Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1630/14/MN
z 19 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2014 r., przesłanego zgodnie z właściwością przez Naczelnika Urzędu Skarbowego (data wpływu do tut. organu 29 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych przez Spółkę czynności, za które otrzymuje rekompensatę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych przez Spółkę czynności, za które otrzymuje rekompensatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z o. o., jest spółką komunalną, ze 100% udziałami Gminy Miasto , powstałą na mocy decyzji Rady Miasta wyrażonej Uchwałą. Spółka powołana została w celu realizacji zadania własnego Gminy, polegającego na zapewnieniu mieszkańcom miasta lokalnego, publicznego transportu zbiorowego osób o charakterze użyteczności publicznej. Wykonuje również zadania własne gmin ościennych (na podstawie porozumień komunalnych zawartych pomiędzy gminami), dotyczące publicznego transportu zbiorowego osób o charakterze użyteczności publicznej.

Powierzenie realizacji zadań o charakterze użyteczności publicznej przez gminę w zakresie publicznego transportu zbiorowego osób nastąpiło drogą aktów kreujących, tj. powołaną wyżej Uchwałą Rady Miasta o przekształceniu, a następnie w umowie Spółki (akt założycielski, w którym został określony cel i przedmiot działania Spółki jako wykonywanie przedmiotowego zadania gminy w trybie władczym).

Dotychczasowa działalność Wnioskodawcy do dnia 1 marca 2011 r. oparta była na następujących aktach normatywnych:

• Uchwała nr xx/xxx/xx Rady Miejskiej z dnia ... r. w sprawie przekształcenia ... w jednoosobową Spółkę Gminy Miasta;
• Akt przekształcenia xx w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 9 listopada 1995 r. – umowa spółki (t.j. z dnia 25 stycznia 2011 r.);
• Umowa x/xxx/xxxx o zwrot kosztów uwzględnienia przez przewoźnika uprawnień pasażerów do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami komunikacji miejskiej ustanowionych w drodze uchwał Rady Miasta.

Od dnia 3 grudnia 2009 r. obowiązującym stało się Rozporządzenie (WE) 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1191/69 i 1107/70 (Dz. Urz. UE L 315 z 3 grudnia 2007 r.), zwane dalej „rozporządzeniem Nr 1370/07. Rozporządzenie Nr 1370/07 weszło w życie 3 grudnia 2009 r. W dniu 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13).

W związku ze zmiana stanu prawnego, na skutek nowych regulacji zaistniała konieczność dostosowania wzajemnych relacji gospodarczo-finansowych i prawnych pomiędzy gminą i Spółką, zwanymi od dnia 1 marca 2011 r., zgodnie z ustawą o publicznym transporcie zbiorowym, odpowiednio organizator i operator. Wnioskodawca spełnił wszystkie warunki i kryteria podmiotu wewnętrznego i był przygotowany do świadczenia, od dnia 3 grudnia 2009 r., usług na zasadach określonych przepisami Rozporządzenia 1370/2007 PETR i ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, obowiązującej od dnia 1 marca 2011 r.

Uchwałą Nr xx/xxx/xx z dnia ... r. w sprawie bezpośredniego powierzenia świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego Wnioskodawcy jako podmiotowi wewnętrznemu, Rada Miasta uznała Wnioskodawcę za podmiot wewnętrzny, w rozumieniu przepisów Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. i powierzyła świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, polegających na wykonywaniu przewozów o charakterze użyteczności publicznej, w ramach komunikacji miejskiej, w rozumieniu przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Usługi publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa wyżej, będą świadczone na terenie Miasta i na terenie innych gmin, jeśli wynikać to będzie z porozumień między gminami.

Dotychczas obowiązujące (na dzień wejścia w życie powołanej wyżej Uchwały Nr xx/xxx/xx Rady Miasta ) unormowania (w tym – powołana wyżej umowa x/xxxx o zwrot kosztów uwzględnienia przez przewoźnika uprawnień pasażerów do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami komunikacji miejskiej ustanowionych w drodze uchwał Rady Miasta) nie w pełni odpowiadały wymogom prawa unijnego i nowego prawa polskiego. Zarówno uchwała, jak i akt założycielski nie regulowały dostatecznie wszystkich kwestii związanych z wzajemnymi relacjami między gminą a Spółką komunalną powstających na tle wykonywania zadania przekazanego Spółce do realizacji. Doprecyzowanie zasad współpracy nastąpiło w drodze aktu wykonawczego, tzw. umowy wykonawczej Nr GKS.xxxx.x.xxxx z 30 września 2011 r. w sprawie świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego przez operatora publicznego transportu zbiorowego jako podmiotu wewnętrznego, zawartej na okres od dnia 1 października 2011 r. do 31 grudnia 2015 r. Umowa nie prowadziła do przekazania wykonywania zadania własnego, bowiem nastąpiło to już w akcie kreującym Spółkę. Umowa nie miała również charakteru odpłatnego, gdyż Gmina Miasta nie nabywała w oparciu o nią żadnych dostaw, usług czy robót, a świadczenia nabywają dla siebie bezpośrednio sami mieszkańcy. Umowa wykonawcza reguluje minimalne zasady z zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych, dotyczących ilości kilometrów, obszaru świadczenia usług, rozkłady jazdy komunikacji w zakresie tras i częstotliwości, rozliczania dochodów z biletów, obowiązki Spółki wobec odbiorców usług, oraz zasady przekazywania Spółce rekompensaty na pokrycie strat poniesionych w związku z obowiązkiem świadczenia publicznych usług komunikacyjnych, nałożonym na nią w trybie władczym. W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego, zgodnie z unormowaniami umowy wykonawczej od dnia jej obowiązywania, Spółka uzyskiwała przychody ze sprzedaży biletów (usług komunikacji miejskiej), z których pokrywany był koszt działalności przewozowej. Ceny urzędowe za usługi przewozowe gminnego transportu – jako usługi użyteczności publicznej ustala Rada Miasta w formie uchwał. Materię ustalania cen za usługi komunikacji gminy reguluje ustawa o cenach z dnia 5 lipca 2001 r. (Dz.U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), czyli organ inny niż strony umowy wykonawczej o świadczenie usług przewozowych. Zaznaczyć należy, że taryfa przewozowa, nałożona uchwałą Rady reguluje, w odniesieniu do różnych grup społecznych, wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensowało kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona była na osiąganie straty finansowej. Ten stan rzeczy to wynik publicznej interwencji w regulacje taryfowe i ofertę przewozową.

W związku z wykonywaniem usług użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego Spółka otrzymywała od Gminy rekompensatę na pokrycie kosztów działalności, pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas świadczenia usług przewozowych.

Termin rekompensata – to wyrównanie strat poniesionych przez kogoś, naprawienie szkód, wynagrodzenie komuś krzywd, dziś zwłaszcza podniesienie wysokości zarobków, których wysokość zmalała wskutek inflacji, rekompensata wzrostu kosztów (wg Słownika wyrazów obcych i trudnych – A. Markowski, R. Pawelec), a według definicji zawartej w art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym rekompensata oznacza środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie zbiorowego transportu publicznego. Zasady otrzymywania przez Spółkę rekompensaty normowała umowa wykonawcza. Obliczenie wysokości rekompensaty należnej Spółce na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywało się na zasadach określonych w załączniku rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającym Rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70. Wobec braku jednoznacznych unormowań prawnych powstawało pytanie, czy rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymywać będzie od Gminy na podstawie przepisów art. 50 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 51 ust. 1, w zgodzie z przepisami art. 53 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, na wyrównanie kosztów działalności (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów) w związku ze świadczeniem usług publicznego transportu zbiorowego o charakterze użyteczności publicznej stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, rekompensata, którą otrzymywał od Gminy Miasta na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych dotyczyła ściśle kosztu jednego wozokilometra i nie wpływała na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Oznaczało to, iż miała ona charakter ogólny, a jej celem było wyłącznie dotowanie ogólnej działalności Wnioskodawcy, a więc tym samym otrzymywana rekompensata nie stanowiła wynagrodzenia za świadczone usługi transportu zbiorowego i nie stanowiła obrotu podlegającego podatkowi od towarów i usług, a w konsekwencji nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług.

Ww. stanowisko Wnioskodawca opierał też na interpretacji indywidualnej Nr xxxxx/xxx-xxx/xx/xx z dnia 10 czerwca 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w związku z wystąpieniem Wnioskodawcy.

Ponieważ, zdaniem Wnioskodawcy, bardzo istotne jest dla określenia, czy dana dotacja (tu rekompensata) jest, czy nie jest opodatkowana, są szczegółowe warunki jej przyznania, określające cel realizowanego w określonej formie dofinansowania, Wnioskodawca zrewidował swoje dotychczasowe stanowisko co do opodatkowania podatkiem VAT otrzymywanej rekompensaty po istotnej zmianie stanu faktycznego od dnia 1 stycznia 2013 r. na skutek wejścia w życie Aneksu Nr 3 z dnia 31 grudnia 2012 r. do umowy wykonawczej (wcześniej powołanej).

Stan faktyczny, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2013 r. , przedstawia się następująco.

Gmina Miasto:

• nadal pozostaje założycielem i jedynym (100%.) udziałowcem Spółki;
• ustala Cennik Usług za przewozy obowiązujące przy wykonywaniu usług przewozowych środkami komunikacji miejskiej w ramach publicznego transportu zbiorowego o charakterze użyteczności publicznej (usługi PSO);
• wykonuje funkcje podmiotu zarządzającego systemu lokalnego transportu zbiorowego, jest Organizatorem publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym;
• nadal realizuje zadania własne w zakresie publicznego transportu zbiorowego o charakterze użyteczności publicznej poprzez bezpośrednie zawarcie umowy o świadczenie usług ze spółką Wnioskodawcy, będącym jej podmiotem wewnętrznym;
• nadal przekazuje podmiotowi wewnętrznemu (spółce Wnioskodawcy działającej jako operator ptz) rekompensatę związaną z realizacją zadań opisanych w poprzednim ustępie;
• od dnia 1 stycznia 2013 r., na mocy powołanego wcześniej Aneksu Nr 3 do umowy wykonawczej zarachowuje na swoje przychody ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, których dystrybutorem jest operator.

Wnioskodawca:

• stan prawny jak w poprzednim stanie faktycznym; nie uległ zmianie;
• na mocy opisanych wcześniej aktów prawnych i działań władczych Gminy Miasta oraz umowy wykonawczej Spółka pozostaje podmiotem wewnętrznym, realizującym, jako operator ptz, zadania własne Gminy Miasta;
• wykonuje zadania własne Gminy Miasta w oparciu o umowę wykonawczą (Umowa Nr GKS xxxx.x.xxxx z dnia 30 września 2011 r. w sprawie świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego przez Operatora publicznego transportu zbiorowego jako podmiotu wewnętrznego) zawartą z Gmina Miasta;
• unormowania Umowy oparte są na przepisach Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym;
• na podstawie unormowań umowy wykonawczej, Organizator ptz (Gmina Miasta) zleca Operatorowi ptz (od dnia 1 stycznia 2013 r.) wykonanie w okresach rocznych określonej liczby wozokilometrów w ramach komunikacji miejskiej (3,25 mln w roku 2015) za określoną stawkę za wozokm (6,29 zł netto w roku 2015);
• zadania przewozowe powierzone Operatorowi (Spółce) realizowane są na zasadach określonych umową, w tym również przekazanie Operatorowi środków finansowych za zadanie przewozowe realizowane w danym roku; zadanie przewozowe oznacza świadczenie na rzecz Gminy Miasta usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego w komunikacji miejskiej na liniach komunikacyjnych, których finansowanie zapewnia Gmina Miasto z tytułu świadczenia usług w zakresie komunikacji; Zamawiający (Gmina Miasto) zobowiązuje się do wypłaty rekompensaty za realizację zadań przewozowych według ustalonej stawki za jeden wozokilometr;
• rozliczenie rekompensaty za świadczone usługi przewozowe następujące w cyklach miesięcznych za faktycznie wykonane wozokilometry;
• wysokość rekompensaty rocznej nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto plus „rozsądny zysk” rozumiany jako stopa zwrotu z kapitału, który nie może przekroczyć 6 % w ujęciu realnym;
• rekompensata podlega z mocy przepisów weryfikacji, jest korygowana na koniec danego roku w przypadku otrzymania przez Spółkę zbyt wysokiej wartości w stosunku do rzeczywistego poziomu kosztów oraz ewentualnych przychodów; nadmierna wysokość rekompensaty jest uznawana za niedozwoloną pomoc publiczną;
• w ramach swojej działalności Spółka uzyskuje przychody z wynajmu autobusów dla osób fizycznych i podmiotów gospodarczych na imprezy okolicznościowe, wycieczki, itp.;
• z tytułu świadczenia usług zbiorowej komunikacji miejskiej Spółka nie osiąga żadnych przychodów oprócz rekompensaty rozliczanej rocznie;
• zgodnie z zawartą umową zapłata należności, to jest rekompensaty rocznej za świadczone usługi przewozowe następuje w 36 cyklicznych ratach;
• na realizację zadań przewozowych zostają zabezpieczone w budżecie Gminy Miasta środki finansowe, stanowiące roczne wynagrodzenie (rekompensata) w ustalonej kwocie wynikającej z Uchwał budżetowych;
• rekompensata przeznaczona jest na pokrycie kosztów bieżącej działalności związanej z wykonywaniem usług przewozowych obejmujących konserwację taboru autobusowego, amortyzację taboru, remonty, paliwa, oleje, smary itp. na podstawie umowy z Gminą Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rekompensata wypłacana za realizację zadań przewozowych od dnia 1 stycznia 2013 r. (zgodnie ze stanem faktycznym ustalonym Aneksem Nr 3 do umowy zawartej pomiędzy Spółką a Gminą ) będzie stanowiła obrót podlegający VAT w rozumowaniu art. 29 ustawy o VAT i tym samym podlega opodatkowaniu?
2. Czy należne Spółce wynagrodzenie z rozliczenia wykonania zadania przewozowego powinno zostać udokumentowane fakturą, VAT czy też innym dokumentem zewnętrznym.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 8 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania tym podatkiem stanowi obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Pojęcie sprzedaży zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT i należy przez nie rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na świadczeniu usług przewozowych przez Spółkę jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć też należy, iż usługa, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zadania przewozowe realizowane przez Spółkę oznaczają świadczenie na rzecz Gminy Miasta usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego w komunikacji gminnej autobusowej na liniach komunikacyjnych, których finansowanie zapewnia Miasto z tytułu świadczenia usług w zakresie komunikacji. Zamawiający Gmina Miasto zobowiązuje się do wypłaty rekompensaty za realizację zadań przewozowych według ustalonej kwoty (stawki) za jeden wozokilometr. Rozliczenie rekompensaty za świadczone usługi przewozowe następuje w cyklach miesięcznych za faktycznie wykonane wozokilometry. Zgodnie z zawartą umową zapłata należności wynagrodzenia, to jest rekompensaty rocznej za świadczone usługi przewozowe następuje w 36 ratach.

W ramach swojej działalności Spółka uzyskuje przychody z wynajmu autobusów dla osób fizycznych i podmiotów gospodarczych na imprezy okolicznościowe, wycieczki itp.

Z tytułu świadczenia usług zbiorowej komunikacji miejskiej Spółka nie osiąga żadnych przychodów oprócz rekompensaty rozliczanej miesięcznie.

Roczne wynagrodzenie Spółki stanowi kwota środków finansowych zabezpieczonych w budżecie Miasta na pokrycie kosztów realizowanych zadań przewozowych. Rekompensata przeznaczona jest na pokrycie kosztów bieżącej działalności związanej z wykonywaniem usług przewozowych obejmujących: konserwacje taboru autobusowego, amortyzacje taboru, remonty, paliwa, oleje, smary itp. na podstawie umowy z Gminą Miasta.

Przy wyliczeniu wysokości należnego wynagrodzenia uwzględniane są wszystkie koszty związane z realizowanymi zadaniami przewozowymi, zarówno koszty stałe, jak i zmienne. Wysokość rocznego wynagrodzenia oraz ilość zleconych na dany rok zadań przewozowych komunikacji autobusowej wyznacza wysokość stawki jednego kilometra. Ponieważ w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z usługami w zakresie publicznego transportu zbiorowego, należy, zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13), regulujące kwestie publicznego transportu zbiorowego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, publiczny transport zbiorowy jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego.

Publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:

1. umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
2. potwierdzenia zgłoszenia przewozu;
3. decyzji o przyznaniu otwartego dostępu (art. 5 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

W przypadku więc, gdy przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, to pomiędzy stronami zaistnieje więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usługi. Powyższe oznacza, że otrzymywana za świadczenie przez Wnioskodawcę usług przewozowych „rekompensata”, faktycznie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług przewozu na rzecz Gminy.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez Wnioskodawcę, czy ewentualnie kreuje dla Wnioskodawcy zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko podano za nie wynagrodzenie. W istocie okoliczność, czy transakcja została dokonana po cenie niższej, czy też wyższej od kosztu świadczenia, nie ma znaczenia dla zakwalifikowania transakcji jako „transakcji odpłatnej” w rozumieniu art. 5, ustawy o podatku VAT, bowiem to ostatnie pojęcie wymaga wyłącznie istnienia bezpośredniego związku między dostawą towarów lub świadczeniem usług, a świadczeniem wzajemnym (wynagrodzeniem) rzeczywiście otrzymanym przez podatnika.

W świetle powyższego Wnioskodawca uznał, że:

1. czynności dokonane przez Wnioskodawcę, polegające na świadczeniu usług przewozowych w komunikacji miejskiej, za które pobierane jest wynagrodzenie spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług;
2. wynagrodzenie za realizację zadań przewozowych (zgodnie z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem (Gminą), będzie stanowiło obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT.

Konsekwencją przyjętej przez Wnioskodawcę interpretacji przepisów podatkowych jest opodatkowanie podatkiem VAT od dnia 1 stycznia 2013 r. (po zmianie stanu faktycznego) otrzymanej rekompensaty (wynagrodzenia) z tytułu świadczenia usług przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym o charakterze użyteczności publicznej na podstawie umowy wykonawczej w rozumieniu przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Ad. 2.

Uznając, że otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata jest wynagrodzeniem za świadczenie usług przewozowych, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca przyjął, że spoczywa na nim obowiązek wystawienia faktury VAT, wynikający z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2,4, 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2013 r. wystawia Gminie Miasta faktury VAT z tytułu realizacji usług przewozowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo nadmienić należy, że wskazane przez Wnioskodawcę przepisy art. 29 i 106 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązywały do dnia 31 grudnia 2013 r., natomiast na mocy ustawy z dnia z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35) z dniem 1 stycznia 2014 r. przepisy te zostały uchylone i obecnie zasady ustalania podstawy opodatkowania oraz dokumentowania transakcji fakturami regulują przepisy zawarte odpowiednio w art. 29a i art. 106 a-q ustawy o podatku od towarów i usług.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.