Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.543.2016.2.ACz
z 11 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 8 września 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.543.2016.1.ACz, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 9 września 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 13 września 2016 r.), zaś w dniu 21 września 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania 20 września 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wraz z mężem …. na podstawie aktu notarialnego z dnia 22 grudnia 1989 r. nabyli, w drodze darowizny od matki … do majątku wspólnego nieruchomości, tj. dwie działki nr 668/3 i nr 668/4 (obecnie oznaczone nr 1015) wraz z częściami składowymi oraz znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem mieszkalnym, o łącznej powierzchni 0,1666 ha, położone w ….

Na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z dnia 12 maja 2005 r. oraz umowy przenoszącej własność z dnia 30 czerwca 2005 r., Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli do majątku wspólnego (wspólność ustawowa majątkowa małżeńska) działkę nr 1008/1, o powierzchni 0,0074 ha.

Na podstawie aktu notarialnego darowizny z dnia 18 marca 2013 r. mąż Wnioskodawczyni dokonał przesunięcia majątkowego na rzecz żony m.in. ww. działki nr 1015 oraz działki nr 1008/1, objętych księgą wieczystą nr …., w wyniku czego nieruchomość ta stanowiła Jej majątek osobisty.

Aktem notarialnym z dnia 25 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni sprzedała na rzecz osoby trzeciej ww. działki nr 1015 oraz nr 1008/1, stanowiące Jej majątek osobisty.

Sprzedaż przez Wnioskodawczynię działki nr 1015 i nr 1008/1 nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pomiędzy małżonkami istnieje ustawowy ustrój wspólności małżeńskiej majątkowej i w momencie dokonywania wszystkich ww. czynności, Wnioskodawczyni pozostawała we wspólności ustawowej ze swoim mężem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z czynnością prawną sprzedaży dokonaną przez Wnioskodawczynię, jaka miała miejsce na podstawie aktu notarialnego z dnia 25 sierpnia 2014 r., przedmiotowe zbycie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy będzie zwolnione – na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest Ona zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z dokonaną sprzedażą (zbyciem) nieruchomości.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof), źródłami przychodów są: odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (...).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nabycia. Jakkolwiek w orzecznictwie przyjmuje się potoczne dość szerokie rozumienie tego pojęcia – jako przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości – to akcentuje się w nim również, że nie wszystkie podobne czynności prawne stanowią przedmiot nabycia w rozumieniu ww. przepisu (np. zwrot nieruchomości wywłaszczonej, por. wyrok NSA z dnia 20 stycznia 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1033/96, uchwała z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt FPS 7/96, albo nabycie w drodze spadku po współmałżonku zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości, por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1146/15).

W tym miejscu odwołać należy się – w ramach wykładni pojęcia „nabycie” – do przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, które regulują stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami.

Zgodnie bowiem z art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje pomiędzy małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność taka charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 ww. Kodeksu).

Zgodnie z art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Z chwilą zatem, objęcia we wspólność majątkową ustawową nieruchomości przez małżonków w 1989 r. nie nastąpiło jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków nie przysługiwała własność fizycznie wydzielonej części rzeczy. Każdy ze współwłaścicieli – małżonków był właścicielem całej rzeczy. Udział we współwłasności majątkowej (ustawowej) nie może być przedmiotem obrotu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro udział we współwłasności małżeńskiej nie może być przedmiotem obrotu, to zawarta umowa darowizny pomiędzy małżonkami w 2013 r., na podstawie której dokonano wyłączenia ze wspólności małżeńskiej majątkowej, nie mieściła się w pojęciu nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) updof (por. wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 313/14, WSA w Rzeszowie z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Rz 949/13, podobnie NSA w wyroku z dnia 9 kwietnia 2002 r., sygn. akt III SA 2717/2000).

Tym samym, pomiędzy nabyciem przez Wnioskodawczynię nieruchomości (1989 r.), a jej zbyciem na podstawie umowy sprzedaży (2014 r.) upłynął okres dłuższy niż 5 lat, w związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest Ona zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytuły zbycia dokonanego w 2014 r.

Powyższa konstatacja dotyczy obu działek, albowiem pomiędzy nabyciem przez Wnioskodawczynię działki nr 1015 (22 grudnia 1989 r.) i działki nr 1008/1 (30 czerwca 2005 r.), a jej zbyciem na podstawie umowy sprzedaży (25 sierpnia 2014 r.) upłynął okres dłuższy niż 5 lat.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest Ona zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zbycia dokonanego w dniu 25 sierpnia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dochód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego na podstawie aktu notarialnego z dnia 22 grudnia 1989 r. w drodze darowizny od matki Wnioskodawczyni dwie działki nr 668/3 i nr 668/4 (obecnie oznaczone nr 1015) wraz z częściami składowymi oraz znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem mieszkalnym o łącznej powierzchni 0,1666 ha.

Na podstawie umowy kupna-sprzedaży z dnia 30 czerwca 2005 r. (poprzedzonej warunkową umową sprzedaży z dnia 12 maja 2005 r.), Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego działkę nr 1008/1, o powierzchni 0,0074 ha.

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 18 marca 2013 r. mąż Wnioskodawczyni dokonał darowizny na Jej rzecz m.in. ww. działki nr 1015 oraz działki nr 1008/1, w wyniku czego nieruchomość ta stanowiła majątek osobisty Wnioskodawczyni.

Aktem notarialnym z dnia 25 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni sprzedała osobie trzeciej działkę nr 1015 oraz działkę nr 1008/1, stanowiące Jej majątek osobisty. Sprzedaż przez Wnioskodawczynię działki nr 1015 i działki nr 1008/1 nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej.

Pomiędzy małżonkami istnieje ustawowy ustrój wspólności małżeńskiej majątkowej i w momencie dokonywania wszystkich ww. czynności, Wnioskodawczyni pozostawała we wspólności ustawowej ze swoim mężem.

W związku z przedstawionym opisem wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazując, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw. Zatem poprzez „nabycie”, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.

Rozstrzygając kwestię odnoszącą się do daty i momentu nabycia przez Wnioskodawczynię własności w opisanej we wniosku nieruchomości stanowiącej działkę nr 1015 oraz działkę nr 1008/1, będącej przedmiotem odpłatnego zbycia w dniu 25 sierpnia 2014 r., należy odwołać się również do ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Jak stanowi art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Wskazać należy, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 ww. ustawy). Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego.

Ponadto w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takimi jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Wskazać również należy, że stosownie do art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Ponadto, jak stanowi art. 155 § 1 ww. Kodeksu umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei stosownie do treści art. 157 § 1 ww. Kodeksu własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu.

Jeżeli umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności (art. 157 § 2 ww. Kodeksu).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro na skutek zawarcia umowy darowizny jeden z małżonków zbywa na rzecz drugiego nieruchomość lub prawo, to uznać należy, że następuje nabycie tej nieruchomości lub prawa przez drugiego z nich.

Jeżeli zatem, małżonkowie pozostający w ustroju wspólności ustawowej tak rozporządzili posiadanym przez siebie udziałem w nieruchomości (działce nr 1015 oraz działce nr 1008/1), że małżonek Wnioskodawczyni rozporządzając swoim udziałem w tej nieruchomości, dokonał na rzecz Wnioskodawczyni w formie aktu notarialnego darowizny działki nr 1015 oraz działki nr 1008/1, których własność Wnioskodawczyni w całości przyjęła do swojego majątku osobistego, to ten przedmiot majątkowy, wchodzący wcześniej w skład majątku wspólnego małżonków, stał się od momentu nabycia (zawarcia umowy darowizny) majątkiem osobistym Wnioskodawczyni w rozumieniu art. 33 pkt 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Przy czym okoliczność ta jedynie świadczy, że Wnioskodawczyni stała się właścicielem całych działek nr 1015 oraz 1008/1, przez zawarcie umowy darowizny, albowiem w momencie dokonania darowizny była już ich współwłaścicielem na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej. Nie można nabyć własności do całego składnika majątku w przypadku, kiedy skutecznie nabyło się już udział w tym składniku wcześniej. Wnioskodawczyni umową darowizny nie nabyła powtórnie całej nieruchomości stanowiącej działkę nr 1015 oraz działkę nr 1008/1, gdyż w części należała już do Niej od momentu nabycia do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy darowizny z dnia 22 grudnia 1989 r. (działka nr 1015) oraz w drodze umowy sprzedaży przenoszącej własność nieruchomości z dnia 30 czerwca 2005 r. (działka nr 1008/1). Dokonano jedynie, przesunięcia własności udziału męża do własności udziału małżonki (do osobistego majątku Wnioskodawczyni) w prawie stanowiącym wcześniej współwłasność majątkową małżonków.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nabycie przez Wnioskodawczynię udziałów w zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę nr 1015 nastąpiło w następujących datach:

• w 1989 r. – udział, który został nabyty w drodze umowy darowizny nieruchomości do majątku wspólnego małżonków,
  

• w 2013 r. – udział, który został nabyty w drodze umowy darowizny od małżonka, w wyniku której doszło do przeniesienia prawa własności nieruchomości z majątku wspólnego małżonków do majątku odrębnego Wnioskodawczyni.
  
  

Natomiast nabycie przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości stanowiącej działkę nr 1008/1 nastąpiło w następujących datach:

• w dniu 30 czerwca 2005 r. – udział, który nabyła w drodze umowy kupna - sprzedaży do majątku wspólnego małżonków,
  

• w dniu 18 marca 2013 r. – udział, który nabyła w drodze umowy darowizny od małżonka, w wyniku której doszło do przeniesienia prawa własności nieruchomości z majątku wspólnego małżonków do majątku odrębnego Wnioskodawczyni.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, przychód ze sprzedaży w 2014 r. działki nr 1015, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1989 r. do majątku wspólnego małżonków oraz działki nr 1008/1, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2005 r. do majątku wspólnego małżonków, nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie udziałów przez Wnioskodawczynię upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, sprzedaż tych udziałów nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, ww. odpłatne zbycie działki nr 1015 oraz działki nr 1008/1, w części odpowiadającej udziałom, które Wnioskodawczyni nabyła w 2013 r. w drodze darowizny od męża stanowi źródło przychodu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad obowiązujących od 1 stycznia 2009 r.

Zaakceptowanie stanowiska Wnioskodawczyni, że zawarta umowa darowizny pomiędzy małżonkami w 2013 r., na podstawie której dokonano wyłączenia ze wspólności małżeńskiej majątkowej nie mieści się w pojęciu nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznaczałoby, że udziały w działce nr 1015 oraz w działce nr 1008/1, stanowiły Jej wyłączną własność, co oznaczałoby z kolei, że małżonek nie mógłby darować Jej swoich udziałów, gdyż to Jej, a nie im wspólnie przysługiwałaby ta nieruchomość (działka nr 1015 oraz nr 1008/1). Wysnucie takiego wniosku, stoi w sprzeczności z całokształtem regulacji dotyczących majątkowej wspólności ustawowej i oznaczałoby przyjęcie tezy, że małżonkowi Wnioskodawczyni nie przysługiwały żadne nieruchomości, gdyż te w pełni przysługiwały Wnioskodawczyni jako jego żonie. Natomiast współwłasność łączna oznacza, że własność tej samej rzeczy przysługuje kilku osobom. W przypadku małżonków pozostających w ustawowej wspólności majątkowej własność (współwłasność) przysługuje obojgu, w równych udziałach. Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 16 września 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 734/15.

Jak stanowi art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością), np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatne, czy nieodpłatnie.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W myśl art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zgodnie z treścią art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, (PIT-39) wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Katalog wydatków stanowiących własne cele mieszkaniowe zawiera art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 7 ww. ustawy w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dokonana przez Wnioskodawczynię w dniu 25 sierpnia 2014 r. sprzedaż działki nr 1015, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1989 r. w trakcie trwania związku małżeńskiego na zasadach wspólności majątkowej oraz działki nr 1008/1, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w czerwcu 2005 r. w trakcie trwania związku małżeńskiego na zasadach wspólności majątkowej, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w związku z upływem okresu pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie. Oznacza to, że przychód w tej części nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, dokonana ww. sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, tj. działki nr 1015 oraz działki nr 1008/1, w części odpowiadającej udziałom nabytym przez Wnioskodawczynię w 2013 r., w drodze darowizny od męża, stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy, ponieważ nie upłynął pięcioletni okres wskazany w przepisie.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, w którym stwierdza, że nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z dokonaną sprzedażą nieruchomości, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, które zdaniem Wnioskodawczyni przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska, tutejszy Organ zaznacza, że przeanalizował ich treść. Podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z poźn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych lub sądów administracyjnych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla Jej małżonka.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.