Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-924/15/HD
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2015 r. (data wpływu 11 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego na znak towarowy, wniesionego w formie wkładu niepieniężnego do spółki niemającej osobowości prawnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego na znak towarowy, wniesionego w formie wkładu niepieniężnego do spółki niemającej osobowości prawnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność gospodarczą poprzez spółkę niemającą osobowości prawnej.

Obecnie w celu zabezpieczenia przedsiębiorstwa stworzonego przez ojca Wnioskodawcy przed negatywnymi konsekwencjami zdarzeń losowych oraz zapewnienia ciągłości dla kolejnych pokoleń członków rodziny, wdrażany jest projekt sukcesji. Jednym z elementów projektu sukcesji jest otrzymanie przez Wnioskodawcę od ojca prawa ochronnego na znak towarowy (dalej: „Znak Towarowy”) na podstawie umowy darowizny.

W przyszłości Wnioskodawca planuje wnieść Znak Towarowy tytułem wkładu niepieniężnego do spółki niemającej osobowości prawnej. Może być to spółka osobowa prawa handlowego, której wspólnikiem Wnioskodawca jest obecnie, albo inna spółka (dalej: „Spółka”).

Wnoszone do Spółki prawo ochronne na znak towarowy będzie stanowiło majątek prywatny Wnioskodawcy, niewykorzystywany w ramach działalności gospodarczej. Prawo ochronne będzie potwierdzone w drodze decyzji przez Urząd Patentowy.

Na dzień wniesienia prawa ochronnego na znak towarowy do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość prawa ochronnego do znaku towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkowa Znaku Towarowego ujawniona w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki powinna zostać określona w wysokości wartości rynkowej tego Znaku Towarowego, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa przedmiotowego Znaku Towarowego ujawnionego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki powinna zostać określona w wysokości wartości rynkowej tego Znaku Towarowego, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają m.in. nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością. Prawa, o których mowa powyżej, to m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki osobowej prawa handlowego (w tym spółki komandytowej), ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzi ta spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Także spółka, a nie wspólnicy, dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Przy czym, aby w ogóle dany składnik majątku można było uznać za środek trwały, czy też wartość niematerialną i prawną, musi on stanowić składnik majątku spółki, co oznacza, iż na spółkę musi zostać przeniesione prawo własności tego składnika majątku.

W świetle powyższych przepisów Znak Towarowy może, co do zasady, stanowić wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z powyższych przepisów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej danej wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku nabycia danego składnika majątku w postaci wkładu niepieniężnego wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną za wartość początkową uznaje się:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość rynkową (określoną zgodnie z art. 19 ustawy o PIT) – jeżeli:

• ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i
• przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie (art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Wartość początkowa Znaku Towarowego wniesionego do Spółki powinna zostać ustalona na podstawie jednej z zasad zawartych w art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności zdarzenia przyszłego zakładają, że:

• Wnioskodawca jest osobą, której przysługuje ochronne prawo do znaku towarowego;
• zostanie dokonany aport Znaku Towarowego na rzecz spółki niemającej osobowości prawnej;
• wspólnikiem wnoszącym wkład będzie osoba fizyczna;
• przedmiot wkładu nie będzie wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej;
• Znak Towarowy nie został wytworzony przez wspólnika wnoszącego aport we własnym zakresie;
• ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie Znaku Towarowego przez wspólnika wnoszącego wkład będzie niemożliwe, gdyż uzyska on go w drodze darowizny;
• Znak Towarowy spełnia warunki konieczne do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy, w analizowanym zdarzeniu przyszłym, zaistnieją przesłanki wskazane w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartość początkową Znaku Towarowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółka powinna ustalić według wartości rynkowej tego Znaku Towarowego.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę jest uznawane za prawidłowe w interpretacjach wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów dotyczących podobnych stanów faktycznych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 24 grudnia 2014 r. nr IBPBI/1/415-1132/14/SK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że: „Wnioskodawca nabędzie wskazaną we wniosku nieruchomość gruntową w drodze darowizny, tj. nieodpłatnie, w związku z powyższym nie jest możliwe ustalenie wartości wydatków poniesionych na jej nabycie. W konsekwencji powyższego, spółka komandytowa, do której zostanie wniesiona aportem ww. nieruchomość gruntowa będzie uprawniona do ustalenia jej wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ww. ustawy, tj. w wysokości jej wartości rynkowej na dzień wniesienia aportu”.

Analogiczne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 24 października 2012 r. nr ILPB1/415-731/12-4/AG oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 30 listopada 2009 r. nr IBPBI/1/415-999/09/KB.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę brzmienie obowiązujących przepisów, stanowiska wyrażone we wskazanych wyżej interpretacjach będą miały zastosowanie również do okoliczności faktycznych przedstawionych w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego. W myśl art. 5b ust. 2 tej ustawy jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztem uzyskania przychodów – w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy – są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwrócić należy uwagę, że w przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej. W art. 6 ust. 1 tej ustawy wskazano, że na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych uzależniony jest od sposobu nabycia środka trwałego i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl 22g ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.

Stosownie do treści art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że niemożność ustalenia wydatków na nabycie lub wytworzenie wnoszonych aportem składników majątku musi wynikać z obiektywnych przesłanek, a nie być wynikiem świadomego działania, bądź zaniedbań podatnika. Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie – w myśl art. 19 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Jednocześnie wskazać należy, że w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki osobowej, to spółka (a nie jej wspólnicy) prowadzi ewidencje księgowe (w tym księgi podatkowe oraz ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), a także dokonuje amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast wspólnicy tej spółki (w ustawowych granicach) zaliczają do swoich kosztów uzyskania przychodu przypadającą na nich część dokonanych przez spółkę odpisów amortyzacyjnych.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje wnieść – otrzymane na podstawie umowy darowizny – prawo ochronne na znak towarowy tytułem wkładu niepieniężnego do spółki niemającej osobowości prawnej. Wnoszone do spółki prawo ochronne na znak towarowy będzie stanowiło majątek prywatny Wnioskodawcy, niewykorzystywany w ramach działalności gospodarczej. Prawo ochronne będzie potwierdzone w drodze decyzji przez Urząd Patentowy. Na dzień wniesienia prawa ochronnego na znak towarowy do spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość prawa ochronnego do znaku towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Mając na uwadze cytowany wyżej przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że wartość początkową wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną w drodze wkładu niepieniężnego prawa ochronnego do znaku towarowego, spełniającego definicję środków trwałych oraz wartości niematerialnej i prawnej, które nabyte zostało przez Wnioskodawcę w formie darowizny (tj. nieodpłatnie) – należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wartości rynkowej z dnia wniesienia do spółki osobowej prawa ochronnego do znaku towarowego.

Jeżeli opisane we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.