Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-996/15/BS
z 21 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.), uzupełnionym w dniu 11 grudnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwrotu zapłaconego podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2015 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 11 grudnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwrotu zapłaconego podatku.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnota Mieszkaniowa nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług od stycznia 2015 roku. Członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej uiszczają comiesięczne opłaty w formie zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej zatwierdzone uchwałą Wspólnoty, płacone od 1m2 posiadanej powierzchni użytkowej lokalu. Oprócz lokali mieszkalnych w budynkach są również lokale użytkowe, których właściciele również płacą zaliczki, tak samo jak właściciele lokali mieszkalnych. W związku z prowadzoną działalnością w lokalach użytkowych, Wspólnota wystawia co miesiąc rachunki wskazujące kwotę czynszu do zapłaty. Za wszelkie media dostarczane do budynku właściciele również płacą w formie zaliczek. Wspólnota ma również pożytki w postaci reklam, urządzeń klimatyzacyjnych itp. Wszystkie wpływy z pożytków zasilają konto funduszu remontowego Wspólnoty. Przychody z tytułu pożytków nie przekraczają 150.000 zł. rocznie. W październiku 2014 roku zmienił się zarządca Wspólnoty, który stwierdził, że Wspólnota opłacała podatek od towarów i usług. Wspólnota nie świadczy żadnych usług, a jedynie opłaca zobowiązania konieczne do utrzymania nieruchomości w należytym stanie technicznym (remonty, naprawy) oraz do bieżącego użytkowania budynku (woda, ogrzewanie, wywóz śmieci).

W uzupełnieniu wniosku dokonanym w związku z wezwaniem organu wskazano, że Wspólnota dokonała rejestracji w zakresie podatku od towarów i usług od dnia 1 marca 2004 roku, z uwagi na zmianę zarządcy, obecny zarządca nie ma wiedzy o rezygnacji ze zwolnienia. Wspólnota była zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w okresie od 1 marca 2004 roku do 31 grudnia 2014 r. i w tym czasie raz na kwartał składała deklaracje VAT-7. Według dokumentów znajdujących się w aktach Wspólnoty sprzedaż opodatkowana dotyczyła wynajmowania ścian budynku pod reklamę oraz wynajmowania pomieszczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy istnieje możliwość zwrotu zapłaconego podatku za lata poprzednie ze względu na fakt, że Wspólnoty podmiotowo są zwolnione od podatku od towarów i usług?
2. Za jaki okres czasu istnieje możliwość starania się o zwrot podatku?

Wspólnota stoi na stanowisku, że jako podmiot który nie świadczy żadnych usług, a wpływy wszystkich pożytków przeznacza na utrzymanie nieruchomości nie przekraczając określonego przepisami rocznego dochodu, nie powinna być płatnikiem podatku od towarów i usług. Jeżeli jest taka możliwość to Wspólnota powinna starać się o zwrot nadpłaconego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ze względu na fakt, że Wspólnota była czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 1 marca 2004 roku przeanalizowano treść przepisów, w oparciu, o które Wspólnota dokonała rejestracji i przez wskazane lata na przestrzeni 2004-2014 roku pozostawała w rejestrze podatników VAT czynnych.

Wskazania wymaga, że od dnia 1 maja 2004 roku weszła w życie ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54 poz. 535), która z uwzględnieniem nowelizacji obowiązuje obecnie (Dz. U z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Natomiast do dnia 31 kwietnia 2004 roku obowiązywała ustawa z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 tejże ustawy - przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., opodatkowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wykonują we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2, w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo, a także wówczas, gdy czynności te polegają na jednorazowej sprzedaży rzeczy w tym celu nabytej (…).

W tym miejscu zauważyć należy, że prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Przepis ten daje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Jak wynika z powyższego, wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka powstała w oparciu o powyższy przepis art. 6 ustawy o własności lokali posiada określoną strukturę organizacyjną, w skład której wchodzą (tworzą ją) właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z tej ustawy. Regulacja art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali wskazuje na dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu. Tym samym właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną, na pokrycie których uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat (art. 15 ustawy o własności lokali), oraz ponoszą wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, odprowadzanie ścieków, gaz, energię elektryczną).

Wspólnota mieszkaniowa realizując wspólny interes właścicieli występuje w odmiennych rolach w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli.

W pierwszym z wyżej wymienionych przypadków wspólnota, będąca jednostką odrębną od właścicieli lokali, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli. W takiej bowiem sytuacji działa ona w imieniu własnym i na własny rachunek, jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych (m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali), mających udziały w nieruchomości wspólnej. Tym samym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest wspólnota mieszkaniowa, jako odrębny od jej członków podmiot praw, i to ona występuje jako ostateczny konsument. W takim więc zakresie nie świadczy ona żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali. Zatem uiszczanie przez członków wspólnoty należności tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie jest objęte przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W konsekwencji brak jest podstaw do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą a jej członkami, w związku z ponoszonymi kosztami zarządu nieruchomością wspólną.

Natomiast w drugim przypadku, gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, wspólnota w zakresie nabywanych towarów i usług celem zaopatrzenia poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli. Nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat. Tym samym wspólnota zakupując towary i usługi, które następnie przyporządkowuje poszczególnym lokalom, dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali. W takiej sytuacji środki uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali na ich utrzymanie stanowią w istocie zapłatę za odsprzedawane im przez wspólnotę towary i usługi. W konsekwencji w odniesieniu do rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem poszczególnych lokali, ponoszonych m.in. z tytułu zakupu przez wspólnotę towarów i usług do tych lokali, zastosowanie znajdą przepisy o podatku od towarów i usług.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż wspólnota dokonując odsprzedaży właścicielom lokali, zakupionych uprzednio w tym celu, towarów i usług związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali, działa jako podatnik podatku od towarów i usług i w sytuacji niekorzystania przez nią ze zwolnienia podmiotowego, dokonywane przez nią czynności rozliczane są na zasadach ogólnych.

Możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego ustawodawca uregulował w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią ww. przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 roku do chwili obecnej, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przepis art. 113 ust. 1 ustawy za okresy wcześniejsze miał następujące brzmienia:

• zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku – obowiązujące w okresie od 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2013 roku,
• zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku – obowiązujące w okresie od 1 stycznia 2008 roku do 31 grudnia 2010 roku,
• zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10.000 euro. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. od 1 maja 2004 roku do 31 grudnia 2007 roku,

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy z 8 stycznia 1993 r., zwalnia się od podatku podatników, których wartość sprzedaży towarów w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3, a także wartość eksportu towarów lub usług nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie 10.000 EURO.

Natomiast na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2009 roku do chwili obecnej, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Przepis art. 113 ust. 11 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 roku do 31 sierpnia 2009 r., stanowił: podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może dopiero po upływie 3 lat, licząc od końca miesiąca, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 7a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może dopiero po upływie 3 lat, licząc od końca miesiąca, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 pkt 1.

W świetle art. 96 ust. 4 ustawy – naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Na podstawie art. 96 ust. 5 ustawy – jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

1. przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 2a i 4-41 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
2. przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
3. przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia, z zastrzeżeniem pkt 4;
4. przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9, od pierwszej wykonanej czynności.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Natomiast jak stanowi art. 96 ust. 12 ustawy, jeżeli dane zawarte w zgłoszeniu rejestracyjnym ulegną zmianie, podatnik jest obowiązany zgłosić zmianę do naczelnika urzędu skarbowego w terminie 7 dni, licząc od dnia, w którym nastąpiła zmiana. Obowiązek ten nie dotyczy przypadków, gdy następuje wyłącznie zmiana danych objętych obowiązkiem aktualizacji na podstawie ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r., poz. 1314, z późn. zm.). Zdanie drugie nie ma zastosowania w przypadku, gdy zgłaszana zmiana powoduje zmianę właściwości organu podatkowego.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., podatnicy, o których mowa w art. 5, są obowiązani, przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 2, złożyć właściwemu organowi podatkowemu zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Podatnicy zwolnieni od podatku od towarów i usług na podstawie art. 14 ust. 1 i 6 lub wykonujący wyłącznie czynności, o których mowa w art. 7 ust. 1, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne (art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.).

Zgodnie z art. 9 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany na podstawie ust. 2 zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, obowiązany jest zgłosić zaprzestanie działalności urzędowi skarbowemu, który dokonał rejestracji; zgłoszenie to stanowi podstawę dla urzędu skarbowego do wykreślenia podatnika z rejestru.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do zarejestrowanych podatników, którzy następnie zostali zwolnieni od podatku na podstawie art. 14 ust. 1 i 5, z tym że podatnik nie jest wykreślany z rejestru (art. 9 ust. 6 ww. ustawy)

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zagadnienie nadpłaty reguluje art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Jednocześnie zaznaczyć trzeba, że przepisy regulujące kwestię podatku od towarów i usług nie przewidują możliwości zwrotu podatku w opisanych przez Wnioskodawcę okolicznościach. Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca – Wspólnota Mieszkaniowa – w okresie od 1 marca 2004 roku do 31 grudnia 2014 roku była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług ( w dniu 1 marca 2004 r. dokonała rejestracji w zakresie podatku od towarów i usług) i w tym czasie składała deklaracje kwartalne VAT-7. Sprzedaż opodatkowaną stanowił wynajem ścian budynków pod reklamę oraz wynajem pomieszczeń użytkowych.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy w konfrontacji z przedstawionym stanem faktycznym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w latach 2004-2014 posiadał status podatnika VAT czynnego (niezależnie od wielkości obrotów w danym roku), to miał obowiązek rozliczać podatek należny z tytułu realizowanej sprzedaży opodatkowanej i wykazywać go w składanych deklaracjach dla podatku od towarów i usług. Ponadto z uwagi na fakt, że we wskazanych latach 2004–2014 Wnioskodawca nie zgłosił do urzędu skarbowego, że będzie podatnikiem zwolnionym na podstawie art. 113, skutkiem czego pozostawał w rejestrze podatników VAT czynnych. Konkludując stwierdzić należy, że przepisy prawa podatkowego nie przewidują możliwości zwrotu podatku, który Wspólnota będąc zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym wykazywała w składanych deklaracjach VAT-7. W tym przypadku nie można zatem mówić o nadpłaconym czy nienależnie zapłaconym podatku.

Dlatego też stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.