Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.358.2015.CRS
z 12 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 listopada 2011 r. Nr ITPB2/415-783/11/IB, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że ze stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje co jakiś czas organizować dla swoich pracowników imprezy w postaci:

• spotkania integracyjnego w lokalu gastronomicznym,
• spotkania integracyjnego wewnątrz firmy,
• wyjazdowych imprez integracyjnych połączonych z noclegiem, wyżywieniem oraz dodatkowymi atrakcjami.

Wnioskodawca planuje, że część imprez integracyjnych będzie powiązana ze szkoleniami wewnętrznymi (szkolenia z zakresu sprzedaży, negocjacji, komunikacji z klientem itp.). W ramach tych spotkań będą omówione również sprawy Wnioskodawcy w celu podnoszenia wiedzy pracowników na temat działalności Wnioskodawcy a część spotkań będzie miała wyłącznie charakter integracyjny w celu zmotywowania pracowników do dalszej pracy u Wnioskodawcy oraz zintegrowania pracowników.

Organizowanie przez Wnioskodawcę imprez integracyjnych dla pracowników ma za cel również zwiększenie przychodów Wnioskodawcy poprzez poprawę komunikacji, atmosfery i wiedzy o działalności firmy.

Wnioskodawca przewiduje, że spotkania integracyjne będą organizowane w następujący sposób:

1. Wnioskodawca sam organizuje imprezę w ten sposób, że:
   
   
   
   
   1. organizuje imprezę wewnątrz biura i kupuje artykuły spożywcze bądź usługę gastronomiczną (catering) i dostaje za poszczególne usługi faktury. Faktury za usługę gastronomiczną są wystawiane ryczałtowo w jednej kwocie, natomiast faktury za zakupione artykuły spożywcze zawierają wyszczególnienie artykułów jakie zostały zakupione i w jakiej ilości,
      
   2. Wnioskodawca organizuje imprezę na zewnątrz kupując usługę gastronomiczną, przejazdy, noclegi itp. i dostaje za to faktury od poszczególnych dostawców. Cena na poszczególnych fakturach skalkulowana jest w formie ryczałtowej (nie jest ustalany koszt od osoby).
      
      
      
2. Wnioskodawca zleca organizację imprezy podmiotowi trzeciemu (organizacja noclegów, przejazdu, wyżywienia, programu artystycznego itp.) i otrzymuje od podmiotu trzeciego fakturę opiewającą na całość zakupionej usługi. Cena skalkulowana jest w formie ryczałtowej (nie jest ustalona od osoby).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy organizacja imprezy integracyjnej dla pracowników skutkuje dla nich powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy udział pracowników w imprezie integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie stanowi dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu w przypadku gdy koszt za organizację imprezy nie jest ustalany na osobę tylko ryczałtowo lub gdy pracownik nie uczestniczy w imprezie integracyjnej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy nie ma możliwości przypisania konkretnej wartości świadczenia na rzecz określonego pracownika nie może zostać ustalony ewentualny przychód pracownika. Pracodawca organizując imprezę integracyjną dla pracowników będzie opłacać koszty takich imprez ryczałtowo (nawet jeśli firma sama kupuje art. spożywcze na imprezę nie jest w stanie określić jaka część zakupów dotyczy danego pracownika) i w związku z tym uniemożliwia to ustalenie jaka część przypada na konkretnego pracownika. Przychód nie powstanie również u pracowników, którzy nie będą uczestniczyć w spotkaniu.

Wnioskodawca uważa, że zobowiązanie podatkowe obliczane w oparciu o ogólną kwotę poniesionych wydatków jest niewłaściwe, gdyż w ten sposób nie zostanie określona rzeczywista wartość podlegająca opodatkowaniu. W związku z brakiem możliwości określenia konkretnej kwoty świadczenia dla konkretnego pracownika, świadczenie związane z udziałem w imprezie integracyjnej w każdym z trzech przypadków nie powinno być uznane za przychód ze stosunku pracy.

Analizując interpretacje wydane przez organy podatkowe Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z nimi należy koszty poniesione na organizowanie imprezy integracyjnej (bez wyszczególnienia ile kosztu przypada na osobę) zsumować i podzielić przez ilość pracowników (uczestniczących w imprezie bądź nie uczestniczących) i w ten sposób ustalić podstawę opodatkowania. Wnioskodawca nie zgadza się z tym stanowiskiem, gdyż jeśli w ten sposób dokonamy określenia kwoty przypadającej na jednego pracownika to mamy do czynienia z przypisaniem pracownikowi przychodu czysto statystycznego, a nie rzeczywistego.

Jak wynika z art. 11 ust. 1 pdof w związku z art. 5 Ordynacji podatkowej, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegać będą tylko te świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia faktycznie otrzymane przez pracownika, czyli takie których wartość można rzeczywiście określić, o ile wartość ta została niewątpliwie ustalona. Zgodnie z powyższym statystyczne lub hipotetyczne obliczenie przychodu nie może zatem skutkować jego opodatkowaniem.

W sytuacji gdy nie jest określona kwota od osoby w przypadku organizacji imprezy integracyjnej, nie można przypisać przychodu do pracownika poprzez dokonanie prostego obliczenia matematycznego. Wnioskodawca jako płatnik nie jest w stanie stwierdzić, który z pracowników skonsumował więcej lub mniej posiłków lub napoi, pozostawionych do dyspozycji lub czy każdy pracownik korzystał ze świadczeń dodatkowych i w jakim stopniu. Ustawa o podatku dochodowym wyraźnie mówi o otrzymaniu przez pracownika nieodpłatnych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, a nie o umożliwieniu skorzystania ze świadczeń, w związku z tym nie można mówić o przychodzie w przypadku pracowników nieuczestniczących w spotkaniu lub osób uczestniczących w przypadku gdy nie jesteśmy w stanie określić w jakim stopniu każdy z pracowników korzystał z imprezy.

Wnioskodawca po przeanalizowaniu przepisów, interpretacji organów podatkowych i wyroków sądowych uważa, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. O przychodzie u pracownika można mówić, gdyby korzystał on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie rzeczywistej wartości tego świadczenia wykorzystanego przez każdego pracownika zgodnie z metodami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na stanowiska zawarte w:

• decyzji Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 3 września 2007 r. (PD/415/244/07/37266);
• decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2011 r. (ILPB1/415-286/08/11-S/AG);
• wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08;
• wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2011 r. (II FSK 1531/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdzam, co następuje.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to w szczególności świadczeń, których nie można uznać za przychód w rozumieniu ustawy PIT, np. z tytułu zaoferowania pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym (w tym o charakterze sportowo-rekreacyjnym) lub wzięcie w nim udziału.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku oraz wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w spotkaniach/imprezach integracyjnych nie będzie generować po ich stronie przychodu w rozumieniu ustawy PIT, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy.

Z tych też względów stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2011 r. Nr ITPB2/415-783/11/IB.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.