2015.12.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-810/15/AB
z 29 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) uzupełnionym pismem z 25 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2015 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 25 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 13 listopada 2015 r. znak: IBPP2/4512-810/15/AB.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 21 kwietnia 2005 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, podlegającą wpisowi do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa materiałów chemicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy rozlicza w oparciu o pełną rachunkowość.

Podatnik we własnym zakresie wytworzył znak towarowy, który został objęty prawem ochronnym na mocy decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Znak towarowy nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych firmy. Podatnik w najbliższym czasie planuje dokonanie darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Darowizna ta zostanie przyjęta do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość znaku powyżej 3500 zł; w ich ocenie odpowiada ona wartości rynkowej znaku, dodatkowo przyjęta umownie wartość znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmioty specjalizujące się w wycenie znaku towarowego. Żona podatnika na chwilę obecną nie prowadzi działalności gospodarczej, między małżonkami istnieje małżeństwa wspólność majątkowa. Żona być może rozpocznie prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, a otrzymany w formie darowizny znak towarowy wnioskodawczyni wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy darowizny i będzie wykorzystywała do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. będzie się nim posługiwała bądź przekaże lub odpłatnie użyczała w formie licencji bądź też dokona jego sprzedaży. Znak towarowy, w dniu przyjęcia go do używania przez Wnioskodawczynię, będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, gdyż Wnioskodawczyni zamierza go licencjonować do innego podmiotu lub innych podmiotów, w tym być może do firmy męża, który prowadzi działalność jako osoba fizyczna. Zgodnie z umową podmiot upoważniony do korzystania z prawa będzie uiszczać na rzecz właściciela znaku opłaty. Opłaty te będą uiszczane cyklicznie np. miesięcznie lub kwartalnie. W zawartej umowie określone zostaną zasady korzystania z praw. Przedsiębiorstwo podatnika będzie nadal działać, z uwagi na zakres działalności wyspecjalizuje się w dwóch gałęziach gospodarki.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1.

Znak został wytworzony we własnym zakresie w 2005 roku w celu wyróżnienia produktów i marki na rynku.

Ad.2.

Znak towarowy służy do oznaczania wysyłanych klientom produktów i towarów handlowych.

Ad.3.

W perspektywie 2 lat znak towarowy zostanie przekazany darowizną żonie.

Ad.4.

Mariusz R przekaże znak żonie, aby w oparciu o posiadany znak mogła rozpocząć własną działalność gospodarcza. Rozpoznawalna na rynku marka będzie m.in. filarem dającym przewagę konkurencyjną nowo powstałej firmie. Posiadanie znaku przez żonę poszerzy również zakres kontaktów, a tym samym przełoży się na obroty w firmie Mariusza R.

Ad. 5

Tak będzie to użycie dla celów związanych z działalnością Wnioskodawcy gdyż, z uwagi na zawarte i wiążące Mariusza R kontrakty handlowe będzie on dzierżawił na mocy umowy znak towarowy od żony. Z kolei posiadanie znaku przez żonę i dotarcie do kontaktów handlowych, którymi dysponuje tylko ona będzie dodatkowo wpływało na wzmocnienie pozycji rynkowej Mariusza R. Celem planowanej darowizny jest efektywniejsza niż dotychczas sprzedaż po stronie również Wnioskodawcy. Dokonanie darowizny znaku towarowego powinno się przełożyć na zwiększenie efektywności gospodarowania Wnioskodawcy, wzmocnienie jego pozycji rynkowej i pozytywnego wizerunku wśród klientów oraz kontrahentów, a w konsekwencji także wzrost obrotów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny znaku towarowego na rzecz żony będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny znaku towarowego na rzecz żony nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. dalej jako ustawa o VAT), wskazuje, że przez podatnika VAT należy rozumieć osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy stanowi z kolei, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Definicja towarów została zawarta w do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, według którego, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W świetle tej definicji należy stwierdzić, iż prawo ochronne do znaku towarowego na gruncie ustawy o VAT nie może zostać zaklasyfikowane jako towar. Nie stanowi ono bowiem ani rzeczy, ani również żadnej postaci energii. Wobec powyższego, darowizna prawa ochronnego do znaku towarowego nie może być na gruncie ustawy o VAT rozumiana jako dostawa towarów.

Uwzględniając powyższe, należy uznać, że jeżeli przeniesienie prawa ochronnego do znaku towarowego nie można zakwalifikować jako dostawy towarów, to zgodnie z definicją negatywną zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przeniesienie prawa ochronnego powinno zostać uznane za świadczenie usług. Zgodnie z nią przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT (znak towarowy mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1). Zasadą pozostanie jednak opodatkowanie jedynie takiego świadczenia usług, które ma charakter odpłatny – co jednak nie będzie miało miejsca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Tym niemniej w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT znalazły się regulacje szczególne w myśl, których opodatkowaniu może podlegać również w pewnych przypadkach świadczenie usług o charakterze nieodpłatnym.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Jak wyżej wskazano, znak towarowy nie jest towarem, stąd kwalifikacja powinna nastąpić w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jako świadczenie usług.

Dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż znak towarowy będzie nieodpłatnie przekazany nie na cele osobiste, ale na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc przekazanie będzie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i będzie służyło celom firmy (Wnioskodawca planuje korzystanie ze znaku towarowego na mocy szczególnej umowy regulującej prawa własności intelektualnej z jej nowym właścicielem), czynność ta nie będzie stanowić czynności zrównanej z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy VAT. W związku z powyższym, przedmiotowa darowizna nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podsumowując, literalna interpretacja powyższych przepisów prowadzi do wniosku, iż nieodpłatne świadczenie usług (którym będzie dokonanie darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego) na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako niewymienionej w zamkniętym katalogu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nie może zostać uznane za odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W konsekwencji, w związku z faktem, iż darowizna prawa ochronnego do znaku towarowego nie może również zostać zaklasyfikowana na gruncie ustawy o VAT jako dostawa towarów, świadczenie takie nie podlega opodatkowaniu VAT.

Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w wydanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, np. w: interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Lodzi z dnia 4 lipca 2013 r. IPTPP1/443-371/13-2/MW, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 lutego 2013 r., ILPP1/443-1049/12-2/AI, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2013 r. ILPP1/443-1029/12-2/AW, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 listopada 2012 r. ITPP2/443-1070/12/RS, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2012 IPPP2/443-56/12-2/IG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z wyżej powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2014, poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca od 21 kwietnia 2005 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, podlegającą wpisowi do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa materiałów chemicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy rozlicza w oparciu o pełną rachunkowość.

Podatnik we własnym zakresie wytworzył znak towarowy, który został objęty prawem ochronnym na mocy decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Znak towarowy nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych firmy. Podatnik w najbliższym czasie planuje dokonanie darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Darowizna ta zostanie przyjęta do majątku osobistego. Żona podatnika na chwilę obecną nie prowadzi działalności gospodarczej, między małżonkami istnieje małżeństwa wspólność majątkowa. Żona być może rozpocznie prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, a otrzymany w formie darowizny znak towarowy wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy darowizny i będzie wykorzystywała do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. będzie się nim posługiwała bądź przekaże lub odpłatnie użyczała w formie licencji bądź też dokona jego sprzedaży. Znak towarowy, w dniu przyjęcia go do używania, będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, gdyż żona Wnioskodawcy zamierza go licencjonować do innego podmiotu lub innych podmiotów, w tym być może do firmy męża, który prowadzi działalność jako osoba fizyczna. Zgodnie z umową podmiot upoważniony do korzystania z prawa będzie uiszczać na rzecz właściciela znaku opłaty. Opłaty te będą uiszczane cyklicznie np. miesięcznie lub kwartalnie. W zawartej umowie określone zostaną zasady korzystania z praw. Przedsiębiorstwo podatnika będzie nadal działać, z uwagi na zakres działalności wyspecjalizuje się w dwóch gałęziach gospodarki.

Znak został wytworzony we własnym zakresie w 2005 roku w celu wyróżnienia produktów i marki na rynku. Znak towarowy służy do oznaczania wysyłanych klientom produktów i towarów handlowych. W perspektywie 2 lat znak towarowy zostanie przekazany darowizną żonie. Mariusz R przekaże znak żonie, aby w oparciu o posiadany znak mogła rozpocząć własną działalność gospodarczą. Rozpoznawalna na rynku marka będzie m.in. filarem dającym przewagę konkurencyjną nowo powstałej firmie. Posiadanie znaku przez żonę poszerzy również zakres kontaktów, a tym samym przełoży się na obroty w firmie Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy będzie to użycie dla celów związanych z działalnością Wnioskodawcy gdyż, z uwagi na zawarte i wiążące Wnioskodawcę kontrakty handlowe będzie on dzierżawił na mocy umowy znak towarowy od żony. Z kolei posiadanie znaku przez żonę i dotarcie do kontaktów handlowych, którymi dysponuje tylko ona będzie dodatkowo wpływało na wzmocnienie pozycji rynkowej Wnioskodawcy. Celem planowanej darowizny jest efektywniejsza niż dotychczas sprzedaż po stronie również Wnioskodawcy. Dokonanie darowizny znaku towarowego powinno się przełożyć na zwiększenie efektywności gospodarowania Wnioskodawcy, wzmocnienie jego pozycji rynkowej i pozytywnego wizerunku wśród klientów oraz kontrahentów, a w konsekwencji także wzrost obrotów.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz ww. przepisy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna znaku towarowego żonie będzie wpisywała się w cel prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca darowizna ta nie będzie miała bezpośredniego wpływu na działalność gospodarczą Wnioskodawcy lecz na działalność gospodarczą żony. Aby uznać coś za związane z działalnością gospodarczą związek ten musi być ścisły i bezpośredni, a nie jak w przedmiotowej sprawie, tylko w sposób pośredni wpływać na działalność gospodarczą Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że darowizna znaku na rzecz żony poszerzy zakres kontaktów, a tym samym przełoży się na obroty w firmie Wnioskodawcy. W ocenie tut. organu, owszem, będzie to użycie dla celów związanych z działalnością gospodarczą, ale żony a nie Wnioskodawcy. To żona w ramach planowanej w przyszłości działalności będzie korzystać bezpośrednio ze znaku towarowego, w tym np. udostępniając go innym podmiotom.

Posiadanie znaku przez żonę będzie wpływało na wzmocnienie pozycji rynkowej żony a nie Wnioskodawcy. Efektywniejsza sprzedaż wystąpi po stronie żony a nie po stronie Wnioskodawcy.

Tak więc, to żona Wnioskodawcy, a nie sam Wnioskodawca będzie wykorzystywać przedmiotowy znak towarowy do swojej działalności gospodarczej, a tym samym do swoich czynności opodatkowanych. Brak jest zatem ścisłego i konkretnego związku wykorzystywanego przez żonę darowanego znaku towarowego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wskazany przez Wnioskodawcę związek darowizny żonie znaku towarowego jest w ocenie organu daleko pośredni, przez co nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że darowizna ta jest związana z jego prowadzoną działalnością gospodarczą i że przekazana jest na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie zachodzi ścisły i bezpośredni związek przekazania żonie znaku towarowego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Czynność nieodpłatnego przekazania (darowizna) znaku towarowego przez Wnioskodawcę na rzecz żony nastąpi do celów nie związanych bezpośrednio z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że darowizna znaku towarowego na rzecz żony będzie dokonana na cele związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a w związku z tym czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wyjaśnić, że powołane we wniosku interpretacje stanowią rozstrzygnięcia indywidualne wydane w odmiennych zdarzeniach bowiem dotyczą one przypadków, gdy przekazanie nieodpłatne następuje na cele związane z prowadzoną działalnością.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin