Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/186/KDJ/13/RD-1913/14
z 8 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2011 r. Nr ILPB1/415-1118/11-2/AMN wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Spółki z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 22 września 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez Spółkę jako pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową, jest:

• prawidłowe – w zakresie braku powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu polisy obejmującej zapewnienie podstawowej opieki medycznej w razie nagłej choroby lub nieszczęśliwego wypadku, podczas zagranicznej podróży służbowej,
• nieprawidłowe – w zakresie braku powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu polisy obejmującej ubezpieczenie bagażu pracownika oraz jego odpowiedzialności cywilnej, podczas zagranicznej podróży służbowej.
  
  

UZASADNIENIE

Dnia 9 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając – na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 22 września 2011 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownicy Wnioskodawcy uczestniczą w wyjazdach zagranicznych w ramach delegacji. Wnioskodawca ubezpiecza pracownika, który odbywa zagraniczną podróż służbową wykupując polisę ubezpieczeniową, w ramach której pracownik ma zapewnioną podstawową opiekę medyczną w razie nagłej choroby, nieszczęśliwego wypadku, ma ubezpieczony bagaż oraz jest ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Polisa zawarta jest na okres odbywania zagranicznej podróży służbowej i jest wystawiona na konkretnego pracownika. Polisa nie przewiduje wypłaty odszkodowania na rzecz Wnioskodawcy, który ponosi koszt składki. Ewentualna wypłata świadczeń jest skierowana do osoby ubezpieczonej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym powstaje po stronie pracownika przychód z tytułu wykupionej przez Wnioskodawcę polisy na czas służbowej podróży zagranicznej, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy. Wnioskodawca dotychczas doliczał wartość zapłaconych składek z tytułu polisy ubezpieczeniowej do przychodu pracownika ze stosunku pracy, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik w delegację zagraniczną wysyłany jest na polecenie pracodawcy świadcząc pracę na jego rzecz. Wnioskodawca ubezpiecza pracowników wyjeżdżających w służbową podróż zagraniczną oraz opłaca składkę na to ubezpieczenie. Wnioskodawca wskazał, iż postępowanie to potwierdzają liczne interpretacje indywidualne Dyrektorów Izb oraz Urzędów Skarbowych.

Wątpliwość odnośnie prawidłowości dotychczasowego postępowania Wnioskodawcy zrodziło stanowisko Ministra Finansów z marca 2011 r. nr DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417, w świetle którego składka ubezpieczeniowa za czas trwania podróży opłacona przez pracodawcę nie jest przychodem pracownika. Pracownik w wyniku jej opłacenia przez pracodawcę nie otrzymuje bowiem przysporzenia finansowego bądź majątkowego.

Wnioskodawca przychyla się do tego stanowiska, z uwagi na fakt, iż zapłata tej składki ma na celu jedynie ochronę interesów pracodawcy, gdyż wykupując przedmiotowe ubezpieczenie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika, poniesionych podczas podróży za granicą.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, Minister Finansów stwierdza co następuje:

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
  
  

Odrębnymi przepisami, o których mowa w powyższej regulacji jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Na podstawie § 2 rozporządzenia, z tytułu podroży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów i dojazdów,
   2. noclegów,
   3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zatem w myśl § 2 pkt 2 lit.c rozporządzenia, w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej, przysługuje mu zwrot kosztów innych wydatków (niż wymienione w pkt 2 lit.a i b), określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Przepis ten określa obowiązek pracodawcy do zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tego przepisu wynika, iż pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Jeśli ten warunek jest spełniony można mówić o możliwości zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Na podstawie § 12 rozporządzenia, w razie choroby powstałej podczas podróży pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Do zwrotu nie kwalifikują się natomiast koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych, zakupu okularów. Zwrot dokonywany jest ze środków pracodawcy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca deleguje pracowników do odbywania zagranicznych podróży służbowych i wykupuje dla tych pracowników polisy ubezpieczeniowe, które gwarantują im podczas tych podróży podstawową opiekę medyczną w razie nagłej choroby, nieszczęśliwego wypadku; polisa obejmuje również ubezpieczenie bagażu oraz odpowiedzialność cywilną pracownika.

Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika (osoby niebędącej pracownikiem) w sytuacji gdy - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - wydatku tego w istocie nie poniósł. Niemniej jednak, w przypadku wykupienia przez Wnioskodawcę polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową w części obejmującej zapewnienie podstawowej opieki medycznej w razie nagłej choroby lub nieszczęśliwego wypadku można uznać, iż Wnioskodawca zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu pracownikowi udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków, do czego obliguje go przywołany wyżej § 12 rozporządzenia.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji, rozpatrywanie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, nie znajduje uzasadnienia.

Z kolei, o ubezpieczenie bagażu oraz odpowiedzialności cywilnej podczas odbywania podróży służbowej pracownik powinien zadbać samodzielnie. Tym bardziej, że regulacje przywołanego wyżej rozporządzenia – w przeciwieństwie do udokumentowanych kosztów leczenia za granicą - nie zobowiązują pracodawcy do dokonywania zwrotu kosztów poniesionych w tym zakresie przez pracownika.

Stąd też wykupienie przez Wnioskodawcę polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową, obejmującej ubezpieczenie bagażu oraz odpowiedzialność cywilną, stanowi dla pracownika przychód, podlegający opodatkowaniu. Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy nie może mieć w tym przypadku zastosowania z uwagi na fakt, iż składka ubezpieczeniowa została zapłacona przez Wnioskodawcę, nie stanowi zatem zwrotu kosztów, o którym mowa w § 2 pkt 2 lit.c rozporządzenia.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 22 września 2011 r. należy uznać za prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych wykupienia przez Wnioskodawcę, na rzecz pracowników odbywających zagraniczne podróże służbowe, polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia za granicą w razie nagłej choroby lub nieszczęśliwego wypadku. Za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w pozostałym zakresie.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 9 grudnia 2011 r. Nr ILPB1/415-1118/11-2/AMN, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

P O U C Z E N I E

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.