Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1529/15-2/TW
z 11 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2015 r. (data wpływu 12 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego:

• w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (…). Zajmuje się produkcją i sprzedażą pomocy dydaktycznych.

Dnia 14 maja 2014 r. na potrzeby swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał wraz z żoną zakupu nieruchomości w ramach małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej. W skład nieruchomości wchodzi grunt zabudowany oraz hala produkcyjno-magazynowa – KŚT hali – 101. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej.

Zakup został potwierdzony aktem notarialnym oraz fakturą VAT. Podatek VAT nie był odliczony, ponieważ nieruchomość sprzedana była ze stawką zwolnioną z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o PTU.

Od dnia zakupu do końca sierpnia 2015 w nabytej hali produkcyjnej Wnioskodawca prowadził prace remontowo-adaptacyjne, przystosowujące obiekt do potrzeb działalności produkcyjno-handlowej.

W sierpniu 2015 r. prace zostały ukończone i hala została wprowadzona do ewidencji środków trwałych jako kompletna i gotowa do użytkowania (wpisana po raz pierwszy w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy). Podstawę amortyzacji hali ustalono zgodnie z ustawą o PDOF z uwzględnieniem faktu, że wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu nie podlega amortyzacji podatkowej.

Ponieważ Wnioskodawca uważa, iż hala spełnia kryteria używanego środka trwałego, zastosowana została indywidualna stawka amortyzacyjna, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOF.

Stawka podstawowa amortyzacji hali z wykazu rocznych stawek dla grupy KŚT 10 wynosi 2,5%. Można ją ustalić indywidualnie, pomniejszając 40 lat planowej amortyzacji o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych podatnika.

Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że hala była użytkowana zanim ją nabył. Są to: decyzja Starostwa Powiatowego z dnia 11 sierpnia 1999 roku – udzielająca pozwolenia na użytkowanie hali produkcyjnej w Zakładzie, oświadczenie wydane Wnioskodawcy na jego prośbę przez poprzedniego użytkownika, firmę Sp. Jawna, że obiekt był wykorzystywany przez Spółkę do celów produkcyjnych i magazynowych w okresie od sierpnia 2001 r. do kwietnia 2003 r. (dzierżawa) oraz od maja 2003 r. do sierpnia 2007 r. (jako własność Spółki).

Na podstawie tych dokumentów Zainteresowany ustalił, że może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, obliczoną jako różnica 40 lat minus 13 lat (liczba pełnych lat pomiędzy sierpniem 2001 r. i sierpniem 2015 r.) Różnica to 27 lat podatkowej amortyzacji hali (3,7% w skali roku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy stanowisko Wnioskodawcy w sprawie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla hali produkcyjnej jest prawidłowe?
2. Czy stawka amortyzacji hali produkcyjnej jest ustalona w sposób prawidłowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane dokumenty potwierdzają że hala mogła być oddana do użytkowania już w sierpniu 1999 r., ze względu na pozytywną decyzję Starostwa (pozwolenie na użytkowanie). Drugi dokument – oświadczenie poprzedniego użytkownika – potwierdza, że hala była wykorzystywana gospodarczo od sierpnia 2001 r. (rzeczywiste użytkowanie).

Zdaniem Wnioskodawcy oświadczenie poprzedniego użytkownika daje podstawę do ustalenia liczby pełnych lat, o które Zainteresowany może pomniejszyć 40-letnią amortyzację wynikającą z wykazu stawek (40 lat minus 13 lat). Takie wyliczenie Wnioskodawca uważa za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie amortyzacji środka trwałego:

• w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że przedmiotem amortyzacji jest hala produkcyjno-magazynowa sklasyfikowana pod symbolem 101 (budynki przemysłowe) mieszcząca się w grupie 1 podgrupie 10 (budynki niemieszkalne) Klasyfikacji Środków Trwałych.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla budynków niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest budynek niemieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ww. ustawy – są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika także, że w sierpniu 2015 r. hala produkcyjno-magazynowa została wprowadzona do ewidencji środków trwałych jako kompletna i gotowa do użytkowania, tj. wpisana po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Zainteresowany posiada dokumenty potwierdzające, że hala była użytkowana zanim ją nabył. Są to: decyzja starostwa powiatowego z dnia 11 sierpnia 1999 r. udzielająca pozwolenia na użytkowanie hali produkcyjnej oraz oświadczenie wydane Wnioskodawcy przez poprzedniego użytkownika, z którego wynika, że obiekt był wykorzystywany przez niego do celów produkcyjnych i magazynowych w okresie od sierpnia 2001 r. do kwietnia 2003 r. (dzierżawa) oraz od maja 2003 r. do sierpnia 2007 r. (jako własność).

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy stwierdzić należy, że dla hali produkcyjno-magazynowej spełniającej kryteria środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne było ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.

Zauważyć ponadto należy, że w sytuacji ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres amortyzacji hali produkcyjno-magazynowej nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w ww. przepisie, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika (a nie lata kalendarzowe).

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy wyjaśnić należy, że w sytuacji gdy hala, o której mowa we wniosku, oddana do używania w dniu 11 sierpnia 1999 r., została uznana za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej po dniu 11 sierpnia 2015 r., to okres jej amortyzacji winien wynosić 24 lata (40 – 16 lat), co oznacza możliwość ustalenia rocznej stawki amortyzacyjnej tej hali wynoszącej 4,20%.

Jednocześnie wskazać należy, że w sytuacji gdy hala, o której mowa we wniosku, oddana do używania w dniu 11 sierpnia 1999 r., została uznana za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej przed dniem 11 sierpnia 2015 r., to okres jej amortyzacji winien wynosić 25 lat (40 – 15 lat), co oznacza możliwość ustalenia rocznej stawki amortyzacyjnej tej hali wynoszącej 4%.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie Zainteresowany ustalając indywidualną stawkę amortyzacyjną błędnie przyjął 27-letni okres amortyzacji wg rocznej stawki 3,7%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej stawki amortyzacji jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.