Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-904/15/KG
z 1 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 listopada 2015 r. (data wpływu 2 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dołączania paragonu w formie wydruku papierowego do kopii faktury dokumentującej realizowaną na stacji paliw działającej w trybie bezobsługowym (tankomat wyposażony w kasę rejestrującą z elektronicznym zapisem kopii paragonów) sprzedaż na rzecz klientów prowadzących działalność gospodarczą przy wykorzystaniu kart identyfikacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dołączania paragonu w formie wydruku papierowego do kopii faktury dokumentującej realizowaną na stacji paliw działającej w trybie bezobsługowym (tankomat wyposażony w kasę rejestrującą z elektronicznym zapisem kopii paragonów) sprzedaż na rzecz klientów prowadzących działalność gospodarczą przy wykorzystaniu kart identyfikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na sprzedaży detalicznej paliw na stacji paliw działającej w trybie samoobsługowym (tankomat – urządzenie służące do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar) oraz z obsługą klienta w pawilonie sklepu stacji przez sprzedawców. Tankomat, pozwala Klientowi wprowadzić wybraną przez siebie kwotę, za jaką chce dokonać zakupu paliwa, dokonać płatności oraz samodzielnie zatankować pojazd. Każda transakcja jest ewidencjonowana za pośrednictwem kasy rejestrującej, a następnie potwierdzana paragonem fiskalnym, który zgodnie z obowiązkiem ustawowym zostaje wydrukowany i wydany Klientowi. Tankomat stacji paliw Wnioskodawcy został wyposażony w kasę rejestrującą z elektronicznym zapisem kopii paragonów, w którym kopie paragonów są zapisywane na informatycznym nośniku danych.

Kasa stosowana przez Wnioskodawcę spełnia wymogi określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 27 sierpnia 2013 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące (Dz.U. 2013.1076). Wnioskodawca rozlicza podatek VAT należny z tytułu sprzedaży paliw na podstawie obrotów zarejestrowanych na kasach fiskalnych (dane z modułu fiskalnego kasy), to jest raportów dobowych. Mając na uwadze powyższe, proces ewidencjonowania danych przez Wnioskodawcę przebiega w następujący sposób. Każda sprzedaż detaliczna (potwierdzana paragonem) jest zapisywana w pamięci podręcznej kasy. Następnie zostaje sporządzony raport dobowy. Wyżej wskazane dane zostają kolejno przeniesione na nośnik informatyczny, któremu zostaje nadana odpowiednia etykieta. Zawiera ona między innymi numer nośnika, okres rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu oraz numer kasy. Taki sposób archiwizacji danych pozwala na szczegółowe przypisanie nośnika do określonej kasy rejestrującej, odnalezienie właściwej kopii paragonu i weryfikację szczegółowych danych dotyczących danej sprzedaży treści paragonu, kwoty i innych informacji. Wnioskodawca może również jednoznacznie zidentyfikować oraz w razie potrzeby wyświetlić i wydrukować uprzednio wystawiony paragon.

W związku z wykonywaną działalnością Wnioskodawca rejestruje Klientów prowadzących działalność gospodarczą w systemie informatycznym (dalej: system). Do Klienta, który został zarejestrowany w systemie, zostaje przypisany numer identyfikacyjny i na życzenie Klienta zostaje wydana mu karta identyfikacyjna posiadającą zakodowane narzędzie magnetyczne. Zastosowanie powyższych metod pozwala na identyfikację Klienta na stacji. Klient zarejestrowany, to jest posiadający numer identyfikacyjny i kartę, otrzymuje fakturę VAT na podstawie wystawionych paragonów fiskalnych zarejestrowanych w systemie. Rozpoczynając transakcje, Klient zarejestrowany identyfikuje się w tankomacie za pomocą wspomnianej karty. Po zakończonej transakcji kasa drukuje na żądanie Klienta niefiskalny komunikat o tym zdarzeniu z adnotacją, że będzie wystawiona faktura VAT dla numeru karty tego Klienta i zapisuje na nośniku informatycznym kopię paragonu a następnie oryginał paragonu z adnotacją „Sprzedaż będzie potwierdzona faktura VAT”. W systemie kasowym generuje się dokument (W-Z) wydanie zewnętrzne z adnotacją jakiej karty identyfikacyjnej dotyczy oraz numer paragonu do jakiego została wystawiona. Po zakończeniu tygodniowego okresu rozliczeniowego, Wnioskodawca wystawia na rzecz Klienta fakturę VAT obejmującą wszystkie transakcje przeprowadzone za pomocą kart identyfikacyjnych. Zatem Wnioskodawca przed wystawieniem faktury VAT jest w posiadaniu paragonów (oryginału i kopii w formie elektronicznej) dla Klienta zarejestrowanego.

Przedmiotowa karta nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do zapłaty za towary i usługi oraz pobierania gotówki. Karta upoważnia jedynie klienta zarejestrowanego, do dokonywania transakcji bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia. Karty wydawane są dla poszczególnych firm i uprawniają do korzystania z niej, przez każdą osobę posiadającą tą kartę i znającą kod PIN. W chwili obecnej, paliwo nabywane za pośrednictwem ww. kart przeznaczane są do samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej klientów Spółki. Wnioskodawca może ustalić limit kwotowy dla transakcji dokonywanych kartami przez swoich klientów, może również zablokować te karty albo w sytuacji zgubienia, zniszczenia lub kradzieży karty, może przekazać nową kartę Klientowi. Wnioskodawca jest właścicielem tankomatu i emitentem opisywanej karty.

Każda faktura wystawiana do paragonu zawiera informację, iż została wystawiona do paragonu oraz obejmujące dane takiego paragonu – jego numer, datę wystawienia oraz numer kasy, na której została zaewidencjonowana sprzedaż. Wnioskodawca posiada w tankomacie kasę z elektronicznym zapisem kopii paragonów tzn. taką, w która kopie paragonów zapisuje na informatycznym nośniku danych (karta pamięci). Proces zapisywania danych dotyczących sprzedaży detalicznej towarów handlowych (dalej: sprzedaż) w kasie rejestrującej tankomatu Wnioskodawcy odbywa się w następujący sposób: oprócz zapisu w module fiskalnym kasy, każda sprzedaż (pojedynczy paragon) oraz raport dobowy (a także każdy inny raport wygenerowany przez moduł fiskalny kasy) jest zapisywana w pamięci podręcznej kasy do momentu wykonania raportu dobowego. Bezpośrednio po wykonaniu raportu fiskalnego dobowego wszystkie dane z pamięci podręcznej są przenoszone na informatyczny nośnik danych. Każdy informatyczny nośnik danych posiada etykietę zawierającą informacje pozwalające przyporządkować ją do poszczególnego urządzenia (kasy), z której kopie paragonów oraz raporty wygenerowane przez kasę były archiwizowane (dane te obejmują m.in. numer nośnika, okres rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu, numer kasy). Na podstawie posiadanych (przechowywanych) przez Spółkę w formie elektronicznej danych, możliwe jest zidentyfikowanie paragonu, do którego została wystawiona określona faktura i zweryfikowanie danych szczegółowych dotyczących takiej transakcji (np. treści paragonu, kwoty, itp.). Spółka jest również w stanie zidentyfikować oraz w razie potrzeby wydrukować i wyświetlić na ekranie komputera paragon, którego dana faktura dotyczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w razie dokonania sprzedaży (przy wykorzystaniu kart identyfikacyjnych), w stosunku do której wystawiona została faktura VAT, zaewidencjonowanej przy użyciu kasy fiskalnej z elektronicznym zapisem kopii paragonów, ujętej w raporcie fiskalnym dobowym tejże kasy, wystarczające jest posiadanie oryginału takiego paragonu w formie elektronicznej i przechowywanie go przez Wnioskodawcę w formie elektronicznej tj. na nośniku informatycznym (karcie pamięci) kasy rejestrującej a nie w formie wydruku papierowego dołączonego do kopii faktury VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054) (dalej: ustawa o VAT), na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Zgodnie z treścią art. 106h ustawy o VAT, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Stosownie do § 6 ust. 1 Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących z dnia 14 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 363) Podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Konieczne jest zestawienie powyższych przepisów z obowiązkiem wynikającym z art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. W komentarzu do ustawy VAT („VAT. Komentarz” LEX, 2014) Adam Bartosiewicz zwraca uwagę, że przekazanie oryginału paragonu przez nabywcę nie może stanowić bezwzględnego warunku do wystawienia faktury dla danej sprzedaży (zarejestrowanej w kasie rejestrującej). Sprzedawca tak czy inaczej musi wystawić fakturę na żądanie nabywcy.

Należy wskazać, iż § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług z dnia 11 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1428) stanowi, że w przypadku gdy sprzedaż dokumentowana jest fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy, podatnik nie jest obowiązany dołączyć do kopii faktury paragonu dokumentującego tę sprzedaż.

Warto podkreślić stanowiska wyrażone w interpretacjach podatkowych o podobnym stanie faktycznym. Na przykład w interpretacji wydanej 29 stycznia 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPP1/443-1067/09/PK), podkreślono, że jeżeli zostanie zaewidencjonowana sprzedaż na jednym paragonie fiskalnym to nie ma przeszkód do wystawienia dwóch faktur dokumentujących powyższą transakcję, bowiem obrót i podatek należny został na kasie zaewidencjonowany w prawidłowej wysokości. Przy czym dla celów dowodowych na wystawionych fakturach VAT należałoby umieszczać adnotację zawierającą numer paragonu. Zważając także na interpretacje wydaną w dniu 23 czerwca 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP2-443-175/10-4/JB/KG), w której stwierdzono, iż podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę VAT na rzecz nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą w sytuacji, gdy będzie w posiadaniu dokumentów, z których jednoznacznie wynika, iż sprzedaż taka miała miejsce. Nadto wskazano, iż do wystawienia faktury nie jest konieczne posiadanie przez podmiot wystawiający fakturę paragonu: gdy nabywca nie dysponuje oryginałem paragonu fiskalnego a przedstawia dowody dokumentujące dokonanie transakcji oraz gdy spółka widzi zapis transakcji na kopii rolki oraz w systemie zapisującym transakcje, Spółka również może wystawić fakturę (w przypadku Spółki kopię rolki pełni zapis elektroniczny przechowywany przez Spółkę na informatycznym nośniku danych, do którego dostęp jest zdecydowanie łatwiejszy niż do wydrukowanej kopii rolki kasowej).

Zgodnie zaś ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji z 23 czerwca 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP2-443-175/10-4/JB/KG), istnieje możliwość wystawienia faktury VAT w przypadku braku oryginału paragonu, w przypadku dysponowania jedynie zapisem w systemie dokumentującym transakcje. W interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 kwietnia 2012 r. sygn. IPPP2/443-71/12-2/Akr, zajął stanowisko, że wystawiając fakturę VAT, która potwierdza sprzedaż wcześniej zewidencjonowaną przy zastosowaniu kas, nie zachodzi obowiązek dołączenia do tej faktury paragonu w wypadku, gdy działalność prowadzona jest przy użyciu kas z elektronicznym zapisem kopii paragonów, a wystawiona na żądanie klienta faktura VAT zawiera informacje obejmujące dane paragonu (numer paragonu, datę wystawienia oraz numer kasy, na której została zewidencjonowana sprzedaż).

Podsumowując – w ramach prowadzonej, przez Wnioskodawcę, działalności polegającej na sprzedaży detalicznej paliw, kasa rejestrująca w tankomacie jest kasą z elektronicznym zapisem paragonów oraz kompatybilny system kasowy, umożliwiający zapisywanie wszelkich dokumentów oraz ewidencji sporządzanych przez kasę w formie elektronicznej. W sytuacji gdy wartość sprzedaży oraz kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy rejestrującej, wystarczające jest, iż Spółka posiada oryginał takiego paragonu w formie elektronicznej i przechowuje go w formie elektronicznej tj. na nośniku informatycznym (karcie pamięci) kasy rejestrującej i nie ma obowiązku drukować go i dołączać do kopii faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z regulacjami art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Według art. 111 ust. 1a ustawy do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, tj. firm, przedsiębiorstw, organizacji, osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Na podstawie art. 111 ust. 3a pkt 8 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są zobowiązani dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii.

Paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 22 ww. ustawy definiuje pojęcie sprzedaży, przez którą rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

Kwestie dotyczące prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r. poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, przez dokument fiskalny rozumie się paragon fiskalny, fakturę i raport fiskalny.

Z kolei ilekroć jest mowa o kasie z elektronicznym zapisem kopii – rozumie się przez to kasę konstrukcyjnie dostosowaną do sporządzania kopii drukowanych dokumentów fiskalnych i wydruków niefiskalnych w postaci zapisu na informatycznych nośnikach danych (§ 2 pkt 4).

Przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży (§ 2 pkt 12).

Z kolei program pracy kasy to program zainstalowany w module fiskalnym, odpowiedzialny za realizację funkcji kasy, zapewniający prawidłowy, jednokrotny i niezmienialny zapis wysokości obrotu i kwot podatku w pamięci fiskalnej kasy oraz wydruk dokumentów fiskalnych i wydruków niefiskalnych, a także zapis kopii wydruków na informatycznych nośnikach danych w przypadku kas z elektronicznym zapisem kopii – § 2 pkt 18 rozporządzenia.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7 i 8 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję:

• wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny;
• sporządzają raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym;
• dokonują wydruku wszystkich emitowanych przez kasę dokumentów i w przypadku kas innych niż z elektronicznym zapisem kopii, kopii tych dokumentów na taśmie papierowej;
• przechowują kopie dokumentów fiskalnych przez okres wymagany w ustawie oraz w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2013 r. poz. 330).
  
  

Stosownie do treści art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Przytoczona regulacja wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106g ust. 1 ustawy faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy (art. 106h ust. 2 ustawy). W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

W myśl art. 106m ust. 1 ustawy, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury – ust. 2 ww. artykułu. Przez integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura – ust. 3 ww. artykułu. Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4 ustawy).

W myśl art. 112 ustawy – podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczeniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wnioskodawca podał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej paliw na stacjach paliw. W związku z wykonywaną działalnością Wnioskodawca rejestruje Klientów prowadzących działalność gospodarczą w systemie informatycznym (dalej: system). Do Klienta, który został zarejestrowany w systemie, zostaje przypisany numer identyfikacyjny i na życzenie Klienta zostaje wydana mu karta identyfikacyjna posiadającą zakodowane narzędzie magnetyczne. Zastosowanie powyższych metod pozwala na identyfikację Klienta na stacji. Klient zarejestrowany, to jest posiadający numer identyfikacyjny i kartę, otrzymuje fakturę VAT na podstawie wystawionych paragonów fiskalnych zarejestrowanych w systemie. Rozpoczynając transakcje, Klient zarejestrowany identyfikuje się w tankomacie za pomocą wspomnianej karty. Po zakończonej transakcji kasa drukuje na żądanie Klienta niefiskalny komunikat o tym zdarzeniu z adnotacją, że będzie wystawiona faktura VAT dla numeru karty tego Klienta i zapisuje na nośniku informatycznym kopię paragonu a następnie oryginał paragonu z adnotacją „Sprzedaż będzie potwierdzona faktura VAT”. W systemie kasowym generuje się dokument (W-Z) wydanie zewnętrzne z adnotacją jakiej karty identyfikacyjnej dotyczy oraz numer paragonu do jakiego została wystawiona. Po zakończeniu tygodniowego okresu rozliczeniowego, Wnioskodawca wystawia na rzecz Klienta fakturę VAT obejmującą wszystkie transakcje przeprowadzone za pomocą kart identyfikacyjnych. Zatem Wnioskodawca przed wystawieniem faktury VAT jest w posiadaniu paragonów (oryginału i kopii w formie elektronicznej) dla Klienta zarejestrowanego. Przedmiotowa karta nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do zapłaty za towary i usługi oraz pobierania gotówki. Karta upoważnia jedynie klienta zarejestrowanego, do dokonywania transakcji bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia. Karty wydawane są dla poszczególnych firm i uprawniają do korzystania z niej, przez każdą osobę posiadającą tą kartę i znającą kod PIN. W chwili obecnej, paliwo nabywane za pośrednictwem ww. kart przeznaczane są do samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej klientów Spółki. Wnioskodawca może ustalić limit kwotowy dla transakcji dokonywanych kartami przez swoich klientów, może również zablokować te karty albo w sytuacji zgubienia, zniszczenia lub kradzieży karty, może przekazać nową kartę Klientowi. Wnioskodawca jest właścicielem tankomatu i emitentem opisywanej karty. Każda faktura wystawiana do paragonu zawiera informację, że została wystawiona do paragonu oraz obejmujące dane takiego paragonu – jego numer, datę wystawienia oraz numer kasy na której została zaewidencjonowana sprzedaż. Wnioskodawca posiada w tankomacie kasę z elektronicznym zapisem kopii paragonów, tzn. taką w która kopie paragonów zapisuje na informatycznym nośniku danych (karta pamięci). Proces zapisywania danych dotyczących sprzedaży detalicznej towarów handlowych (dalej: sprzedaż) w kasie rejestrującej tankomatu Wnioskodawcy odbywa się w następujący sposób: oprócz zapisu w module fiskalnym kasy, każda sprzedaż (pojedynczy paragon) oraz raport dobowy (a także każdy inny raport wygenerowany przez moduł fiskalny kasy) jest zapisywana w pamięci podręcznej kasy do momentu wykonania raportu dobowego. Bezpośrednio po wykonaniu raportu fiskalnego dobowego wszystkie dane z pamięci podręcznej są przenoszone na informatyczny nośnik danych. Każdy informatyczny nośnik danych posiada etykietę zawierającą informacje pozwalające przyporządkować ją do poszczególnego urządzenia (kasy), z której kopie paragonów oraz raporty wygenerowane przez kasę były archiwizowane (dane te obejmują m.in. numer nośnika, okres rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu, numer kasy). Na podstawie posiadanych (przechowywanych) przez Spółkę w formie elektronicznej danych, możliwe jest zidentyfikowanie paragonu, do którego została wystawiona określona faktura i zweryfikowanie danych szczegółowych dotyczących takiej transakcji (np. treści paragonu, kwoty, itp.). Spółka jest również w stanie zidentyfikować oraz w razie potrzeby wydrukować i wyświetlić na ekranie komputera paragon, którego dana faktura dotyczy. Wnioskodawca rozlicza podatek VAT należny z tytułu sprzedaży paliw na podstawie obrotów zarejestrowanych na kasach fiskalnych (dane z modułu fiskalnego kasy), to jest raportów dobowych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących uzależniony jest od wystąpienia sprzedaży, która podlegać będzie obowiązkowi ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej.

Zatem jeżeli nie wystąpi sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub na rzecz rolników ryczałtowych, nie wystąpi również obowiązek ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca wydając paliwo z wykorzystaniem kart identyfikacyjnych osobom nabywającym je do samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej swoich klientów, w istocie nie dokonuje sprzedaży paliwa na rzecz podmiotów, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca dokonuje wydania paliwa osobie legitymującej się kartą identyfikacyjną i znającej PIN, ale sprzedaż paliwa dokonywana jest na rzecz Klientów prowadzących działalność gospodarczą. W rozpatrywanej sytuacji wydawania paliwa posiadaczom kart identyfikacyjnych, nie wystąpi sprzedaż paliwa na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, którą Wnioskodawca byłby obowiązany zaewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej.

Jak wynika z przytoczonych na wstępie przepisów zasadą jest dokumentowanie sprzedaży dokonywanej na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem, wystawianiem faktur VAT. Zaznaczyć należy, że w przypadku gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają w terminie określonym w art. 106b ust. 3 ustawy.

Wyjaśnienia wymaga, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy. Jest to sprzedaż niedokumentowana fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b ust. 2 ustawy.

W sytuacji, kiedy dana sprzedaż zostanie udokumentowana fakturą wystawianą na żądanie nabywcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub rolnika ryczałtowego), wówczas podatnik ma obowiązek zaewidencjonowania jej w kasie rejestrującej niezależnie od faktu wystawienia faktury. Do kopii faktury należy „podpiąć” oryginał paragonu fiskalnego. W sytuacji sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy. Nabywca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) uzyskuje więc tylko fakturę, zaś paragon (fiskalny) pozostaje u sprzedawcy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy wskazać, że podatnik wystawiając fakturę, która potwierdza sprzedaż wcześniej zaewidencjonowaną przy zastosowaniu kas, nie jest/nie będzie zobowiązany – w myśl art. 106h ust. 2 ustawy – dołączyć to tej faktury paragonu, w sytuacji gdy do prowadzenia ewidencji obrotu na rzecz podmiotów wskazanych w art. 111 ust. 1 ustawy, używa kas z elektronicznym zapisem kopii paragonów, na której sposób zapisu pozwala na odnalezienie właściwej kopii paragonu i weryfikację szczegółowych danych dotyczących danej sprzedaży (treści paragonu, kwoty itp.).

Odnosząc się jednakże do przedstawionego opisu sprawy, w którym Wnioskodawca wskazał, że związku z wykonywaną działalnością (sprzedaż paliwa na stacji benzynowej przy użyciu bankomatu wyposażonego w kasę z elektronicznym zapisem kopi paragonu) rejestruje Klientów prowadzących działalność gospodarczą w systemie informatycznym i na ich życzenie zostaje wydana im karta identyfikacyjna posiadającą zakodowane narzędzie magnetyczne, należ stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku ewidencji tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. W tym przypadku w stosunku do Wnioskodawcy nie znajdują zastosowania przepisy art. 106b ust. 3 oraz art. 106h ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, lecz art. 106b ust. 1 ustawy.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że nie jest błędem ewidencjonowanie sprzedaży paliwa na rzecz Klientów prowadzących działalność gospodarczą z wykorzystaniem kart identyfikacyjnych z użyciem tankomatu wyposażonego w kasę fiskalną z elektronicznym zapisem kopii paragonu, która w przypadku tej grupy klientów po zakończonej transakcji drukuje na żądanie Klienta niefiskalny komunikat o tym zdarzeniu z adnotacją, że będzie wystawiona faktura VAT dla numeru karty tego Klienta i zapisuje na nośniku informatycznym kopię paragonu, a następnie oryginał paragonu z adnotacją „Sprzedaż będzie potwierdzona faktura VAT”, a w systemie kasowym generuje się dokument (W-Z) wydanie zewnętrzne z adnotacją jakiej karty identyfikacyjnej dotyczy oraz numer paragonu do jakiego została wystawiona.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dołączania paragonu w formie wydruku papierowego do kopii faktury dokumentującej realizowaną na stacji paliw działającej w trybie bezobsługowym (tankomat wyposażony w kasę rejestrującą z elektronicznym zapisem kopii paragonów) sprzedaż na rzecz klientów prowadzących działalność gospodarczą przy wykorzystaniu kart identyfikacyjnych. Zatem wystarczające jest przechowywanie paragonu w formie elektronicznej, tj. na nośniku informatycznym (karcie pamięci) kasy rejestrującej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w sytuacji gdy wartość sprzedaży oraz kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy rejestrującej, wystarczające jest, iż Spółka posiada oryginał takiego paragonu w formie elektronicznej i przechowuje go w formie elektronicznej, tj. na nośniku informatycznym (karcie pamięci) kasy rejestrującej i nie ma obowiązku drukować go i dołączać do kopii faktury VAT, jest nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, Organ jest zobowiązany do dokonania oceny własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast stanowisko w części zawierającej cytaty interpretacji wydanych dla innych wnioskodawców, chociażby w podobnych sprawach, nie może być przedmiotem oceny Organu upoważnionego do wydawania interpretacji. Powołane przez Wnioskodawcę interpretacje przepisów prawa podatkowego, zostały wydane w indywidualnych sprawach, w konkretnych stanach faktycznych i w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.