Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-892/14/MP
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2014 r. (data wpływu 28 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia właściwej stawki amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia właściwej stawki amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako wspólnik spółki komandytowej. Przedmiotem działalności jest działalność prawnicza oraz pozaszkolne formy edukacji. Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, nabyła na własność lokal w stanie deweloperskim, w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Powyższy lokal jest ujawniony w ewidencji gruntów, budynków i lokali jako lokal mieszkalny. Ponadto zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Prezydenta Miasta jest to samodzielny lokal mieszkalny.

W/w lokal został nabyty wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym zakupiony lokal będzie pełnił wyłącznie funkcję siedziby spółki i miejsca wykonywania działalności, w związku z czym nie będzie wykorzystywany jako lokal mieszkalny. Zakupiony lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Wykaz tych stawek stanowi załącznik do ustawy. Stosownie do w/w załącznika, lokale mieszkalne podlegają rocznej stawce amortyzacyjnej w wysokości 1,5%, natomiast lokale niemieszkalne, rocznej stawce amortyzacyjnej w wysokości 2,5%.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne. Z kolei samodzielny lokal mieszkalny jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub prawa majątkowego u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1ustawu o podatku dochodowym od osób fizycznych). W związku z powyższym uzyskane przez spółkę, której wspólnikiem jest Wnioskodawca przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u wspólników spółki, czyli m.in. Wnioskodawcy, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku nabycia lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej, wykorzystując przedmiotowy lokal wyłącznie dla potrzeb tej działalności można zastosować 2,5% stawkę amortyzacyjną właściwą dla lokali niemieszkalnych? Innymi słowy, czy 2,5% stawka amortyzacyjna właściwa dla lokali niemieszkalnych, jest właściwa dla lokalu w całości wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej, mimo iż lokal ten w ewidencji lokali oznaczony jest jako mieszkalny?
2. Czy dla zakwalifikowania danego lokalu do odpowiedniego rodzaju i grupy według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) decydujące znaczenie ma figurujące w dokumentach jego przeznaczenie, czy też sposób faktycznego wykorzystania tego lokalu?

Zdaniem Wnioskodawcy przy określaniu właściwej stawki amortyzacji lokalu decydujące znaczenie powinien mieć sposób jego faktycznego wykorzystania, a nie klasyfikacja w ewidencji gruntów, budynków i lokali. Skoro wskazany we wniosku lokal mieszkalny wykorzystywany będzie w całości wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (prowadzenie kancelarii), to zmianie ulegnie jego funkcja. W związku z powyższym, pomimo że pierwotnie lokal miał mieć charakter mieszkalny, w rzeczywistości będzie miał charakter użytkowy i tylko w tym charakterze będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę. Zgodnie z definicją z rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych lokal mieszkalny służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych ludzi. Lokal, który nabyła Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, nie będzie takich potrzeb zaspokajał. Nie może w związku z tym zostać uznany za lokal mieszkalny zgodnie z rozporządzeniem, a dalej ustawą. Oznacza to, że prawidłową stawką amortyzacji dla lokalu nabytego przez Spółkę, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, w celu prowadzenia działalności gospodarczej jest stawka wynosząca 2,5%, właściwa dla lokali niemieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać łącznie następujące przesłanki:


• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  
• musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższego wynika, iż w przypadku istnienia w budynku wyodrębnionych lokali, stanowiących odrębną własność, każdy z tych lokali stanowi oddzielny środek trwały.

W opisie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako wspólnik spółki komandytowej. Przedmiotem działalności Spółki jest działalność prawnicza oraz pozaszkolne formy edukacji. Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, nabyła na własność lokal w stanie deweloperskim, w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Powyższy lokal jest ujawniony w ewidencji gruntów, budynków i lokali jako lokal mieszkalny. Ponadto zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Prezydenta Miasta jest to samodzielny lokal mieszkalny. W/w lokal został nabyty wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym zakupiony lokal będzie pełnił wyłącznie funkcję siedziby spółki i miejsca wykonywania działalności, w związku z czym nie będzie wykorzystywany jako lokal mieszkalny. Zakupiony lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, iż przedmiotowy lokal stanowi środek trwały w prowadzonej w pozarolniczej działalności gospodarczej, co oznacza, iż może on być przedmiotem amortyzacji podatkowej.

W celu ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej, w pierwszej kolejności należy środek trwały zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż stawki amortyzacyjne ustalane są w zależności od przyporządkowanego danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT. Czynność ta jest zatem konieczna dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej, a w konsekwencji warunkuje naliczenie odpisów amortyzacyjnych w prawidłowej wysokości.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych należy określony środek trwały.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (rodzaj 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%, natomiast lokale niemieszkalne (rodzaj 121) według stawki 2,5%. Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru lokalu tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622). Zgodnie z „Uwagami ogólnymi” zawartymi w części I KŚT Objaśnienia wstępne, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Zgodnie z „Objaśnieniami szczegółowymi” do grupy 1 – Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego, zawartymi w części III KŚT, budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane – tj. (Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Budynki mieszkalne, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu.

Z kolei za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności twórczej.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Należy wskazać, że ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623), nakłada obowiązek użytkowania budynków i lokali w sposób zgodny z ich przeznaczeniem. W myśl bowiem art. 5 ust. 2 tej ustawy, obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7. Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 2 zd. 1 i 2 ww. ustawy, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

W literaturze przyjmuje się (por. J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, Warszawa 2002), że dla określenia charakteru lokalu (mieszkalny - niemieszkalny) dla zastosowania właściwej stawki amortyzacyjnej można posłużyć się definicjami zawartymi w ustawie o własności lokali. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest "wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych". Natomiast za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma sposób faktycznego wykorzystania tego składnika majątku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Zakwalifikowanie środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie może bowiem zależeć jedynie od faktu dochowania przez podatnika obowiązku, bądź nie dokonania zgłoszenia zmiany użytkowania lokalu mieszkalnego.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż skoro wskazany we wniosku lokal mieszkalny wykorzystywany jest w całości na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (prowadzenie kancelarii), to zmianie uległa funkcja tego lokalu, posiadającego pierwotnie charakter mieszkalny, na użytkowy. Oznacza to, iż prawidłową stawką jego amortyzacji jest stawka wynosząca 2,5%, właściwa dla lokali niemieszkalnych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy zakresie określenia właściwej stawki do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego – jest prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.