i finansowe”.

Co istotne, w uzasadnieniu wyroku TSUE przyjął, że w art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112 nie chodzi tylko o czynności nazywane w danym prawie krajowym jako „kredyty”, ale również o czynności polegające na oddaniu do dyspozycji środków pieniężnych pod tytułem zwrotnym np. czynności zwane „pożyczką”.

Należy podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem TSUE przedmiotowe zwolnienie przewidziane w Dyrektywie 112 należy traktować ściśle i precyzyjnie, gdyż stanowi ono wyjątek od generalnej zasady opodatkowania każdej dostawy i świadczenia usług.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, stanowiące swoiste zwolnienie podmiotowo-przedmiotowe wymaga:

precyzyjnego wskazania podmiotu świadczącego usługę - jako tożsamego z udzielającym pożyczki i
jednocześnie określenia odpowiednich działań w zakresie udzielonych pożyczek.

Należy wskazać, że warunek (i) jest spełniony, gdyż Wnioskodawca pierwotnie udzielił pożyczek i to on jest wskazany jako pożyczkodawca w umowie pożyczki z konsumentem.

Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca, jako podmiot udzielający pożyczki wykonuje jednocześnie czynności polegające na jej zarządzaniu i administrowaniu poprzez czynności takie jak m.in.:

gromadzenie, kompletowanie oraz przechowywanie dokumentów dotyczących pożyczki,

prowadzenie wszelkich rozliczeń związanych z udzielonymi przez niego pożyczkami,

sporządzanie i nadzorowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty oraz nadzorowanie jego realizacji.

Wnioskodawca zmierza więc do doprowadzenia do jak najbardziej korzystnego zarządzania udzieloną przez niego pożyczką, kształtując jej istotne elementy, wpływając na szeroko rozumianą kwestię jej spłaty, kierując się korzyścią zarówno pożyczkobiorcy, Nowego wierzyciela, jak i własną. Zatem warunek (ii) jest również spełniony.

W interpretacji z dnia 3 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP3/443-770/14-3/IG potwierdził, że usługi zarządzania pożyczkami, świadczona w analogicznym stanie faktycznym jak zaprezentowany przez Spółkę w niniejszym wniosku, stanowi usługę zarządzania pożyczkami zwolnioną z VAT. W interpretacji tej organ uznał: „Zatem jeżeli wziąć pod uwagę, że na podstawowe i kluczowe etapy zarządzania składają się: planowanie, organizowanie zasobów, wdrażanie tego, co zaplanowane oraz monitoring, ewaluacja i kontrola przeprowadzonych działań, to świadczenie usług: gromadzenia, kompletowania oraz przechowywania dokumentów dotyczących wierzytelności i pożyczek objętych zarządzaniem, prowadzenie wszelkich rozliczeń związanych z przedmiotowymi pożyczkami, dostarczenie raportów informujących o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy, sporządzenie i negocjowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty, nadzorowanie jego realizacji, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu, oraz kontrola jakości pożyczki, w tym kontrola jej spłaty - mieści się w pojęciu usług zarządzania pożyczką.”

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że opisana powyżej Usługa zarządzania pożyczkami świadczona przez Spółkę wpisuje się w normę prawną wskazaną w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, jako „usługi zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę”.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie za zarządzanie, przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia Usługi zarządzania pożyczkami będzie zwolnione od podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uprzejmie wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, stosowanie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie zaś z ust. 15 art. 43 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Dokonując analizy pojęć użytych do opisania zwolnień, o których mowa w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE należy podkreślić, że winny one być interpretowane w sposób ścisły, gdyż stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień (…) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności świadczenie usług finansowych polegających na udzielaniu pożyczek. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca otrzymuje od pożyczkobiorców wynagrodzenie z tytułu udzielenia, bądź udzielenia i obsługi przedmiotowych pożyczek. Spółka w odniesieniu do udzielonych pożyczek wykonuje szereg czynności mających na celu odpowiednie zarządzanie tymi pożyczkami, m.in.: gromadzi, kompletuje oraz przechowuje dokumenty dotyczące przedmiotowych pożyczek; prowadzi rozliczenia związane z przedmiotowymi pożyczkami; dostarcza pożyczkobiorcom informacji o stanie rozliczeń związanych z realizacją umów pożyczek; sporządza i negocjuje z pożyczkobiorcą harmonogram spłaty oraz nadzoruje jego realizację, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu; kontroluje jakość pożyczki, w tym sprawuje kontrolę nad jej spłatą.

Z tytułu przedmiotowych czynności Spółka, otrzymuje określone wynagrodzenie od pożyczkobiorcy. W związku z potrzebą dalszego rozwoju oraz pozyskania finansowania, a także uporządkowania struktury posiadanych aktywów, wierzytelności Spółki z określonych portfeli udzielonych pożyczek zostały przeniesione z majątku Spółki i obecnie znajdują się w majątku innego podmiotu. Jednocześnie jednak, z uwagi na posiadane zasoby (infrastruktura techniczna, personel oraz kompetencje) zamierza podpisać umowę dotyczącą zarządzania wierzytelnościami z tytułu udzielonych przez siebie pożyczek znajdujących się w majątku Nowego Wierzyciela.

Wnioskodawca w odniesieniu do portfeli wierzytelności z pożyczek, które zostały pierwotnie przez niego udzielone, będzie podejmować na podstawie zawartej z Nowym Wierzycielem umowy określone działania w zakresie zarządzania i administrowania, poprzez: gromadzenie, kompletowanie oraz przechowywanie dokumentów dotyczących pożyczek objętych zarządzaniem, prowadzenie wszelkich rozliczeń związanych z przedmiotowymi pożyczkami, dostarczanie Nowemu Wierzycielowi raportów informujących o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy, sporządzenie i negocjowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty oraz nadzorowanie jego realizacji, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu, kontrolę jakości pożyczki, w tym kontrolę jej spłaty. Z tytułu przedmiotowych czynności Spółka otrzyma wynagrodzenie od Nowego Wierzyciela.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy wynagrodzenie za zarządzanie, przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia Usługi zarządzania pożyczkami, będzie zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wynagrodzenie za zarządzanie, przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia Usługi zarządzania pożyczkami będzie zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, jako usługa w zakresie zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Odnosząc się do zwolnienia czynności wymienionych we wniosku jako zarządzania pożyczkami udzielonymi przez pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy) wskazać należy, że ustawodawca nie sprecyzował w ustawie, co należy rozumieć przez zarządzanie pożyczkami. Zarządzanie w szerokim ujęciu oznacza „zrobienie czegoś za pomocą wysiłków innych osób” (por. B. Kudrycka, B.G. Peters, P,J, Suwaj, Nauka administracji, Warszawa 2009); organizowanie działań dla osiągnięcia określonych celów przy zachowaniu zasad skuteczności i sprawności organizacyjnej z uwzględnieniem realnej odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty. Zaznaczyć należy, że ustawodawca w powołanym przepisie zwolnił zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi zarządzania pożyczkami. Jednak jak wskazał Wnioskodawca w niniejszej sprawie, w związku z potrzebą dalszego rozwoju oraz pozyskania finansowania, a także uporządkowania struktury posiadanych aktywów, wierzytelności Spółki z określonych portfeli udzielonych pożyczek zostały przeniesione z jej majątku do Nowego Wierzyciela. A zatem należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji Wnioskodawca nie spełnia przesłanki z art. 43 ust. 1 pkt 38, z której wynika, że ze zwolnienia korzystają usługi zarządzania pożyczkami świadczone przez pożyczkodawcę. Ponieważ Wnioskodawca zbył wierzytelności na rzecz ,,Nowego Wierzyciela”, to nie występuje już w roli pożyczkodawcy i dlatego nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 38.

Reasumując, w ocenie tut. Organu, wynagrodzenie przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług zarządzania, nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, jako zarządzanie pożyczkami przez pożyczkodawcę, ponieważ Wnioskodawca po zbyciu wierzytelności nie występuje już w roli pożyczkodawcy.

Natomiast w odniesieniu do wymienionych we wniosku czynności, należy przeanalizować, czy mogą one korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z analizy wyżej powołanego art. 43 ust. 13 ustawy, wynika, że zastosowanie zwolnienia z podatku możliwe jest także w odniesieniu do usług stanowiących element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41 pod warunkiem, że:

stanowią one odrębną całość,
są właściwe oraz
niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej.

Należy przy tym podkreślić, że aby dana czynność mogła skorzystać ze zwolnienia od podatku musi posiadać łącznie wszystkie cechy przewidziane w ww. przepisie cechy.

Warto również przywołać argumentację Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrażoną w orzeczeniu w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oy, gdzie stwierdzono, że „(…) aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która - jeśli ją oceniać globalnie - w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnianie bankowi systemu informatycznego (…)”.

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy (…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Ponadto, w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i f Dyrektywy 2006/112/WE). W orzeczeniu tym, TSUE zaznaczył, iż dla zastosowania zwolnienia istotne jest, aby usługa pomocnicza, z ogólnego punktu widzenia, stanowiła osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi finansowej. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową (udzielanie kredytów/pożyczek).

Uwzględniając wskazania określone w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT oraz wnioski płynące z przytoczonego orzecznictwa TSUE należy uznać, że aby opisane czynności mogły zostać uznane za zwolnione, czynności te muszą stanowić element usługi finansowej, muszą mieć odrębny od tej usługi charakter, jak również muszą być niezbędne do wykonania usługi finansowej oraz dla niej właściwe – w znaczeniu: specyficzne (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska). Co znaczy zatem, że usługa musi być właściwa. „Właściwe” w semantycznym znaczeniu oznacza tyle co zgodnie z jakąś normą, przepisami itp., charakterystyczne dla kogoś lub czegoś, mające najbardziej typowe, charakterystyczne cechy dla danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk; nie rzekome, nie fałszywie, prawdziwe, powołane prawnie do jakiś zadań, kompetentne (B. Dunaj, Popularny słownik języka polskiego, Warszawa 2000, s. 787). Połączenie użytego w art. 43 ust. 13 VAT słowa „właściwe” z usługami opisanymi w art. 43 ust. 1 pkt 38, prowadzi do wniosku, wedle którego z podanych wyżej znaczeń słowa „właściwe” istotne znaczenie dla dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 43 ust. 13 ustawy będą miały tylko niektóre z nich, a mianowicie słowa „charakterystyczny dla kogoś lub czegoś”, „stanowiący najważniejszą część czegoś”, „mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów lub zjawisk”. Aby zatem uznać usługę za właściwą musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić odrębną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej.

Z uwagi na powyższe, w niniejszej sprawie czynności wymienione szczegółowo we wniosku tj: gromadzenie, kompletowanie oraz przechowywanie dokumentów dotyczących pożyczek objętych zarządzaniem; prowadzenie wszelkich rozliczeń związanych z przedmiotowymi pożyczkami; dostarczanie Nowemu Wierzycielowi raportów informujących o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy; sporządzenie i negocjowanie z pożyczkobiorcą harmonogramu spłaty oraz nadzorowanie jego realizacji, w przypadku możliwości zawarcia takiego harmonogramu; kontrolę jakości pożyczki, w tym kontrolę jej spłaty, nie można uznać za usługi właściwe, gdyż pomimo że stanowią, obok usługi finansowej, odrębną całość, nie obejmują one funkcji charakterystycznych dla tej usługi zwolnionej. Czynności te nie są również usługami niezbędnymi do świadczenia usługi finansowej, gdyż mają na celu zapewnienie jedynie obsługi o charakterze technicznym w stosunku do usługi polegającej na udzieleniu pożyczki. Ponadto sam fakt, że jakiś element składowy jest niezbędny do dokonania transakcji zwolnionej od podatku, nie gwarantuje, że usługa, która ten element składowy zawiera, jest sama w sobie zwolniona od podatku. Tym samym stwierdzić należy, iż powyżej wymienione usługi nie korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 13 ustawy w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W konsekwencji usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT i ze względu, na to, że prawodawca nie przewidział dla tych usług preferencyjnej stawki będą opodatkowane podstawową tj. 23% stawką podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin