Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-572/15-2/MC
z 22 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2015 r. (data wpływu 25 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. prowadzi działalność w zakresie handlu elementami wyposażenia wnętrz (podłogi, drzwi), poprzez sieć profesjonalnych salonów, w większości w systemie franczyzowym.

W 08/2008 firma zakupiła samochód osobowy marki „B” za kwotę przekraczającą 20 000 euro. W miesiącu następnym po przyjęciu środka trwałego do Ewidencji Środków Trwałych i WNiP rozpoczęto naliczanie amortyzacji środka trwałego od wartości do 20 000 euro, wycenionej na PLN według średniego kursu ogłaszanego przez NBP w dniu przekazania samochodu do użytkowania, zgodnie z ograniczeniem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co za tym idzie spełniono przesłanki wynikające z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o pdop gdzie jest powiedziane, że samochody są wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegają amortyzacji dla celów podatkowych. W pierwszym roku użytkowania wymieniony środek trwały był amortyzowany metodą liniową, z zastosowaniem stawki 20%, zgodnie z ograniczeniem przewidzianym w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o cit gdzie ustawodawca mówi, że odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości początkowej samochodów przewyższającej równowartość kwoty 20 000 euro, są uznawane za koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Następnie, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o cit, spółka zastosowała obniżenie stawek amortyzacyjnych z zachowaniem terminów przewidzianych w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o cit, gdzie jest powiedziane, że podatnicy mogą obniżać stawki amortyzacyjne począwszy od miesiąca, w którym środki zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W lipcu 2015 wyżej wymieniony środek trwały został sprzedany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jak w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego w postaci samochodu, o wartości początkowej przekraczającej 20 000 euro, w prawidłowy sposób ustalić wysokość kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy zasadnym jest ujęcie w koszty podatkowe całości wydatku poniesionego na nabycie środka trwałego, zaktualizowanego zgodnie z przepisami pomniejszonego o sumę dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt l.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W odniesieniu do środków trwałych kosztem uzyskania przychodu są wydatki przeznaczone na ich nabycie, jednakże zaliczenie tych wydatków w koszty uzyskania przychodów może odbywać się jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a-16m updop, co ma zastosowanie w naszej spółce. Jakże w przepisie tym ustawodawca przewiduje odstępstwo polegające na tym, iż wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku. Dodatkowo zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o cit, spółka uważa za prawidłowe obniżenie stawek amortyzacyjnych z zachowaniem terminów obniżenia tych stawek. Powołując się na powyższe spółka uważa, że w przypadku odpłatnego zbycia składnika majątku w postaci samochodu osobowego, o wartości przekraczającej wartość 20 000 euro, zasadnym jest ustalenie kosztów uzyskania przychodu w wysokości całości wydatku poniesionego na nabycie wspomnianego środka trwałego pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne dokonane do dnia jego odpłatnego zbycia. Na poprawność powyższego stanowiska wskazywać może również Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB4/423-563/14-2/MC z 3-go marca 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi bowiem na to, że tego rodzaju składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie – przez odpisy amortyzacyjne – zalicza się do kosztów sukcesywnie.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W myśl natomiast art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych przewyższającej równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Jednakże wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu należy uwzględnić przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Na sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (dalej: Spółka) zakupił samochód, który został zaliczony do środków trwałych Spółki podlegających amortyzacji. Wartość początkowa samochodu osobowego przekroczyła równowartość w złotych 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. W pierwszym roku użytkowania wymieniony środek trwały był amortyzowany metoda liniową z zastosowaniem stawki 20%, następnie Spółka dokonała obniżenia stawki amortyzacyjnej. W lipcu 2015 r. wymieniony środek trwały został sprzedany.

Mając powyższe na względzie – należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży wskazanego w opisie samochodu osobowego o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote, amortyzowanego przy zastosowaniu stawki z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, a następnie stawki obniżonej, mimo że część tych odpisów nie była zaliczona w koszty podatkowe zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na jego nabycie, pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, na którą składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych.

Reasumując – zasadnym jest ujęcie przez Spółkę w koszty podatkowe całości wydatku poniesionego na nabycie środka trwałego, zaktualizowanego zgodnie z przepisami pomniejszonego o sumę dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt l.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.