Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-221/15/IZ
z 25 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 lipca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z organizacją programu motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z organizacją programu motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy CIT, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca w najbliższym czasie zamierza wdrożyć program motywacyjny (dalej: „Program”) dla wybranych pracowników Spółki zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, powołania lub prokury.

Celem Programu jest włączenie pracowników w proces poprawy efektywności Spółki oraz Grupy Kapitałowej X S.A. (dalej: „Grupa”), do której należy Spółka, przez co nie tylko będą oni mogli przyczynić się do zapewnienia stabilności i dalszego rozwoju Spółki oraz Grupy, ale także otrzymywać korzyści finansowe bezpośrednio związane ze wzrostem wyników finansowych.

Wobec powyższego, Wnioskodawca zamierza zawrzeć pisemne umowy o pochodny instrument finansowy (dalej: „Umowa”) z wybranymi pracownikami, na mocy których zostaną powołane jednostki uczestnictwa. Zdaniem Spółki, wspomniane jednostki uczestnictwa wypełniają definicję pochodnego instrumentu finansowego wskazaną w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 94).

Jednostki te zostaną nieodpłatnie przyznane wybranym pracownikom na warunkach i zasadach precyzyjnie określonych w Umowie. Zgodnie z brzmieniem Umowy, na jej podstawie pracownikowi może zostać przyznana z góry określona liczba jednostek uczestnictwa.

Realizacja jednostek uczestnictwa, na zasadach i warunkach określonych w Umowach, daje pracownikowi prawo do otrzymania wypłaty gotówkowej.

Wartość jednostek uczestnictwa jest bezpośrednio uzależniona od realizacji wskaźników finansowych. Zgodnie z Umową, realizacja jednostek uczestnictwa może nastąpić w przypadku spełnienia łącznie dwóch warunków:

• upływu terminu wskazanego w Umowie,
• osiągnięcia przez Grupę Kapitałową X S.A. na wskazany w Umowie dzień realizacji, określonych wskaźników finansowych w tym m.in. poziomu zysku określonego za pomocą instrumentu bazowego, jakim jest wartość wskaźnika skonsolidowanego zysku netto wskazana w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym Grupy Kapitałowej X S.A.
  
  

Umowy będą zakładały ponadto, że pracownik co do zasady ma możliwość realizacji praw wynikających z jednostek uczestnictwa dopiero po upływie wskazanego w Umowie okresu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z organizacją Programu i wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z wdrożeniem Programu powinny stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT w momencie realizacji praw wynikających z jednostek uczestnictwa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższy przepis oznacza, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że:

i.nie zostały one enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT oraz

ii. istnieje związek pomiędzy ich poniesieniem, a możliwością uzyskania przychodu podatkowego lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Są to dwa podstawowe i jedyne kryteria uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów przewidziane przez ustawę CIT. Ustawa ta nie zawiera bowiem żadnych dodatkowych warunków w tym względzie. Zatem, wydatki dokonane przez podatnika mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów dla celów CIT, jeśli są nakierowane na osiągniecie przychodu, przy czym warunkiem koniecznym zaliczania danego wydatku do kosztów podatkowych nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz chociażby działania podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia/zachowania/zabezpieczenia. Wystarczające jest przy tym wykazanie choćby pośredniego związku z przychodami.

Uzasadnieniem dla przyznania kluczowym pracownikom Spółki jednostek uczestnictwa jest m.in. funkcja motywacyjna, gdyż pracownicy stając się posiadaczami jednostek, których wartość zależy od wyników finansowych Grupy Kapitałowej, są dodatkowo motywowani do jak najlepszej pracy w celu maksymalizacji zysków. W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań pracowników prowadzi do wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz poprawy wyników Spółki oraz Grupy Kapitałowej, do której Spółka należy.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi przez Spółkę w związku z udziałem jej kluczowych pracowników w Programie, a potencjalnym przychodem lub zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła tych przychodów.

W konsekwencji, w opinii Spółki wydatki te mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT w momencie realizacji praw wynikających z jednostek uczestnictwa przez pracowników Spółki.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach organów podatkowych, m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 maja 2014 r. sygn. ILPB3/423-97/14-2/JG oraz ILPB3/423-60/14-2/JG. Podobne stanowisko zostało również potwierdzone w innych pismach organów podatkowych (m.in. interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 marca 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-1827/10/JD, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 listopada 2008 r., sygn. IPPB5/423-40/08-3/DG, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 lipca 2010 r., sygn. IPPB3/423-322/10-2/JB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji – stosownie do zadanego pytania wyznaczającego jej zakres – jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją programu motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych. Nie podlegała natomiast rozstrzygnięciu kwestia dotycząca momentu zaliczenia do kosztów podatkowych ww. wydatków.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop,
• został właściwie udokumentowany.

Art. 16 ust. 1 updop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zawrzeć pisemne Umowy z wybranymi pracownikami, na mocy których powołane zostaną jednostki uczestnictwa. Zdaniem Spółki, wspomniane jednostki uczestnictwa wypełniają definicję pochodnego instrumentu finansowego wskazaną w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 94). Jednostki te zostaną nieodpłatnie przyznane wybranym pracownikom na warunkach i zasadach precyzyjnie określonych w Umowie. Zgodnie z brzmieniem Umowy, na jej podstawie pracownikowi może zostać przyznana z góry określona liczba jednostek uczestnictwa. Realizacja jednostek uczestnictwa, na zasadach i warunkach określonych w Umowach, daje pracownikowi prawo do otrzymania wypłaty gotówkowej.

Rozważając kwestię prawnej możliwości zakwalifikowania ww. wydatku jako kosztu podatkowego należy zauważyć, że pomimo tego, że nie sposób powiązać wypłacanego pracownikom na podstawie Umów świadczenia z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Spółkę, to wykazują one jednakże związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością.

Jak podkreśla Spółka, celem Programu jest włączenie pracowników w proces poprawy efektywności Spółki oraz Grupy Kapitałowej, do której należy Spółka.

W konsekwencji, realizacja Programu przyczyni się do zapewnienia stabilności i dalszego rozwoju Spółki oraz Grupy Kapitałowej. Zatem istnieją podstawy, by mówić o istnieniu związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami w postaci świadczeń wypłaconych na rzecz uprawnionych pracowników, a potencjalnym lub zwiększonym przychodem, dlatego też – co do zasady – wydatki poniesione w związku z realizacją programu motywacyjnego, spełniające wskazane wyżej kryteria, Spółka będzie mogła zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.