Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-929/15-2/PS
z 16 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z póżn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 7 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego na rzecz S.– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego na rzecz S..

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej jako „N.’’) jest bankiem. N. posiada osobowość prawną. Wnioskodwaca wypełnia zadania określone ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128, z późn. zm., dalej jako „Prawo bankowe”) oraz ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 826, z późn. zm.).

Dla potrzeb swojej działalności ustawowej, N. korzysta z usług świadczonych przez Stowarzyszenie z siedzibą w Belgii (dalej jako: „S.”). S. jest międzynarodową organizacją, której współwłaścicielami są instytucje finansowe, dostarczającą usługi w zakresie bezpiecznego przesyłania wystandaryzowanych komunikatów finansowych pomiędzy bankami i innymi instytucjami finansowymi za pośrednictwem sieci transmisji danych.

Usługi świadczone przez S. polegają głównie na wymianie komunikatów pomiędzy instytucjami finansowymi w celu umożliwienia efektywnego przeprowadzania określonych operacji finansowych. S. bazuje na sieci informacyjnej (komunikacyjnej) o światowym zasięgu użytkowania, zapewniającej bezpieczeństwo danych, jak i bezpieczeństwo dostępu oraz szybkość przekazywania transakcji. System ten generuje różnego rodzaju znormalizowane komunikaty szyfrowane oraz nieszyfrowane w zakresie świadczenia przez instytucje finansowe usług finansowych.

W celu umożliwienia dostępu do opisanych powyżej usług, S. dostarcza N. oprogramowanie, sprzęt i wystawią certyfikaty bezpieczeństwa (klucze prywatne i publiczne umożliwiające cyfrowy podpis i szyfrowanie przekazywanych informacji). Dostęp do powyżej określonych usług odbywa się poprzez przystąpienie do umowy (mającej charakter adhezyjny) oraz akceptację ogólnych warunków umów, a także podpisanie stosownych załączników określających rodzaj usług wybranych przez N.. Z tytułu przystąpienia do powyższej umowy oraz z tytułu korzystania z usług S., N. zobowiązany jest do uiszczania odpowiedniego wynagrodzenia (opłat) według poniższego zestawienia, w tym za:

• przekazy komunikatów (opłata uzależniona od ilości faktycznie przesłanych danych),
• licencję na oprogramowanie,
• udostępnianie elementów infrastruktury sieci S.,
• aktualizację oprogramowania, serwis sprzętu i urządzeń bezpieczeństwa sieci S., a także portów i łączy dostępowych do sieci S.,
• certyfikaty bezpieczeństwa (wystawienie, administrowanie),
• udostępnienie on-iine podręcznika (handbook),
• wykaz adresów S. wszystkich instytucji na świecie, które korzystają z usług S.,
• utrzymanie serwisu autentykacji komunikatów pozwalającego na opatrzenie komunikatów podpisem elektronicznym oraz weryfikację jego autentyczności.
  
  

Czynności wykonywane przez S., za które N. ponosi wyżej opisane opłaty stanowią dla N. jednolite (kompleksowe) świadczenie, gdyż służą jednemu celowi - autoryzowanemu transferowi środków i wymianie autoryzowanych informacji z instytucjami finansowymi.

Ogólne warunki umowy S. w zakresie korzystania z licencji na oprogramowanie zawierają stwierdzenie, iż S. udziela niewyłącznej i nieprzenośnej licencji na oprogramowanie (ang. „non- exclusive and non-transferabie right to use the software”). Użytkownik zobowiązuje się do użytkowania oprogramowania wyłącznie na"sprzęcie dedykowanym do obsługi S. i uzyskuje prawo,do wykonania kopii, jednak tylko w celach bezpieczeństwa lub testowych. Ponadto w ogólnych warunkach,umowy stwierdza się, iż użytkownik nie ma innych praw ponad te, które zostały wyszczególnione wcześniej. W szczególności użytkownik nie ma prawa ani możliwości upoważnienia innych podmiotów do modyfikowania oprogramowania ani jego ulepszania, ingerencji w treść kodu programu, dystrybucji, reprodukcji albo prezentacji publicznej lub w inny sposób podmiotom trzecim, a także do udostępniania oprogramowania podmiotom trzecim (za wyjątkiem pracowników, którym jest ono niezbędne do wykonywania obowiązków pracowniczych).

Na podstawie odrębnej umowy zawartej z Izbą S.A., N. przenosi na ten podmiot koszty nabywanych usług S. w zakresie, w jakim usługi te związane są z realizacją zleceń dotyczących rozliczeń w ramach Stowarzyszenia Izb.

N. posiada oryginały certyfikatów rezydencji S. w rozumieniu art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, dotyczące okresów, w których realizowane są płatności na rzecz S.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, w odniesieniu do wynagrodzenia (opłat) wypłacanego przez N. na rzecz S., N. nie jest obowiązany dokonać poboru zryczałtowanego podatku CIT w świetle art. 26, art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn zm.) (dalej:ustawa o CIT) oraz postanowień umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, w odniesieniu do wynagrodzenia (opłat) wypłacanego przez N. na rzecz S., N. nie jest obowiązany dokonać poboru zryczałtowanego podatku CIT w świetle art. 26, art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn zm.) (dalej:ustawa o CIT) oraz postanowień umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, co N. uzasadnia poniżej.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, „Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.”

Opodatkowanie wypłacanych przez podmioty polskie, czyli - zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT - przez płatników zryczałtowanego CIT, podmiotom zagranicznym należności stanowiących przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, regulują przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, stosownie do art. 21 ust. 2 oraz art. 22a ustawy o CIT, w przypadku gdy podatnik uzyskujący ww. rodzaju przychody ma siedzibę w państwie, z którym Rzeczypospolita Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy, przy czym, w myśl art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o CIT, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W opisanym stanie faktycznym, zważywszy że S. ma siedzibę w Belgii, a N. posiada oryginały certyfikatów rezydencji S. w rozumieniu art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, dotyczące okresów, w których realizowane są płatności na rzecz S., zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2004 r., Nr 211, poz. 2139, z późn. zm., dalej jako „umowa polsko-belgijska w sprawie unikania podwójnego opodatkowania").

Zgodnie z art. 12 ust. 3 powyższej umowy określenie „należności licencyjne” (...) oznacza „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Ponadto, w art. 3 ust. 2 umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wskazano, że „przy stosowaniu Konwencji w dowolnym momencie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym momencie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.”

Wobec powyższego, znaczenia sformułowania „wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego łub naukowego”, wynikającego z art. 12 ust. 3 umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, należy doszukiwać się poprzez określenie zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, w szczególności poprzez ustalenie, czy program komputerowy stanowi przedmiot prawa autorskiego. Tym samym należy odnieść się do brzmienia:

• art . 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j., Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z poźn. zm., dalej jako „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, iż „przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór)”,
• art . 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim, w którym stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności „utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe)”.
  
  

Zatem, w świetle wyżej powołanych polskich przepisów ustawy o prawie autorskim, program komputerowy jest przedmiotem prawa autorskiego.

Odnosząc powyższe do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko- belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, należy wskazać, że fakt, iż program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego na gruncie ustawy o prawie autorskim, w świetle art. 3 ust. 2 umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do ww. definicji należności licencyjnych. Innymi słowy, dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Jednocześnie, w tym miejscu należy wskazać tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (Organisation for Economic Cooperation and Development - OECD; dalej jako „Konwencja OECD”) oraz Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej jako „Komentarz do Konwencji OECD”). Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (np. prawomocne orzeczenie NSA z 19 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 276/08), Konwencja OECD i Komentarz do Konwencji OECD nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, niemniej jednak odgrywają one istotną rolę w zakresie wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie, zarówno Konwencja OECD jak i Komentarz do Konwencji OECD mogą stanowić kontekst w rozumieniu art. 31 Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów sporządzonej w Wiedniu dnia 23 maja 1969 r. (Dz. U. z 1990 r., Nr 74, poz. 439, dalej jako „Konwencja Wiedeńska”). Co więcej, zgodnie z zaleceniami Rady OECD dotyczącymi Konwencji OECD, organy podatkowe państw członkowskich OECD powinny odwoływać się do Komentarza do Konwencji OECD przy stosowaniu i interpretacji postanowień swych dwustronnych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawartych w oparciu o Konwencję OECD.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12 (str. C(12)-11 oraz C(12)-12), należności z tytułu praw umożliwiających jedynie faktyczne korzystanie z programu (tzw. end-user), nie stanowią należności licencyjnych, tylko kwalifikowane są jako zyski przedsiębiorstw. Powyższe ma miejsce w przypadku umowy podpisanej przez N. ze S., zatem płatności dokonywane przez N. na rzecz S. nie stanowią należności licencyjnych, tylko zyski przedsiębiorstwa S. i w konsekwencji, na podstawie art. 7 umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Belgii. W rezultacie, N. dokonując wypłaty powyższych należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich | zryczałtowanego podatku dochodowego. Wynika to z faktu, że N. nabył prawo do użytkowania programu komputerowego na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu, natomiast czynności wykonywane przez S. ograniczają się do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby, bez uprawnień do jego powielania, modyfikacji, udostępniania osobom trzecim. N. nie uzyskał prawa do dalszej odsprzedaży (sublicencji) wykorzystywanego oprogramowania podmiotom trzecim. N. jest zatem ostatecznym konsumentem oprogramowania które wykorzystuje wyłącznie ramach współpracy z firmą S..

W konsekwencji nie ciążą po stronie N. obowiązki obliczenia, pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego CIT od płatności realizowanych na rzecz S. z tytułu wynagrodzenia za licencję oprogramowania, gdyż płatności z tego tytułu - zgodnie z umową polsko-belgijską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Komentarzem do Konwencji OECD - powinny być traktowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, podlegające opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, a więc, w rozpatrywanej sprawie w Belgii (o ile S. nie posiada zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co wg wiedzy N. nie ma miejsca).

W kwestii pozostałych elementów wynagrodzenia uiszczanych przez N. na rzecz S., należy w szczególności odnieść się do:

• art . 21 ust. 1 ustawy o CIT, który pośród tytułów przychodów objętych opodatkowaniem zryczałtowanym CIT uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne podmioty, nie wymienia należności odpowiadających pozostałym elementom wynagrodzenia uiszczanych przez N. na rzecz S.. W szczególności, należy wskazać na art . 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zgodnie z którym przychody „z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze” podlegają opodatkowaniu według zryczałtowanej stawki w wysokości 20% uzyskanych przychodów, gdyż ustawa o CIT nie definiuje, co należy rozumieć przez „świadczenia o podobnym charakterze” do wymienionych powyżej, Zdaniem N. nie ulega wątpliwości, że aby uznać określone świadczenie, niewskazane wprost w art . 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, za mieszczące się w zakresie części hipotezy tego unormowania określonej sformułowaniem „oraz świadczeń o podobnym charakterze”, charakter tego świadczenia musi być podobny do świadczeń literalnie wskazanych w tej regulacji, co potwierdzają następujące stanowiska organów podatkowych: (i) interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 stycznia 2008 r., sygn. ITPB3/423-79/07/MK („w odniesieniu do treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a) zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych ustawy jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie «oraz świadczeń o podobnym charakterze», jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron”, (ii) interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 lutego 2008 r., sygn. IP-PB3-423-452/07-2/JB ("jak już wskazano, wymieniony w przepisie art. 21 ustawy katalog świadczeń jest zamknięty, jednakże w tym znaczeniu, że świadczenia tam wymienione można podzielić na dwie grupy, tj. świadczenia wyraźnie nazwane, np. doradcze, księgowe, badania rynku oraz świadczenia mające podobny charakter do świadczeń wyraźnie nazwanych, a więc nie będące stricte ww. świadczeniami nazwanymi, lecz świadczeniami posiadającymi elementy charakterystyczne dla owych świadczeń nazwanych a także elementy charakterystyczne dla innych świadczeń niż wymienione ww. artykule (oczywiście sam katalog świadczeń o podobnym charakterze jest otwarty). Przy czym owe elementy składowe «świadczenia o podobnym charakterze» powinny być w takiej proporcji by elementy charakterystyczne dla świadczeń nazwanych w art . 21 ust. 1 pkt 2a ustawy przeważały nad elementami właściwymi dla innych świadczeń (innych niż wymienione z nazwy w art . 21 ust. 1 pkt 2a ustawy) - tj. były elementami głównymi"). Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że do katalogu wynikającego z art . 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT powinno się zaliczać wyłącznie świadczenia, które mają charakter równorzędny pod względem prawnym do usług w tym przepisie wprost wymienionych. W kontekście powyższego, w ocenie N., nie sposób twierdzić, w ramach pozostałych elementów wynagrodzenia (opłat),uiszczanych przez N. na rzecz S., księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń”,
• art . 7 Konwencji OECD. Zgodnie z treścią tego przepisu, zyski osiągnięte przez podmioty posiadające siedzibę w jednym państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie. Rodzaj dochodów określonych w art . 7 Konwencji OECD określa się w literaturze przedmiotu jako „business profits”, co oznacza zyski z typowej działalności biznesowej prowadzonej przez danego podatnika. Powyższy przepis przewiduje pewne wyjątki od tej zasady, jednak nie mają one w niniejszej sprawie zastosowania. Istotą działalności prowadzonej przez S. jest świadczenie usług umożliwiających przesyłanie komunikatów międzybankowych. Wynagrodzenie (opłaty) otrzymywane przez S. od N. związane są ze świadczeniem tego typu działalności. Oznacza to, zatem, że zyski z działalności gospodarczej prowadzonej przez S. uzyskane w Polsce podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Belgii. W konsekwencji, N. jako podmiot będący źródłem wypłaty takich zysków nie pełni funkcji w tym zakresie funkcji płatnika zryczałtowanego CIT, określonego przez art . 26 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

Wobec powyższego, w ocenie N., nie ciążą po stronie N. obowiązki obliczenia, pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego CIT od płatności realizowanych na rzecz S. z tytułu pozostałych elementów wynagrodzenia, gdyż płatności z tego tytułu - zgodnie z umową polsko- belgijską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Konwencją OECD - powinny być traktowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, podlegające opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, a więc, w rozpatrywanej sprawie w Belgii (o ile S. nie posiada zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co wg wiedzy N. nie ma miejsca). Co więcej, płatności te nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto N. wskazuje, że prawidłowość zaprezentowanego przezeń stanowiska potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 maja 2010 r., sygn. IPPB5/423-132/10-4/PS, która została wydana w stanie faktycznym analogicznym do przedstawionego przez N.

Reasumując, zdaniem N., w opisanym stanie faktycznym, w odniesieniu do wynagrodzenia (opłat) wypłacanego przez N. na rzecz S., N. nie jest obowiązany dokonać poboru zryczałtowanego podatku CIT w świetle art. 26, art. 21 ustawy o CIT oraz postanowień umowy polsko-belgijskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –– tekst jednolity Dz.U.2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.