INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Izba Finansowa z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 1806/09 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 października 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1241/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 24 stycznia 2012r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2008r. (data wpływu 25 lutego 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.), pismem z dnia 31 stycznia 2012r. (data wpływu 3 lutego 2012r.) oraz pismem z dnia 19 marca 2012r. (data wpływu 23 marca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT przy sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2008r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT przy sprzedaży działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-329/08/AZ z dnia 18 kwietnia 2008r.

W dniu 20 maja 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-329/08/AZ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z VAT przy sprzedaży działek jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 20 maja 2008r. znak: IBPP1/443-329/08/AZ złożył skargę z dnia 31 lipca 2008r., w której zażądał uchylenia w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 6 maja 2009r. sygn. akt I SA/Kr 1480/08 oddalił skargę P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 20 maja 2008r. znak: IBPP1/443-329/08/AZ.

Od powyższego wyroku, Pan P. wniósł skargę kasacyjną, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 1806/09 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

W związku z powyższym, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 6 października 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1241/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 20 maja 2008r. znak: IBPP1/443-329/08/AZ (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu – 24 stycznia 2012r.).

Wskutek powyższego, wniosek Pana P. z dnia 20 lutego 2008r. (data wpływu 25 lutego 2008r.), uzupełniony pismem z dnia 22 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.), pismem z dnia 31 stycznia 2012r. (data wpływu 3 lutego 2012r.) oraz pismem z dnia 19 marca 2012r. (data wpływu 23 marca 2012r.), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, w dniu 1 lutego 2008 roku podatnik dokonał odpłatnego zbycia dwóch działek położonych w powiecie t., miasto Z., oznaczonych numerami ewidencyjnymi odpowiednio 184/4 i 183/2.

W ewidencji gruntów przedmiotowe działki oznaczone są jako PS V, czyli pastwiska trwałe na gruncie klasy piątej. Dla terenów, na których znajdują się przedmiotowe działki nie obowiązuje obecnie plan zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla tych działek decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Z uwagi na fakt, że transakcja dotyczyła zbycia nieruchomości rolnej, jej przeprowadzenie zostało poprzedzone powiadomieniem Agencji Nieruchomości Rolnych o możliwości skorzystania przez nią z prawa pierwokupu przysługującego na podstawie ustawy z dnia 11 kwietnia 2003r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. nr 64, poz. 592, z późn. zm.). Z odpowiedzi na ww. powiadomienie wynika, że mimo, iż jest to nieruchomość rolna, to agencja nie skorzysta z prawa pierwokupu.

W dniu 28 września 2006r. Rada Miasta Z. podjęła uchwałę w sprawie utworzenia parku kulturowego na określonym terytorium, które objęło również przedmiotowe nieruchomości. W dniu 1 marca 2007r. Rada Miasta Z. podjęła nową uchwałę, którą uchylono ww. uchwałę z 2006r. W dniu 20 grudnia 2007r. Rada Miasta Z. podjęła uchwałę w sprawie zmiany uchwały dotyczącej utworzenia Parku Kulturowego.

Zgodnie z postanowieniami ww. uchwały, działki należące do podatnika zostały częściowo objęte szczególną ochroną jako strefa pierwsza „pasa podreglowego i polan". Część znajdująca się na terenie parku zajmuje około 89% powierzchni całkowitej przedmiotowych nieruchomości.

Uchwała stanowi, że:

„W rejonach Parku Kulturowego ochronie podlega krajobraz kulturowy. W tym celu zabrania się prowadzenia robót budowlanych, oraz działalności przemysłowej, rolniczej, hodowlanej, handlowej lub usługowej, które mogą prowadzić do:

• zniszczenia historycznie ukształtowanej formy, skali i funkcji miasta
• zniszczenie osi i otwarć widokowych
• zniszczenie kompozycji zieleni urządzonej, w tym zadrzewień i terenów otwartych oraz otwartych terenów rolnych (...)".
  
  

Ponadto:

„Dla strefy pierwszej «pasa podreglowego i polan» ustala się:

Ograniczenie realizacji zabudowy, za wyjątkiem zabudowy dopuszczonej przez plan ochrony parku kulturowego lub miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo ostateczną decyzję o warunkach zabudowy wydaną przed 16 listopada 2006r.

Dopuszcza się zagospodarowanie w zakresie rekreacji, turystyki pieszej, rowerowej lub konnej oraz narciarstwa, a także tradycyjnego wypasu".

Wnioskodawca wskazuje na fakt, że „plan ochrony parku kulturowego" oraz plan zagospodarowania przestrzennego obejmujące przedmiotowe nieruchomości nie zostały dotychczas uchwalone, co Jego zdaniem przesądza, że na przedmiotowych działkach nie może być realizowana żadna inwestycja.

Ponadto też dodaje, że zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) dla obszarów, na których utworzono parki kulturowe, sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe. Natomiast zgodnie z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu". A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanej sytuacji jakakolwiek zabudowa dokonywana na przedmiotowych działkach jest wyłączona. Zatem przedmiotowe działki nie są działkami budowlanymi ani przeznaczonymi pod zabudowę ponieważ nie ma obecnie możliwości podejmowania na nich żadnej budowy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 22 kwietnia 2008r. Wnioskodawca wskazał, że dla terenu na którym położone są działki będące przedmiotem wniosku istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, w którym przedmiotowy grunt został oznaczony jako OS1, a jego przeznaczenie opisane jest w ust. 4 (str. 14) wyciągu z uchwały nr xxx/99 Rady Miasta z dnia xxx 1999r.

Wnioskodawca zaznaczył, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla Miasta zostało przygotowane w 1999r. i przyjęte w drodze uchwały Rady Miasta. Uchwała dotycząca utworzenia na terenie miasta parku kulturowego została podjęta w 2006 roku. Jak łatwo zauważyć, obydwa akty mają tę samą rangę, a ich treść jest ewidentnie sprzeczna. Powszechnie stosowana praktyką jest w takich przypadkach stosowanie reguł kolizyjnych. W analizowanym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie reguła lex posteriori derogat legi priori. A zatem w zakresie ustaleń dotyczących terenów objętych zakresem parku kulturowego, za wiążące uznać należy postanowienia zawarte w akcie wydanym później, czyli w uchwale dotyczącej utworzenia parku kulturowego.

Problem ten dostrzegła Rada Miasta, która w dniu xxx 2007 roku podjęła uchwałę nr xxx/2007 w sprawie: przystąpienia do zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. W uzasadnieniu ww. uchwały stwierdzono, iż konieczność zmiany studium jest spowodowana m.in. następującymi czynnikami:

• długi okres, jaki upłynął od momentu sporządzenia studium oraz przemiany społeczno -gospodarcze, jakie w tym czasie zaistniały,
• konieczność uwzględnienia nowych uwarunkowań prawnych,
• niespełnienie wymagań narzuconych dla studium przepisami obowiązującej obecnie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak też rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy
• brak wiarygodności kartometrycznej podkładów mapowych stanowiących podstawę sporządzenia studium,
• brak uwzględnienia inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym,
• konieczność dostosowania planu do ustaleń zawartych w uchwale o utworzeniu parku kulturowego (…).
  
  

Jak z powyższego wynika, postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przyjętego uchwałą z dnia 15 grudnia 1999 roku nie mogą stanowić podstawy dla rozstrzygnięcia, czy tereny, na których położone są działki objęte wnioskiem zostały przeznaczone pod zabudowę. Podstawę taką mogą natomiast stanowić postanowienia uchwały o utworzeniu parku kulturowego zwłaszcza w sytuacji, kiedy istnieje pewność, że zostaną one uwzględnione w procesie zmiany studium zapoczątkowanym uchwałą z dnia 20 grudnia 2007 roku oraz art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. nr 240, poz. 2027 ze zm.), zgodnie z którym: podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa przedmiotowych nieruchomości jest objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Ustawodawca nie sprecyzował, co rozumie pod pojęciem „tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę", dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, istotne jest ustalenie znaczenia tego pojęcia w oparciu o inne akty prawne.

Z art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że pod pojęciem „działka budowlana" należy rozumieć „nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego". Jednym z wymogów realizacji obiektów budowlanych jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Uzyskanie takiego pozwolenia, w sytuacji, kiedy na danym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jest możliwe jedynie w sytuacji posiadania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W analizowanym stanie faktycznym taka decyzja nie została wydana, a ponadto, jak już wspomniano w opisie stanu faktycznego, nie ma możliwości jej uzyskania.

Wnioskodawca zauważa, że przedmiotowe działki figurują w ewidencji gruntów jako użytki rolne, przeznaczone pod pastwiska trwałe. W związku z czym Jego zdaniem, z tych dwóch, ww. powodów przedmiotowe nieruchomości nie mogą zostać sklasyfikowane jako „działki budowlane".

Zasadniczym problemem zdaniem Wnioskodawcy pozostaje jednak ustalenie znaczenia pojęcia „tereny przeznaczone pod zabudowę". Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jak wiadomo, plan ten jest sporządzany dla każdej gminy przez radę gminy w formie stosowanej uchwały. A zatem podmiotem uprawnionym do decydowania o przeznaczeniu konkretnej nieruchomości, jest właśnie ten organ.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w analizowanym stanie faktycznym brak jest planu zagospodarowania. Należy jednak zwrócić uwagę, że w 2006 roku Rada Miasta (do której kompetencji należy m.in. uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w gminie) podjęła decyzję w przedmiocie utworzenia na określonym obszarze gminy parku kulturowego. Uchwała ta została podjęta na podstawie przepisów o samorządzie gminnym oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Na mocy tej uchwały powstał „Park Kulturowy". Zatem intencją organu kompetentnego w zakresie przeznaczania określonych terytoriów na konkretne cele, jest w analizowanym stanie faktycznym przeznaczenie m. in. przedmiotowych działek na utworzenie parku kulturowego, a co za tym idzie, zdaniem Wnioskodawcy, nie tylko uniemożliwienie dokonywania jakiejkolwiek zabudowy do czasu uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego, ale również poważne ograniczenia w prowadzeniu inwestycji budowlanych w przyszłości. Kompetencje do ograniczania wykonywania prawa własności w stosunku do nieruchomości przez ich właścicieli Rada Miasta wywodzi z zapisów ustaw, w tym w szczególności art. 16 i art. 17 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, gdzie ustawodawca wprost stwierdził, że:

„na terenie parku kulturowego lub jego części mogą być ustanowione zakazy i ograniczenia dotyczące:

• prowadzenia robót budowlanych oraz działalności przemysłowej, rolniczej, hodowlanej, handlowej lub usługowej;
• zmiany sposobu korzystania z zabytków nieruchomych;
• umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną parku kulturowego, z wyjątkiem znaków drogowych i znaków związanych z ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1;
• składowania lub magazynowania odpadów".
  
  

Poza tym art. 19 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami stanowi, że:

„W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się, w szczególności ochronę:

• zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru i ich otoczenia;
• innych zabytków nieruchomych, znajdujących się w gminnej ewidencji zabytków;
• parków kulturowych".
  
  

Wnioskodawca stwierdza, że oczywistym jest, że skoro uchwałą rady gminy utworzono park kulturowy, to kolejne działania legislacyjne tego organu muszą uwzględniać dotychczasowe ustalenia, a co za tym idzie na terenach zbytych przez Wnioskodawcę jakakolwiek zabudowa będzie wykluczona.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 uchwały w sprawie utworzenia Parku Kulturowego: „Dopuszcza się możliwość zagospodarowania w zakresie rekreacji, turystyki pieszej, rowerowej lub konnej oraz narciarstwa, a także tradycyjnego wypasu". Z powyższego wynika, że do chwili uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego właściciele nieruchomości znajdujących się w obrębie parku mogą dokonać jedynie zagospodarowania tych nieruchomości, nie mają natomiast możliwości prowadzenia tam żadnych inwestycji budowlanych.

Pojęcie zagospodarowania nie jest sprecyzowane w treści uchwały ustanawiającej park kulturowy. Jednak dokonanie wykładni tego zapisu pozwala na stwierdzenie, że na zagospodarowanie składają się te wszystkie czynności, których nie można określić jako budowa. Zasadnym jest, w analizowanym stanie faktycznym stwierdzenie, że zbyte grunty były przeznaczone pod zagospodarowanie, a nie pod zabudowę.

Podkreślić zatem należy, że w chwili obecnej nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, czy na nieruchomościach stanowiących przedmiot transakcji będzie możliwość dokonywania zabudowy, a jeśli byłaby taka możliwość - jaki rodzaj zabudowy byłby dopuszczalny.

Na zakończenie warto też rozważyć, jaki moment jest decydujący dla określenia statusu i w zasadzie przeznaczenia nieruchomości. Trzeba uwzględnić tutaj dynamicznie zmieniającą się rzeczywistość, zwłaszcza w analizowanym zakresie. Zdaniem podatnika, dla oceny, czy transakcja dostawy towarów podlega opodatkowaniu, czy też nie, istotny jest status i przeznaczenie nieruchomości w momencie dokonywania transakcji. Podkreślić należy, że podatnik powinien mieć pewność prawa, które znajduje zastosowanie w jego sytuacji.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 stycznia 2007r. (sygn. akt: I SA/Kr 1774/06, nie publ.), w którym Sąd stwierdził: „nie ulega wątpliwości, że moment nabycia przesądza o uprawnieniach do skorzystania z ulgi (...)".

W analizowanym przypadku stan faktyczny i prawny kształtował się następująco:

1. w ewidencji gruntów działki figurowały jako rolne,
2. brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
3. brak wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,
4. nieruchomości objęte w znacznej części ochroną przed ingerencją człowieka poprzez utworzenie parku kulturowego,
5. brak możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nawet gdyby miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalono, że zbyte nieruchomości przeznaczone są pod zabudowę, to taka decyzja rady gminy, która zostanie ewentualnie podjęta w bliżej nieokreślonej przyszłości, nie może kształtować sytuacji podatkowo-prawnej podatnika w chwili obecnej. Gdyby tak było, podatnik byłby zmuszony do permanentnego monitorowania zmian statusu prawnego nieruchomości, których od dawna nie jest już właścicielem i w zależności od ukształtowania tego statusu odpowiednio korygować stosowne dokumenty, w tym i deklaracje podatkowe, a to byłoby absurdem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że ze względu na wspólną podstawę prawną rozstrzygnięcia, niniejszą interpretacją objęto dwa stany faktyczne przedstawione we wniosku ORD-IN z dnia 20 lutego 2008r. dotyczące dostawy w dniu 1 lutego 2008r. dwóch działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 184/4 i 183/2.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r.).

W myśl przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży nieruchomości dokonał odpłatnego zbycia dwóch działek. Z uwagi na to, że Wnioskodawca profesjonalnie zajmuje się obrotem nieruchomościami podjęte działania noszą znamiona czynności podjętych dla celów zarobkowych w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy i kwalifikują sprzedającego jako podatnika podatku od towarów i usług określonego w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem dokonana sprzedaż gruntu, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłata dostawa towaru dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust.7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

W wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z dnia 6 października 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1241/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził: „Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2011 r. sygn.akt I FSK 1806/09, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Przeznaczenie terenu określa co do zasady miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z art. 4 ust. 1 u.p.z.p. wynika bowiem, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel (vide T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004, komentarz do art. 4 ww. ustawy). W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 u.p.z.p.). Decyzja taka jako akt indywidualny prawa administracyjnego, dopóki jest w obrocie prawnym, powinna mieć wiążący charakter nie tylko dla stron postępowania administracyjnego, ale również dla kontrahentów umowy dostawy gruntów i organów podatkowych.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy stosownie do treści art. 9 u.p.z.p. określa politykę przestrzenną gminy, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. W tym celu rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Studium nie jest jednak aktem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 u.p.z.p.). Jest to akt kierownictwa wewnętrznego. Jego postanowienia nie mogą więc wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej (vide T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu...op. cit., komentarz do art. 9 ww. ustawy). Ze względu na to, że studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego, a nie aktem prawa miejscowego nie może też stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. To, czy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy może w braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu określać przeznaczenie terenów, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., budziło kontrowersje w orzecznictwie sądowo administracyjnym i kwestia ta stała się przedmiotem rozważań składu siedmiu sędziów NSA w wyroku z 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10 (LEX nr 737983). W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Wobec braku ustawowej definicji terenów, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., NSA sięgnął do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną, w tym do art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, zgodnie z którym podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Przepis ten stanowi zatem, że podstawę m.in. wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są więc dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. NSA wskazał na wcześniejsze orzecznictwo tego Sądu związane z wymiarem podatku od nieruchomości, gdzie podkreślano wiążący charakter ewidencji gruntów. Zdaniem NSA w składzie poszerzonym z wykładni art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę, w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, tj. aktów prawnych określających przeznaczenie terenu, decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów.

NSA wskazał dodatkowo na wykładnię prokonstytucyjną, podnosząc, że z art. 217 Konstytucji RP wynika, iż nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być zatem wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa, a więc nie spełnia wymogów konstytucyjnych.

Mając na uwadze zasadę z art. 153 p.p.s.a. a także podzielając w pełni poglądy wyrażone w wyroku składu poszerzonego NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. i przedstawioną tam argumentację oraz przyjmując za własne wywody NSA w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2011 r. Sąd uznał, że zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. są uzasadnione i dlatego na zasadzie art., 146 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku, polecając by ponownie rozstrzygając sprawę organ uwzględnił przytoczone wyżej uwagi (…).”

W przedmiotowej sprawie, w ewidencji gruntów działki oznaczone są jako PS V, czyli pastwiska trwałe na gruncie klasy piątej. Dla terenów, na których znajdują się przedmiotowe działki nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla tych działek decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Biorąc zatem pod uwagę wydany w przedmiotowej sprawie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 1806/09 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 października 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1241/11, stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży dwóch przedmiotowych działek o numerach ewidencyjnych 184/4 i 183/2 działał jako podatnik podatku od towarów i usług, oraz dostawa tych działek, które w ewidencji gruntów oznaczone są jako PS V, czyli pastwiska trwałe na gruncie klasy piątej, podlegała zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa przedmiotowych działek jest objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. organ nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.