Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-1125/14/AZ
z 28 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymanego przez Gminę dofinansowania za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymanego przez Gminę dofinansowania za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina (Gmina, Wnioskodawca) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Każda gmina zobowiązana jest do realizacji zadań własnych, które zgodnie z art. 7 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., dalej u.s.g.) polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 2, zadania własne Gminy obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

W związku z wykonywaniem zadań własnych, Gmina zawarła z zewnętrznym podmiotem –„T Ś S.A.” (podmiot niebędący jednostką zależną od Gminy – dalej T./Spółka) umowę cywilnoprawną w sprawie wspólnego przeprowadzenia postępowania i udzielenia zamówienia publicznego (dalej umowa), którego przedmiotem było wspólne zorganizowanie postępowania przetargowego na inwestycję dotyczącą realizacji robót budowlanych związanych z drogami należącymi do Gminy. Inwestycja bezpośrednio związana jest również z inwestycją T.

W ramach umowy Wnioskodawca realizował inwestycję dotyczącą modernizacji dróg gminnych. Na realizację inwestycji Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007–2013 na realizację projektu pn. „…”. Projekt był realizowany w ramach Poddziałania 7.1.1 „Modernizacja i rozbudowa kluczowych elementów sieci drogowych RPO W... na lata 2007–2013”. Przedmiotem projektu była przebudowa jezdni, ciągów pieszych i rowerowych wraz z dobudową miejsc postojowych oraz zabezpieczenie i przebudowa miejskiej infrastruktury.

Czynnością, która łączyła Gminę ze Spółką, był wybór wspólnego wykonawcy inwestycji. Podmiotem upoważnionym do przeprowadzenia postępowania dotyczącego wyboru wykonawcy była Gmina. Każdy z wyżej wymienionych podmiotów finansował koszty własnej inwestycji.

Gmina, w planowanej inwestycji drogowej, ujęła w kosztorysie realizację robót drogowych według standardowej technologii. Na etapie wyłonienia wykonawcy robót, T. wnioskowały o zmianę technologii wykonania torowisk. Zmiana polegała na zastosowaniu innowacyjnych rozwiązań technologicznych tj. technologii szyny pływającej. Zmiana dokonana po stronie Spółki wiązała się ze zmianą technologii wykonania nawierzchni drogowej, a co za tym idzie z koniecznością zwiększenia środków finansowych po stronie Gminy. Gmina przychyliła się do wniosku Spółki, pod warunkiem, że T. dofinansują różnicę wynikającą ze zwiększonych nakładów finansowych, które były rezultatem zastosowania, przez T., innowacyjnej technologii tzw. szyny pływającej.

T. przystąpiły do współfinansowania inwestycji w oparciu o art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz.U. nr 267, poz. 2251). Na podstawie zapisów umowy i aneksu, T. zobowiązane były do pokrycia kosztów wynikających ze zwiększonej kwoty na sfinansowanie zamówienia w przypadku zwiększenia kosztów inwestycji. Po rozstrzygnięciu zamówienia okazało się, że koszt inwestycji po stronie Gminy zwiększy się o 226.660, 90 zł (brutto). T. zobowiązały się do przekazania na rachunek bankowy Gminy wyżej wymienionej kwoty po wystawieniu, przez Gminę, faktury po odbiorze końcowym zadania.

Należy podkreślić, że Gmina nie wykonywała na rzecz Spółki żadnych świadczeń. Charakter dofinansowania, dokonanego przez T., był jednostronny. Gmina nie będzie w żaden sposób wykorzystywała rezultatu projektu do świadczenia czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W całości służy ona zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty, za które Gmina nie pobiera wynagrodzenia. Po zakończeniu inwestycja, w zakresie prac realizowanych przez Gminę wraz z robotami sfinansowanymi przez Spółkę, zostanie przyjęta na majątek Gminy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy dofinansowanie udzielone przez Spółkę, a uzyskane przez Wnioskodawcę, na realizację inwestycji polegającej na modernizacji drogi, należącej do zadań własnych gminy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym, czy dofinansowanie uzyskane przez Wnioskodawcę wchodzi do podstawy opodatkowania na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy dofinansowanie inwestycji, należącej do zadań własnych gminy, otrzymane od Spółki, opisane w stanie faktycznym sprawy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym nie wchodzi do podstawy opodatkowania na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w wyżej wymienionym przepisie, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Pod pojęciem towaru – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Świadczenie usług jest to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towaru (art. 8 ust. 1 ustawy VAT). Art. 8 ust. 2 za odpłatne świadczenie usług uznaje również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych oraz nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego wynika, iż w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu przez świadczenie usługi należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Zauważyć jednak należy, iż, jak wynika z przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, dla uznania, iż świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, a w szczególnych przypadkach także nieodpłatne świadczenia określone w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z faktem, iż Gmina otrzymuje świadczenie pieniężne, nie wystąpią przesłanki do stosowania art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Odpłatne świadczenie oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem.

W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Dlatego też należy stwierdzić, iż czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem, jest określenie czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje, bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami; jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru/usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku, którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto wskazać należy, iż w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji, których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepis ten oznacza, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się wszystko to, co stanowi zapłatę za dostawę towarów lub świadczenie usług, jak również dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy towarów i usług. Z kontekstu wyżej wymienionego przepisu wynika, iż pojęcie zapłaty użyte w komentowanym artykule powinno być rozumiane właśnie jako należność za daną czynność opodatkowaną. Zapłata jest, więc należnością (kwotą należną) za czynność opodatkowaną (A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 29(a) ustawy o podatku od towarów i usług, LEX). Dlatego też, aby wystąpiła podstawa opodatkowania, konieczne jest ustalenie, czy dochodzi do dokonania czynności opodatkowanych w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Za część zapłaty wymienionej w art. 29a ust. l ustawy o VAT uznaje się również otrzymane przez podatnika dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy tutaj wskazać na specyfikę opodatkowania dotacji, dopłat itp. Otóż otrzymanie dotacji nie jest, jako takie, żadną odrębną czynnością opodatkowaną. Dotacje podlegają, bowiem opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Otrzymanie dotacji nie stanowi natomiast samo w sobie żadnej czynności opodatkowanej ani zdarzenia opodatkowanego. Jest to tylko dodatkowy element podstawy opodatkowania do czynności, z którą dotacja jest związana. Skutkuje to m.in. tym, że dotacje opodatkowane są wedle takiej stawki jak czynności, których dotyczą. Jeśli zaś dotacje dotyczą czynności niepodlegającej opodatkowaniu, to także one same nie mogą podlegać opodatkowaniu (o ile faktycznie mają charakter zwrotny). Także wówczas, gdy dotacja pokrywa całą kwotę należną na świadczenie usług bądź dostawę towarów, opodatkowanie dotyczy konkretnej czynności, a nie dotacji. Opodatkowana jest wówczas czynność odpłatna (gdzie odpłatnością jest dotacja) – zob. także wyrok WSA w Łodzi z dnia 14 marca 2007 r. sygn. akt. I SA/Łd 721/06 (A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 29(a) ustawy o podatku od towarów i usług, LEX).

Włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to celowa dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie ceny konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. W przypadku, gdy podatnik otrzyma dofinansowanie, które będzie związane z dostawą lub świadczeniem usług jako pokrycie części ceny konkretnego świadczenia lub rekompensatę z tytułu wykonania określonego świadczenia po cenach obniżonych, płatność taka będzie zaliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dla określenia, czy dane dotacje mają, czy też nie, bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług, a co za tym idzie, czy podlegają opodatkowaniu, istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Odnosząc się do przedstawionej w stanie faktycznym sytuacji, należy uznać, że inwestycja Gminy związana była z jej zadaniami własnymi (modernizacją dróg gminnych), implikującą do podjęcia niezależnej od niej inwestycji przez T. Modernizacja drogi przez Gminę determinowała Spółkę do podjęcia inwestycji, ponieważ Spółka prowadzi działalność z wykorzystaniem tej drogi. Oba te podmioty, czyli Gmina i T., prowadziły jednak swoje przedsięwzięcia niezależnie od siebie. Ze względów logistycznych oraz ze względu na zredukowanie uciążliwości dla mieszkańców, inwestycje te przeprowadzane były łącznie na podstawie Umowy, która upoważniła Gminę do przeprowadzenia przetargu na realizacje tych inwestycji.

Odwołując się do stosunków cywilnoprawnych występujących pomiędzy Gminą a T., czynność opodatkowana miałaby miejsce w sytuacji, w której Gmina jako beneficjent świadczenia pieniężnego (wierzyciel) wykonywałaby na rzecz Spółki świadczenie (czy to materialne czy niematerialne), do wykonania, którego na podstawie umowy zostałaby zobowiązana, a Spółka odebrałby takie świadczenie (wierzyciel) i uiściła określoną w umowie kwotę (zobowiązanie). Tymczasem w relacjach pomiędzy Gminą, a T., Gmina występowała tylko w roli wierzyciela niezobowiązanego do wykonania jakiegokolwiek świadczenia na rzecz Spółki. Zważywszy na powyższe, Gmina nie wykonywała na rzecz T. usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

Należy zauważyć, że po pierwsze inwestycja Gminy służy zaspokajaniu potrzeb społeczności i osiągnięty w związku z tym rezultat (zmodernizowana droga) w całości pozostała na majątku Wnioskodawcy. Gmina poprzez realizację inwestycji wypełniła ciążące na niej obowiązki, wynikające z jej zadań własnych, dla których została powołana. W związku z powyższym efekt inwestycji nie jest i nie będzie wykorzystywany do świadczenia czynności opodatkowanej. Po drugie, Gmina w związku z przeprowadzoną inwestycją nie wykonywała na rzecz T. żadnego świadczenia. Dofinansowanie udzielone przez Spółkę polegało na dopłacie do kosztów inwestycji Gminy. Art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz.U. Nr 267, poz. 2251 ze zm. dalej u.f.i.t.l.) stanowi, że budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg publicznych może być realizowana przy udziale środków rzeczowych i pieniężnych przez osoby fizyczne i osoby prawne, krajowe i zagraniczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, w tym w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego. Przekazana przez T. dopłata, zgodnie z wyżej wymienionym artykułem nie będzie zapłatą za świadczone usługi bądź za dostawę towarów. Gmina, przyjmując środki od Spółki, nie jest zobowiązana do świadczenia na jej rzecz żadnych usług, co potwierdza art. 3 ust. 5 u.f.i.t.l. Skoro przedsięwzięcie realizowane przez Gminę dokonywane było na gruncie stanowiącym własność Gminy i z tejże inwestycji, czyli ze zmodernizowanej drogi korzystają mieszkańcy Gminy, a ponadto przedmiot inwestycji (budowa drogi) należy do zadań własnych Gminy, to sama czynność przekazania środków finansowych na tę inwestycję nie stanowi zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Odnosząc się do relacji pomiędzy Gminą a T., pomimo że ww. strony łączy stosunek cywilnoprawny, to nie określa on wykonania czynności na rzecz Spółki leżących w zakresie zadań samorządowych Gminy. Gmina wykonywała inwestycję niezależnie od łączących ją ze Spółką relacji cywilnoprawnych. T. nie zleciły Gminie wykonania jakichkolwiek czynności. Niezależnie od ww. relacji Gmina zobligowana jest do utrzymania dróg na podstawie ustawy o samorządzie gminnym, ponieważ droga służy dobru publicznemu i nie jest skierowana do konkretnej jednostki. Zgodnie z wyżej przedstawionym komentarzem, nie każda dotacja wchodzi do podstawy obliczenia podatku, a jedynie taka, która bezpośrednio wpływa na cenę usług świadczonych przez podatnika. „Bezpośredni wpływ” nakazuje pozostawiać poza obszarem zainteresowania takie dotacje, których wpływ na cenę należy uznać jako „pośredni”. Zgodnie z orzecznictwem TSUE w sprawie C-184/00 Office des products Wallons ASBL przeciwko Belgii wynika, że „sformułowanie – dotacje bezpośrednio związane z ceną – należy interpretować w taki sposób, aby dotyczyło ono jedynie dotacji odpowiadających całości lub części wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, które wypłacane są sprzedawcy lub dostawcy przez stronę trzecią”.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Gmina realizuje zadania własne i nie świadczy w związku z tym żadnych czynności opodatkowanych, nie można uznać, że uzyskane na ten cel dofinansowanie ma bezpośredni wpływ na cenę. W sytuacji, kiedy nie ma sprzedaży, nie ma również ceny. Gmina nie dokonuje żadnej sprzedaży związanej z inwestycją. Dlatego też przywołując art. 29a ust.1 nie można uznać, że dofinansowanie uzyskane przez Gminę, stanowi dotacje, subwencje lub inną dopłatę o podobnym charakterze mającą bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Z przedstawionych w stanie faktycznym okoliczności wynika, że taki stan rzeczy nie zachodzi i nie będzie zachodził, ponieważ nie ma w tych przypadkach konkretnych czynności i ustalonych dla tych konkretnych czynności cen. Reasumując, przekazanie dofinansowania nie spełnia warunków dla uznania, że stanowi to czynność opodatkowaną VAT. W przedstawionej powyżej sytuacji nie występuje świadczenie usług, a jedynie następuje przekazanie od T. na rzecz Gminy środków na realizację określonych inwestycji. Nie można uznać, że w analizowanej sytuacji istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towaru lub świadczeniem usług, a otrzymanym przez Gminę wynagrodzeniem. Wnioskodawca nie dokonuje żadnej sprzedaży związanej z inwestycją. Dlatego też, zgodnie z wyżej wymienionymi argumentami, dofinansowanie uzyskane przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach – sygnatura IBPP2/443-925/12/BW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.