Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-844/15/JP
z 20 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 listopada 2015 r. (data wpływu 13 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług otrzymanej kwoty odstępnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług otrzymanej kwoty odstępnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną, prowadzi działalność w szczególności w zakresie:

1. PKD: 41.20.Z – roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
2. PKD: 68.10.Z – kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,
3. PKD: 68.20.Z – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
   
   

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zamierzała zakupić od osoby fizycznej nieruchomość zabudowaną. Strony zawarły notarialną przedwstępną umowę sprzedaży. W umowie przedwstępnej postanowiono m.in. że w terminie do dnia zawarcia umowy przyrzeczonej (tu wskazano konkretną datę), każdej ze stron – jednostronnie – przysługuje prawo do odstąpienia od umowy przedwstępnej. Oświadczenie o odstąpieniu winno być złożone w formie notarialnego poświadczenia podpisów, zaś jego skuteczność uzależniona jest od doręczenia go drugiej stronie lub wysłania go listem poleconym na potwierdzeniem odbioru na adresy wskazane w komparycji tego aktu. Stawający postanowili, że w przypadku gdyby od umowy przedwstępnej odstąpił.

Sprzedający wówczas aby jego odstąpienie było skuteczne muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. sprzedający złoży oświadczenie o odstąpieniu od umowy,
2. odstąpienie nastąpi za zapłatą kwoty odstępnego (art. 396 Kodeksu cywilnego) – tu podano konkretną kwotę odstępnego,
3. wraz z zapłatą odstępnego sprzedający zobowiązany był do zwrotu na rzecz kupującej Spółki całej uiszczonej na jego rzecz kwoty ceny sprzedaży – tu podano konkretną kwotę ceny sprzedaży,
4. zapłata wyżej wskazanych kwot winna nastąpić przelewem na rachunek bankowy kupującej Spółki z którego została uiszczona kwota ceny sprzedaży Sprzedającemu. Sprzedający – osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej skorzystał z tego prawa i odstąpił od umowy przedwstępnej:
1. złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy w formie notarialnego poświadczenia podpisu,
   
2. zapłacił kwotę odstępnego ustaloną w umowie przedwstępnej,
   
3. zwrócił na rzecz kupującej Spółki całą uiszczoną na jego rzecz kwotę ceny sprzedaży,
   
4. zapłata ww. kwot nastąpiła na rachunek bankowy Spółki.

Spółka – Wnioskodawca zarejestrowała wpłatę „odstępnego” w kasie fiskalnej, ponieważ wpłaty dokonała osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej ze stawką 23%. Faktury VAT nie wystawiono, ponieważ sprzedający – osoba fizyczna nie zgłosiła chęci jej otrzymania. Obrót ten wykazano w rejestrze sprzedaży VAT i w deklaracji VAT–7. Podatek został zapłacony do właściwego Urzędu Skarbowego.

Po ponownym przeanalizowaniu wyżej opisanego zdarzenia gospodarczego, zdaniem Spółki otrzymane „odstępne” nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opisane zdarzenie nie podlega ustawie VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy „odstępne” (w rozumieniu art. 396 § 1 Kodeksu cywilnego), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
2. Jeśli kwota „odstępnego” nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT a Spółka kwotę „odstępnego” opodatkowała poprzez kasę fiskalną bez wystawiania faktury, to czy Spółka może sporządzić notatkę służbową w której szczegółowo opisze zaistniałe zdarzenie i na jej podstawie skoryguje podatek VAT należny w rejestrze sprzedaży i sporządzi korektę deklaracji VAT-7 wraz z wyjaśnieniem podstawy jej sporządzenia?
3. W jakim terminie należy skorygować podatek VAT należny w ww. sytuacji, w miesiącu sporządzenia notatki służbowej, czy w miesiącu w którym niesłusznie wykazano podatek VAT należny od kwoty „odstępnego”?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Otrzymane „odstępne” (w rozumieniu art. 396 § 1 Kodeksu cywilnego) w sytuacji opisanej powyżej nie podlega ustawie VAT w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
2. W przypadku omyłkowego opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej „odstępnego” od osoby fizycznej poprzez zaewidencjonowanie tego zdarzenia w kasie fiskalnej, Spółka może sporządzić notatkę służbową na podstawie której dokona korekty w rejestrze sprzedaży VAT a następnie sporządzi korektę deklaracji VAT-7.
3. Korekty podatku VAT należy dokonać w deklaracji VAT-7 w miesiącu w którym omyłkowo wykazano podatek VAT należny do zapłaty od kwoty otrzymanego „odstępnego”.
   
   

Uzasadnienie:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Kwota otrzymanego „odstępnego” nie stanowi towaru, nie stanowi też usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Za odpłatne świadczenie należy uznać, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

„Odstępne” zawarte w przedmiotowej umowie sprzedaży nieruchomości ma dyscyplinować strony do zawarcia umowy przyrzeczonej oraz gwarantować stronie uprawnionej swego rodzaju „rekompensatę” w sytuacji gdy nie dojdzie do oczekiwanego zawarcia umowy finalnej. Instytucja „odstępnego” jest szczególnym rodzajem umownego prawa odstąpienia. W tym zastrzeżeniu umownym strony uzależniają możliwość odstąpienia od umowy od dokonania – jednocześnie ze złożeniem oświadczenia o odstąpieniu – wpłaty określonej kwoty pieniężnej. Celem odstępnego jest rekompensowanie drugiej stronie strat, jakie poniosła przez to, że zawarła umowę, której skutki zostały finalnie zniweczone. Można zatem uznać, iż również instytucja odstępnego stanowi swego rodzaju surogat odszkodowania za niedojście umowy do skutku. Podobnie bowiem jak w przypadku zadatku, odstępne jest należne niezależnie od tego, czy wierzyciel poniósł szkodę i czy zachodzą przesłanki odpowiedzialności dłużnika. Zastrzeżenie odstępnego niesie ten skutek, iż oświadczenie o odstąpieniu niepołączone z daniem odstępnego jest bezskuteczne. (Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania: Bieniek Gerard, Ciepła Helena, Drapała Przemysław, Żuławska Czesława, Sychowicz Marek, Trzaskowski Roman, Wiśniewski Tadeusz, Bielska-Sobkowicz Teresa, Gudowski Jacek Artur, komentarz do ks. TRZECIA tyt. Ill art. 396: Żuławska Czesława, aktualizacja Trzaskowski Roman). Zastrzeżenie odstępnego wzmacnia więź umowną, osłabioną przez umowne prawo odstąpienia, zmusza bowiem uprawnionego do odstąpienia od liczenia się z wydatkiem („wykupienie się z umowy”). Druga strona natomiast, której rachuby na utrzymanie się umowy zawiodły, otrzymuje odstępne („kara za zawód”) na pokrycie ewentualnych kosztów zawarcia umowy zniweczonej lub kolejnej, podobnej umowy z innym kontrahentem. Z powyższych przyczyn odstępnemu przypisuje się funkcję odszkodowania za niedojście umowy do skutku lub wygaśnięcia stosunku umownego. Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia Wnioskodawca uważa, że w tej konkretnej sprawie tj. odstąpienia od umowy przedwstępnej, odstępne jest formą rekompensaty za niedojście do skutku umowy przyrzeczonej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Spółka ma prawo dokonać korekty deklaracji VAT-7 w miesiącu w którym niesłusznie wykazała podatek VAT należny na podstawie art. 29a ustawy VAT oraz na podstawie § 3 ust. 4 oraz § 3 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kas fiskalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy wskazać, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z rzeczą jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.).

W świetle art. 353 § 2 Kodeksu cywilnego, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Zauważyć należy, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za odstępnym przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, że w rozumieniu ustawy zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji należy uznać za świadczenie usług wówczas, gdy odbywa się w ramach stosunków obligacyjnych.

Zatem, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy „odstępne” (w rozumieniu art. 396 § 1 Kodeksu cywilnego), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 395 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, można zastrzec, że jednej lub obu stronom przysługiwać będzie w ciągu oznaczonego terminu prawo odstąpienia od umowy. Prawo to wykonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie.

W razie wykonania prawa odstąpienia umowa uważana jest za nie zawartą. To, co strony już świadczyły, ulega zwrotowi w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach zwykłego zarządu. Za świadczone usługi oraz za korzystanie z rzeczy należy się drugiej stronie odpowiednie wynagrodzenie.

Natomiast w myśl art. 396 Kodeksu cywilnego, jeżeli zostało zastrzeżone, że jednej lub obu stronom wolno od umowy odstąpić za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne), oświadczenie o odstąpieniu jest skuteczne tylko wtedy, gdy zostało złożone jednocześnie z zapłatą odstępnego.

Skuteczne odstąpienie od umowy w wyniku zapłaty odstępnego wymaga spełnienia następujących warunków:

• zawarcia w umowie stron klauzuli umownego prawa odstąpienia od umowy;
• zawarcia postanowienia co do odstępnego;
• złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy;
• równoczesna z tym oświadczeniem zapłata odstępnego.
  
  

Ponieważ odstępne jest kwalifikowaną postacią umownego prawa odstąpienia, stąd, w wyniku braku ustawowych odmiennych regulacji w tym przedmiocie – stosuje się do niego przepisy dotyczące umownego prawa odstąpienia (art. 395 k.c.), m.in. dotyczące określenia terminu wykonania prawa odstąpienia, sposobu odstąpienia. W razie skutecznego odstąpienia umowę uważa się za niezawartą. Do obowiązku zwrotu wykonanych już świadczeń oraz wynagrodzenia za usługi i korzystanie z rzeczy – stosuje się odpowiednio art. 395 k.c.

Odstępne należne jest Wnioskodawcy na podstawie łączącej strony umowy zobowiązaniowej, a więc pomiędzy Wnioskodawcą, a drugą stroną umowy istnieje stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego za zgodą na odstąpienie od zawartej umowy, Wnioskodawcy należna jest kwota odstępnego stanowiąca wynagrodzenie.

W przedstawionej sytuacji spełnione zatem zostaną niezbędne warunki, aby czynność w postaci tolerowania odstąpienia od umowy sprzedaży towarów za wynagrodzeniem uznać za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zapłacona kwota stanowi bowiem wynagrodzenie za usługę polegającą na zaniechaniu wykonania świadczenia, tj. odstąpienia od realizacji umowy. Wnioskodawca natomiast z tytułu zaniechania wykonania tej czynności, otrzyma rzeczywiste wynagrodzenie, co czyni tę czynność odpłatną. Takie bowiem odpłatne zachowanie na rzecz innej osoby polegające na tolerowaniu określonych zachowań kontrahenta (odstąpienie od umowy), które jest dokonywane przez podatnika w sferze prowadzonej działalności gospodarczej – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl powołanych przepisów i opisu sprawy stwierdzić należy, że przedmiotową czynność należy uznać za odpłatne świadczenie usług. Wypłacone odstępne stanowi bowiem w istocie wynagrodzenie za odstąpienie od realizacji umowy, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji mając na uwadze opis spawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że odstępne w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego otrzymywane przez Wnioskodawcę, stanowi wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

W związku z udzieleniem negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, rozpatrywanie sprawy w kontekście kolejnych pytań tj. „Jeśli kwota „odstępnego” nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT a Spółka kwotę „odstępnego” opodatkowała poprzez kasę fiskalną bez wystawiania faktury, to czy Spółka może sporządzić notatkę służbową w której szczegółowo opisze zaistniałe zdarzenie i na jej podstawie skoryguje podatek VAT należny w rejestrze sprzedaży i sporządzi korektę deklaracji VAT-7 wraz z wyjaśnieniem podstawy jej sporządzenia?” (pytanie nr 2) oraz „W jakim terminie należy skorygować podatek VAT należny w ww. sytuacji, w miesiącu sporządzenia notatki służbowej, czy w miesiącu w którym niesłusznie wykazano podatek VAT należny od kwoty „odstępnego” (pytanie nr 3), stało się bezprzedmiotowe.

Należy wskazać, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Zgodnie z art. 14b § 1 Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto należy zaznaczyć, że nie istnieje powołany przez Wnioskodawcę art. 396 § 1 Kodeksu cywilnego ( „ art. 396 par. 1 Kodeksu cywilnego”). Organ wydając przedmiotowa interpretację wziął pod uwagę treść art. 395 § 1 i § 2 oraz art. 396 Kodeksu cywilnego. Błędnie wskazany przepis nie ma wpływu na podjęte rozstrzygnięcie.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego. Niniejsza interpretacja skierowana jest tylko do Wnioskodawcy i nie odnosi się do Sprzedawcy bowiem każdą czynność, z którą mogą być związane skutki podatkowoprawne należy rozstrzygać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.