2017.01.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.828.2016.2.IZ
z 11 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2016 r. (data wpływu 27 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 10 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntów niezabudowanych oraz odliczenia podatku z tytułu tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 17 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntów niezabudowanych oraz odliczenia podatku z tytułu tej transakcji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe sprecyzowane w złożonym uzupełnieniu wniosku:

Spółka zamierza zakupić prawo wieczystego użytkowania gruntów niezabudowanych.
Dostawca, od którego Spółka chce nabyć nieruchomość, nabył grunty w użytkowaniu wieczystym wraz z budynkami stanowiącymi odrębną własność w 2015 roku (transakcja ta podlegała zwolnieniu VAT) i od tego czasu poniósł wydatki na ich ulepszenie - wydatki były niższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Nakłady finansowe dotyczyły wyburzenia budynków znajdujących się na działce oraz sporządzenia dokumentacji projektowej, zagospodarowania oraz przyłączy wodno-kanalizacyjnych. Dostawca nie dokonywał budowy nowych budynków ani budowli. Dostawca nie nabył gruntów w użytkowaniu wieczystym wraz z budynkami stanowiącymi odrębną własność w ramach pierwszego zasiedlenia.

Spółka chce w takim stanie nabyć prawo do użytkowania wieczystego gruntów.

Na dzień dostawy Dostawca posiada pismo (z 2015 roku), z Urzędu Miasta - Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego, Wydział Planowania Miejscowego, informujące, że dla działek, które Spółka chce nabyć nie obowiązują żadne ustalenia prawa miejscowego (brak jest planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy). Zgodnie z ww. pismem określenie przeznaczenia działki powinno nastąpić poprzez objęcie jej terenu nowym planem miejscowym bądź poprzez wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Dostawca zakupił nieruchomość jako grunty w użytkowaniu wieczystym wraz z budynkami stanowiącymi odrębną własność i jedynymi czynnościami jakich dokonał było wyburzenie budynków i budowli. Działka nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Spółka po zakupie działki planuje wystąpić o warunki zabudowy (stacja paliw lub inny obiekt). Spółka jest czynnym płatnikiem VAT, więc nabyte prawo do użytkowania wieczystego (po odpowiednim zabudowaniu działki) będzie wykorzystywać do czynności podlegających opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania sprecyzowane w złożonym uzupełnieniu:

Czy Dostawca w opisanej sytuacji ma prawo wystawić Spółce (nabywcy) fakturę, za sprzedaż gruntów (niezabudowanych) w użytkowaniu wieczystym, opodatkowaną podstawową stawką VAT (23%) czy może dostawa ta będzie podlegała zwolnieniu VAT?

Czy w sytuacji, w której brak jest ustaleń prawa miejscowego (brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz warunków zabudowy) Spółka będzie mogła dokonać odliczenia VAT z faktury dokumentującej nabycie prawo wieczystego użytkowania gruntów?

Czy w sytuacji uzyskania przez Dostawcę, przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, powstanie obowiązek sprzedaży opodatkowanej VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że w opisanej sytuacji (nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego) transakcja sprzedaży będzie podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Spółka stoi na stanowisku, że jeśli nie ma przesłanek świadczących, iż grunty w użytkowaniu wieczystym (które zamierza nabyć) są terenami budowlanymi (brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz warunków zabudowy) nie będzie mogła odliczyć VAT ponieważ transakcja będzie podlegała zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Spółka uważa, że w sytuacji, w której Dostawca będzie posiadał dokumenty świadczące, że przedmiotowa działka jest terenem budowlanym, będzie musiał opodatkować transakcję sprzedaży podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,

zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powyższych przepisów, nieruchomość – zarówno budynki, grunt jak i oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste - spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust, 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy pod pojęciem tereny budowlane – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie na podstawie istniejącego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o VAT wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

W myśl art. 86 ust. 1 ww. ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 tej ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć prawo do użytkowania wieczystego gruntów.

Dostawca, od którego Spółka chce nabyć nieruchomość, nabył grunty w użytkowaniu wieczystym wraz z budynkami stanowiącymi odrębną własność w 2015 roku (transakcja ta podlegała zwolnieniu VAT) i od tego czasu poniósł wydatki na ich ulepszenie - wydatki były niższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Nakłady finansowe dotyczyły wyburzenia budynków znajdujących się na działce oraz sporządzenia dokumentacji projektowej, zagospodarowania oraz przyłączy wodno-kanalizacyjnych. Dostawca nie dokonywał budowy nowych budynków ani budowli. Dostawca nie nabył gruntów w użytkowaniu wieczystym wraz z budynkami stanowiącymi odrębną własność w ramach pierwszego zasiedlenia.

Wnioskodawca po zakupie działki planuje wystąpić o warunki zabudowy (stacja paliw lub inny obiekt). Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem VAT, więc nabyte prawo do użytkowania wieczystego (po odpowiednim zabudowaniu działki) będzie wykorzystywać do czynności podlegających opodatkowaniu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla opisanej we wniosku transakcji.

Uwzględniając treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że zbycie (sprzedaż) prawa użytkowania wieczystego gruntu niezbudowanego objęta jest zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Grunty objęte prawem użytkowania wieczystego nie są terenami budowlanymi, ponieważ dla gruntów tych nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu, nie wydano dla nich także decyzji o warunkach zabudowy.

Z uwagi na to, że zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu niezbudowanego korzysta ze zwolnienia od podatku, podatek od towarów i usług od tej transakcji nie wystąpi.

W konsekwencji Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku z tytułu tej transakcji.

W sytuacji, gdy Dostawca, przed sprzedażą prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego otrzyma decyzję o warunkach zabudowy, zbycie prawa użytkowania przedmiotowego gruntu podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie nr 4 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym,a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin