Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-983/15-4/JL
z 21 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.) - uzupełnionym w dniu 8 grudnia 2015 r. pismem z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 30 listopada 2015 r. (doręczone 2 grudnia 2015 r.) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z samochodami osobowymi, realizowanych przy użyciu kart paliwowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z samochodami osobowymi, realizowanych przy użyciu kart paliwowych.

Wniosek został uzupełniony w dniu 8 grudnia 2015 r. pismem z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30 listopada 2015 r. (doręczone 2 grudnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Europejska oddział w Polsce (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy, zarejestrowanym dla celów podatku VAT na terytorium kraju. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, składa więc wymagane przepisami podatkowymi deklaracje na podatek od towarów i usług, tj. miesięczne deklaracje VAT-7. Spółka posiada na terytorium kraju stałą siedzibę swojej działalności gospodarczej. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest nabywanie, sprzedaż i dystrybucja oraz działalność marketingowa i produkcyjna w zakresie obuwia, odzieży i akcesoriów dla mężczyzn, kobiet i dzieci.

Wnioskodawca zawarł ze spółką L. sp. z o.o. (dalej: „L.”) umowę leasingu samochodów osobowych, nie zaliczanych do majątku leasingobiorcy, której dodatkowym elementem są Warunki Sprzedaży Paliw (dalej: „WSP”). Celem zawarcia WSP było uzyskanie prawa do zakupu paliwa oraz towarów i usług przy użyciu kart paliwowych. W wyniku zawarcia powyższej umowy Spółka otrzymała od L. karty paliwowe (dalej: „karty”)

Na mocy WSP, L. wydał Spółce karty paliwowe, uprawniające do zakupu towarów i usług (wg. umowy przez towary i usługi rozumie się benzynę, olej napędowy i autogaz LPG, oraz transakcje niepaliwowe np. usługi myjni, nabycie płynów do spryskiwaczy) (dalej: „towary”) na stacjach paliw wchodzących w skład sieci handlowej partnerów, tj. koncernów paliwowych współpracujących z L.. Karta upoważnia Spółkę do dokonywania transakcji bezgotówkowych bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia, wyłącznie w zakresie produktów i usług, o których mowa w WSP. Zgodnie z zasadami korzystania z kart paliwowych wynikających z WSP, każda karta paliwowa jest przyporządkowana do konkretnego samochodu objętego zakresem usług.

Postanowienia umowy stanowią, iż L. będzie obciążał Spółkę za wszystkie zakupy towarów i usług dokonane przez klienta w danym okresie rozliczeniowym. Odpowiedzialność za wartość zakupionych towarów i usług oraz za wszelkie transakcje ponosi Wnioskodawca. Jednocześnie postanowienia umowy przewidują możliwość wprowadzenia limitów na zakup towarów i usług przy pomocy kart. W przypadkach utraty karty paliwowej Spółka zobowiązana jest niezwłocznie poinformować o zaistniałej sytuacji L.

Zgodnie z WSP w przypadku nabycia towarów i usług wydawanych bądź świadczonych Spółce przez stację paliw podmiotem sprzedającym będzie zawsze L.

Na podstawie Warunków Sprzedaży Paliw, Wnioskodawca zobowiązuje się do dokonywania na stacjach benzynowych (partnerów programu) czynności wg. poniższego modelu:

1. Wnioskodawca kupuje od L. paliwo oraz towary i usługi po cenie sprzedaży równej ich cenie sprzedaży netto standardowo stosowanej na danej stacji paliw dla większości jej klientów.
2. Jednocześnie z nabyciem przez L. towarów i usług w zakresie i na zasadach przewidzianych przez WSP, następuje ich odsprzedaż Wnioskodawcy, na warunkach i za cenę określoną w pkt 1 bez konieczności składania jakichkolwiek dalszych oświadczeń woli.
3. W celu realizacji postanowienia pkt 2 L. udziela pełnomocnictwa Klientowi i ich przedstawicielom, w dyspozycji których pozostają samochody objęte WSP, do dokonywania zakupu towarów i usług będących przedmiotem niniejszej umowy oraz ich natychmiastowej odsprzedaży Wnioskodawcy w formie i na warunkach określonych w umowie, w szczególności za cenę określoną w pkt 1.
   
   

Po zakończeniu okresu rozliczeniowego L. wystawia miesięcznie z dołu, na rzecz Wnioskodawcy, zbiorcze faktury oparte na sumie dokonanych zakupów towarów i usług od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca, a Spółka jest zobowiązana do zapłaty za wszystkie towary nabyte za pomocą karty.

Warunki finansowe transakcji realizowanych przy wykorzystaniu kart paliwowych określane są samodzielnie przez L. oraz Spółkę bez udziału podmiotów, w których dokonano zakupów towarów i usług.

Wnioskodawca jest zobowiązany do informowania L. o wszelkich istotnych zmianach które mogą wpłynąć na zdolność wykonywania zobowiązań.

Dodatkowo należy wskazać, iż spółka L. posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi z datą ważności do dnia 31 grudnia 2030 r.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że L. ma prawo do kształtowania ceny paliw i usług nabywanych przez E. przy użyciu kart paliwowych. Jednocześnie może ustalić cenę wyższą bądź niższą od stosowanych przez stacje paliw. L. jest odpowiedzialny za należyte wykonanie umowy z tytułu nabywania towarów i usług. L. jest obciążony obowiązkami reklamacyjnymi w stosunku do paliwa i usług nabywanych przez E. na stacjach benzynowych i ponosi odpowiedzialność za wady paliwa i usług nabywanych przez E.

Towary i usługi nabywane przy użyciu kart paliwowych są ściśle związane z eksploatacją lub używaniem samochodów osobowych. E. wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca nie wyklucza, że samochody osobowe mogą być wykorzystywane do innych celów niż działalność gospodarcza, wobec powyższego nie korzysta z uprawnienia wynikającego z art. 86a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (w całości lub w części) wynikającego ze zbiorczych faktur wystawionych przez L. (kontrahent) na rzecz Wnioskodawcy z tytułu nabywanych towarów i usług, w związku z wykorzystaniem kart paliwowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy). Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z powyższym należy wskazać, iż Ustawodawca w sposób szczególny uregulował transakcje, w których występują więcej niż dwa podmioty. W przypadku wystąpienia dostawy towarów (art. 7 ust. 8 ustawy o VAT), w której uczestniczą więcej niż dwa podmioty, a przemieszczenie towaru wystąpiło tylko pomiędzy pierwszym a ostatnim, mamy do czynienia z tzw. transakcją łańcuchową.

Zgodnie z powyższym, Ustawodawca przyjmuje na potrzeby tego typu transakcji, fikcję prawną polegającą na tym, iż uznaje się że każdy z podmiotów (uczestników łańcucha) dokonał dostawy towaru. Z kolei w przypadku świadczenia usług (art. 8 ust. 2a ustawy o VAT) podatnik działający we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, biorący udział w świadczeniu usługi, uznawany jest za podmiot, który sam otrzymał a następnie wyświadczył usługi.

W ocenie Wnioskodawcy, przytoczone powyżej przepisy mają zastosowanie w przytoczonym stanie faktycznym opisanym we wniosku. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 października 2014 r. sygn. akt I FSK 1549/13, w tego typu sprawach ważna jest prawidłowa kwalifikacja czy zawierane transakcje - czynności polegające na wydawaniu przedsiębiorstwom transportowym kart paliwowych, upoważniających je w sposób ciągły do tankowania oleju napędowego na wskazanych przez podatnika stacjach paliw, prowadzących działalność gospodarczą na terytorium Polski - wyczerpują znamiona transakcji łańcuchowej, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, czy też stanowią kompleksowe usługi, co ma decydujące znaczenie dla ustalenia miejsca opodatkowania tych transakcji.

W szczególności istotne jest to, jaki wpływ na transakcję będzie miał podmiot udostępniający karty. Jeżeli z treści umów wynika, że podmiot ten będzie miał wpływ na istotne elementy transakcji, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach, której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Jednocześnie należy mieć na względzie, że dostawa łańcuchowa nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem. Ustalenie tych relacji, w ocenie Wnioskodawcy jest niezbędne, dla prawidłowej kwalifikacji skutków podatkowych zdarzenia przyszłego opisanego w niniejszym wniosku.

Oceniając transakcję pomiędzy L. a Wnioskodawcą, w świetle powyższego, czynnikiem decydującym o tym czy tę transakcję można zakwalifikować, jako transakcję łańcuchową jest fakt, iż następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, czyli w istocie, przyznanie praktycznej kontroli nad rzeczą, możliwość korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. Niewątpliwie w przytoczonym stanie faktycznym mamy do czynienia z taką sytuacją.

L., jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw ustala szczegółowe warunki nabycia towarów i usług w ten sposób, że wszelkie warunki finansowe i techniczne transakcji realizowane przy wykorzystaniu kart paliwowych określane są samodzielnie przez L. oraz Spółkę bez udziału podmiotów, u których dokonano zakupów towarów i usług. Należy również wskazać, iż L. ma wpływ na zasięg obowiązujących kart poprzez wybór podmiotów tworzących sieć partnerów (sieci stacji benzynowych współpracujących z L.). Ponadto odpowiedzialność Wnioskodawcy w przypadku utraty karty paliwowej występuje pomiędzy tymi stronami bez udziału podmiotu, w którym dokonano zakupów towarów i usług. Dlatego, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, iż L. jest stroną,czynną w opisanej transakcji, w ramach, której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana przez niego.

Zaprezentowane zdarzenie wraz z uzasadnieniem wskazuje, iż w przedstawionym schemacie transakcji L. posiada prawo do faktycznego rozporządzania nabywanymi towarami jak właściciel, gdyż ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót tymi towarami, co w konsekwencji umożliwia uznanie jej za aktywnego uczestnika tych transakcji i uznanie tych czynności, jako transakcji łańcuchowych.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 2a ustawy o VAT (tzw. fikcja „wstąpienia w rolę usługodawcy”) L., dokonuje nabycia, a następnie odsprzedaje Wnioskodawcy usługi (transakcja nie paliwowa np. usługa myjni samochodowej). W tej sytuacji L. nabywając usługi, a następnie odsprzedając je Wnioskodawcy, najpierw staje się usługobiorcą a następnie wchodzi w rolę usługodawcy. Zgodnie bowiem ze wskazanym artykułem, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi, o czym stanowi art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Oznacza to,że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Celem tzw. „refakturowania” jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez jeden podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta, pomimo że podmiot odsprzedający danej usługi nie wykonuje. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Tym samym, czynności dokonywane pomiędzy L. a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy o VAT i w konsekwencji są opodatkowane właściwą stawką podatku VAT dla danej czynności opodatkowanej.

W ocenie Wnioskodawcy, przytoczony opis stanu faktycznego pozwala na uznanie, że przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikom podatku VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przepis ten stanowi, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług zgodnie z art. 15 ustawy o VAT oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane nabycia towarów i usług mają związek z dokonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Dodatkowo warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest bezpośredni i bezsporny związek dokonanych nabyć towarów i usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona powyżej zasada, wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest integralną częścią systemu VAT i co do zasady nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa, powinna być więc zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z nabywanymi towarami i usługami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jest to przejaw neutralności podatku VAT, którego celem jest zapewnienie, aby czynności na danym etapie obrotu były dla podatnika podatku VAT neutralne. Tym samym, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. W każdym przypadku należy więc dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Na mocy art. 86 ust. 10 w zw. z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Warto podkreślić, że zgodnie z art. 86 ust. 10b ust. 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstanie nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Tym samym, warunkiem do odliczenia podatku jest powstanie obowiązku podatkowego z tytułu dokonania danej czynności opodatkowanej określonej w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i jednocześnie posiadanie w swojej dokumentacji dowodu (faktury), potwierdzającej dokonanie tej czynności. Dodatkowo, zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminie określonym w ustawie o VAT, tj. w terminie (okresie rozliczeniowym) otrzymania faktury lub dokumentu celnego, to przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Stosownie natomiast do treści art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e, i 11, powyższej ustawy może on obniżyć kwotę podatku należnego, przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego. Ponadto, podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 i art. 86a ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zakres przedmiotowy, ograniczający prawo do odliczenia został wskazany w art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący;
   
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
   
3. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności;
      
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością;
      
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
4. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
   
5. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Odnosząc uregulowania ustawy o VAT do zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu otrzymywanych faktur. W przedstawionym stanie faktycznym występują bowiem wszystkie pozytywne przesłanki do zastosowania prawa do odliczenia, a zatem Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z tytułu nabycia towarów i usług przy użyciu kart paliwowych, z faktur wystawionych przez L. pod warunkiem, że te towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zachowaniem warunków wynikających z art. 86a, jeśli jednocześnie nie wystąpią przesłanki negatywne określone w art. 88 i nast. ustawy o VAT.

W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca, nabywający towary i usługi przy pomocy kart paliwowych, jest uprawniony zgodnie z art. 86 i art. 86a ustawy o VAT, oraz z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy o VAT, do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z wystawionych faktur zbiorczych przez L., w zakresie, w jakim przedmiotowe nabycia są związane z czynnościami opodatkowanymi.

Reasumując Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez L., a dokumentujących nabycie towarów i usług, będących przedmiotem dostawy za pośrednictwem kart paliwowych, pod warunkiem, że towary i usługi te są związane z dokonywaną przez Spółkę sprzedażą opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w świetle art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również :

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw), o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (A. Holland BV), nie dochodzi do dostawy paliwa przez leasingodawcę na rzecz leasingobiorcy, jeśli leasingobiorca tankuje na stacjach paliw pojazd stanowiący przedmiot umowy leasingu, nawet jeśli pojazd ten jest tankowany w imieniu oraz na rachunek leasingodawcy.

W sprawie, w której zapadł powyższy wyrok Trybunał wskazał, że skarżąca będąca przedsiębiorstwem leasingowym, obok umowy leasingu pojazdów mechanicznych oferowała leasingobiorcy zawarcie z nią porozumienia w zakresie zarządzania paliwem. W wyniku tego porozumienia leasingobiorca miał prawo, w imieniu i na rachunek skarżącej tankować paliwo i sporadycznie dokonywać zakupu produktów naftowych. W tym celu otrzymywał on tak zwany "A" jak również kartę kredytową przeznaczoną do tankowania, przedsiębiorstwa kart kredytowych D. Karta określała skarżącą jako klientkę D.

Wobec tego Trybunał stwierdził, że w celu udzielenia odpowiedzi na skierowane pytanie, niezbędne jest przesądzenie, na czyją rzecz, leasingodawcy czy leasingobiorcy, przedsiębiorstwa petrochemiczne przekazały, w postępowaniu głównym, prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel (teza 33).

Zdaniem Trybunału poza sporem pozostaje okoliczność, że leasingobiorca jest uprawniony do rozporządzania paliwem jak właściciel. Nabywa paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych a A. (leasingodawca) nie ma prawa decydowania w jaki sposób oraz w jakim celu paliwo ma zostać zużyte (teza 34).

Argument, że paliwo jest świadczone na rzecz A. (leasingodawca), skoro leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na rachunek tego przedsiębiorstwa, które kredytuje zakup tego towaru nie jest zdaniem Trybunału zasadny. Jak trafnie podnosi Komisja, dostawy zostały dokonane na rzecz A. jedynie pozornie. Miesięczne płatności na rzecz A. stanowią jedynie zaliczki. Rzeczywiste wykorzystanie ustala na koniec roku, obciąża leasingodawcę, który, w konsekwencji, ponosi całkowite koszty dostawy paliwa (teza 35).

Trybunał uznał więc, że porozumienie w zakresie zarządzania paliwem nie stanowi umowy o dostawę paliwa lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. A. (leasingodawca) nie nabywa paliwa w celu dokonania jego odsprzedaży leasingobiorcom, leasingobiorca nabywa paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu. A. działa więc jako kredytodawca vis a vis leasingobiorcy (teza 36).

W kontekście powyższego wyroku TSUE oraz powołanych przepisów, dla zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy, zarejestrowanym dla celów podatku VAT na terytorium kraju. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zawarł ze spółką L. Fleet Management (Polska) sp. z o.o. umowę leasingu samochodów osobowych, nie zaliczanych do majątku leasingobiorcy, której dodatkowym elementem są Warunki Sprzedaży Paliw (WSP). Celem zawarcia WSP było uzyskanie prawa do zakupu paliwa oraz towarów i usług przy użyciu kart paliwowych. W wyniku zawarcia powyższej umowy Spółka otrzymała od L. karty paliwowe. Na mocy WSP, L. wydał Spółce karty paliwowe, uprawniające do zakupu towarów i usług (wg. umowy przez towary i usługi rozumie się benzynę, olej napędowy i autogaz LPG, oraz transakcje niepaliwowe np. usługi myjni, nabycie płynów do spryskiwaczy) (towary) na stacjach paliw wchodzących w skład sieci handlowej partnerów, tj. koncernów paliwowych współpracujących z L. Karta upoważnia Spółkę do dokonywania transakcji bezgotówkowych bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia, wyłącznie w zakresie produktów i usług, o których mowa w WSP. Zgodnie z zasadami korzystania z kart paliwowych wynikających z WSP, każda karta paliwowa jest przyporządkowana do konkretnego samochodu objętego zakresem usług.

Postanowienia umowy stanowią, iż L. będzie obciążał Spółkę za wszystkie zakupy towarów i usług dokonane przez klienta w danym okresie rozliczeniowym. Warunki finansowe transakcji realizowanych przy wykorzystaniu kart paliwowych określane są samodzielnie przez L. oraz Spółkę bez udziału podmiotów, w których dokonano zakupów towarów i usług. Wnioskodawca jest zobowiązany do informowania L. o wszelkich istotnych zmianach które mogą wpłynąć na zdolność wykonywania zobowiązań.

L. ma prawo do kształtowania ceny paliw i usług nabywanych przez E. przy użyciu kart paliwowych. Jednocześnie może ustalić cenę wyższą bądź niższą od stosowanych przez stacje paliw. L. jest odpowiedzialny za należyte wykonanie umowy z tytułu nabywania towarów i usług. L. jest obciążony obowiązkami reklamacyjnymi w stosunku do paliwa i usług nabywanych przez E. na stacjach benzynowych i ponosi odpowiedzialność za wady paliwa i usług nabywanych przez E.. Towary i usługi nabywane przy użyciu kart paliwowych są ściśle związane z eksploatacją lub używaniem samochodów osobowych. E. wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca nie wyklucza, że samochody osobowe mogą być wykorzystywane do innych celów niż działalność gospodarcza, wobec powyższego nie korzysta z uprawnienia wynikającego z art. 86a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na przedstawione w sprawie okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy - jak wskazała Spółka - poza zapewnieniem możliwości korzystania z kart paliwowych L. ma wpływ na kształtowanie ceny towarów i usług nabywanych przez Spółkę na stacjach paliw oraz ponosi obowiązki reklamacyjne w stosunku do produktów nabywanych przez Spółkę, to uznać należy, że L. będąca pośrednikiem pomiędzy stacjami paliw i Spółką ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót towarami i usługami na stacjach, dokonuje tym samym dostawy towaru i świadczenia usługi na rzecz Spółki. Czynności dokonywane pomiędzy L. i Spółką dokonującą zakupów na stacjach paliw stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy. Tym samym L. jest zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych.

W odniesieniu do kwestii odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Art. 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Ponadto, w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie Spółka nabywa od L. towary i usługi związane z eksploatacją pojazdów, które wykorzystuje do prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej. Ponadto Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. W związku z tym stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy i Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na zbiorczych fakturach wystawianych przez L., dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednak mieć na względzie, że zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
   
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
      
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
      
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
   
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
      
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
   
   
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Powołane przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do „użytku mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Wyłączenia z ograniczenia w odliczeniu podatku zawiera art. 86a ust. 3 ustawy. Według tego przepisu, skorzystanie z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi umożliwia spełnienie m.in. warunku wykorzystywania samochodów przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (pkt 1 lit. a) oraz przeznaczenia towarów montowanych w pojazdach samochodowych i związanych z nimi usług montażu, napraw i konserwacji, wskazującego obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (pkt 2).

Przepis art. 86a ust. 4 ustawy stanowi doprecyzowanie ust. 3 pkt 1 lit. a ww. artykułu i określa warunki, jakie muszą być spełnione, aby pojazdy były uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Pierwszy z tych warunków (pkt 1) należy odnieść do pojazdów, których konstrukcja umożliwia ich wykorzystywanie zarówno do użytku prywatnego, jak i w działalności gospodarczej (np. samochody osobowe). W związku z tym, że nie można obiektywnie stwierdzić (poza pewnymi zupełnie wyjątkowymi sytuacjami), że taki samochód wykorzystywany jest przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej, ustawodawca określił dodatkowe wymogi, których spełnienie umożliwi podatnikowi udowodnienie, że samochód nie jest wykorzystywany na cele prywatne. Takim wymogiem jest m.in. prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu (ust. 4 pkt 1).

Jak wskazał Wnioskodawca w niniejszej sprawie, nie jest wykluczone, że samochody osobowe mogą być wykorzystywane do innych celów niż działalność gospodarcza, wobec powyższego nie korzysta on z uprawnienia wynikającego z art. 86a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na powołane przepisy należy stwierdzić, że ponieważ użytkowane przez Spółkę samochody nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, Spółka ma prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z faktur wystawianych przez L. dokumentujących zakupy towarów i usług (z wyłączeniem paliw) dokonywane przy użyciu kart paliwowych.

Natomiast w odniesieniu do nabywanych paliw należy wskazać, że godnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), do 30 czerwca 2015 r. nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych.

Od dnia 1 lipca 2015 r. wygasł, wprowadzony art. 12 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, całkowity zakaz odliczania podatku VAT od nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych oraz niektórych innych pojazdów samochodowych, wykorzystywanych przez podatnika do celów „mieszanych” (czyli do działalności gospodarczej i do celów prywatnych). Oznacza to, że od dnia 1 lipca 2015 r. podatek VAT z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów jest odliczany tak jak pozostałe wydatki związane z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi do celów mieszanych czyli na ogólnych zasadach wynikających z art. 86a ustawy o VAT. Zatem od dnia 1 lipca 2015 r. z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów prawo to przysługuje w wysokości 50% kwoty podatku naliczonego.

Należy jednak podkreślić, że prawo do odliczenia należy oceniać co do zasady w świetle przepisów obowiązujących na moment powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy paliwa. Jeżeli zatem zakup paliwa dokonany został do dnia 30 czerwca 2015 r. to bez względu na to, że faktura została wystawiona po tym dniu, tj. np. już w lipcu 2015 r. prawo do odliczenia podatku w takim przypadku nie będzie przysługiwało. Obowiązek podatkowy u sprzedawcy z tytułu opisanej czynności powstał bowiem przed dniem 1 lipca 2015 r. zatem prawo do odliczenia należy również oceniać według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 lipca 2015 r.

Wskazane uregulowanie jest zgodne z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT oraz art. 167 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a zasada ta znajdzie również zastosowanie w przypadku paliwa nabywanego przy użyciu kart paliwowych.

Zatem Spółka ma prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wykazanego na zbiorczych fakturach VAT wystawianych na jej rzecz przez L., a dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z wykorzystywanymi samochodami osobowymi, a począwszy od dnia 1 lipca 2015 r. również paliwa, przy użyciu kart paliwowych, z których Spółka korzysta na podstawie i na zasadach wskazanych w umowie zawartej z ww. podmiotem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.