Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-615/14/AW
z 3 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej części realizowanej inwestycji, w odniesieniu do których wydano pozwolenie na użytkowanie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej części realizowanej inwestycji, w odniesieniu do których wydano pozwolenie na użytkowanie. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 31 grudnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest niepublicznym zakładem opieki zdrowotnej i zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W zakresie swojej działalności wykonuje głownie czynności zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT.

W ramach prowadzonej działalności użytkuje obiekt przy ul. H. w B. Własność omawianego obiektu wraz z tytułem własności gruntu (a w części również prawo użytkowania wieczystego gruntu) przysługuje w równych częściach A. i N. P. będących w ustawowej wspólności małżeńskiej oraz S. i T. J. również będących w ustawowej wspólności małżeńskiej (dalej jako właściciele nieruchomości).

Spółka uzyskała decyzję Prezydenta Miasta z dnia 13 grudnia 2010 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejących budynków i zmianę sposobu użytkowania dla potrzeb kliniki medycznej prowadzonej przez Spółkę, jak również budowę parkingu.

Przed realizacją inwestycji przy ul. H. 2 znajdował się zespół 3 budynków H. 2C, 2D i 2E (będących we własności właścicieli nieruchomości), które wykorzystywane były i są przez Spółkę w celu świadczenia usług w zakresie ochrony zdrowia oraz znajduje się laboratorium.

W ramach realizowanej inwestycji, do istniejących zabudowań dobudowano budynek, który powstał jako nadbudowa istniejącego segmentu (segment C), a segmenty A i B powstały od podstaw. Wykonano budynek jako 3 kondygnacyjny (części A i B) i 4 kondygnacyjny (część C) w technologii tradycyjnej z murowanymi ścianami wzmacnianym rdzeniami żelbetowymi. W ramach realizacji inwestycji w istniejącym segmencie 2D dobudowano również kotłownie.

W dniu 18 lutego 2014 r. została wydana decyzja zezwalająca na częściowe użytkowanie realizowanej inwestycji. Udzielono pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń przyziemia, parteru i piętra (poziom 5.56) rozbudowanej części budynku (segmenty A i B) wraz z kotłownią dobudowaną do budynku (segment D), komunikacją i wentylatorownią w budynku (segment C) wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla potrzeb kliniki medycznej z wyłączeniem pomieszczeń budynku (segmenty C i D), pomieszczeń piętra (poziom 8.55) w rozbudowanej części budynku (segmenty A i B) oraz parkingu.

W dniu 9 października 2014 r. została wydana kolejna decyzja zezwalająca na użytkowanie przed zakończeniem wszystkich robót budowlanych obejmującego część pomieszczeń istniejącego i rozbudowanego budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla potrzeb kliniki medycznej, tj. udzielono pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń piętra – poziom 8.55, segmenty A, B i C oraz piętra poziom 8.56 segment C z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla potrzeb kliniki medycznej z wyłączeniem pomieszczeń parteru budynku, segmenty C i D oraz parkingu.

Oddane części inwestycji są przez Spółkę – od dnia uzyskania decyzji – użytkowane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Zrealizowana inwestycja jest traktowana w Spółce jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Z uwagi na fakt, że inwestycja miała służyć wyłącznie działalności zwolnionej od VAT, Spółka nie odliczała podatku naliczonego z tytułu wydatków na realizację przedmiotowej inwestycji.

Niemniej jednak z uwagi na stanowisko jednego z udziałowców nie można wykluczyć, że w przyszłości (ostateczna decyzja w tym zakresie ma być podjęta w 2015 r.) poniesione nakłady inwestycyjne zostaną przeniesione na rzecz właścicieli nieruchomości, a następnie będą przez nich wynajęte na rzecz Spółki. Decyzja o sprzedaży (a zatem również ewentualna sprzedaż) zapadnie przed oddaniem całej inwestycji do użytkowania i uzyskaniem stosownej decyzji w tym zakresie.

Części budynku, w odniesieniu do których wydano pozwolenie na użytkowanie częściowe, nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości nie materialnych i prawnych i nie podlegają amortyzacji (jak również cała inwestycja).

Nakłady inwestycyjne, które mają być przeniesione na właścicieli nieruchomości przekroczyły kwotę 15 000 zł netto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych części realizowanej inwestycji, w odniesieniu do których wydano pozwolenie na użytkowanie i zaliczanie dokonanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy przeniesienie nadkładów inwestycyjnych poniesionych przez Spółkę na rzecz właścicieli nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów czy odpłatne świadczenie usług?
3. Jaką stawkę VAT (ewentualnie zwolnienie podatkowe) zastosować w odniesieniu do transakcji przeniesienia nakładów inwestycyjnych poniesionych przez Spółkę?
4. Czy jeżeli transakcja przeniesienia nakładów inwestycyjnych na rzecz właścicieli nieruchomości będzie opodatkowania VAT i nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków inwestycyjnych?
5. Jeżeli odpowiedź na pytanie 3 będzie twierdząca, w jaki sposób Spółka powinna skorzystać z uprawnienia do odliczenia kwot podatku naliczonego?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych). W pozostałym zakresie zostanie Spółce wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 – nie jest on uprawniony do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych części inwestycji w obcym środku trwałym, które zostały oddane do użytkowania na podstawie decyzji Prezydenta Miasta.

Zgodnie bowiem z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte łub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia I środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 1Ta pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że aby wprowadzić środek trwały w tym inwestycje w obcym środku trwałym do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych powinien być w całości kompletny i zdatny do użytkowania. W konsekwencji – w ocenie Wnioskodawcy inwestycja w obcym środku trwałym (również odniesieniu do tych jej części w stosunku do których wydano decyzje na użytkowanie częściowe) – może być wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dopiero z chwilą całkowitego zakończenia projektu inwestycyjnego wynikającego z projektu zatwierdzonego decyzją Prezydenta Miasta z dnia 13 grudnia 2010 r., a w konsekwencji obecnie Wnioskodawca nie jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od omawianych części inwestycji, a tym samym do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit a ww. ustawy podatkowej).

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy natomiast, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują także możliwość amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 16a ust. 2 pkt 1 wspomnianej ustawy amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania „inwestycje w obcych środkach trwałych” – zwane także środkami trwałymi. Podobna sytuacja dotyczy także budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie (art. 16a ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych składników majątku do potrzeb prowadzonej działalności użytkownika.

Odrębną kategorię środków trwałych podlegających amortyzacji bez względu na przewidywany okres używania stanowią budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie (art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z tą kategorią środków trwałych mamy do czynienia wówczas, gdy przepisy prawa cywilnego określają przypadki odrębnej własności budynków i budowli od własności gruntu oraz gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, ale dysponujący nim na podstawie np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela do wybudowania na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie nie stanowią więc inwestycji w obcym środku trwałym, w związku z tym w stosunku do takich obiektów nie będą miały zastosowania przepisy dotyczące tych inwestycji. Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie stosuje się takie same zasady, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych.

Zgodnie z brzmieniem art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jednocześnie, stosownie do art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Ponadto – w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ww. ustawy.

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z poźn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 cytowanej ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Spółka – w ramach prowadzonej działalności – użytkuje obiekt przy ul. H. w B. Własność omawianego obiektu wraz z tytułem własności gruntu (a w części również prawo użytkowania wieczystego gruntu) przysługuje w równych częściach osobom fizycznym. W ramach realizowanej inwestycji, do istniejących zabudowań dobudowano budynek, który powstał jako nadbudowa istniejącego segmentu (segment C), a segmenty A i B powstały od podstaw. Wykonano budynek jako 3 kondygnacyjny (części A i B) i 4 kondygnacyjny (część C). W ramach realizacji inwestycji w istniejącym segmencie 2D dobudowano również kotłownie. W dniu 18 lutego 2014 r. została wydana decyzja zezwalająca na częściowe użytkowanie realizowanej inwestycji. Udzielono pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń przyziemia, parteru i piętra, rozbudowanej części budynku wraz z kotłownią dobudowaną do budynku, komunikacją i wentylatorownią w budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla potrzeb kliniki medycznej z wyłączeniem pomieszczeń budynku, pomieszczeń piętra w rozbudowanej części budynku oraz parkingu. W dniu 9 października 2014 r. została wydana kolejna decyzja zezwalająca na użytkowanie przed zakończeniem wszystkich robót budowlanych obejmującego część pomieszczeń istniejącego i rozbudowanego budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla potrzeb kliniki medycznej. Oddane części inwestycji są przez Spółkę – od dnia uzyskania decyzji – użytkowane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie zrealizowana inwestycja jest traktowana w Spółce jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) stwierdzić należy, że skoro w dniach 18 lutego 2014 r. i 9 października 2014 r. zostały Spółce wydane decyzje zezwalające na użytkowanie poszczególnych, wymienionych w nich pomieszczeń, czy pięter, a Spółka od dnia uzyskania decyzji użytkuje je na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to oznacza że te części budynku są kompletne i zdatne do użytku, a przez to spełniają podstawową przesłankę do uznania ich za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem po uzyskaniu stosownych pozwoleń na użytkowanie poszczególnych części budynku Wnioskodawca ma prawo do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji oddanych do używania części budynku, jako inwestycji w obcym środku trwałym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.