Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-1083/15-2/JL
z 14 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2015 r. (data wpływu 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności własnych na rzecz akcjonariusza – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności własnych na rzecz akcjonariusza.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 23 kwietnia 2010 r. otwarta została likwidacja względem spółki Zakłady Graficzne „Y.” Spółka Akcyjna. W toku procesu likwidacji spółka Zakłady Graficzne „Y.” Spółka Akcyjna w likwidacji (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) upłynniła trwałe składniki aktywów Spółki, wypełniła zobowiązania i w zasadzie zakończyła znaczną część bieżących interesów. Względem niskocennych składników majątku, w całości zamortyzowanych, planowana jest ich fizyczna likwidacja. W aktywach Spółki poza środkami pieniężnymi pozostały wyłącznie przeterminowane wierzytelności z tytułu usług najmu i powiązanej z nimi dostawy mediów, z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu oraz z tytułu usług drukarskich itp. związanych z działalnością wydawniczą Spółki (dalej: wierzytelności własne). Wierzytelności te powiększone są o odsetki ustawowe, koszty postępowań sądowych, jak również o koszty egzekucyjne. Spółka podejmuje działania celem ściągnięcia wierzytelności.

Usługi najmu, związana z nimi dostawa mediów, jak również usługi związane z działalnością wydawniczą Spółka dokumentowała fakturami VAT wystawionymi zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami ustawy o VAT. Wierzytelności z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu dokumentowane były notami obciążeniowymi.

Wartość netto ww. wierzytelności Spółka zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT rozpoznawała jako przychody związane z działalnością gospodarczą.

Ww. wierzytelności znajdują się co do zasady na następujących etapach postępowania windykacyjnego:

• wystosowano nakaz zapłaty (etap przedsądowy);
• postępowanie sądowe w toku;
• w stosunku do wierzyciela oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości;
• upadłość układowa;
• egzekucja w toku;
• umorzenie postępowania egzekucyjnego;
• zakończone postępowanie egzekucyjne.
  
  

Żadna z ww. wierzytelności nie jest wierzytelnością przedawnioną lub umorzoną. Spółka co do zasady nie uznaje odpisów aktualizujących wartość wierzytelności za koszt uzyskania przychodów. Spółka przewiduje, że wartość rynkowa ww. wierzytelności jest niższa od ich wartości nominalnej.

Spółka, celem zakończenia procesu likwidacji, planuje w odniesieniu do ww. wierzytelności, które nie spełniają kryteriów do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, przekazać je w ramach mienia polikwidacyjnego jedynemu akcjonariuszowi. Wierzytelności, które spełniają kryteria do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, zostaną za takie uznane przed dniem podziału majątku.

Zgodnie z art. 474 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030 ze zm.; dalej: KSH), majątek likwidowanej Spółki może zostać wydany jej akcjonariuszom, po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie wcześniej niż przed upływem roku od dnia ostatniego ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. W doktrynie uznaje się za dopuszczalne wydanie majątku polikwidacyjnego w formie rzeczowej zamiast w formie pieniężnej, jeżeli przewiduje to odpowiednia uchwała Walnego Zgromadzenia.

W odniesieniu do Spółki odpowiednia uchwała Walnego Zgromadzenia zostanie podjęta w stosownym terminie, Spółka będzie mogła zatem dokonać podziału majątku pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli w planowanej formie.

Kapitał zakładowy Spółki wynosi 13.000.000 zł. Jedynym akcjonariuszem Spółki posiadającym 100% udziałów tj. 130.000 akcji nieuprzywilejowanych, o wartości nominalnej 100 zł każda, jest Skarb Państwa.

W związku z powyższym zastosowanie do mienia polikwidacyjnego będą mieć zapisy ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1224 ze zm., dalej: ustawa o wykonywaniu uprawnień Skarbu Państwa). Ustawa o wykonywaniu uprawnień Skarbu Państwa wskazuje, że to Minister Skarbu Państwa wykonuje uprawnienia wynikające z praw majątkowych m.in. w stosunku do mienia pozostałego po likwidacji spółki z udziałem Skarbu Państwa. Niemniej jednak art. 7b ust. 1 pkt a) tej ustawy wskazuje, że do zadań wojewody należy m.in. gospodarowanie mieniem pozostałym po zlikwidowanych spółkach Skarbu Państwa. Niniejsze oznacza, że Spółka ww. przeterminowane wierzytelności wyda Wojewodzie (dalej: Wojewoda).

Zgodnie z obowiązującymi Spółkę wytycznymi dotyczącymi postępowania w procesie likwidacji spółek z większościowym udziałem Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych przekazanie mienia polikwidacyjnego do Wojewody nastąpi na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego niezwłocznie po zatwierdzeniu sprawozdania likwidacyjnego. Spółka planuje ponadto zawarcie z Wojewodą umowy lub umów cesji ww. wierzytelności. Kopię protokołu oraz umowę lub umowy cesji Spółka przekaże do Ministerstwa Skarbu Państwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydanie wierzytelności własnych akcjonariuszowi w ramach mienia polikwidacyjnego (cesja wierzytelności) będzie stanowić czynność objętą zakresem ustawy o VAT tj. usługę, która zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, cesja wierzytelności dokonywana przez Spółkę w ramach podziału majątku polikwidacyjnego stanowi usługę zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Jednocześnie przepisy ustawy o VAT zrównują określone czynności dokonane bez wynagrodzenia z czynnościami odpłatnymi. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym (roszczeniem), czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. Wierzytelność to prawo majątkowe, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Umowa cesji wierzytelności (przelew) polega na przeniesieniu wierzytelności z majątku wierzyciela do majątku osoby trzeciej.

Cesja regulowana jest w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm., dalej: kodeks cywilny). Według tych przepisów stronami umowy cesji wierzytelności są: cedent (zbywca wierzytelności) i cesjonariusz (nabywca wierzytelności). Z punktu widzenia cedenta cesja jest rozporządzeniem należącego do niego majątkiem, prowadzącym do przeniesienia wierzytelności z jego majątku do majątku cesjonariusza. W przypadku cesjonariusza jest to przysporzenie, ponieważ uzyskuje on korzyść majątkową w postaci wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaiu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W konsekwencji, wierzytelność nie mieści się w kategorii towaru, zaś sprzedaż wierzytelności nie jest dostawą towaru w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Cesja wierzytelności jest co do zasady - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - usługą.

Zdaniem Spółki nieodpłatne przekazanie wierzytelności w ramach mienia polikwidacyjnego jest realizacją przez Spółkę obowiązku określonego w art. 468 § 1 i art. 478 KSH. Zgodnie z jego treścią likwidatorzy Spółki powinni wykonać czynności likwidacyjne polegające na zakończeniu interesów bieżących spółki, ściągnięciu wierzytelności, wypełnieniu zobowiązań i upłynnieniu majątku spółki. Nowe interesy mogą wszczynać tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Z przywołanych przepisów wynika, iż przeprowadzenie likwidacji Spółki zmierza do zakończenia jej bytu prawnego. Jednym z jego etapów jest spieniężenie majątku, którego dokonuje się w celu zaspokojenia lub zabezpieczenia z uzyskanych w ten sposób środków wszystkich zobowiązań ciążących na spółce. W doktrynie uznaje się za dopuszczalne wydanie majątku polikwidacyjnego w formie rzeczowej zamiast w formie pieniężnej, jeżeli przewiduje to odpowiednia uchwała Walnego Zgromadzenia.

W opinii Spółki wydanie wierzytelności w ramach mienia polikwidacyjnego stanowi nieodpłatne wydanie wpisujące się w regulację art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Co do klasyfikacji świadczonych usług, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przekazanie przedmiotowych wierzytelności stanowi usługę pośrednictwa finansowego. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwolnione z opodatkowania są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1, dalej: Dyrektywa 2006/112/WE) w art. 135 ust. 1 pkt d stanowi, że państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, cesja przedmiotowych wierzytelności podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że względem niego planowane jest zakończenie procesu likwidacji. Zatem w związku z przekazaniem wierzytelności w ramach mienia polikwidacyjnego akcjonariusz nie otrzyma równocześnie żadnego dodatkowego przysporzenia np. „określonego procentu odzyskanej kwoty”. Na moment przekazania nie wystąpi różnica pomiędzy wartością wydanych akcjonariuszowi wierzytelności, a ich wartością przyjętą dla celów zakończenia likwidacji. Akcjonariusz otrzyma wierzytelność w ramach likwidacji Spółki na własne ryzyko, na własny rachunek i może on następnie we własnym imieniu, na własne ryzyko i na własny rachunek dochodzić takich wierzytelności. W momencie dochodzenia przez akcjonariusza przedmiotowych wierzytelności Spółka nie będzie już jednak istniała. Wydanie wierzytelności nie będzie zatem stanowiło usługi świadczonej przez akcjonariusza na rzecz Spółki polegającej na windykacji tych wierzytelności.

W opinii Spółki nieodpłatne przekazanie wierzytelności, po którym nastąpi być może ich odzyskanie przez akcjonariusza we własnym zakresie lub odsprzedaż, mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego. Mając zaś na uwadze wyżej przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przekazanie akcjonariuszowi w wyniku zlikwidowania Spółki jej majątku w postaci wierzytelności wobec osób trzecich stanowi, co do zasady, usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. l pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Zatem usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent), odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Na świadczenie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z pojęcia usługi wyłączone jest takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które stanowi dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.).

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zatem wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest więc prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika, że w dniu 23 kwietnia 2010 r. otwarta została likwidacja Spółki.

W aktywach Spółki poza środkami pieniężnymi pozostały wyłącznie przeterminowane wierzytelności z tytułu usług najmu i powiązanej z nimi dostawy mediów, z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu oraz z tytułu usług drukarskich itp. związanych z działalnością wydawniczą Spółki (wierzytelności własne). Wierzytelności te powiększone są o odsetki ustawowe, koszty postępowań sądowych, jak również o koszty egzekucyjne. Spółka podejmuje działania celem ściągnięcia wierzytelności. Usługi najmu, związana z nimi dostawa mediów, jak również usługi związane z działalnością wydawniczą Spółka dokumentowała fakturami VAT wystawionymi zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami ustawy o VAT. Wierzytelności z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu dokumentowane były notami obciążeniowymi. Żadna z ww. wierzytelności nie jest wierzytelnością przedawnioną lub umorzoną. Spółka, celem zakończenia procesu likwidacji, planuje w odniesieniu do ww. wierzytelności, które nie spełniają kryteriów do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, przekazać je w ramach mienia polikwidacyjnego jedynemu akcjonariuszowi. Wierzytelności, które spełniają kryteria do uznania ich za wierzytelności nieściągalne, zostaną za takie uznane przed dniem podziału majątku. Jedynym akcjonariuszem Spółki posiadającym 100% udziałów jest Skarb Państwa.

W związku z powołanymi przepisami oraz przedstawionym zdarzeniem przyszłym należy stwierdzić, że przekazanie (cesja) własnych wierzytelności przez Spółkę na rzecz Akcjonariusza nie stanowi czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym do tej czynności nie mają zastosowania zwolnienia od podatku VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.