Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-768/15-2/PP
z 20 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2015 r. (data wpływu 8 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracowników z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracowników z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka specjalizuje się w świadczeniu usług związanych z poszukiwaniem i eksploatacją złóż gazu naturalnego, w szczególności niekonwencjonalnego. Zakres działalności spółki obejmuje cztery linie biznesowe:

• usługi stymulacji odwiertów,
  
• usługi testowania odwiertów,
  
• usługi wiertnicze,
  
• usługi sejsmiczne.
  
  

Oferowane przez Spółkę usługi wykonywane są w różnych lokalizacjach geograficznych, w zależności od usytuowania obszarów koncesyjnych, na jakich prowadzone są prace rozpoznawczo-poszukiwawcze przez zleceniodawców spółki. Miejsca lokalizacji projektów są różne (zmienne), w zależności od zleceń otrzymanych na podstawie kontraktów zawartych przez spółkę ze zleceniodawcami. Siedziba spółki, gdzie zatrudnieni są m.in. pracownicy administracyjni, personalni, księgowi, IT oraz swoje biura posiadają dyrektorzy poszczególnych wydziałów jak również prezes.

Spółka posiada bazę serwisowo-logistyczno-magazynową z zapleczem socjalnym w Ł., w której przechowywane są m.in. maszyny i urządzenia, części zamienne, sprzęt i materiały wydawane na poszczególne lokalizacje projektowe. baza spółki w Ł. jest również miejscem pracy dla pracowników projektowych, czyli pracowników wyjeżdżających w teren (na projekty) w celu wykonywania oferowanych przez spółkę usług. baza spółki w Ł. stanowi stałe zaplecze warsztatowe oraz socjalne, magazyn odzieży roboczej i wyposażenia osobistego dla pracowników, magazyn sprzętu, części zamiennych oraz materiałów niezbędnych w świadczeniu przez Spółkę usług.

Pracownicy projektowi Spółki mają różne miejsca pracy, określone szczegółowo w umowach o pracę. Są to:

• baza Spółki w Ł., siedziba Spółki w W. oraz miejsce wykonywania projektów;
  
• baza Spółki w Ł. oraz miejsce wykonywania projektów;
  
• siedziba Spółki w W.
  
  
  

Pracownicy projektowi wykonują swoje obowiązki służbowe (umówiony rodzaj pracy, zadania określonego rodzaju) na wskazanych lokalizacjach (miejscach wykonywania projektów) jak również w bazie Spółki w Ł. i/lub w siedzibie Spółki w W.

W celu wykonywania obowiązków służbowych, Spółka udostępnia pracownikom projektowym samochody służbowe. Samochody służbowe są powierzane pracownikom z obowiązkiem zwrotu oraz są udostępniane w oparciu o określoną w regulaminie wewnętrznym procedurę. Pracownicy ponoszą odpowiedzialność materialną za powierzone mienie w myśl przepisów Kodeksu pracy. Dodatkowo pracownicy zostali zobowiązani do dbałości o przekazane samochody w zakresie stanu technicznego oraz ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich.

Celem udostępniania tym pracownikom samochodów jest zwiększenie ich efektywności w realizowaniu celów służbowych (np. szybszy i łatwiejszy dojazd na lokalizację projektową) jak również zapewnienie Spółce oszczędności w wydatkach dotyczących podróży. Samochody zostały udostępnione tym pracownikom, którzy często udają się z miejsca zamieszkania bezpośrednio do miejsca wykonywania obowiązków służbowych. Jest to podyktowane w szczególności względami organizacyjnymi (zapewnienie lepszej organizacji pracy) i ekonomicznymi. Wnioskodawca wskazuje przykładowo, że czas i koszty dojazdu pracownika mającego miejsce zamieszkania we W. na lokalizację projektową koło G. są są mniejsze niż w przypadku, gdy pracownik musiałby dojechać najpierw do bazy w Ł. (skąd rozpocząłby dopiero podróż samochodem służbowym) a następnie na projekt w okolice G.

Miejsca zamieszkania pracowników projektowych są różne.

Z uwagi na mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustaliła z pracownikami, że przekazane im samochody będą parkowane w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników lub czasowego bądź stałego pobytu pracowników. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.

Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody w celu dojazdu z ustalonego miejsca parkowania do siedziby Spółki w W., do bazy Spółki w Ł. i/lub miejsca wykonywania projektów bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych. Przejazdy pracowników samochodem służbowym z/do miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym, ponieważ obowiązek parkowania samochodów w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Spółkę (pracodawcę) obowiązków pracowniczych.

Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych.

Samochody służbowe mogą też być wykorzystywane przez pracowników projektowych do celów prywatnych, jednak wymaga to zgody przełożonych. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustaliła nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodów służbowych oraz zasady odpłatności. W zależności od indywidualnych ustaleń z przełożonymi, pracownicy otrzymali od swoich przełożonych zgodę na określone limity kilometrów, w ramach których mogą wykorzystywać samochód służbowy stricte do celów prywatnych w danym miesiącu. Limity te różnią się w zależności od stanowiska, jakie obejmuje dany pracownik.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem używania samochodów służbowych do celów prywatnych, użytkowanie to może mieć charakter odpłatny bądź nieodpłatny, w zależności od uzgodnień z przełożonym. W związku z powyższym, Spółka kalkuluje odpowiednio wartość nieodpłatnego świadczenia, która jest doliczana do przychodów podatkowych pracowników lub wartość odpłatności z tytułu korzystania przez pracowników projektowych z samochodów służbowych do celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonymi im samochodami służbowymi, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu pracowników) do siedziby Spółki, bazy Spółki w Ł., lokalizacji projektowej lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownicy nie uzyskują przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka nie będzie miała obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz nie będzie miała obowiązku obliczania i pobierania od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, przedstawione w opisie stanu faktycznego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o pdof. w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Przejazdy pracowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki, baza Spółki w Ł., lokalizacja projektów lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o pdof. Przejazdy te stanowią realizację celów służbowych — dbałości o powierzone mienie (parkowanie w miejscu zapewniającym bezpieczeństwo) oraz pozostawanie w stałej gotowości (mobilność, natychmiastowe reagowanie na niespodziewane sytuacje). W konsekwencji, Spółka — jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych — nie ma obowiązku uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy oraz nie ma obowiązku obliczania i pobierania z tego tytułu od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z poźn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zdaniem Spółki, charakter zadań realizowanych przez pracowników oraz potrzeba zabezpieczenia samochodów, w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania przez Spółkę, przesądza o tym, że pracownicy nie otrzymają nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy. Używanie samochodów służbowych w powyższym zakresie służy celom służbowym a nie prywatnym.

Tym samym przydzielenie pracownikom - wykonującym znaczną część czynności na różnych lokalizacjach projektowych - samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, gdyż samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa zdaniem Spółki, przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych (siedziba Spółki, baza Spółki w Ł., lokalizacja projektowa lub inne miejsce wykonywania pracy) - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. I ustawy o PDOF, z uwagi na ich służbowy a nie prywatny charakter.

Z uwagi, że obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Spółkę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym a w konsekwencji okoliczność ta nie generuje dla pracowników przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem) nie skutkują powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy. W związku z tym, Spółka nie jest obowiązana do ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz nie będzie miała obowiązku obliczania i pobierania z tego tytułu od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m. in.:

• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 grudnia 2014 r. (Nr IPPB4/415-853/14-2/JK2)
  
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 listopada 2014 r. (Nr IPPB2/415-629/14-2/PW)
  
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r. (Nr IPTPB1/415- 742/14-6/MR
  
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 września 2014 r. (Nr ITPB2/415-606/14/IL
  
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2015 r. (Nr IBPBII/1/4511-185/15/BJ)
  
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 maja 2015 r. (Nr IBPBII/1/4511 -140/15/MZ).
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art . 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z póżn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. Nr 21, poz.94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski w kilku lokalizacjach:

1. w siedzibie Spółki w W.
2. w bazie Spółki w Ł.
3. w miejscu wykonywania projektów.
   
   

W związku ze specyfiką działalności, Spółka zatrudnia także pracowników, którzy wykonują obowiązki służbowe w terenie, czyli poza obszarem wskazanych lokalizacji. W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych, jak podkreśla Wnioskodawca, jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie stałej dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Wnioskodawca uregulował w regulaminie zasady udostępniania samochodów służbowych. Pracownicy mogą wykorzystywać powierzone im samochody również do celów prywatnych, ale wymagana jest do tego zgoda przełożonych. W związku Spółka ustaliła obowiązki pracowników związane z użytkowaniem samochodów do celów prywatnych, limity kilometrów w ramach których poszczególni pracownicy mogą je użytkować oraz zasady odpłatności. Dodatkowo pracownicy zostali zobowiązani do dbania o powierzone im mienie m. in. poprzez parkowanie samochodów w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu stałego lub czasowego miejsca zamieszkania.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i zobowiązanie do przechowywania samochodów poza godzinami pracy poprzez ich parkowanie lub garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika nie stanowi przychodu ze stosunku pracy o ile samochody te są wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy- o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych- nie stanowią nieodpłatnego świadczenia.

Spółka nie jest zatem obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z przejazdami pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.