2016.02.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1119/15-2/DP
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2015 r. (data wpływu 19 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej w zakresie produkcji drobiu rzeźnego – kurczęta. Aktualnie rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych wg norm szacunkowych. Od 2010 r. jest podatnikiem podatku VAT czynnym. W 2015 r. obroty ze sprzedaży netto przekroczą kwotę 1.200.000 euro. Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2016 r. – w związku ze zmianą brzmienia art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z ustawą o rachunkowości – będzie zobowiązany do przejścia na księgi rachunkowe.

Działalność w zakresie ww. działów specjalnych Wnioskodawca prowadzi w dwóch miejscowościach, tj. w K. i w C.

W miejscowości K. działalność prowadzona jest w kurnikach wybudowanych i wyposażonych w latach 1987-2000, kiedy to jeszcze Wnioskodawca nie był podatnikiem podatku VAT czynnym i nie posiada dowodów dokumentujących ich nabycie.

Wnioskodawca posiada także środki trwałe nabyte w latach 2012-2015 (głównie środki transportu i maszyny rolnicze), które zostały wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca zamierza środki trwałe dotychczas nie ujęte w ewidencji na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potraktować jako ujawnione środki trwałe i – w przypadku środków trwałych:

których nabycie nie jest udokumentowane fakturami zakupu (K.) – powołać biegłego rzeczoznawcę w celu dokonania ich wyceny. Po otrzymaniu wyceny Wnioskodawca ujmie je w ewidencji środków trwałych ustalając dla nich indywidualne stawki amortyzacyjne zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
powstałych z rozliczenia inwestycji (C.) ująć w ewidencji środków trwałych w grudniu 2015 r. ustalając stawki wg KŚT – amortyzację tych środków w oparciu o art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozpocząć od następnego miesiąca po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych.

Natomiast w przypadku środków trwałych wprowadzonych już do ewidencji – ustalić dotychczasową amortyzację do końca grudnia 2015 r. i kontynuować ją w pełnej księgowości (z uwzględnieniem dotychczasowej przy normach szacunkowych) od pozostałej wartości.

W związku z jednorodną działalnością ww. działów specjalnych przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych w oparciu o ustawę o rachunkowości Wnioskodawca zamierza skorzystać z uproszczeń (art. 17 ust. 2 pkt 4 i art. 34 ust. 1 ustawy o rachunkowości) polegających na rozliczaniu kosztów z wykorzystaniem zespołu 4 ,,Koszty rodzajowe”.

Zakup materiałów odnosić bezpośrednio po zakupie w ciężar kosztów. Na koniec każdego okresu sprawozdawczego (miesiąca) w celu prawidłowego ustalenia kosztów podatkowych Wnioskodawca będzie sporządzać remanent:

znajdujących się na stanie, nie zużytych materiałów: paszy, środków dezynfekujących i gazu wycenionych w cenie zakupu netto, oraz
kurczaków w chowie (produkcja w toku, stan żywca drobiowego w tuczu (kg)) wyceniając go w cenie sprzedaży netto.

Wartość remanentu będzie księgowana:

w zakresie materiałów:
Ma 400 ,,Zużycie materiałów” (odpowiednie konto analityczne) Wn 300 „Zapas materiałów” plus zapis techniczny wyksięgowanie obrotów Wn 400 / Ma 400;
w zakresie produkcji w toku – kurczaki w chowie.

Ma 490 ,,Rozliczenie kosztów” Wn 630 „Kurczaki w chowie (produkcja w toku)”.

Następnie pod datą pierwszego następnego miesiąca koszty te będą aktywowane zapisami
w zakresie materiałów Wn 400 „Zużycie materiałów” (odpowiednie konto analityczne) Ma 300 ,,Zapas materiałów” i w zakresie kosztów ,,Kurczaki w chowie - produkcja w toku” Wn 490 / Ma 630.

Wnioskodawca uważa, że taki sposób pozwoli na prawidłowe ustalenie miesięcznych kosztów uzyskania przychodów i w rezultacie właściwej podstawy opodatkowania.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy zaprowadzona w 2015 r. ewidencja środków trwałych, ustalenie wartości początkowej posiadanych środków trwałych i stopnia ich zużycia do dnia 31 grudnia 2015 r. będzie podstawą odpisów stanowiących koszty uzyskania przychodu przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych?

Wnioskodawca uważa, że w oparciu o przytoczone przepisy art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotychczas posiadane środki trwałe nie ujęte w ewidencji środków trwałych zobowiązany jest uznać za ujawnione. W stosunku do środków trwałych, do których Wnioskodawca nie posiada dowodów ich nabycia - w oparciu o art. 22g ust. 9 – w przypadku kiedy nie może ustalić kosztu ich wytworzenia może powołać biegłego do ich wyceny, w pozostałych przypadkach ustalić cenę nabycia jako cenę zakupu, a w przypadku inwestycji wartość początkową ustalić jako koszt ich wytworzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Stosownie natomiast do treści art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 omawianej ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3).

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia (pkt 1)
w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia (pkt 2).

Za cenę nabycia – stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy – uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie natomiast z treścią art. 22g ust. 9 ww. ustawy jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (pkt 1);
od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (pkt 4).

Należy zwrócić uwagę, że fakt ujawnienia składników majątku trwałego w ewidencji nie zmienia zasad ich wyceny, a zatem podstawę dokonania odpisów powinna stanowić wartość początkowa ustalona na zasadach wskazanych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22n ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej w zakresie produkcji drobiu rzeźnego – kurczęta. Aktualnie rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych wg norm szacunkowych. Od 2010 r. jest podatnikiem podatku VAT czynnym. W 2015 r. obroty ze sprzedaży netto przekroczą kwotę 1.200.000 euro. Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2016 r. – w związku ze zmianą brzmienia art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie zmuszony do przejścia na księgi rachunkowe.

Działalność w zakresie ww. działów specjalnych Wnioskodawca prowadzi w dwóch miejscowościach, tj. w K. i w C.

W miejscowości C. ferma powstała w ramach realizowanej inwestycji w latach 2010-2011, tj. już w okresie kiedy Wnioskodawca był podatnikiem podatku VAT czynnym. Nakłady na realizowane zadanie inwestycyjne są zaewidencjonowane. Inwestycja została rozliczona i zostały wyodrębnione pojedyncze środki trwałe. Z uwagi na sposób opodatkowania (normy szacunkowe) – środków tych nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca posiada także środki trwałe nabyte w latach 2012-2015 (głównie środki transportu i maszyny rolnicze), które zostały wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca zamierza środki trwałe dotychczas nie ujęte w ewidencji na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potraktować jako ujawnione środki trwałe i: w przypadku środków trwałych:

których nabycie nie jest udokumentowane fakturami zakupu (K.) – powołać biegłego rzeczoznawcę w celu dokonania ich wyceny. Po otrzymaniu wyceny Wnioskodawca ujmie je w ewidencji środków trwałych ustalając dla nich indywidualne stawki amortyzacyjne zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
powstałych z rozliczenia inwestycji (C.) ująć w ewidencji środków trwałych w grudniu 2015 r. ustalając stawki wg KŚT – amortyzację tych środków w oparciu o art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozpocząć od następnego miesiąca po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że – w sytuacji, gdy Wnioskodawca wybudował i wyposażył kurniki w latach 1987-200 – istnieje możliwość ustalenia kosztu ich wytworzenia w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. Jednakże stanowi to sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania wartości środka trwałego według kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami, powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć na przykład takich sytuacji, gdy podatnik nie posiada – ze względu na to, że nie musiał ich gromadzić – stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego. Z tego względu wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie. Zatem jeżeli Wnioskodawca w istocie – z przyczyn od niego niezależnych – nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków na wybudowanie w latach 1987-2000 przedmiotowych kurników, to ich wartość początkową może ustalić na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji tej odpisy amortyzacyjne dokonywane od tak ustalonej wartości początkowej będą stanowiły koszty uzyskania przychodów przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od ww. kurników wybudowanych w latach 1987-2000 – począwszy od pierwszego dnia miesiąca po miesiącu, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast nieujęte dotychczas przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych składniki majątku, które powstały w ramach inwestycji realizowanej w latach 2010-2011 (ferma), a które to Wnioskodawca zamierza ująć w ww. ewidencji w grudniu 2015 r. – w myśl cytowanego uprzednio art. 22n ust. 4 – uznać należy za ujawnione środków trwałych, od których Wnioskodawca będzie mógł, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy, dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – w przedmiotowej sytuacji od stycznia 2016 r. Wartość początkową ww. składników majątku stanowił będzie natomiast – zgodnie z cytowanym uprzednio art. 22g ust. 4 – koszt ich wytworzenia.

Odnosząc się z kolei do środków trwałych nabytych przez Wnioskodawcę w latach 2012-2015 (głównie środków transportu i maszyn rolniczych) i ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wskazać należy, że w ewidencji tej Wnioskodawca powinien uwzględnić odpisy amortyzacyjne przypadające na okres opodatkowania ww. działalności przy zastosowania norm szacunkowych. Zatem Wnioskodawca ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych w latach 2012-2015 i wprowadzonych uprzednio do ewidencji środków trwałych. Jednakże odpisów amortyzacyjnych przypadających na okres, w którym dochody z działów specjalnych produkcji rolnej były opodatkowane przy zastosowaniu norm szacunkowych, Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wartość początkową ww. składników majątku, tj. środków trwałych nabytych w latach 2012-2015 stanowił – zgodnie z cytowanym uprzednio art. 22g ust. 3 – cena ich nabycia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin