2015.11.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-665/15/BM
z 20 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 sierpnia 2015 r. (data wpływu 12 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 29 października 2015 r. (data wpływu 3 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania budowy drogi gminnej współfinansowanej przez podmioty prywatne za świadczenie przez Gminę usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania budowy drogi gminnej współfinansowanej przez podmioty prywatne za świadczenie przez Gminę usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ww. Wniosek został uzupełniony pismem z 29 października 2015 r. (data wpływu 3 listopada 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 21 października 2015 r. znak: IBPP1/4512-665/15/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - (dalej „Gmina”) jest właścicielem nieruchomości, na których ma zostać wybudowana droga o statusie drogi gminnej.

Budową drogi są zainteresowani także prywatni przedsiębiorcy, którzy dzięki zrealizowaniu przez Gminę inwestycji uzyskają dogodniejszy, niż w chwili obecnej dostęp do swoich posesji, na których prowadzą działalność gospodarczą.

W związku z powyższym Gmina zawarła z zainteresowanymi podmiotami porozumienie, na mocy którego zobowiązują się oni do współfinansowania budowy drogi.

Podmioty współfinansujące inwestycję zobowiązały się do pokrycia całości kosztów jej realizacji obejmującą wynagrodzenie wyłonionego w przetargu wykonawcy obejmujące kwotę netto plus podatek VAT należny od wynagrodzenia wykonawcy.

W porozumieniu strony zastrzegły, że zawarcie tego porozumienia nie czyni Gminy dłużnikiem względem pozostałych Stron porozumienia, w szczególności nie nakłada na nią żadnych zobowiązań finansowych i nie zobowiązuje jej również do podjęcia realizacji Inwestycji. Jednakże w przypadku podjęcia realizacji Inwestycji, będzie ona realizowana w zakresie zadań własnych Gminy, na zasadach określonych właściwymi przepisami prawa, w szczególności wyłącznie Gmina występować będzie jako inwestor w całym procesie budowlanym, nie będzie ona związana żadnymi kierowanymi do niej przez uczestników porozumienia wskazówkami, instrukcjami, poleceniami.

Po realizacji inwestycji droga, jako droga gminna, będzie stanowić wyłączną własność Gminy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT od 24 stycznia 2001 r.
Przedmiotem zawartego porozumienia jest współfinansowanie przez przedsiębiorców prywatnych budowy przez Gminę drogi publicznej.
Inwestycja polega na budowie drogi gminnej łączącej drogę powiatową nr K z drogą wojewódzką nr J, od km 0+000,0 do km 2+647,74, obejmującej swoim zakresem: wytyczenie trasy projektowanego odcinka drogi i zakresu robót, roboty rozbiórkowe, wycinkę drzew i karczowanie krzewów kolidujących z przedmiotową inwestycją, roboty ziemne związane z usunięciem warstwy humusu, wykonanie wykopów i nasypów (profilowanie i korytowanie), realizację systemu odwodnienia - rowy przydrożne, budowę odcinka drogi (roboty ziemne, nawierzchniowe, odwadniające), budowę przepustów, budowę zjazdów do krzyżujących się z projektowaną drogą gminną dróg wewnętrznych, leśnych oraz do działek wydzielonych w wyniku podziału nieruchomości, przebudowę i zabezpieczenie istniejącej sieci uzbrojenia terenu (gazociągów wysokiego i średniego ciśnienia, elektroenergetyki, teletechniki) kolidującej z przedmiotową inwestycją, montaż urządzeń organizacji i bezpieczeństwa ruchu.
Inwestorzy mają wyłącznie partycypować finansowo w realizowanej inwestycji.
Na pytanie tut. Organu: „Czy z ww. porozumienia wynika, że Wnioskodawca wybuduje drogę gminną z własnych środków, a następnie prywatni przedsiębiorcy zwrócą te nakłady, jeśli tak to w jaki sposób, jeśli nie to dlaczego”, Wnioskodawca odpowiedział, że inwestorzy dokonują wpłat w dwóch ratach, po częściowej i po całkowitej realizacji inwestycji (dokonaniu odbioru).
Inwestycja realizowana jest na gruntach stanowiących własność Gminy. Protokoły odbioru (zakończenia) robót będą sporządzane zgodnie z wymogami właściwych przepisów prawa.
Wnioskodawca realizuje inwestycję częściowo z własnych środków, pozyskanych w ramach „Narodowego programu przebudowy dróg lokalnych - II etap - bezpieczeństwo - dostępność -rozwój.”
Na pytanie tut. Organu: „W zakres jakich zadań własnych wynikających z ustawy o samorządzie gminnym wpisuje się realizacja przez Gminę inwestycji polegającej na budowie drogi? Jakie przepisy nakładają na Gminę obowiązek realizacji tych zadań”, Wnioskodawca odpowiedział, że zadania własne gmin określają przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515).
Drogi, o których mowa we wniosku będą drogami publicznymi, które są ogólnodostępne i nieodpłatne dla wszystkich uczestników ruchu.
Na pytanie tut. Organu „Czy współfinansowanie przez przedsiębiorców prywatnych budowy drogi jest dobrowolne czy obowiązkowe. Czy obowiązek udziału przedsiębiorców prywatnych w budowie drogi, o której mowa we wniosku wynika z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.)? W myśl tego przepisu budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Stosownie do art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, o których mowa w ust. 1, określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej”, Wnioskodawca odpowiedział; „dobrowolne.”
Na pytanie tut. Organu „Czy przekazanie przez inwestora środków pieniężnych w ramach zawartego porozumienia stanowi zapłatę za jakiekolwiek świadczenie Gminy na rzecz inwestorów prywatnych”, Wnioskodawca odpowiedział: „nie”.
Inwestorzy korzystają z dojazdu drogą powiatową o ograniczonym tonażu, co utrudnia korzystanie z prowadzonych przez nich wyrobisk. Droga wybudowana przez Gminę będzie spełniać parametry umożliwiające poruszanie się pojazdów o ładowności typowej dla przewozu kruszyw.
Realizacja inwestycji następuje po uprzednim ujęciu w budżecie Gminy na dany rok uchwalonym przez radę gminy (podstawa prawna - powołana wyżej ustawa o samorządzie gminnym). Realizację inwestycji drogowych w zakresie innym niż zadania własne gminy regulują odpowiednie przepisy powszechnie obowiązującego prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy budowa drogi publicznej (drogi gminnej), współfinansowana przez prywatne podmioty w opisanym wyżej stanie faktycznym, stanowi świadczenie przez Gminę usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym budowa drogi gminnej nie stanowi świadczenia usług opodatkowanych podatkiem VAT, w związku z czym Gmina nie ma obowiązku naliczenia podatku VAT od świadczeń otrzymanych od prywatnych podmiotów w ramach współfinansowania inwestycji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Ponadto w myśl ust. 2a powołanego art. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Status danego podmiotu, jako podatnika podatku VAT określają z kolei przepisy art. 15. I tak zgodnie z ust. 1 tego przepisu, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W ocenie Wnioskodawcy budowa drogi nie będzie stanowić w świetle powołanych przepisów świadczenia usług podlegających opodatkowaniem podatkiem VAT.

Gmina realizując inwestycję działa w sferze zadań publicznych realizując tym samym cel o takim właśnie charakterze.

Budowa drogi nie następuje na rzecz podmiotów bezpośrednio zainteresowanych uzyskaniem dogodniejszego niż obecnie dojazdu do swoich posesji i z tego powodu współfinansujących realizowaną inwestycję, a służy całej lokalnej społeczności.

Jak zaznaczono na początku niniejszego wniosku, w porozumieniu dotyczącym współfinansowania inwestycji strony zastrzegły, że zawarcie tego porozumienia nie czyni Gminy dłużnikiem względem pozostałych Stron porozumienia, w szczególności nie nakłada na nią żadnych zobowiązań finansowych i nie zobowiązuje jej również do podjęcia realizacji Inwestycji. Tym samym w przedmiotowej sprawie nie występuje wyjątek, o którym mowa w powołanym wyżej art. 15 ust. 6 ustawy o VAT (in fine). Przepis ten wyłącza z kręgu podatników podatku od wartości dodanej organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, jednakże z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zawarte przez strony porozumienie nie zawiera zobowiązania Gminy do wybudowania drogi na rzecz określonych podmiotów, a jedynie określa zasady współfinansowania budowy przez organ władzy samorządowej drogi o charakterze drogi publicznej.

Porozumienie to wyraźnie stanowi, iż w przypadku podjęcia realizacji Inwestycji, będzie ona realizowana w zakresie zadań własnych Gminy, na zasadach określonych właściwymi przepisami prawa, w szczególności wyłącznie Gmina występować będzie jako inwestor w całym procesie budowlanym, nie będzie ona związana żadnymi kierowanymi do niej przez uczestników porozumienia wskazówkami, instrukcjami, poleceniami.

W świetle powyższego nie mamy do czynienia z sytuacją gdy zadanie należące do zadań ustawowych Gminy realizowane jest na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej.

Z przedstawionych względów nie mamy również do czynienia z przypadkiem, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług. Gmina nie świadczy bowiem usługi na rzecz konkretnych podmiotów. Podmioty te z przedstawionych już powodów finansują wykonanie zadania o charakterze publicznym.

W świetle zaprezentowanej argumentacji, w przedstawionym stanie faktycznym, budowa drogi gminnej nie stanowi świadczenia usług opodatkowanych podatkiem VAT, w związku z czym Gmina nie ma obowiązku naliczenia podatku VAT od świadczeń otrzymanych od prywatnych podmiotów w ramach współfinansowania inwestycji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że dostawa towarów czy świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

A zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1515), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest właścicielem nieruchomości, na których ma zostać wybudowana droga o statusie drogi gminnej, która ma łączyć drogę powiatową z drogą wojewódzką.

Inwestorzy korzystają z dojazdu drogą powiatową o ograniczonym tonażu, co utrudnia korzystanie z prowadzonych przez nich wyrobisk. Droga wybudowana przez Gminę będzie spełniać parametry umożliwiające poruszanie się pojazdów o ładowności typowej dla przewozu kruszyw.

W związku z powyższym Gmina zawarła z zainteresowanymi podmiotami porozumienie, na mocy którego zobowiązują się oni do współfinansowania budowy drogi.

Po realizacji inwestycji droga, jako droga gminna, będzie stanowić wyłączną własność Gminy.

Inwestorzy mają wyłącznie partycypować finansowo w realizowanej inwestycji.

Wnioskodawca realizuje inwestycję częściowo z własnych środków, pozyskanych w ramach „Narodowego programu przebudowy dróg lokalnych - II etap - bezpieczeństwo - dostępność -rozwój.”

Drogi, o których mowa we wniosku będą drogami publicznymi, które są ogólnodostępne i nieodpłatne dla wszystkich uczestników ruchu.

Współfinansowanie przez przedsiębiorców prywatnych budowy drogi jest dobrowolne.

Przekazanie przez inwestora środków pieniężnych w ramach zawartego porozumienia nie stanowi zapłaty za jakiekolwiek świadczenie Gminy na rzecz inwestorów prywatnych.

W tym miejscu należy wskazać, że obowiązek udziału inwestorów w budowie lub przebudowie drogi publicznej wynika z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 460 ze zm.).

I tak w myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy – budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Jednakże stosownie do ust. 2 tego artykułu – szczegółowe warunki realizacji tego obowiązku reguluje umowa pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej.

W przedmiotowej jednak sprawie Wnioskodawca w odpowiedzi na pytanie tut. Organu czy obowiązek udziału przedsiębiorców prywatnych w budowie drogi wynika z art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wskazał, że współfinansowania jest dobrowolne.

Jeżeli zatem w przedmiotowej sprawie udział inwestorów prywatnych w budowie drogi nie jest spowodowany ich inwestycją niedrogową i nie wynika z art. 16 ww. ustawy to nie można go uznać za odpłatność za świadczenie usług.

Z wniosku wynika, że gmina buduje drogę w ramach zadań własnych, droga ta będzie drogą gminną, publiczną i będzie własnością Wnioskodawcy. Droga będzie ogólnodostępna i nieodpłatna dla wszystkich użytkowników ruchu. Gmina występować będzie jako inwestor w całym procesie budowlanym, nie będzie związana żadnymi kierowanymi do niej przez uczestników porozumienia wskazówkami, instrukcjami, poleceniami.

Zatem w przedmiotowym, konkretnym przypadku, czynność przekazania środków finansowych przez prywatnych przedsiębiorców na budowę ogólnodostępnej publicznej drogi gminnej łączącej drogę powiatową z drogą wojewódzką, która ma również zapewnić dogodniejszy, niż w chwili obecnej dostęp do posesji, na których ww. prywatni przedsiębiorcy prowadzą działalność gospodarczą, nie stanowi zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy. Co do zasady budowa dróg i ulic należy do zadań własnych Gminy, tj. czynności pozostających poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy, że budowa drogi gminnej nie stanowi świadczenia usług opodatkowanych podatkiem VAT, w związku z czym Gmina nie ma obowiązku naliczenia podatku VAT od świadczeń otrzymanych od prywatnych podmiotów w ramach współfinansowania inwestycji, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionych zdarzenia przyszłego (w szczególności, gdyby budowa drogi gminnej była spowodowana inwestycją niedrogową w rozumieniu art. 16 ustawy o drogach publicznych) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin