Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-550/14/PS
z 5 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 21 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podpisała umowę na montaż hali namiotowej, która nie będzie trwale związana z gruntem. Wymiary hali namiotowej 20m x 65m x 4 m wysokość, wysokość w kalenicy 7,25 m. Obiekt składa się z ram aluminiowych wykonanych z profili zamkniętych prostokątnych (słupy i rydle skośne). Ramy powtarzalne o węzłach sztywnych i z sztywnym połączeniem z blachą podporową. Płatwie okapowe z profili zamkniętych. Płatwie mocowane do ram za pomocą połączeń stalowych (wkładów) ze stali skręcanych śrubami. W ramach pośrednich ściąg linowy z liny. Dach wykonany z plandeki PCV o gramaturze 680g/m² sklasyfikowany pod względem palności jako niezapalny atestem wydanym przez ITB. Poszycie układane jest na rydlach aluminiowych i naciągane za pomocą systemu belek stalowych i pasów naciągowych. Zakotwienie przykrycia namiotowego do posadowienia za pomocą kotew Fischer FTR M16x190 mm. Ściany wykonane z płyty warstwowej o gr 60mm o rdzeniu poliuretanowym. Obiekt tymczasowy typu namiotowego, połączony z podłożem za pomocą śrub.

Podłoże pod halą namiotową utwardzone wykonane z betonu C25/30 zbrojonego włóknem rozproszonym, zatarte na gładko. Posadzka na izolacji przeciwwilgociowej ułożonej na podkładzie z betonu C8/10. Hala będzie wyposażona w instalacje elektryczną oświetleniową.

Hala namiotowa będzie wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dłużej niż rok jako magazyn wyrobu gotowego. Będzie stanowiła własność Spółki i w momencie przyjęcia jej do użytkowania będzie zdatna i kompletna do użytku. W związku z tym będzie stanowiła środek trwały, a dokonywane odpisy amortyzacyjne będą kosztem podatkowym (art. 15 ust 1 i 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (- dalej ustawa).

Ze względu, że w załączniku nr 1 (wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wymienia się wprost hali namiotowej, to powstaje wątpliwość, jak kwalifikować tego rodzaju obiekt. Spółka stoi na stanowisku, iż hale namiotową, jako środek trwały należy zakwalifikować do grupy 8 KŚT "Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie", co do której zastosowanie ma stawka amortyzacyjna 20%.

W świetle Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) do grupy 806 należy zaklasyfikować kioski, budki, baraki, domki campingowe itp, które nie są trwale z gruntem związane. Odmiennie traktuje te klasyfikację załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydzielając dwie grupy w tym zakresie:

1. grupa 806 ze stawką 10% tj. kioski, budki, baraki, domki kempingowe - niewiązane stale z gruntem
2. ogólnie grupa 8, do której należy zaliczyć wszystkie inne środki trwałe, które w grupie 806 nie zostały wymienione, a do których zastosowanie ma stawka 20 %.

Z przytoczonej różnicy interpretacji Rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r., a załącznika nr 1 wynika jednoznacznie, że tenże załącznik ograniczył grupę 806 jedynie do enumeratywnie wyczerpująco wymienionych składników nie pozostawiając innych nie wymienionych w grupie 806. Skoro namioty magazynowe opisane w niniejszym zapytaniu nie są ani kioskiem, ani budką ani barakiem, ani domkiem kempingowym, do których to rodzajów środków trwałych wyłącznie ogranicza załącznik nr 1 do ustawy zakres grupy 806, to rozumując a contrario te namioty stanowią grupę 8 ze stawką amortyzacyjną 20%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisaną halę namiotową zakwalifikować należy w świetle Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) do grupy 806 jako niezwiązaną trwale z gruntem - inne budowle ze stawką amortyzacyjną 10%, czy zastosować załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zakwalifikować te halę do grupy 8 ze stawką amortyzacyjną 20%?

Zdaniem Spółki skoro ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczył katalog budowli podpadających pod grupę 806 do kiosków, budek, baraków, domków kempingowych wykreślając z interpretacji rozszerzenie tego katalogu o słowo „inne”, „itp.”, to ograniczył ten katalog tylko do wymienionej budowli. Skoro hala namiotowa podatnika nie mieści się w grupie 806, to musi się mieścić w grupie 8, bowiem gdzieś zakwalifikowana być musi. Za taką interpretacją (20% amortyzacji rocznie) przemawia również trwałość środka. Według producenta materiały, z których środek jest wytworzony określają jego trwałość na maksimum 5 lat. Ponieważ zasadą amortyzacji każdego środka trwałego jest eksploatacyjne zamortyzowanie go w spółce w całości (100%) przy amortyzacji 10% i trwałości do 5 lat amortyzacja wyniosłaby tylko 50%, co bezwzględnie nie odpowiada intencji przepisu art. 15 ust. 6 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a – 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Zgodnie z art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Niniejsze oznacza, że składniki majątkowe spełniające definicję środka trwałego oddaje się do użytkowania i wprowadza do ewidencji środków trwałych. Innymi słowy, składnik majątkowy, który stanowi własność lub współwłasność podatnika, jeśli przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok, może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany, jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Tak więc kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej, np. nie będzie środkiem zdatnym do użytku rzecz, która co prawda może spełniać zaplanowane dla niej funkcje, jednakże nie spełnia określonych prawnych wymagań (stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie).

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podpisała umowę na montaż hali namiotowej, która nie będzie trwale związana z gruntem. Hala namiotowa będzie wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dłużej niż rok jako magazyn wyrobu gotowego. Będzie stanowiła własność Spółki i w momencie przyjęcia jej do użytkowania będzie zdatna i kompletna do użytku.

Wskazać należy więc, że klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie w ewidencji, za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Należy zaznaczyć, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w pozycji 08 w ramach rodzaju 806, któremu odpowiada stawka amortyzacyjna 10%, wymieniono kioski, budki, baraki oraz domki kempingowe - niezwiązane trwale z gruntem. Natomiast w świetle KŚT do rodzaju 806 należą „kioski, budki, baraki oraz domki kempingowe, itp.”

Z powyższego wynika, że ustawodawca ograniczył w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych stawkę amortyzacyjną 10% jedynie do kiosków, budek, baraków oraz domków kempingowych niezwiązanych trwale z gruntem.

Zdaniem organu zasadnym jest zatem przyjęcie, że w sytuacji, gdy hala namiotowa zgodnie z klasyfikacją KŚT mieści się w grupie 8, to w konsekwencji zgodnie z poz. 08 wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, należy zastosować 20% stawkę amortyzacyjną.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie może być ocena prawidłowości klasyfikacji środka trwałego na podstawie KŚT, jako że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę.

Należy podkreślić, że w postępowaniu interpretacyjnym ocenia się wyczerpująco przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), jako rozważany przedmiot subsumcji pod przepisy prawa, których wykładni dochodzi strona postępowania, nie zaś wszystkie, czy jakiekolwiek regulacje prawne. Dlatego też organ upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej obowiązany jest skonfrontować treść wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, stanowisko strony w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, postawione pytanie) z treścią przepisów prawa podatkowego wskazanych przez wnioskodawcę, jako podlegające wykładni w ramach instytucji interpretacji indywidualnej.

Istotą interpretacji indywidualnej jest zatem ocena stanowiska wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Zakres żądania wyznacza natomiast postawione pytanie. Przy czym pytanie to powinno dotyczyć zagadnień uregulowanych przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem upoważnienie do wydawania indywidualnych interpretacji obejmuje jedynie przepisy podatkowe.

Wyjaśnić należy, że klasyfikacji środków trwałych do poszczególnych grup dokonuje się na podstawie ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT. Przepisy tego rozporządzenia nie stanowią jednakże przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych przepisie art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Tym samym, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy. Potwierdzenie tego faktu – choć niewątpliwie może stanowić element postępowań podatkowych lub kontrolnych – nie może zostać dokonane w ramach kompetencji przysługujących organowi upoważnionemu w ramach postępowania w sprawie wydawania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT ciąży więc na podatniku. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się ze stosownym wnioskiem do Ośrodka Klasyfikacji Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi (art. 25 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej – Dz. U. z 2012 r., poz. 591, z późn. zm.).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.