Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-639/14/MD
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2014 r. (data wpływu 3 listopada 2014 r.), uzupełnionym w dniu 22 grudnia 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych z nieodpłatnym przekazaniem na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych ekspozytorów oraz innych materiałów reklamowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 22 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych z nieodpłatnym przekazaniem na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych ekspozytorów oraz innych materiałów reklamowych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

X S.A (dalej jako „Spółka”) zajmuje się sprzedażą artykułów sanitarnych. Nabywcami tych towarów są kontrahenci, którzy prowadzą sprzedaż detaliczną lub hurtową na rynku krajowym i na rynkach zagranicznych. Kontrahenci zagraniczni, z którymi Spółka współpracuje, to podatnicy w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, którzy nie mają stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W ramach tych transakcji Spółka przekazuje klientom nieodpłatnie różnego rodzaju ekspozytory reklamowe (do ekspozytorów reklamowych zaliczane są: ekspozytory, stendy, regały) oraz inne materiały reklamowe, takie jak: flagi, banery, które są umieszczane w marketach i sklepach krajowych i zagranicznych kontrahentów Spółki. Przekazywane ekspozytory są projektowane pod konkretne produkty sprzedawane przez Spółkę. Dzięki temu oferowany asortyment jest odpowiednio wyeksponowany i prezentowany w punktach sprzedaży kontrahentów.

W celu właściwej prezentacji sprzedawanych towarów oraz zwrócenia uwagi na oferowany asortyment przekazywane są: regały, a do nich półki, blendy, zawieszki, naklejki, plakaty, a także haki, korki do estetycznego umocowania promowanego towaru, itp. Wydawane są także bezpłatnie flagi i banery reklamujące Spółkę. Ekspozytory posiadają logo Spółki i przyczyniają się do lepszej rozpoznawalności marki „I.” wśród konsumentów, dzięki czemu ich umieszczenie w punktach sprzedaży przyczynia się do wzrostu sprzedaży. Ekspozytory są tak skonstruowane, że nie nadają się do prezentacji innych towarów. Od momentu ich zakupu przez cały czas użytkowania pozostają własnością Spółki. Jako właściciel, Spółka ma wyłączne prawo podejmowania decyzji o ich ewentualnej likwidacji na terenie jej klientów, jak i po za nim. Rozpatrując kwestię własności przekazanych ekspozytorów nie można uznać, że w związku z ich nieodpłatnym przekazaniem dochodzi do dokonania dostawy w myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, ponieważ nie ma przeniesienia prawa do rozporządzania ekspozytorami i innymi materiałami reklamowymi jak właściciel. Przekazane nieodpłatnie towary należące do Spółki nie są zużywane na cele osobiste podatnika, ani jego pracowników. Przekazanie to ma na celu wyłączne zwiększenie sprzedaży Spółki, a tym samym przychodów poprzez właściwe wyeksponowanie jej towarów. Jednostkowa cena nabycia przekazywanych materiałów kształtuje się różnie, ale zawsze powyżej 10 zł. Przy nabyciu tych materiałów Spółka miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z czego skorzystała. Przekazane ekspozytory i materiały reklamowe nie stanowią dla odbiorcy żadnej wartości użytkowej, gdyż ze względu na ścisły związek z określonymi towarami Spółki, nie mogą być wykorzystane do innych celów przez ich odbiorcę. W wyniku przekazania tych materiałów nie są zaspakajane potrzeby konsumpcyjne klientów Spółki, a co za tym idzie nie ma przysporzenia majątkowego. Do tej pory na przekazywane ekspozytory i regały w kraju zawierane były umowy bezpłatnego użyczenia. Jednak obecnie niektórzy kontrahenci (zwłaszcza duże sieci) odmawiają podpisania takiej umowy. W większości przypadków, a w szczególności w marketach, odbiorcy niechętnie godzą się na umieszczenie ekspozytorów Spółki w swoich sklepach i to Spółce zależy na ich umiejscowieniu w punktach sprzedaży, ponieważ przekłada się to na wzrost sprzedaży jej towarów. Umów o bezpłatnym użyczeniu nie chcą zawierać kontrahenci zagraniczni. Stan faktyczny opisany we wniosku obejmuje okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy nieodpłatne przekazanie przez Spółkę kontrahentom w kraju i za granicą ekspozytorów, regałów i innych materiałów reklamowych wymienionych w opisie stanu faktycznego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Jakie dokumenty stwierdzające nieodpłatne przekazanie materiałów ekspozycyjnych przekazywanych w kraju, a jakie za granicą powinna posiadać Spółka, jeżeli nie posiada umowy o bezpłatnym użyczeniu?
3. Jak należy udokumentować nieodpłatny eksport i WDT ww. materiałów ekspozycyjnych i reklamowych, aby móc skorzystać z preferencyjnej 0% stawki VAT?
4. Jeżeli Spółka powinna naliczać VAT od przekazanych ekspozytorów, to czy przekazany do urzędu należny VAT będzie stanowił podatkowy koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Spółki:

1. Nieodpłatne przekazanie materiałów ekspozycyjnych i reklamowych, które są ściśle związane z prowadzoną działalnością nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mimo to, że jednostkowa ich cena zakupu przekracza kwotę 10 zł netto, ponieważ nie stanowią one wartości użytkowej i konsumpcyjnej dla odbiorcy.

Powołując się na art. 5 ust 1 pkt 1, 2 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka stwierdziła, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów – zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz – zgodnie z art. 7 ust. 2 – z dostawą towarów mamy do czynienia również przy nieodpłatnym przekazaniu towarów należących do jego przedsiębiorstwa, a w szczególności gdy następuje:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
• wszelkie inne darowizny,

• jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast przy nieodpłatnym przekazywaniu ekspozytorów reklamowych kontrahentom zagranicznym spoza terytorium UE i kontrahentom z Unii Europejskiej zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych należy zastosować preferencyjną stawkę 0% podatku od towarów i usług, pod warunkiem potwierdzenia wywozu dla eksportu przez urząd celny, a dla WDT potwierdzenie wywozu z terytorium kraju.

Preferencyjne stawki podatku Spółka stosuje:

• dla eksportu zgodnie z art. 41, tj. wówczas gdy przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzyma dokumenty potwierdzające wywóz ekspozytorów poza UE;
  
• dla WDT zgodnie z art. 42 warunkiem jest posiadanie dowodów stwierdzających, że ekspozytory będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.
  

2. Nieodpłatne przekazanie ekspozytorów reklamowych w kraju w większości Spółka ma udokumentowane umowami bezpłatnego użyczenia, jednak zdarzają się kontrahenci, którzy odmawiają zawarcia takiej umowy, mimo wydania zgody na wstawienie ekspozytorów w ich punktach sprzedaży. W takich przypadkach o przekazaniu danemu klientowi ekspozytorów świadczą jedynie faktury za ich montaż w siedzibie odbiorcy. Z niektórymi kontrahentami spoza terytorium Unii i kontrahentami wewnątrzwspólnotowymi Spółka także posiada zawarte umowy użyczenia. W przypadku braku umowy, jedyną dokumentacją nieodpłatnego przekazania stendów reklamowych jest:

• dla klientów spoza terytorium UE:
  
  
  
  1. faktura proforma;
     
  2. potwierdzenie wywozu – komunikat IE- 599;

• dla klientów z UE:
  
  
  1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz ekspozytorów z terytorium kraju;
     
  2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

3. Za eksport towarów – zgodnie z art. 2 pkt 8 ww. ustawy – uważa się potwierdzony przez urząd celny według prawa celnego wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium UE w wykonaniu czynności określonych w art. 7. Wynika z niego, że za dostawę uważa się również nieodpłatne przekazanie towarów należących do jego przedsiębiorstwa. Spółka rozumie przez to, że z eksportem mamy również do czynienia przy nieodpłatnym przekazaniu materiałów i towarów. Natomiast przez WDT – zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy – rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Wynika z tego, że nieodpłatne przekazanie jest także uznawane za WDT. W związku z tym, że na nieodpłatne przekazanie towarów w eksporcie i WDT nie są wystawiane faktury Spółka uważa, że należy wystawiać w momencie wydania ekspozytorów inny dokument np. fakturę wewnętrzną (faktury wewnętrzne od 1 stycznia 2014 r. nie występują już w przepisach, ale Spółka je stosuje dla potwierdzenia rozliczeń VAT, pozwala to „zachować porządek w firmie”). Taki dokument powinien być ujęty w rejestrze wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i w deklaracji VAT-7 zgodnie z art. 42, jeżeli nieodpłatne przekazanie miało miejsce dla kontrahentów UE, którzy posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, dla eksportu w rejestrze sprzedaży eksportowej, a następnie w deklaracji VAT-7 po spełnieniu warunków zawartych w art. 41 powołanej ustawy.

4. Jeżeli z wydanej interpretacji indywidualnej dyrektora izby skarbowej będzie wynikało, że od przekazanych nieodpłatnie ekspozytorów i innych materiałów reklamowych wymienionych we wniosku należy naliczyć i odprowadzić VAT, to zdaniem Spółki odprowadzony, należny podatek VAT będzie stanowił koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 46b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który mówi, że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wyrażenia zawartego w przytoczonym przepisie („przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”) nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Oznacza to, że nieodpłatne przekazanie towarów (np. darowiznę) uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem lub wytworzeniem.

Zatem, niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów (w tym darowizny) – w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy, bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Przez eksport towarów, w myśl art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

• jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

W świetle ust. 2 tego artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, jak stanowi:

• art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42;
• art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0% (eksport bezpośredni);
• art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (eksport pośredni).

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony),

• z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle ust. 4 ww. artykułu, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Jak stanowi ust. 11 ww. artykułu, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 (art. 42 ust. 14 ustawy).

W świetle art. 99 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2015 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 109 ust. 3 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2015 r.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka zajmuje się sprzedażą artykułów sanitarnych. Nabywcami tych towarów są kontrahenci, którzy prowadzą sprzedaż detaliczną lub hurtową na rynku krajowym i na rynkach zagranicznych. Kontrahenci zagraniczni to podatnicy w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, którzy nie mają stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W ramach tych transakcji Spółka przekazuje klientom nieodpłatnie różnego rodzaju ekspozytory reklamowe oraz inne materiały reklamowe. Dzięki temu oferowany asortyment jest odpowiednio wyeksponowany i prezentowany w punktach sprzedaży kontrahentów. Ekspozytory posiadają logo Spółki i przyczyniają się do lepszej rozpoznawalności marki. Są tak skonstruowane, że nie nadają się do prezentacji innych towarów. Od momentu ich zakupu przez cały czas użytkowania pozostają własnością Spółki. Jako właściciel, Spółka ma wyłączne prawo podejmowania decyzji o ich ewentualnej likwidacji na terenie jej klientów jak i po za nim. Nie występuje przeniesienia prawa do rozporządzania ekspozytorami i innymi materiałami reklamowymi jak właściciel. Przekazane nieodpłatnie towary należące do Spółki nie są zużywane na cele osobiste podatnika, ani jego pracowników. Przy nabyciu tych materiałów Spółka miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z czego skorzystała. Stan faktyczny opisany we wniosku obejmuje okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą skutków podatkowych związanych z nieodpłatnym przekazaniem na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych ekspozytorów oraz innych materiałów reklamowych.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że – skoro Spółka nie przekazuje na rzecz swoich kontrahentów (czy to krajowych, czy to zagranicznych) prawa do rozporządzania ekspozytorami i innymi materiałami reklamowymi, o których mowa we wniosku, jak właściciel (przesądza o tym przede wszystkim fakt, że nawet ich ewentualne zniszczenie przez kontrahentów odbywa się z inicjatywy Spółki) – nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji nie może wystąpić na gruncie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę czynność podlegająca opodatkowaniu w postaci:

• krajowej dostawy towarów, na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy (zrównane z odpłatną dostawą nieodpłatne przekazanie towarów);
• wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy (w przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów z innych krajów członkowskich Unii Europejskiej);
• eksportu towarów (w przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów z krajów trzecich).

Na gruncie stanu faktycznego opisanego we wniosku może jednak wystąpić (w przypadku przemieszczenia materiałów reklamowych do innych krajów Unii Europejskiej) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów o specyficznym charakterze, tj. czynność uregulowana w art. 13 ust. 3 ustawy (tzw. nietransakcyjne przemieszczenie towaru na własną rzecz). W przypadku wystąpienia tej czynności Spółka będzie mogła – po spełnieniu warunków określonych w art. 42 ust. 1-4 ustawy (odsyła do nich art. 42 ust. 14 ustawy) – zastosować stawkę podatku w wysokości 0%. Wymaga to przede wszystkim rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej na terytorium danego państwa członkowskiego. Przepis art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, odpowiednio stosowany do tego typu czynności, wprowadza obowiązek dokonania dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W tym szczególnym przypadku pod pojęciem nabywcy należy rozumieć podmiot przemieszczający towar, który występuje w podwójnej roli. Jest on nie tylko „dostawcą”, ale również „nabywcą”. W celu udokumentowania tego typu czynności Spółka powinna – jak nakazuje art. 42 ust. 14 ustawy – odpowiednio zastosować przepisy art. 42 ust. 1-4 ustawy. Odpowiednie stosowanie oznacza konieczność dostosowania danego przepisu do stanu faktycznego. Jednocześnie odpowiedniość stosowania nie może oznaczać dowolności, bądź możliwości przyjmowania fikcji prawnej umożliwiającej zastosowanie przepisu.

Ponadto, skoro brak jest podstaw, aby kwestionować fakt przekazywania przez Spółkę ww. materiałów reklamowych tylko na potrzeby prowadzonej przez nią działalnością gospodarczej (sprzedaż artykułów sanitarnych), na gruncie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę nie wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w postaci nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym (i opodatkowanym) na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

W tym kontekście:

• Spółka nie może być obciążona (z wyjątkiem wystąpienia WDT, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy) z tego tytułu żadnymi obowiązkami dokumentacyjnymi, ani rejestracyjnymi wynikającymi z przepisów z zakresu podatku od towarów i usług;
• bezprzedmiotowe stało się odnoszenie się przez tutejszy organ do pozostałych kwestii (w tym dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych) poruszonych przez Spółkę w złożonym wniosku.

Spółka zasadnie wprawdzie uznała (z wyjątkiem wystąpienia WDT, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy), że ww. czynności nie podlegają opodatkowaniu VAT, lecz wywiodła tą tezę z niewłaściwej podstawy prawnej. Ponadto nietrafnie uznała, że w przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów zagranicznych powinna rozpoznać eksport towarów. Zatem jej stanowisko – jako całość –nie mogło być uznane za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.