Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1133/14/KW
z 2 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 14 listopada 2014 r.), uzupełnionym w dniu 22 grudnia 2014 r. oraz w dniu 26 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wstępnej opłaty leasingowej. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.). Ze względu na braki formalne, pismem z dnia 20 stycznia 2015 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wniosek uzupełniono w dniu 26 stycznia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie doprecyzowany w jego uzupełnieniu.

Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) w spółce komandytowej. Wypracowany zysk w spółce komandytowej, zgodnie z umową jest dzielony wśród wspólników tj. między Wnioskodawcę (95%) i komplementariusza (5%). W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą spółka komandytowa zawarła w charakterze korzystającego umowy leasingu na samochody osobowe (8 szt) o wartości netto 392.520,32 zł. Umowy te dla celów rachunkowych rozpoznawane są jako leasing finansowy (przedmiot umowy jest traktowany jako środek trwały, od którego dokonywane są odpisy amortyzacyjne), natomiast dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych umowy te stanowią umowy, o których mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. „leasing operacyjny”). Spółka z tytułu przedmiotowych umów ponosi koszty wstępnej opłaty leasingowej (w wysokości 87.532,03 zł) ponoszonej jednorazowo, której wysokość jest większa niż wysokość kolejnych rat ustalonych w poszczególnych umowach. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów dla celu podatku dochodowego od osób fizycznych wstępnej opłaty leasingowej w związku z tym, iż przychody i koszty są dzielone proporcjonalnie wobec wspólników. Wnioskodawca, na dzień zawarcia umowy leasingu nie korzystał z żadnych zwolnień w podatku dochodowym od osób fizycznych. Okres trwania umowy leasingu to 35 miesięcy.

W dniu zawarcia umowy leasingu, leasingodawca nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

• art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych,
• przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
• art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym.

Leasingodawca jest spółką posiadającą osobowość prawną i nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym. Opłata wstępna umowy leasingu jest jednorazowym kosztem podatkowym w momencie poniesienia, dlatego też została zaliczona do kosztów w dacie wystawienia faktury, bez konieczności naliczania proporcjonalnie do czasu trwania umowy. W spółce komandytowej występuje obowiązek badania sprawozdania finansowego, a zatem dla celów bilansowych umowa jest kwalifikowana jako umowa leasingu finansowego, dla celów podatkowych zaś jest to leasing operacyjny. Opłata wstępna ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, niezależnej od pozostałych rat leasingowych uiszczanych w trakcie trwania umowy. Ponadto jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do odebrania przedmiotu leasingu oraz realizacji umowy leasingu, co w konsekwencji oznacza, że nie dotyczy ona całego okresu trwania umowy lecz jest związana z momentem jej zawarcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatek stanowiący wstępną opłatę leasingową powinien być dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu jednorazowo w pełnej wysokości, w dacie poniesienia tożsamej z ujęciem w księgach (zarachowaniem) zobowiązania z omawianego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek stanowiący wstępną opłatę leasingową powinien być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w pełnej wysokości, w dacie jego poniesienia, czyli w momencie, na który spółka ujmie (zaksięguje) otrzymaną fakturę, na podstawie której spółka będzie ponosić wydatek, w księgach rachunkowych. W ocenie Wnioskodawcy podkreślenia wymaga szczególny charakter wstępnej opłaty leasingowej. Praktyka gospodarcza ukształtowała wstępną opłatę leasingową jako opłatę o wyższej wysokości niż wysokość pozostałych rat leasingowych, płatną jednorazowo. Tym samym wskazać należy, że wstępna opłata leasingowa ma charakter jednorazowy, bezzwrotny i samoistny względem rat leasingowych uiszczanych w okresie trwania umowy. Należy ją wiązać nie tyle z całą umową rozumianą w wymiarze czasowym, co z momentem jej zawarcia, jako, że jest to opłata jednorazowa, o odmiennym charakterze niż raty leasingowe. Tym samym, należy ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie jej poniesienia. Wnioskodawca twierdzi, że dla potrzeb podatkowych wstępna opłata leasingowa powinna zostać rozliczona w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo, bez konieczności rozliczania jej w czasie. Opłatę taką wnosi leasingobiorca, zanim leasing zostanie uruchomiony i to właśnie od wniesienia tej opłaty zależy, czy do leasingu w ogóle dojdzie. W umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłata inicjalna jest opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy ją uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować ją jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Taka kwalifikacja oznaczałaby, że nie ma żadnej różnicy między opłatą wstępną a jednorazową płatnością z tytułu świadczenia usługi leasingu za cały okres trwania tej umowy uiszczoną z góry.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23a pkt 1 ww. ustawy przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści art. 23b ust. 1 powołanej ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie zaś z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)(90)

• do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Natomiast w myśl art. 23b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 powołanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu, w tym także wydatek związany z uiszczeniem wstępnej opłaty leasingowej oraz wszystkich pozostałych rat leasingowych.

Jednocześnie powołany przepis art. 23b ww. ustawy nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć ww. opłaty związane z leasingiem do kosztów uzyskania przychodów. Zatem rozstrzygając tę kwestię należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów przez podatników prowadzących księgi rachunkowe, uregulowane w art. 22 ust. 4–5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, zawarła w charakterze korzystającego umowy leasingu na samochody osobowe. Umowy te dla celów rachunkowych rozpoznawane są jako leasing finansowy (przedmiot umowy jest traktowany jako środek trwały, od którego dokonywane są odpisy amortyzacyjne), natomiast dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych umowy te stanowią umowy, o których mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. „leasing operacyjny”). Spółka z tytułu przedmiotowych umów ponosi koszty wstępnej opłaty leasingowej ponoszonej jednorazowo, której wysokość jest większa niż wysokość kolejnych rat ustalonych w poszczególnych umowach. Okres trwania umowy leasingu to 35 miesięcy. W dniu zawarcia umowy leasingu, leasingodawca nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

• art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych,
• przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
• art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym.

Leasingodawca jest spółką posiadającą osobowość prawną i nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym. Opłata wstępna wynikająca z umowy leasingu jest jednorazowym kosztem podatkowym w momencie poniesienia, dlatego też została zaliczona do kosztów w dacie wystawienia faktury, bez konieczności naliczania proporcjonalnie do czasu trwania umowy. W spółce komandytowej występuje obowiązek badania sprawozdania finansowego, a zatem dla celów bilansowych umowa jest kwalifikowana jako umowa leasingu finansowego, dla celów podatkowych zaś jest to leasing operacyjny. Opłata wstępna ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, niezależnej od pozostałych rat leasingowych uiszczanych w trakcie trwania umowy. Ponadto jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do odebrania przedmiotu leasingu oraz realizacji umowy leasingu, co w konsekwencji oznacza, że nie dotyczy ona całego okresu trwania umowy lecz jest związana z momentem jej zawarcia.

Skoro, jak wskazano we wniosku, umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki zawarte w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu, jednakże winien to uczynić – w myśl art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – proporcjonalnie do jego uczestnictwa w zyskach i stratach spółki jawnej.

Ponadto, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i ww. przepisy prawa, należy stwierdzić, że wstępna opłata leasingowa wynikająca ze wskazanych we wniosku umów jest tzw. kosztem pośrednim, nie można jej bowiem bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika.

Na mocy art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tego rodzaju koszty są potrącane w dacie poniesienia, a jeżeli dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy i nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wstępna opłata leasingowa, o której mowa we wniosku, ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, niezależnej od poszczególnych rat leasingowych, a poniesienie jej jest warunkiem koniecznym do odebrania przedmiotu leasingu. Opłata ta jest zatem wydatkiem jednorazowym związanym z momentem zawarcia umowy leasingu, a w konsekwencji niezbędnym do jej realizacji.

W świetle powyższego, opisywana wstępna opłata leasingowa powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.), określającymi do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody. Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże pojęcia „dzień poniesienia kosztu” nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, że jest to dzień, na który spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Z przepisu art. 22 ust. 5d cyt. ustawy wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ustawy o rachunkowości) i ostrożności (art. 7 ustawy o rachunkowości).

Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy.

Tym samym ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika).

Z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W konsekwencji, stosowany przez spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. W sytuacji, gdy spółka wstępną opłatę leasingową dla celów bilansowych zaliczyła do kosztów jednorazowo, to w tym samym czasie Wnioskodawca winien ujmować ją – z uwzględnieniem art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w kosztach podatkowych.

Reasumując, na podstawie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym w szczególności art. 22 ust. 5c i 5d tej ustawy, o ile rzeczywiście dla celów rachunkowych (bilansowych) wstępna opłata leasingowa została rozliczona jednorazowo, to jako stanowiąca w rozumieniu tej ustawy pośredni koszty uzyskania przychodu, powinna być również w taki sam sposób zaliczana przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku).

Końcowo należy podkreślić, że zgodnie z art. 14 § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatek stanowiący wstępną opłatę leasingową powinien być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w pełnej wysokości, w dacie jego poniesienia, czyli w momencie, na który spółka ujmie (zaksięguje) otrzymaną fakturę w księgach rachunkowych należało uznać za prawidłowe. Ocenie tutejszego organu nie podlega zaś kwestia prawidłowości opisanego w stanie faktycznym sposobu ujęcia, dla celów bilansowych, wstępnej opłaty leasingowej w prowadzonych przez spółkę księgach rachunkowych.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny, różni się od stanu występującego w rzeczywistości, w szczególności jeśli wstępna opłata leasingowa dla celów bilansowych nie została rozliczona jednorazowo, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do pozostałych wspólników spółki. Pozostali wspólnicy, chcący uzyskać interpretację indywidualną, powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.