2016.01.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-886/15/MN
z 7 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 6 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

ustalenia, że pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej w pełnej wysokości – jest prawidłowe
ustalenia, że Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, że pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej w pełnej wysokości oraz ustalenia, że Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w C. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka” lub „MPK”) jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jedynym wspólnikiem MPK i jednocześnie jej założycielem jest Gmina Miasto C. (dalej jako: „Gmina” lub „Miasto”) dysponująca 100% udziałami w jej kapitale zakładowym. Spółka prowadzi pełną księgowość, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz podatkiem od towarów i usług.

Spółka została utworzona w wykonaniu Uchwały Rady Miasta z dnia 20 marca 2000 r. nr xxx. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług o nr NIP xxx. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 1 lipca 2000 r. czyli od dnia powstania Spółki. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, ponieważ wykonuje i będzie wykonywał w opisanym stanie faktycznym czynności opodatkowane m.in. sprzedaż biletów jednorazowych i okresowych, sprzedaży usług obsługi i naprawy pojazdów mechanicznych, wynajem środków transportowych, wynajem nieruchomości, sprzedaży reklam, sprzedaż materiałów, etc.

Wniosek o interpretację podatkową związany jest z powierzeniem Spółce przez Gminę świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13, z późn. zm., dalej jako: „Ustawa”) oraz wypłatą przez Gminę na rzecz Spółki rekompensaty. Rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy usługi. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy. Usługi świadczone są na rzecz pasażerów, którzy w oparciu o zakupione bilety zawierają ze Spółką umowę przewozu. Zagadnienie prawne będące przedmiotem niniejszego wniosku związane jest z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. przepisów zawartych w art. 1 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy prawo zamówień publicznych, w tym w szczególności nowego art. 86 ust 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz.U. 2001 r. Nr 142, poz. 1591) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie lokalnego transportu drogowego należy do zadań własnych gminy.

Gmina jako organizator transportu publicznego, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 9 wskazanej ustawy, może zawrzeć z danym podmiotem (operatorem) umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej (umowa wykonawcza) – o czym będzie mowa poniżej.

Władcze powierzenie Spółce do realizacji zadania własnego Miasta znajduje swoje uzasadnienie w Rozporządzeniu (WE) nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego uchylającym Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 oraz (EWG) nr 1107/70 (dalej jako: „Rozporządzenie 1370/07”). Na podstawie Rozporządzenia 1370/07 Spółka określana jest jako tzw. podmiot wewnętrzny, będący wyodrębnioną prawnie jednostką podlegającą kontroli właściwego organu lokalnego. Kontrola, jaką sprawuje Gmina Miasto C. nad Spółką jest analogiczna, do kontroli, jaką Gmina sprawuje nad własnymi służbami. Natomiast zobowiązanie podmiotu wewnętrznego (Spółki) do świadczenia usługi publicznej, stosownie do brzmienia art. 2 lit. e Rozporządzenia 1370/07, jest definiowane jako wymóg określony przez właściwy organ do świadczenia usługi użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu publicznego, których podmiot ze względu na swój własny interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim samym zakresie i na takich samych warunkach. Wypełniając powyższe unormowanie prawne Spółka ma za zadanie realizację konkretnego działania będącego zadaniem własnym Miasta. Zadanie to zostało powierzone do wykonywania w sposób bezpośredni, tym samym Spółka stała się w myśl art. 2 lit. j Rozporządzenia 1370/07 tzw. podmiotem wewnętrznym. Ze względu na fakt, iż usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych wysokość cen (opłat), po których są realizowane jest ustalana przez Prezydenta Miasta (zarządzenie nr 2256/14 Prezydenta Miasta z dnia 1 września 2014 r. w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe w komunikacji miejskiej powierzonej do realizacji przez gminę C.).

Spółka jest uprawniona do uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność gospodarcza podstawowa). Spółka prowadzi także działalność gospodarcza poboczna (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), z której to działalności pobocznej przeznacza zyski na pokrywanie straty z działalności podstawowej. Spółka nie wykonuje żadnych zadań, które nie byłyby działalnością gospodarcza w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Spółka prowadzi także jako działalność gospodarczą poboczną – ośrodek szkolenia kierowców (OSK), które to usługi są zwolnione przedmiotowo z podatku VAT. Od zakupów służących działalności OSK, które można bezpośrednio przyporządkować do tej działalności Spółka nie odlicza podatku VAT. Od zakupów, których nie można bezpośrednio przyporządkować tej działalności Spółka stosuje zasadę zgodną z art. 90 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT tj. jeśli udział sprzedaży opodatkowanej w sprzedaży ogółem przekracza w poprzednim roku podatkowym 98% – oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, jest mniejsza niż 500 zł (a jest w opisywanym stanie faktycznym) – Spółka (podatnik) ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100% i może odliczyć cały podatek naliczony od tych zakupów.

Łączne zyski Spółki z tytułu działalności gospodarczej pobocznej wraz z dochodami z tytułu sprzedaży biletów nie wystarczają na pokrywanie kosztów prowadzenia podstawowej działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Wobec powyższego w związku z ponoszona stratą, Spółka ma przyznawaną tzw. rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powierzonych do realizacji w trybie władczym. Przedmiotowa rekompensata ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku z wykonywaniem podstawowej działalności gospodarczej z zakresu publicznego transportu zbiorowego.

Rekompensata jest pojęciem ustawowym, który zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy oznacza — środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Przedmiotowa rekompensata ma zatem za zadanie wyrównać stratę powstającą przy wykonywaniu powierzonego zadania, którego cena regulowana jest przez właściwe przepisy prawa miejscowego.

Podstawy przyznawania rekompensaty są określone w Rozdziale 6 od art. 50 i nasi ustawy. Zasady wyliczania rekompensaty są natomiast szczegółowo określone w załączniku do Rozporządzenia 1370/07, zgodnie z którym rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika w trakcie wykonywania usługi (np. przychody ze sprzedaży biletów, reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału własnego.

Spółka otrzymuje rekompensatę w oparciu o umowę wykonawczą o świadczenie usług publicznych obowiązującą od dnia 1 stycznia 2010 roku. Umowa reguluje zasady odpowiedzialności Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego z tytułu wykonania lub nienależytego wykonania szczegółowych zobowiązań Spółki. Dodatkowo określa ona wzajemne relacje między Spółką a Gminą i nie podlega Ustawie „Prawo Zamówień Publicznych”, ponieważ źródłem wykonywania powierzonego Spółce zadania własnego Miasta nie jest umowa pomiędzy Gminą a Spółką, a jak już wyżej wspomniano umowa Spółki, w której powierzono wykonywanie zadania w zakresie lokalnego transportu zbiorowego Wnioskodawcy.

Spółka nie dysponuje również uprawnieniami natury cywilnoprawnej do odstąpienia od realizacji umowy czy też powstrzymania się z wykonywaniem powierzonego zadania z przyczyn określonych w kodeksie cywilnym nawet w przypadku nie otrzymania rekompensaty.

Dodatkowo również z umowy wykonawczej wynika fakt, iż wpływy z dystrybucji biletów dokonywanej przez Przewoźnika stanowią przychód Spółki.

Na podstawie umowy wykonawczej Wnioskodawca jako podmiot wewnętrzny w rozumieniu Rozporządzenia WE 1370/2007, wykonuje zadanie własne Miasta w zakresie lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Miasto obejmującego także gminy sąsiadujące, które zawarły z Miastem, w trybie art. 74 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, porozumienia co do powierzenia Miastu realizacji zadania w zakresie lokalnego transportu drogowego. Ceny urzędowe, za wykonywane przez Wnioskodawcę zadanie własne (prowadzoną działalność gospodarczą), czyli przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego, ustala obecnie Prezydent Miasta w formie zarządzenia. Taryfa przewozowa, ustalona zarządzeniem Prezydenta Miasta przewiduje dla różnych grup społecznych określonego rodzaju ulgi i zwolnienia. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności gospodarczej w tym zakresie przez Spółkę. Spółka już w momencie tworzenia narażona była na osiąganie straty finansowej, co wynika z publicznej interwencji w regulacje taryfowe i ofertę przewozową.

W związku z prowadzeniem przez Wnioskodawcę powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego Spółka otrzymuje od gminy rekompensatę na pokrycie kosztów działalności, pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas wykonywania powierzonego zadania własnego gminy (prowadzonej działalności gospodarczej). Zasady otrzymywania przez Spółkę tej rekompensaty określa umowa wykonawcza, w szczególności Załącznik nr 2 do umowy.

Obliczenie wysokości rekompensaty na pokrycie kosztów związanych z powierzonym zadaniem własnym o charakterze użyteczności publicznej odbywa się na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) nr 1370/07, z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które Gmina zgłosi zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać. Co roku ustalana jest szacunkowa liczba wozokilometrów, na które miasto zgłaszać będzie zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. Rekompensata jest corocznie weryfikowana przez Gminę (MZDiT) w oparciu o opinię niezależnego od Gminy i Spółki biegłego, który dokonuje kalkulacji na zlecenie Gminy w oparciu o zapisy umowy wykonawczej i postanowienia Załącznika nr 3 do umowy. Roczna wysokość należnej rekompensaty, oraz liczba wozokilometrów wyznacza odpowiednio stawki rekompensaty na pokrycie kosztu jednego kilometra. Ustalone rekompensaty podlegają corocznej kontroli organizatora. Podstawę kontroli stanowią sprawozdania dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne, pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata wyrównuje stratę poniesioną przez Spółkę w związku ze wykonywaniem, przez Wnioskodawcę, powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej.

Warto ponadto wskazać, że otrzymywana od Gminy rekompensata, o której mowa w treści wniosku nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną – cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności gospodarczej stanowiącej statutowe zadnie Spółki i będące także jednym z zadań własnym Gminy.

Bezpośrednim odbiorcą świadczonych przez Wnioskodawcę usług (prowadzonej działalności gospodarczej) są pasażerowie komunikacji miejskiej. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy kwotą rekompensaty a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usług zbiorowego transportu publicznego.

Podkreślić należy, iż rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Wysokość ceny biletu uzależniona jest wyłącznie od zarządzenia Prezydenta Miasta i jest pochodną oczekiwań społecznych a także możliwości finansowych pasażerów a nie rzeczywistych kosztów usługi przewozowej świadczonej przez Wnioskodawcę. Reasumując, cena biletów nie jest uzależniona od otrzymywanej przez Spółkę rekompensaty. Otrzymywana od Gminy rekompensata służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi.

Wnioskodawca w dalszym ciągu, w tym od 1 stycznia 2016 r., nie będzie dokumentował otrzymanej rekompensaty poprzez wystawienie faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 1):

Czy zasadnym jest w opisanym stanie faktycznym w świetle przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT odliczanie w pełnej wysokości podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego - prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego - od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością gospodarczą w pełnym zakresie, czy też Spółka powinna ze względu na otrzymywaną rekompensatę stosować w rzeczonym przypadku jeden ze sposobów określania proporcji o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (oznaczone we wnioskiem numerem 1):

Spółka w opisywanym stanie faktycznym, otrzymała interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP1/443-1237/14/MS z dnia 18 marca 2015 r., w której potwierdzono, iż otrzymywana rekompensata w związku ze świadczeniem na rzecz pasażerów usług publicznych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą istnieje wprawdzie stosunek prawny, jednakże w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem będzie społeczeństwo korzystające z usług transportu. Jednocześnie wskazano, iż brak jest zatem podstaw, aby twierdzić, że istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów. W związku z powyższym rekompensata nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, iż nie ma ona bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług lokalnego transportu zbiorowego, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym Wnioskodawca nie wystawia z tego tytułu faktur. Jednocześnie w ramach ww. Interpretacji określono, iż w sytuacji, gdy zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług przewozowych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, związane są wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze określono, iż Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej.

Wobec faktu, iż stan prawny, w oparciu o który wydano rzeczoną interpretację nie obejmował obecnie uchwalonych nowych przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy VAT koniecznym jest ocena czy w nowym stanie prawnym aktualne pozostaje twierdzenie, iż Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej.

Ad 1.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona, także pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego – publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno podstawową jak i poboczną. W opinii Spółki podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej winien być odliczony w pełnej wysokości. Podatnik nie ma zatem obowiązku obliczania współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT ani tym bardziej nie ma obowiązku stosowania przepisów o sposobie określania proporcji albowiem nabywane towary i usługi służą wyłącznie (w tym rekompensata) do celów wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej (komunikacja miejska). Nabywane przez Spółkę towary i usługi nie służą do żadnych innych celów, gdyż Spółka takich celów nie realizuje (vide opisany stan faktyczny niniejszego Wniosku).

Powyższe znajduje również uzasadnienie w Rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo zamówień publicznych. Z treści ww. dokumentu wynika między innymi, że proponowana ustawa jest niezbędna, gdyż pośrednio realizuje ona zasady prawa unijnego, w szczególności zasadę proporcjonalności i neutralności podatku VAT (wprowadzenie strona 1).

Z tych też względów wzmocniono zasadę dokonywania odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do czynności opodatkowanych. Celem wzmocnienia tej zasady jest dodanie w pierwszej kolejności ust. 2a art. 86 ustawy o VAT, który wprost będzie określał, co będzie stanowiło kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych (strona 7 projektu dokonywania odliczenia w przypadku wykorzystania nabycia towarów i usług zarówno do wykonywanej przez podatnika działalności-gospodarczej, jak i innych celów).

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku VAT i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Nie należy zapominać, iż Spółka świadczy usługi opodatkowane (prowadzi działalność gospodarczą), gdyż jest uprawniona i zobowiązana do sprzedaży biletów, (opodatkowanych stawką VAT 8%) a wpływy z ich sprzedaży stanowią jej przychód. Okoliczność natomiast, że Gmina wypłaca Spółce rekompensatę, niepodlegającą opodatkowaniu VAT nie stanowiącą wynagrodzenia z tytułu usług na rzecz Gminy, a które ma charakter pokrycia kosztów działalności gospodarczej - nie ma wpływu na możliwość odliczenia tegoż podatku, co przesądzono w wydanej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP1/443-1237/14/MS.

Podstawowym przychodem Spółki są przychody z prowadzonej działalności gospodarczej –przychody taryfowe ze sprzedaży biletów. Spółka prowadzi także działalność poboczną (m.in. usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), opodatkowaną podatkiem VAT, jednak wszystkie powyższe przychody nie są w stanie pokryć kosztów podstawowej działalności Spółki.

Dla oceny czy zastosowanie do przedmiotowej sytuacji mają przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT kluczowe znaczenia ma określenie co jest, a co nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Po wejściu w życie przepisów art. 86 ust 2a-2h ustawy o VAT prawo do odliczenia podatku naliczonego de facto realizować będzie się w dwóch krokach.

Pierwszym krok polega na rozstrzygnięciu czy, a jeśli tak to w jaki sposób, Spółka jest zobowiązana do określenia proporcji w zakresie wysokości podatku naliczonego, o który można pomniejszyć podatek należny. Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W świetle opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie ma znaczenia z punktu widzenia ww. przepisów, iż Spółka otrzymuje od Miasta rekompensatę.

Powyższy wniosek wynika z faktu, iż tzw. proporcja będzie dotyczyć tylko tych podmiotów, które nie są podatnikami w 100 proc. swojej aktywności, ale wykonują inne czynności, które nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, co w świetle opisanego stanu faktycznego nie ma miejsca.

Co istotne chodzi o aktywność danego podmiotu, która nie ma żadnego związku z jego działalnością gospodarczą w rozumieniu VAT, nie jest rozwinięciem tej działalności ani konsekwencją tej działalności. Ma to być aktywność całkowicie niezależna od działalności gospodarczej danego podatnika. Spółka prowadząc działalności określone w stanie faktycznym do niniejszego wniosku wykonuje wyłącznie działalność gospodarczą, w tym jako działalność podstawową – działalność z zakresu komunikacji miejskiej.

Wykonywane, powierzone Spółce, zadanie własne Gminy, którego odbiorcami są pasażerowie, czyli usługa przewozu jest świadczona na rzecz pasażerów a nie na rzecz Gminy, jest usługą opodatkowaną (wynagrodzeniem za te usługi jest bowiem przychód ze sprzedaży biletów opodatkowany podatkiem VAT – wynagrodzeniem za przejazd pasażera jest opłata za bilet). Rekompensata służy wyrównaniu strat z tytułu działalności Spółki, gdyż jest ona związana ceną biletu ustaloną zarządzeniem Prezydenta Miasta, która to cena wiąże Spółkę i nie podlega żadnym zmianom ze strony podatnika.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług a także przesłanek zmniejszających wysokość odliczenia podatku naliczonego określonych w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT.

Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy nabyciu których podatek został naliczony.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Spółki – ponoszone wydatki mają związek z całą działalnością Spółki, tj. sprzedażą biletów, reklamą, przewozami okolicznościowymi, okazjonalnymi, wynajem pomieszczeń, tj. z opodatkowaną działalnością gospodarczą. Ponoszone wydatki nie są związane z otrzymywaną rekompensatą, która nie podlega opodatkowaniu, albowiem stanowi ona pokrycie strat, a nie wynagrodzenie za świadczone, usługi w pełnym tego słowa znaczeniu oraz w sensie prawnym.

Mając powyższe na uwadze w opinii Spółki przysługuje jej także w świetle nowych przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

ustalenia, że pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej w pełnej wysokości – jest prawidłowe
ustalenia, że Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawione wyżej unormowania wykluczają możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy zasadnym jest w opisanym stanie faktycznym w świetle przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT odliczanie w pełnej wysokości podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego – prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie publicznego transportu zbiorowego – od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością gospodarczą w pełnym zakresie, czy też Spółka powinna ze względu na otrzymywaną rekompensatę stosować w rzeczonym przypadku jeden ze sposobów określania proporcji o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy o VAT

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony. Przepisy ustawy o VAT nie wyłączają prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku dokonywania zakupów ze środków finansowych otrzymanych w postaci dotacji lub darowizn.

Zatem dla ustalenia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podstawowe znaczenie ma związek dokonanych zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, natomiast bez znaczenia pozostaje źródło pochodzenia środków finansowych na pokrycie ww. zakupów. Jednak przy ustalaniu tego prawa należy mieć na uwadze ograniczenie wynikające z art. 88 ustawy o VAT.

Wskazać również należy, że art. 86 uzupełniają regulacje prawne art. 90 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy o VAT jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy o VAT w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%

Podsumowując, w przypadku spełnienia podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych Wnioskodawcy – będącemu czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w sytuacji wykonywania przez Wnioskodawcę tylko zadań będących działalnością gospodarczą – stosownie do zapisów art. 86 ust. 1 ustawy w związku z art. 90, będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących te zakupy przy spełnieniu wyżej wskazanych warunków.

Powyższego nie zmienia fakt, że ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 605) o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych przepisem zawartym w art. 1 ust. 2a pkt 4 lit. a wprowadziła zmiany w myśl których w art. 86 po ust. 2 dodaje się ust. 2a-2h w brzmieniu:

„2a.W przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

2b.Sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

2c.Przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

2d.W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

2e.Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

2f.Przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

2g.Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

2h.W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji”.

Powyższe zapisy odnoszą się więc do sposobu określenia proporcji przez podatnika w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy nie jest możliwe przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika. Tymczasem w przedmiotowej sprawie – jak jednoznacznie wskazano we wniosku – Wnioskodawca nie wykonuje żadnych zadań, które nie byłyby działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zatem w przypadku Wnioskodawcy w przedstawionym opisie sprawy obowiązujący od 1 stycznia 2016 r. przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT nie będą miały zastosowania.

Wnioskodawca podał, że spółka prowadzi także jako działalność gospodarczą poboczną – ośrodek szkolenia kierowców (OSK), które to usługi są zwolnione przedmiotowo z podatku VAT. Od zakupów służących działalności OSK, które można bezpośrednio przyporządkować do tej działalności Spółka nie odlicza podatku VAT. Od zakupów, których nie można bezpośrednio przyporządkować tej działalności Spółka stosuje zasadę zgodna z art. 90 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT tj. jeśli udział sprzedaży opodatkowanej w sprzedaży ogółem przekracza w poprzednim roku podatkowym 98% – oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, jest mniejsza niż 500 zł (a jest w opisywanym stanie faktycznym) – Spółka (podatnik) ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100% i może odliczyć cały podatek naliczony od tych zakupów.

W tym stanie rzeczy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że także pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT jest on uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego – publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno podstawową jak i poboczną i że podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej winien być odliczony w pełnej wysokości oraz ze nie ma obowiązku stosowania przepisów art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT. Nie można jednak zaaprobować twierdzenia Wnioskodawcy, że nie ma obowiązku obliczenia współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

ustalenia, że pod rządami nowo wprowadzonych postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej w pełnej wysokości – jest prawidłowe
ustalenia, że Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany stanu prawnego lub zmiany któregokolwiek elementu stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin