Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-1102/15-2/BC
z 29 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2015 r. (data wpływu 28 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów i uznania za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami wydatków związanych z eksploatacją środków trwałych wykorzystywanych do celów reklamy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów i uznania za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami wydatków związanych z eksploatacją środków trwałych wykorzystywanych do celów reklamy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest wyspecjalizowanym podmiotem, którego przedmiotem działalności jest w szczególności tworzenie oraz sprzedaż oprogramowania komputerowego, aplikacji mobilnych i internetowych oraz produktów cyfrowych, skierowanych do jak najszerszego kręgu kontrahentów, m.in. do przedsiębiorców, osób nieprowadzących działalności oraz instytucji publicznych, posiadających siedzibę w Polsce oraz za granicą. Jednym z najważniejszych elementów związanych z działalnością Spółki jest reklama oraz promocja ww. produktów. W tym miejscu należy wskazać, że produkty oferowane przez Wnioskodawcę skierowane są w zdecydowanej większości do zamożnych nabywców, tym samym bez odpowiedniej reklamy uzyskanie przez Spółkę obecnej pozycji finansowej oraz gospodarczej oraz ich utrzymanie nie byłoby możliwe.

W tym celu tworzone były kampanie reklamowe oraz inne działania reklamowe mające na celu jak największe skomunikowanie Spółki oraz jej produktów z otoczeniem. Pośród tych procesów wyróżnić można informowanie w ramach reklamy o nazwie i logu Spółki oraz o wytwarzanych produktach na wybranych prestiżowych imprezach, występach, rajdach oraz pokazach samochodowych. Wybrane wydarzenia są dostępne dla nieograniczonego kręgu adresatów a renoma tych wydarzeń przyciąga dobrze sytuowanych, potencjalnych kontrahentów Spółki. W ramach tej reklamy, Wnioskodawca wykorzystuje dwa zakupione samochody osobowe, które decyzją Spółki zostały zakwalifikowane do środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy CIT.

Na omawianych pojazdach umieszczono logo Spółki oraz cztery, znakomicie widoczne nazwy firmy Wnioskodawcy. Pośród nich widnieje również nazwa produktów oferowanych przez spółki np. software technology (technologia oprogramowania). Karoseria pojazdów oddaje zaś kolorystykę jaka widnieje na stronie internetowej Spółki oraz która przyozdabia część pomieszczeń biurowych należących do Wnioskodawcy. Należy również dodać, że sam usportowiony pojazd niewątpliwie przyciąga uwagę publiczności lub uczestników zgromadzeń przez co osoby te zapoznają się z logo, nazwą Spółki oraz przedmiotem jej działalności. Same pojazdy są jednocześnie zaawansowane technologicznie, co podkreśla ich związek z charakterem oferowanych przez Spółkę produktów. Ze względu na używanie omawianych pojazdów Spółka ponosi wydatki związane z ich eksploatacją (usługi naprawy oraz zakup części związanych z tą naprawą: nie stanowiące ulepszenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 13 ustawy CIT).

Wnioskodawca podkreśla, że wydatki te:

• zostały poniesione z majątku Spółki,
  
• są definitywne i bezzwrotne,
  
• zostały właściwie udokumentowane, w szczególności zgodnie z ustawą o rachunkowości tj. z dnia 30 stycznia 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 330).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z eksploatacją (usługi naprawy oraz zakup części związanych z tą naprawą) wskazanych powyżej środków trwałych, wykorzystywanych – jak to opisano w stanie faktycznym - do celów reklamy Spółki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, i potraktowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: ustawy CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy. Zatem zasadne jest w tym zakresie odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia. Reklama zatem to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. W świetle objaśnień zawartych w „Słowniku języka polskiego” opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”.

Pod pojęciem reklamy należy więc rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa) (por. orzeczenia nr: IBPB-1-3/4510-199/15/AW, IBPB-1-3/4510-28/15/AW, ITP B3/423-64/09/MT, IPPB5/423-822/11-3/JC, ITPB3/423-554/09/MT, IPPB5/423-295/12-4/RS, IPTPB3/423-98/12-4/GG). Dodatkowo jak wskazał NSA w wyroku sygn. akt II FSK 2463/12: Nie ulega wątpliwości, że reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu.

W opinii Wnioskodawcy, wydatki poniesione na reklamę, w pełnej wysokości podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy CIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W opinii Spółki, reklama prowadzona w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku ma na celu zintensyfikowanie i rozszerzenie przychodowej sprzedaży, bowiem:

• ma ona za zadanie utrzymywanie w świadomości obecnych i przyszłych partnerów związku produktów oferowanych przez Spółkę z jej nazwą oraz logiem,
  
• ma ona za zadanie kształtowanie popytu na produkty Spółki sygnowane marką D. oraz logiem,
  
• ma ona za zadanie przekazanie informacji „na zewnątrz”, że na rynku funkcjonuje firma D. oferująca określone produkty,
  
• jest skierowana do nieograniczonego i nieoznaczonego kręgu adresatów,
  
• nie jest skierowana do wąskiego, wyselekcjonowanego grona odbiorców.
  
  
  

Takie działanie Wnioskodawcy w ramach przedmiotowej reklamy ma więc celu osiągnięcie, w tym zwiększenie przychodu, a jako takie bez wątpienia mieści się w granicach unormowania art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4d ustawy CIT - koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te rodzaje kosztów, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, tzn, istnieje bezpośrednia łączność, bez etapów pośrednich, pomiędzy danym przychodem i poniesionym kosztem. Tego rodzaju związek można utożsamiać także ze stanowiskiem, iż poniesienie określonego kosztu powinno stanowić warunek konieczny uzyskania konkretnego przychodu.

W związku z powyższym, wydatek związany z eksploatacją samochodu osobowego (usługi naprawy oraz zakup części związanych z tą naprawą) należy do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy CIT.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy wydatki związane z eksploatacją (usługi naprawy oraz zakup części związanych z tą naprawą) wskazanych powyżej środków trwałych, wykorzystywanych do celów reklamy, odbywającej się w sposób opisany w stanie faktycznym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stanowiąc jednocześnie koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają poniższe orzeczenia interpretacyjne, których przytoczona treść stanowi element uzasadnienia stanowiska Spółki:

- ILPB1/415-143/09-2/AG: Aby zareklamować się na rynku, który ze względu na specyfikę jest rynkiem zamkniętym, Spółka zamierza kupić gokarta lub quada. Za pomocą jednego z tych pojazdów będzie reklamować produkcję własnej firmy na wyścigach i zawodach. Reklama firmy byłaby umieszczona na pojeździe, który byłby wyposażony w części produkcji Wnioskodawcy (…).

Celem tych wydatków będzie zareklamowanie się na rynku podczas wyścigów i zawodów wśród uczestników imprezy, obecnych i potencjalnych klientów.

Zatem wydatki dotyczące środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej (odpisy amortyzacyjne, zakup części zamiennych oraz eksploatacyjnych) oraz dotyczące usług związanych z przygotowaniem sprzętu do wyścigów, pokazów, innych usług i opłat związanych z wyjazdami na imprezy sportowe, stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej (stanowisko organu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.