Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-228/15/NL
z 12 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 30 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku budynku oraz infrastruktury towarzyszącej obsługującej ten budynek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku budynku oraz infrastruktury towarzyszącej obsługującej ten budynek.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o. o. (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób oraz świadczy usługi naprawy samochodów, usługi wulkanizacyjne, mycie samochodów. W 2008 r. rozpoczęła budowę budynku usługowo-mieszkalnego wg projektu 20,5% stanowi powierzchnia mieszkalna, 79,5% - powierzchnia usługowa. Równolegle z budową budynku wykonano:

• utwardzenie placu,
• ogrodzenie,
• przydomową oczyszczalnie ścieków.
  
  

Wszystkie ww. obiekty będą obsługiwały tylko budynek usługowo-mieszkalny.

Na dzień 31 grudnia 2015 r. planowano zakończyć budowę budynku usługowo-mieszkalnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą i przyjąć na stan środków trwałych i rozpocząć amortyzację.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakiej wysokości należy liczyć amortyzację od przyjętego budynku usługowo-mieszkalnego oraz infrastruktury towarzyszącej obsługującej ten budynek?

Zdaniem Wnioskodawcy, wybudowany budynek usługowo-mieszkalny należy zaliczyć do budynków niemieszkalnych KŚT-103, stawka amortyzacji 2,5%, ponieważ więcej niż połowa całkowitej powierzchni będzie przeznaczona na cele usługowe. Wybudowane ogrodzenie, utwardzenie placu, przydomowa oczyszczalnia należy zaliczyć do wytworzenia budynku i zwiększyć wartość, ponieważ te obiekty otaczają tylko jeden budynek i nie mogą stanowić odrębnych środków trwałych. Podstawą naliczenia amortyzacji winna być suma nakładów poniesionych na budynek i obiekty towarzyszące - stawka jak dla budynku usługowego 2,5%

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Treść art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi bowiem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Przy czym, w myśl art. 16c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi zawartymi w załączniku do rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622, dalej: „KŚT”), budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT określono na podstawie PKOB oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol PKWiU. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób oraz świadczy usługi naprawy samochodów, usługi wulkanizacyjne, mycie samochodów. W 2008 r. rozpoczął budowę budynku usługowo-mieszkalnego wg projektu 20,5% stanowi powierzchnia mieszkalna, 79,5% - powierzchnia usługowa. Równolegle z budową budynku wykonano: utwardzenie placu, ogrodzenie, przydomową oczyszczalnię ścieków. Wszystkie ww. obiekty będą obsługiwały tylko budynek usługowo-mieszkalny. Na dzień 31 grudnia 2015 r. planowano zakończyć budowę budynku usługowo-mieszkalnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą i przyjąć na stan środków trwałych i rozpocząć amortyzację. Budynek ten zostanie zaliczony do rodzaju 103 KŚT.

Skoro zatem jak wskazano we wniosku przedmiotowy budynek jest budynkiem niemieszkalnym, ponieważ 79,5 % jego powierzchni stanowi część niemieszkalną, a znajdujące się wokół tego budynku obiekty: utwardzony plac, ogrodzenie oraz przydomowa oczyszczalnia ścieków obsługiwały będą wyłącznie ten jeden budynek, to zgodnie z uwagami szczególnymi zawartymi w załączniku do ww. rozporządzenia w sprawie KŚT, obiekty te nie będą stanowić odrębnych środków trwałych, lecz wchodzić będą w skład tego budynku, stanowiąc wraz z nim jeden środek trwały.

Odnośnie natomiast klasyfikacji ww. środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT wskazać należy, że kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w ww. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), będącym rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. z 2012 poz. 591 ze zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, należy zauważyć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy na podstawie ww. rozporządzenia, przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Zauważyć jednak należy, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Z uwagi na powyższe, tut. Organ nie odniósł się do kwestii prawidłowości dokonanej przez Spółkę klasyfikacji wskazanego we wniosku środka trwałego na gruncie ww. KŚT.

Ponadto wskazać należy, że stosownie do art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podstawą dokonania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zasady ustalania wartości początkowej, reguluje art. 16g ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 16g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

W myśl art. 16g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powołanych wyżej przepisów, wskazać należy, że po zakończeniu budowy przedmiotowego budynku i przekazania go do użytkowania, gdy będzie on już kompletny i zdatny do użytku, spełniający wszystkie wymogi określone w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pozwalające uznać ww. budynek za środek trwały, Wnioskodawca zobowiązany będzie wprowadzić przedmiotowy budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalić jego wartość początkową w oparciu o przepis art. 16g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. według kosztu wytworzenia, uwzględniając w tej wartości udokumentowane wydatki poniesione na budowę tego budynku. W wartości początkowej tego budynku zobowiązany będzie również do uwzględnienia wydatków poniesionych na budowę obiektów pomocniczych obsługujących ten budynek, tj. wydatków poniesionych na utwardzenie placu, budowę ogrodzenia i przydomowej oczyszczalni ścieków. Od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych według właściwej stawki amortyzacyjnej.

Odnosząc się zatem do sposobu ustalenia stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego środka trwałego (nieruchomości) wskazać należy, że w myśl art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że budynek, o którym mowa we wniosku wraz z infrastrukturą towarzyszącą obsługującą ten budynek podlega amortyzacji na zasadach ogólnych wg stawki właściwej dla tego środka trwałego, określonej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przy czym, Wnioskodawca dla ustalenia tej stawki winien w pierwszej kolejności poprawnie dokonać klasyfikacji ww. środka trwałego wg Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z powyższym, jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, przedmiotowy budynek zostanie zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, roczna stawka amortyzacyjna dla tego środka trwałego wynosi 2,5 %.

Zauważyć przy tym należy, że co do zasady dla środków trwałych zaliczanych do rodzaju 103 mieszczącego się w podgrupie 10 KŚT, stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %. Wyjątkiem są wyłącznie należące do rodzaju 103 KŚT – Kioski towarowe o kubaturze powyżej 500 m³ – trwale związane z gruntem.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.