Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-998/14/MN
z 20 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) uzupełnionym w dniu 12 listopada 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności polegających na udzielaniu pracownikom pożyczek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegających na udzielaniu pracownikom pożyczek.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i prowadzi działalność obejmującą obsługę portową statków wpływających do portu. Mając na uwadze obowiązek wyrażony w art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy, polegający na ułatwianiu pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych oraz przepisy art. 103(1) i następne Kodeksu pracy, Wnioskodawca jako pracodawca podjął decyzję o przyznaniu pracownikom możliwości uzyskania nieoprocentowanej pożyczki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Zarząd Spółki uchwalił Regulamin udzielania pożyczek na podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez Pracowników wraz ze wzorem umowy pożyczki na dokształcanie. Zgodnie z Paragrafem 3 Regulaminu Pracodawca może przyznać Pracownikowi nieoprocentowaną Pożyczkę przeznaczoną na pokrycie kosztów Szkolenia podejmowanego z inicjatywy Pracodawcy bądź za zgodą Pracodawcy. Pracownik zobowiązany jest uzyskać zgodę Pracodawcy na rozpoczęcie Szkolenia przed terminem rozpoczęcia Szkolenia (par. 2 ust. 2 Regulaminu). Przyznanie pożyczki następuje na mocy decyzji Zarządu i wymaga odpisania umowy pomiędzy Pracownikiem a Pracodawcą, której wzór stanowi załącznik do Regulaminu (par. 3 ust. 2). Pożyczka będzie przyznana w wysokości przewidywanych i udokumentowanych kosztów Szkolenia. W przypadku wykazania przez Pracownika, że koszty Szkolenia zostały już przez niego pokryte, kwota Pożyczki przyznanej Pracownikowi przez Zarząd Pracodawcy w tej części zostanie wypłacona na rachunek bankowy Pracownika. W przypadku kosztów nieuiszczonych do dnia zawarcia umowy, o której mowa w ust. 2, kwota Pożyczki zostanie wypłacona na rachunek bankowy podmiotu organizującego Szkolenie według danych do wpłaty wynikających z przedstawionych dokumentów dotyczących kosztów Szkolenia (par. 3 ust. 4). Odsetki, które Pracownik byłby zobowiązany uiścić od kwoty Pożyczki w warunkach rynkowych, stanowią świadczenie dodatkowe Pracodawcy ponoszone w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych Pracowników, zgodnie z art. 103(3) Kodeksu pracy (par. 3 ust. 5). Zgodnie z paragrafem 4 ust. 1 Regulaminu zasady spłaty Pożyczki określa umowa. Pracownik zobowiązuje się nie wypowiadać stosunku pracy w okresie odbywania Szkolenia, w okresie spłaty Pożyczki oraz w okresie 3 lat od zakończenia Szkolenia. W sytuacjach wskazanych w paragrafie 4 ust. 4 Regulaminu pracownik dodatkowo zobowiązany jest do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń w wysokości odsetek liczonych od kwoty Pożyczki będącej w dyspozycji Pracownika wynoszących 3,5% w skali roku za okres, w którym Pracownik dysponował środkami pieniężnymi pochodzącymi z pożyczki, to jest od dnia przekazania przez Pracodawcę kwoty pożyczki do dnia spłaty należności. Do tych sytuacji należy: niepodjęcie bez uzasadnionych przyczyn Szkolenia lub przerwanie Szkolenia, rozwiązanie przez Pracodawcę stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika w okresie wskazanym w umowie, wypowiedzenie w tym okresie stosunku pracy przez pracownika z wyjątkiem przyczyn określonych w art. 94(3) Kodeksu pracy, rozwiązanie w tym okresie stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94 (3) Kodeksu pracy pomimo braku przyczyn określonych w tych przepisach. Po zakończeniu szkolenia pracownik zgodnie z par. 4 ust. 5 zobowiązany jest do przedłożenia Pracodawcy kopii dokumentów potwierdzających ukończenie Szkolenia. Zasady zwrotu pożyczki określa umowa pożyczki na dokształcanie zawierana pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, której wzór stanowi załącznik do Regulaminu uchwalonego przez Zarząd Spółki.

W związku z tym, iż Pracownicy zaczęli zwracać się do Zarządu Spółki o wyrażenie zgody na rozpoczęcie szkolenia oraz o udzielenie na ten cel pożyczki na podstawie Regulaminu, Zarząd Spółki zamierza podpisać z pracownikami umowy pożyczki na dokształcanie i przyznać im pożyczkę na dokształcanie. Pracodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku od towarów i usług.

1. Czy czynność udzielania pracownikom pożyczek ze środków Pracodawcy innych niż Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych na cele dokształcania pracowników jako forma realizacji obowiązku Pracodawcy wynikającego z art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy stanowi usługę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT?
2. Jeśli odpowiedź na ww. pytanie powinna być pozytywna, to czy usługa ta jest zwolniona z opodatkowania VAT i czy Spółka zobowiązana jest do wykazywania w deklaracji podatkowej VAT-7 obrotu zwolnionego w wysokości odsetek od pożyczki?

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie pożyczki na mocy umowy pożyczki na dokształcanie zawartej pomiędzy Pracodawcą a Pracownikiem nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki na dokształcanie przez pracodawcę na rzecz pracownika stanowi realizację postanowień Kodeksu pracy i obowiązku pracodawcy do podejmowania działań zmierzających do ułatwiania pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. W istocie Pracodawca zawierając umowę pożyczki na dokształcanie nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, nie jest to czynność mieszcząca się w zakresie jego aktywności gospodarczej. W tym zakresie należy odwołać się do poglądu wyrażonego w wyroku NSA z dnia 2 września 2008 r. w sprawie I FSK 1076/07. W wyroku tym NSA uznał, iż pożyczki udzielane przez pracodawcę będącego podatnikiem VAT z ZFŚS nie są objęte ustawą o podatku od towarów i usług. Sąd argumentował to tym, iż pracodawca udzielając pożyczek nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wnioskodawca odnosi ten pogląd wprost do przedstawionego stanu faktycznego podnosząc, iż pożyczki udzielone pracownikom na cel dokształcania realizują jedynie obowiązki pracodawcy wynikające z Kodeksu pracy. Udzielając pożyczki pracownikowi na dokształcanie Pracodawca nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

W przypadku gdyby organ podatkowy uznał ww. stanowisko za nieprawidłowe i stwierdził, że udzielenie pożyczki na dokształcanie stanowi czynność objętą zakresem podatku od towarów i usług, podatnik wskazuje, iż czynność będzie objęta zwolnieniem na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Usługi udzielania pożyczek zostały przedmiotowo zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem zwolnione od opodatkowania VAT są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Powyższe zwolnienie ma charakter przedmiotowy, tj. zwalnia od podatku m.in. czynność udzielania pożyczek, bez względu na to, kto jej udziela. Taki pogląd jest potwierdzany przez organy podatkowe. Podsumowując Spółka uważa, że otrzymywane z tytułu udzielenia pożyczki odsetki będą stanowić usługę zwolnioną od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Prezentując zatem takie stanowisko, uzyskany z tytułu udzielenia pożyczek obrót (w postaci odsetek) powinien zostać przez Spółkę wykazany w deklaracji VAT-7 jako czynność zwolniona od VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 ze zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Zatem wszelka działalność m.in. usługodawców winna zostać uznana za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonał incydentalnej transakcji i jednocześnie nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zauważyć należy, że opisane we wniosku czynności polegające na udzielaniu pracownikom pożyczek ze środków obrotowych Wnioskodawcy nie będzie stanowić czynności incydentalnej. W konsekwencji należy stwierdzić, iż w omawianym przypadku, Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 cyt. ustawy, wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług winno być opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne, natomiast świadczenia nie oparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia – nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Kwestię zrównania czynności nieodpłatnych z odpłatną dostawą towarów lub odpłatnym świadczeniem usług regulują art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według regulacji art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z powyższymi unormowaniami, w pewnych ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Warunki, których spełnienie powoduje, że nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie), natomiast w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w oparciu o art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wskazać również należy, że zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie z art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Analizując zatem przedstawione we wniosku okoliczności sprawy na gruncie zacytowanych przepisów wskazać należy, że czynność udzielania przez Wnioskodawcę pracownikom nieoprocentowanych pożyczek na podnoszenie kwalifikacji zawodowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w przedstawionych okolicznościach nie wystąpi odpłatność – wynagrodzenie za świadczone usługi, a ponadto usługa ta będzie świadczona w związku z prowadzoną działalnością. Uznać bowiem należy, ze umożliwienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników następuje do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odmiennie natomiast należy ocenić sytuację, w której w określonych sytuacjach Wnioskodawcy będzie przysługiwało wynagrodzenia za udzielenie pożyczki. Zatem w przypadkach, gdy pracownik będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń w wysokości odsetek liczonych od kwoty Pożyczki będącej w dyspozycji Pracownika wynoszących 3,5% w skali roku za okres, w którym Pracownik dysponował środkami pieniężnymi pochodzącymi z pożyczki, to jest od dnia przekazania przez Pracodawcę kwoty pożyczki do dnia spłaty należności, czynność udzielenia pożyczki będzie odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, przy czym – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, jako usługa udzielenia pożyczki.

Zaznaczyć należy, że mimo podzielenia stanowiska w zakresie zwolnienia od podatku czynności udzielania pożyczek, oceniając całościowo uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.