2015.12.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-915/15/MU
z 31 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia pracownikom tymczasowym informacji PIT-8C - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia pracownikom tymczasowym informacji PIT-8C. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.).

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca korzysta z usług A. Wnioskodawca zawiera umowę z A. na podstawie której pracownicy tymczasowi wykonują przez okres dłuższy niż 6 tygodni u Wnioskodawcy pracę na stanowisku maszynistów, manewrowych, itp. W celu zapewnienia bezpieczeństwa przy wykonywaniu usług przewozowych pracownicy tymczasowi kierowani są na szkolenia, które obejmują znajomość tras pociągu i procedur, systemu sterowania ruchem kolejowym i sygnalizacji oraz sposobu postępowania w sytuacjach awaryjnych. Szkolenia obejmują też uzyskanie licencji maszynisty i kwalifikacji do zatrudnienia na stanowisku rewidenta, manewrowego. W trakcie szkoleń pracownicy zdobywają wiedzę teoretyczną i praktyczne umiejętności potrzebne do samodzielnego wykonywania obowiązków na stanowiskach kolejowych. Wnioskodawca ponosi całkowitą odpłatność za szkolenia pracowników tymczasowych. Zasady finansowania określone są w umowie zawartej z A. Umowa określa, że pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom tymczasowym, wykonującym pracę na rzecz pracodawcy użytkownika powyżej 6 tygodni, dostęp do szkoleń podnoszących kwalifikacje zawodowe, zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. 166, poz. 1608 z późn. zm.).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy pracownik tymczasowy w okresie wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika nie może być traktowany mniej korzystnie w zakresie warunków pracy i innych warunków zatrudnienia niż pracownicy zatrudnieni przez tego pracodawcę użytkownika na takim samym lub podobnym stanowisku pracy.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych w zakresie dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych organizowanego przez pracodawcę użytkownika przepis ust. 1 nie dotyczy pracownika tymczasowego wykonującego pracę na rzecz tego pracodawcy użytkownika krócej niż 6 tygodni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z ponoszeniem kosztów szkoleń opisanych w stanie faktycznym Wnioskodawca zobowiązany będzie sporządzić i przesłać pracownikom tymczasowym oraz właściwemu organowi podatkowemu informacje PIT-8C?

Wnioskodawca uważa, że koszty uczestnictwa pracowników tymczasowych w szkoleniach koniecznych do zdobycia niezbędnych kwalifikacji związanych z wykonywaną na danym stanowisku pracą nie stanowią dla pracowników tymczasowych przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1608 ze zm.) pracownik tymczasowy w okresie wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika nie może być traktowany mniej korzystnie w zakresie warunków pracy i innych warunków zatrudnienia niż pracownicy zatrudnieni przez tego pracodawcę użytkownika na takim samym lub podobnym stanowisku pracy.

W zakresie dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych organizowanego przez pracodawcę użytkownika przepis ust. 1 nie dotyczy pracownika tymczasowego wykonującego pracę na rzecz tego pracodawcy użytkownika krócej niż 6 tygodni.

W opisanych okolicznościach należy uznać za zasadny pogląd, że udział pracowników tymczasowych w szkoleniach opłacanych w całości przez pracodawcę użytkownika nie powinien obciążać ich finansowo. Tym bardziej, że szkolenie, którego koszt pokrywa Wnioskodawca przedmiotowo odpowiada obowiązkom wykonywanym przez pracownika tymczasowego na zajmowanym przez niego stanowisku.

W przypadku, gdyby Wnioskodawca ponosił koszty szkolenia pracowników nie zwiększałoby to ich zobowiązań podatkowych z uwagi na zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Zdaniem Wnioskodawcy zrealizowanie obowiązku równego traktowania zawartego w art. 15 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych możliwe jest tylko w przypadku uznania, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku pracownik tymczasowy nie otrzymuje nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy użytkownika, co z kolei oznacza, że nie ma obowiązku sporządzenia informacji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Elementarną zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przy tym, zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wartość świadczenia z postaci szkolenia pracowników tymczasowych sfinansowanych przez Wnioskodawcę. Wobec braku przepisów zwalniających ich z opodatkowania stanowią one, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodów są „inne źródła”.

Z kolei zgodnie z postanowieniami z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, iż przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku gdy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 21 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów pracowników tymczasowych, w rozumieniu odrębnych przepisów, otrzymanych od pracodawcy użytkownika ma zastosowanie ust. 1 pkt 11-11b, 13 i 16.

W przepisie tym ustawodawca jednoznacznie określił, że do przychodów pracowników tymczasowych, otrzymanych od pracodawcy użytkownika ma zastosowanie - przy spełnieniu warunków w nich wskazanych - wyłącznie ust. 1 pkt 11-11b, 13 i 16.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca korzysta z usług A. Wnioskodawca zawiera umowę z A. na podstawie której pracownicy tymczasowi wykonują przez okres dłuższy niż 6 tygodni u Wnioskodawcy pracę na stanowisku maszynistów, manewrowych, itp. W celu zapewnienia bezpieczeństwa przy wykonywaniu usług przewozowych pracownicy tymczasowi kierowani są na szkolenia, które obejmują znajomość tras pociągu i procedur, systemu sterowania ruchem kolejowym i sygnalizacji oraz sposobu postępowania w sytuacjach awaryjnych. Szkolenia obejmują też uzyskanie licencji maszynisty i kwalifikacji do zatrudnienia na stanowisku rewidenta, manewrowego. W trakcie szkoleń pracownicy zdobywają wiedzę teoretyczną i praktyczne umiejętności potrzebne do samodzielnego wykonywania obowiązków na stanowiskach kolejowych. Wnioskodawca ponosi całkowitą odpłatność za szkolenia pracowników tymczasowych. Zasady finansowania określone są w umowie zawartej z A. Umowa określa, że pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom tymczasowym, wykonującym pracę na rzecz pracodawcy użytkownika powyżej 6 tygodni, dostęp do szkoleń podnoszących kwalifikacje zawodowe, zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. 166, poz. 1608 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – w związku uczestnictwem w szkoleniach koniecznych do zdobycia niezbędnych kwalifikacji związanych z wykonywaną na danym stanowisku pracą po stronie pracowników tymczasowych powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Osoby te otrzymują bowiem konkretną korzyść finansową w postaci ww. świadczeń. Koszty ww. szkoleń ponosi Wnioskodawca. W związku z tym pracownik tymczasowy nie poniesie kosztów tych szkoleń. Tym samym osoba ta otrzymuje świadczenie, które powoduje u niej przysporzenie w majątku w postaci uczestnictwa w szkoleniach, za które nie płaci.

W związku z tym wartość świadczeń w postaci szkoleń koniecznych do zdobycia niezbędnych kwalifikacji związanych z wykonywaną na danym stanowisku pracą finansowanych przez Wnioskodawcę stanowi dla ich uczestników nieodpłatne świadczenie, które należy pracownikom tymczasowym zaliczyć do przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

W konsekwencji po stronie Wnioskodawcy wystąpi obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C. W myśl bowiem art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin