Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-931/14/MP
z 8 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2014 r. (data wpływu 12 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest polskim rezydentem podatkowym).

W przyszłości, Wnioskodawca stanie się wspólnikiem spółki osobowej („Spółka”). Spółka powstanie z przekształcenia spółki kapitałowej („Spółka Kapitałowa”), której udziałowcem będzie Wnioskodawca. Zgodnie ze statutem Spółki, działalność gospodarcza Spółki będzie polegać m.in. na inwestowaniu w spółki kapitałowe, tj. na zbywaniu i nabywaniu udziałów (akcji) takich spółek, jak również na obrocie wierzytelnościami oraz udzielaniu pożyczek. Planowane jest, iż Spółka przed przekształceniem (tj. na etapie bycia Spółką Kapitałową) udzieli Wnioskodawcy oprocentowanej pożyczki, w wyniku czego będzie posiadać w stosunku do Wnioskodawcy wierzytelność pożyczkową („Wierzytelność pożyczkowa”).

Wobec zmian na rynku i niepewnej sytuacji biznesowej wielu podmiotów, Wnioskodawca jest zainteresowany potwierdzeniem konsekwencji w podatku dochodowym od osób fizycznych rozwiązania Spółki z przyczyn biznesowych bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

Wnioskodawca nie może wykluczyć, że na moment rozwiązania Spółki, będzie on nadal dłużnikiem Spółki z tytułu umowy pożyczki zawartej wcześniej pomiędzy Spółką Kapitałową i Wnioskodawcą. W konsekwencji przeniesienia Wierzytelności pożyczkowej Spółki wobec Wnioskodawcy na Wnioskodawcę (w związku z rozwiązaniem Spółki), dojdzie do konfuzji Wierzytelności pożyczkowej i zobowiązania z tytułu pożyczki. W wyniku konfuzji Wierzytelność pożyczkowa wygaśnie z mocy prawa, w części głównej i odsetkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy (w wyniku konfuzji) do spłaty zaciągniętej pożyczki w kwocie głównej będzie zdarzeniem powodującym powstanie zobowiązania podatkowego (przychodu lub dochodu do opodatkowania) Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy (w wyniku konfuzji) do spłaty zaciągniętej pożyczki w części odsetkowej będzie zdarzeniem powodującym powstanie zobowiązania podatkowego (przychodu lub dochodu do opodatkowania) Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie zobowiązania do spłaty pożyczki zaciągniętej od Spółki w części głównej w wyniku konfuzji, nie jest zdarzeniem powodującym powstanie po stronie Wnioskodawcy zobowiązania podatkowego (przychodu lub dochodu podlegającego opodatkowaniu) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie zobowiązania do spłaty pożyczki zaciągniętej od Spółki w części odsetkowej w wyniku konfuzji, nie jest zdarzeniem powodującym powstanie po stronie Wnioskodawcy zobowiązania podatkowego (przychodu lub dochodu podlegającego opodatkowaniu) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 1

Na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny dopuszczalne są różne sposoby wygaśnięcia zobowiązań - m.in. poprzez ich zapłatę, przedawnienie, umorzenie, czy też konfuzję.

Wnioskodawca zauważa, że w przedmiotowej sprawie nie nastąpi w szczególności umorzenie zobowiązania. Zgodnie z przepisem art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w wyniku umorzenia zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. O uznaniu zobowiązania za umorzone w całości lub w części decyduje, zatem spełnienie dwóch warunków: (i) w przypadku wierzyciela konieczne jest oświadczenie woli o zwolnieniu dłużnika z długu, natomiast (ii) w przypadku dłużnika oświadczenie, że zwolnienie to przyjmuje. W wyniku złożenia takich oświadczeń, jedna ze stron rezygnuje z przysługującego jej świadczenia pieniężnego, druga zaś uzyskuje z tego tytułu przysporzenie majątkowe.

W wyniku rozwiązania Spółki, wierzytelność Spółki stanie się własnością Wnioskodawcy. W konsekwencji, Wnioskodawca stanie się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. W przypadku, gdy dochodzi do połączenia wierzyciela i dłużnika, prawa ulegają wygaśnięciu z mocy prawa. W analizowanym stanie faktycznym dojdzie zatem do wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy w kwocie głównej z mocy prawa, gdyż zobowiązanie Wnioskodawcy wygaśnie w wyniku połączenia praw wierzyciela i obowiązków dłużnika w osobie Wnioskodawcy (konfuzja). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisów powodujących powstanie obowiązku podatkowego w związku z konfuzją zobowiązania. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód (dochód) do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko wyżej prezentowane potwierdza jednolita linia orzecznicza organów podatkowych. Dla przykładu wskazać można następujące rozstrzygnięcia:


• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 września 2012 r., (sygn. IBPBI/1/415-801/12/KB), w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „wygaśnięcie z mocy prawa w drodze konfuzji wierzytelności przysługującej spółce komandytowej wobec komandytariusza A nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych także na żadnej innej podstawie wskazanej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.”


• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 października 2013 r., (sygn. ILPB1/415-803/13-3/AP), w której organ stwierdził: „W związku z tym, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki, poprzez konfuzję następującą w wyniku rozwiązania spółki, na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (wierzytelności spółki wobec Wnioskodawcy) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki), nie spowoduje po stronie Zainteresowanego powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”

W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy w związku z konfuzją zobowiązania do spłaty pożyczki zaciągniętej od Spółki w części głównej nie powstanie przychód (dochód) do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Biorąc pod uwagę argumenty przytoczone w uzasadnieniu do pytania oznaczonego nr 1, zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy dochodzi do połączenia wierzyciela i dłużnika, prawa ulegają wygaśnięciu. Pożyczka, w części odsetkowej, będąca wierzytelnością Spółki i długiem Wnioskodawcy, również wygaśnie. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód/dochód do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z przyczyn opisanych w uzasadnieniu Wnioskodawcy odnośnie do pytania oznaczonego nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo - akcyjna.

W myśl art. 58 ww. ustawy, rozwiązanie spółki powodują:

1. przyczyny przewidziane w umowie spółki,
2. jednomyślna uchwała wszystkich wspólników,
3. ogłoszenie upadłości spółki,
4. śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości,
5. wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika,
6. prawomocne orzeczenie sądu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z póź. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przepis art. 5a pkt 26 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w przyszłości stanie się wspólnikiem spółki osobowej („Spółka”).

Spółka powstanie z przekształcenia spółki kapitałowej („Spółka Kapitałowa”), której udziałowcem będzie Wnioskodawca. Zgodnie ze statutem Spółki, działalność gospodarcza Spółki będzie polegać m.in. na inwestowaniu w spółki kapitałowe, tj. na zbywaniu i nabywaniu udziałów (akcji) takich spółek, jak również na obrocie wierzytelnościami oraz udzielaniu pożyczek. Planowane jest, iż Spółka przed przekształceniem (tj. na etapie bycia Spółką Kapitałową) udzieli Wnioskodawcy oprocentowanej pożyczki, w wyniku czego będzie posiadać w stosunku do Wnioskodawcy wierzytelność pożyczkową („Wierzytelność pożyczkowa”).

Wnioskodawca nie może wykluczyć, że na moment rozwiązania Spółki, będzie on nadal dłużnikiem Spółki z tytułu umowy pożyczki zawartej wcześniej pomiędzy Spółką Kapitałową i Wnioskodawcą. W konsekwencji przeniesienia Wierzytelności pożyczkowej Spółki wobec Wnioskodawcy na Wnioskodawcę (w związku z rozwiązaniem Spółki), dojdzie do konfuzji Wierzytelności pożyczkowej i zobowiązania z tytułu pożyczki. W wyniku konfuzji Wierzytelność pożyczkowa wygaśnie z mocy prawa, w części głównej i odsetkowej.

Instytucja prawa confusio (konfuzja) polega na wygaśnięciu zobowiązania (wierzytelności i długu) wskutek połączenia podmiotu wierzyciela i dłużnika w jednej osobie. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie umorzenia zobowiązania ma węższe znaczenie niż na gruncie prawa cywilnego. Umorzeniem zobowiązania w rozumieniu przepisów omawianej ustawy podatkowej jest zwolnienie dłużnika z obowiązku jego wykonania, tj. zwolnienie go z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z póź. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

W wyniku rozwiązania spółki osobowej Wnioskodawca otrzyma wierzytelność spółki wobec samego siebie. W wyniku takiego działania nastąpi wygaśnięcie zobowiązania poprzez tzw. konfuzję (confusio), powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności spółki wobec wspólnika) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (wspólnika) prawa (wierzytelności) i sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania wspólnika wobec spółki).

W świetle powyższego, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy nastąpi z mocy prawa, wskutek skumulowania w rękach jednego podmiotu praw przysługujących wierzycielowi
i obowiązków dłużnika (tzw. konfuzja), a nie w wyniku zwolnienia z długu.

W sytuacji opisanej we wniosku nie wystąpi umorzenie lub przedawnienie zobowiązania w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy, który stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Należy wskazać, że w omawianym przepisie ustawodawca posługuje się, w odniesieniu do wymienionych w nim kategorii przychodów, m.in. terminem „umorzonych zobowiązań”. Pojęcie to nie zostało jednak zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, należy odwołać się do wykładni językowej użytego terminu. I tak, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl/szukaj/umorzony), „umorzyć” oznacza m.in. „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”. Termin „umorzony” zastosowany w odniesieniu do zobowiązania oznacza zatem skutek w postaci zmniejszania lub zlikwidowania tego zobowiązania poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela.

Stąd skutkiem umorzenia zobowiązania jest zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: Kodeks cywilny), zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zatem o uznaniu zobowiązania za umorzone w całości lub w części decyduje spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze, w przypadku wierzyciela konieczne jest złożenie oświadczenia woli o zwolnieniu dłużnika z długu i po drugie, w przypadku dłużnika konieczne jest złożenie oświadczenia woli o tym, że zwolnienie to przyjmuje. Jedynie w takim przypadku, w wyniku złożenia dwóch oświadczeń woli uznać można, że jedna ze stron rezygnuje z przysługującego jej świadczenia pieniężnego, natomiast druga ze stron uzyskuje z tego tytułu przysporzenie majątkowe, stanowiące przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Do wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu otrzymanej pożyczki dojdzie nie wskutek umorzenia, lecz poprzez konfuzję prawa podmiotowego z mocy prawa, następującą w wyniku rozwiązania Spółki osobowej i podziału jej majątku. W szczególności do wygaśnięcia tego zobowiązania nie dojdzie wskutek złożenia odpowiednich oświadczeń woli wierzyciela i dłużnika.

W konsekwencji, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec Spółki osobowej z tytułu zaciągniętej pożyczki oraz należnych odsetek, poprzez konfuzję, następującą w wyniku rozwiązania Spółki osobowej, na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (wierzytelności Spółki osobowej z tytułu zaciągniętej pożyczki i należnych odsetek) korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu pożyczki i należnych odsetek), nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Jednocześnie podkreślić należy, że konfuzja nie wypełnia dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle, co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

Świadczenie nieodpłatne związane jest ze zdarzeniami prawnymi i gospodarczymi o charakterze zobowiązaniowym, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem nie będzie więc przysporzenie „samemu sobie”. W sytuacji, gdy po obu stronach stosunku zobowiązaniowego stoją te same osoby, są one jednocześnie uprawnionymi i zobowiązanymi, zachodzi tzw. konfuzja, której skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. Brak stosunku zobowiązaniowego wyklucza jakiekolwiek świadczenie, w tym świadczenie nieodpłatne. Tak więc, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki, poprzez konfuzję następującą w wyniku rozwiązania spółki, na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (wierzytelności spółki wobec Wnioskodawcy) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki), nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, że wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy (wspólnika spółki osobowej) wobec spółki osobowej z tytułu zaciągniętych pożyczek oraz odsetek, poprzez konfuzję następującą w wyniku rozwiązania spółki osobowej, na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (wierzytelności spółki osobowej wobec Wnioskodawcy) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki osobowej), nie spowoduje dla Wnioskodawcy powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Wskazać jednak należy, że w toku prowadzonego postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego tut. organ nie ma uprawnień do oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego, w kontekście całokształtu okoliczności związanych z przeprowadzoną transakcją, gdyż wykraczałoby to poza zakres wniosku wyznaczonego jego treścią oraz ustawowo określonymi ramami postępowania dotyczącego wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. W postępowaniu tym organ interpretacyjny nie może bowiem oceniać stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w aspekcie art. 199a Ordynacji podatkowej. Na mocy tego przepisu organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.