2017.01.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.925.2016.1.ES
z 16 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w szczególności nie zajmuje się zawodowo lub w sposób częstotliwy zakupem i sprzedażą towarów w celach zarobkowych, w tym nieruchomości.

W 1975 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński, w ramach którego obowiązuje majątkowy ustrój wspólności ustawowej. W 1979 r. Wnioskodawca oraz jego siostra otrzymali od rodziców w formie darowizny po 1/2 udziału w nieruchomości gruntowej obejmującej działkę nr 1704 o pow. 9445 m ² zabudowaną dwoma starymi budynkami gospodarczymi. W 2010 r. Wnioskodawca i jego małżonka zawarli umowę majątkową małżeńską, na mocy której majątkowy ustrój wspólności ustawowej rozszerzyli na majątki osobiste nabyte w trakcie trwania związku małżeńskiego. W rezultacie przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność Wnioskodawcy, jego małżonki i jego siostry, przy czym 1/2 udziału przysługuje Wnioskodawcy i jego małżonce oraz 1/2 udziału przysługuje siostrze Wnioskodawcy, siostra Wnioskodawcy zamieszkuje na terytorium Niemiec.

Przedmiotowa nieruchomość, przez cały okres jej posiadania przez Wnioskodawcę, nie była w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych. W szczególności nie prowadzono na niej żadnej działalności gospodarczej, ani nie oddawano jej w najem lub dzierżawę. Większość jej obszaru jest porośnięta trwałymi łąkami, które raz do roku są koszone ze względu na ryzyko pożaru. Część nieruchomości wykorzystywana była przez Wnioskodawcę i jego rodzinę do celów rekreacyjnych (uprawianie ogródka). W tym celu w latach 80. podłączono tę część do sieci elektrycznej, wykopano studnię i postawiono wokół tej części ogrodzenie.

Wnioskodawca wraz 2 pozostałymi współwłaścicielami podjęli decyzję o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Wielkość i kształt działki powodowały jednak, że bardzo trudno byłoby znaleźć dla niej nabywcę. Zgodnie bowiem z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z możliwością lokalizacji usług nieuciążliwych, zieleń nieurządzoną oraz częściowo pod drogi dojazdowe i drogę publiczną. Działka miała natomiast kształt trapezu o długości ok. 280-360 m i szerokości ok. 30 m, przy czym do drogi publicznej przylegała krótszym bokiem, co oznaczało jej bezużyteczność dla potencjalnych nabywców zainteresowanych budową domu jednorodzinnego. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważali też pozostawienie części nieruchomości ich dzieciom. Stąd w 2012 r. wystąpiono do prezydenta miasta z wnioskiem o dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki.

W wydanej decyzji organ ten zatwierdził podział działki nr 1704 o pow. 9445 m² na następujących 12 działek:

1704/1 o pow. 2487 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe i nieużytki,
1704/2 o pow. 782 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe,
1704/3 o pow 292 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe,
1704/4 o pow 774 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe,
1704/5 o pow 771 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe,
1704/6 o pow. 786 m², sklasyfikowana jako grunty orne, łąki trwałe i drogi,
1704/7 o pow. 801 m², sklasyfikowana jako grunty orne i drogi,
1704/8 o pow. 779 m², sklasyfikowana jako inne tereny zabudowane i drogi,
1704/9 o pow. 848 m², sklasyfikowana jako grunty orne i drogi,
1704/10 o pow 149 m², sklasyfikowana jako grunty orne i drogi,
1704/11 o pow. 865 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe i inne tereny zabudowane,
1704/12 o pow 111 m², sklasyfikowana jako łąki trwałe.

Działki nr 1704/3, 1704/11 i 1704/12 zostały przy tym przeznaczone pod drogę dojazdową do pozostałych działek. Natomiast działka nr 1704/10 przeznaczona została pod drogę publiczną gminną i z dniem uprawomocnienia się decyzji zatwierdzającej projekt podziału przeszła z mocy prawa na własność gminy. W wydanej decyzji prezydent miasta zatwierdził podział nieruchomości pod warunkiem, że przy zbywaniu działek o numerach 1704/1, 1704/2, 1704/4, 1704/5, 1704/6, 1704/7 i 1704/8 zostanie zapewniony dla nich dostęp do drogi publicznej, np. Poprzez sprzedaż udziałów w prawie własności do działek 1704/3, 1704/11 i 1704/12 lub ustanowienie służebności na nich.

Jeden z budynków gospodarczych znajdował się na terenie działki nr 1704/11 przeznaczonej pod drogę dojazdową, zajmując całą jej szerokość, co uniemożliwiało dostęp do położonych dalej działek (tj. 1704/1, 1704/2, 1704/3, 1704/4, 1704/5, 1704/6, 1704/7, 1704/12). Wnioskodawca musiał więc dokonać rozbiórki tego budynku. Przy okazji rozebrano również drugi budynek gospodarczy znajdujący się na terenie działki nr 1704/8. Ze względu na wysokie koszty utylizacji, gruz pochodzący z rozbiórki tych budynków (uzupełniony skruszonym betonem) został wysypany na działce nr 1704/11 w celu tymczasowego utwardzenia części docelowej drogi dojazdowej. Ponadto rozebrano ogrodzenie dotychczasowego ogródka, gdyż częściowo blokowało docelową drogę dojazdową, obejmując całą jej szerokość.

Sprzedaży podlegać będą wyłącznie działki powstałe w wyniku podziału działki otrzymanej w formie darowizny od rodziców w 1979 r. W międzyczasie Wnioskodawca nie nabywał żadnych innych nieruchomości w celu odsprzedaży lub zwiększenia powierzchni działki opisanej we wniosku.

Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami rozważają dwa alternatywne sposoby zbycia przedmiotowej nieruchomości.

Pierwszy sposób polegać będzie na dokonaniu sprzedaży posiadanych udziałów w nieruchomości zgodnie z aktualną strukturą własności. Oznacza to, że zarówno Wnioskodawca wraz z małżonką, jak i siostra Wnioskodawcy dokonają sprzedaży przysługujących im udziałów w nieruchomości na rzecz docelowych nabywców.

Drugi sposób polegać będzie na tym, że przed sprzedażą dokonane zostanie zniesienie współwłasności poprzez podział wyodrębnionych działek między Wnioskodawcę (wraz z małżonką) i jego siostrę. W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawcy i jego małżonce przypadną działki w proporcji możliwie najbardziej zbliżonej do obecnie posiadanego przez nich udziału wynoszącego 1/2. Działki uzyskane przez Wnioskodawcę i jego małżonkę zostaną sprzedane docelowym nabywcom. Wnioskodawca dopuszcza również możliwość, że część z tych działek zostanie przekazanych jego dzieciom w formie darowizny, a pozostała część zostanie sprzedana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowych będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywana przez niego sprzedaż nieruchomości wskazanych w zdarzeniu przyszłym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku ze sprzedażą tych nieruchomości nie będzie on bowiem występować w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Należy więc przyjąć, że sprzedaż nieruchomości gruntowych jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 u.p.t.u.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby bowiem była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Według art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym nieruchomości gruntowych, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 u.p.t.u. nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15.09.2011 r. W sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z orzeczenia tego wynikam.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie (które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy) a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - kryterium tym nie może być okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na mniejsze działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Analiza przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzeń przyszłych, w kontekście powołanych wyżej przepisów prawa i wyroków TSUE, prowadzi do wniosku, że z tytułu sprzedaży nieruchomości gruntowych Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług. Brak jest bowiem przesłanek, aby w związku z tymi transakcjami uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku. Mimo że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 u.p.t.u., nie można uznać, że przy dokonywaniu jej sprzedaży Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu czy ogrodzenie działek.

Całą nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca oraz jego siostra otrzymali w formie darowizny od rodziców w 1979 r. W międzyczasie Wnioskodawca nie nabywał żadnych innych nieruchomości w celu odsprzedaży lub zwiększenia powierzchni działki opisanej we wniosku. Nie można zatem mówić o wykonywaniu przez Wnioskodawcę działalności handlowej, gdyż nie dokonywał on w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży.

Przedmiotowa nieruchomość, przez cały okres jej posiadania przez Wnioskodawcę, nie była również w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych. W szczególności nie prowadzono na niej żadnej działalności gospodarczej, ani nie oddawano jej w najem lub dzierżawę. Większość jej obszaru jest porośnięta trwałymi łąkami, które raz do roku są koszone ze względu na ryzyko pożaru. Część nieruchomości wykorzystywana była przez Wnioskodawcę i jego rodzinę do celów rekreacyjnych (uprawianie ogródka). W tym celu w latach 80. podłączono tę część do sieci elektrycznej, wykopano studnię i postawiono wokół tej części ogrodzenie. Czynności te, dokonane przeszło 30 lat temu, nie były wykonywane z myślą o sprzedaży działki, lecz w związku z zamiarem wykorzystywania jej do celów rekreacyjnych Wnioskodawcy i jego rodziny.

Wnioskodawca nie wykonywał również innych czynności, które świadczyłyby o tym, że działa w charakterze handlowca zajmującego się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Za czynności takie nie można uznać dokonanych przez Wnioskodawcę: podziału działki, rozbiórki budynków, wykorzystania gruzu do częściowego utwardzenia drogi oraz rozbiórki ogrodzenia, gdyż do wykonania tych czynności przed sprzedażą Wnioskodawca był zmuszony ze względu na specyficzne rozmiary posiadanej działki oraz narzucone przez prezydenta miasta warunki dokonania podziału. Wielkość i kształt działki powodowały, że bardzo trudno byłoby znaleźć dla niej nabywcę. Zgodnie bowiem z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z możliwością lokalizacji usług nieuciążliwych, zieleń nieurządzoną oraz częściowo pod drogi dojazdowe i drogę publiczną. Działka miała natomiast kształt trapezu o długości ok. 280-360 m i szerokości ok. 30 m, przy czym do drogi publicznej przylegała krótszym bokiem, co oznaczało jej bezużyteczność dla potencjalnych nabywców zainteresowanych budową domu jednorodzinnego. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważali też pozostawienie części nieruchomości ich dzieciom. Stąd w 2012 r. wystąpiono do prezydenta miasta z wnioskiem o dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki.

W wydanej decyzji organ ten zatwierdził podział działki nr 1704 o pow. 9445 m2 na 12 mniejszych działek o numerach od 1704/1 do 1704/12. Działki nr 1704/3, 1704/11 i 1704/12 zostały przy tym przeznaczone pod drogę dojazdową do pozostałych działek. Natomiast działka nr 1704/10 przeznaczona została pod drogę publiczną gminną i z dniem uprawomocnienia się decyzji zatwierdzającej projekt podziału przeszła z mocy prawa na własność gminy. W wydanej decyzji prezydent miasta zatwierdził podział nieruchomości pod warunkiem, że przy zbywaniu działek o numerach 1704/1, 1704/2, 1704/4, 1704/5, 1704/6, 1704/7 i 1704/8 zostanie zapewniony dla nich dostęp do drogi publicznej, np. poprzez sprzedaż udziałów w prawie własności do działek 1704/3, 1704/11 i 1704/12 lub ustanowienie służebności na nich.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wykonanie powyższych czynności było niezbędne przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości. Bez ich wykonania sprzedaż mogłaby się okazać niemożliwa, a z pewnością niemożliwe byłoby dokonanie sprzedaży części nieruchomości osobom trzecim przy pozostawieniu pozostałej części dzieciom, zgodnie z intencją wnioskodawcy, skoro przed dokonaniem podziału nieruchomość stanowiła jedną działkę ewidencyjną. Wykonane czynności nie miały charakteru działań podejmowanych przez profesjonalnego handlowca. Zamiarem Wnioskodawcy nie było rozpoczęcie i prowadzenie w sposób ciągły działalności w zakresie handlu nieruchomościami, a jedynie wyzbycie się składnika prywatnego majątku otrzymanego w formie darowizny od rodziców w 1979 r. Jak wskazano we wniosku, wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik vat. W szczególności nie zajmuje się zawodowo lub w sposób częstotliwy zakupem i sprzedażą towarów w celach zarobkowych, w tym nieruchomości. Sprzedaży podlegać będą wyłącznie działki powstałe w wyniku podziału działki otrzymanej w formie darowizny od rodziców w 1979 r. W międzyczasie Wnioskodawca nie nabywał żadnych innych nieruchomości w celu odsprzedaży lub zwiększenia powierzchni działki opisanej we wniosku.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano również, że Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami rozważają dwa alternatywne sposoby zbycia przedmiotowej nieruchomości.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności przedstawione we wniosku należy uznać, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u., prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2. Tym samym Wnioskodawca, dokonując sprzedaży opisanych nieruchomości gruntowych, nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, a jedynie będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast, w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2082 ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Podkreślić jednak należy, iż aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru ani też nie ma związku z działalnością gospodarczą, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, należy wziąć pod uwagę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy dotycząca sprzedaży udziału w działkach lub działek jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

W 1979 r. Wnioskodawca oraz jego siostra otrzymali od rodziców w formie darowizny po 1/2 udziału w nieruchomości gruntowej obejmującej działkę nr 1704 zabudowaną dwoma starymi budynkami gospodarczymi. W 2010 r. Wnioskodawca i jego małżonka majątkowy ustrój wspólności ustawowej rozszerzyli na majątki osobiste nabyte w trakcie trwania związku małżeńskiego, zatem przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność Wnioskodawcy, jego małżonki i jego siostry, przy czym 1/2 udziału przysługuje Wnioskodawcy i jego małżonce oraz 1/2 udziału przysługuje siostrze Wnioskodawcy mieszkającej w Niemczech.

Przedmiotowa nieruchomość, przez cały okres jej posiadania przez Wnioskodawcę, nie była w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych, nie prowadzono na niej żadnej działalności gospodarczej, ani nie oddawano jej w najem lub dzierżawę. Większość jej obszaru jest porośnięta trwałymi łąkami, które raz do roku są koszone ze względu na ryzyko pożaru. Część nieruchomości wykorzystywana była przez Wnioskodawcę i jego rodzinę do celów rekreacyjnych (uprawianie ogródka). W tym celu w latach 80. podłączono tę część do sieci elektrycznej, wykopano studnię i postawiono wokół tej części ogrodzenie.

Wnioskodawca i współwłaściciele podjęli decyzję o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważali też pozostawienie części nieruchomości ich dzieciom. Wielkość i kształt działki powodowały jednak, że bardzo trudno byłoby znaleźć dla niej nabywcę. Zgodnie bowiem z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z możliwością lokalizacji usług nieuciążliwych, zieleń nieurządzoną oraz częściowo pod drogi dojazdowe i drogę publiczną. Działka miała natomiast kształt trapezu, przy czym do drogi publicznej przylegała krótszym bokiem, co oznaczało jej bezużyteczność dla potencjalnych nabywców zainteresowanych budową domu jednorodzinnego. Stąd w 2012 r. wystąpiono do prezydenta miasta z wnioskiem o dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki.

W wydanej decyzji organ ten zatwierdził podział działki nr 1704 na 12 działek: 1704/1, 1704/2, 1704/3, 1704/4, 1704/5, 1704/6, 1704/7, 1704/8, 1704/9, 1704/10, 1704/11 i 1704/12.

Jeden z budynków gospodarczych znajdował się na terenie działki nr 1704/11 przeznaczonej pod drogę dojazdową, zajmując całą jej szerokość, co uniemożliwiało dostęp do położonych dalej działek, Wnioskodawca musiał więc dokonać rozbiórki tego budynku, przy okazji rozebrano również drugi budynek gospodarczy znajdujący się na terenie działki nr 1704/8. Ze względu na wysokie koszty utylizacji, gruz pochodzący z rozbiórki tych budynków (uzupełniony skruszonym betonem) został wysypany na działce nr 1704/11 w celu tymczasowego utwardzenia części docelowej drogi dojazdowej. Ponadto rozebrano ogrodzenie dotychczasowego ogródka, gdyż częściowo blokowało docelową drogę dojazdową, obejmując całą jej szerokość.

Z wyjątkiem opisanych wyżej czynności Wnioskodawca nie wykonał żadnych innych działań związanych z przygotowaniem przedmiotowej nieruchomości do sprzedaży. W szczególności nie podejmował czynności mających na celu usunięcie roślinności z działek, wyrównanie terenu, uzbrojenie działek poprzez doprowadzenie do nich mediów, ogrodzenie poszczególnych parceli czy uzyskanie pozwoleń na budowę. Nie podejmował również (i nie zamierza podejmować) żadnych działań o charakterze reklamowym czy marketingowym, przy sprzedaży nieruchomości nie zamierza korzystać z usług profesjonalnego pośrednika, ani podejmować aktywnych działań w celu poszukiwania nabywców, w tym zamieszczania ogłoszeń i ofert. Od momentu dokonania podziału działki osoby zainteresowane zakupem same się do niego zgłaszają. Od chwili otrzymania działki w formie darowizny od rodziców w 1979 r. Wnioskodawca nie nabywał żadnych innych nieruchomości w celu odsprzedaży lub zwiększenia powierzchni działki opisanej we wniosku. Działki będą sprzedane poprzez sprzedaż posiadanych udziałów w nieruchomości zgodnie z aktualną strukturą własności lub przed sprzedażą dokonane zostanie zniesienie współwłasności poprzez podział wyodrębnionych działek między Wnioskodawcę (wraz z małżonką) i jego siostrę, w wyniku czego Wnioskodawcy i jego małżonce przypadną działki w proporcji możliwie najbardziej zbliżonej do obecnie posiadanego przez nich udziału wynoszącego ½. Wnioskodawca dopuszcza również możliwość, że część z tych działek zostanie przekazanych jego dzieciom w formie darowizny, a pozostała część zostanie sprzedana.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowych będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca - współwłaściciel działek, dla czynności sprzedaży działek lub udziału we współwłasności nieruchomości nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca w 1979 r. otrzymał od rodziców w formie darowizny udział w nieruchomości obejmującej działkę nr 1704 zabudowaną dwoma starymi budynkami gospodarczymi. Przedmiotowa nieruchomość, przez cały okres jej posiadania przez Wnioskodawcę, nie była w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych, nie prowadzono na niej żadnej działalności gospodarczej, ani nie oddawano jej w najem lub dzierżawę. Część nieruchomości wykorzystywana była przez Wnioskodawcę i jego rodzinę do celów rekreacyjnych (uprawianie ogródka). W tym celu w latach 80. podłączono tę część do sieci elektrycznej, wykopano studnię i postawiono wokół tej części ogrodzenie.

Wnioskodawca wprawdzie wystąpił o podział działki nr 1704 na 12 mniejszych działek jednak uczynił to z uwagi na trudność sprzedaży 1 dużej działki położonej na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniowa jednorodzinną a także ze względu na jej kształt. Ponadto jedna z nowopowstałych działek przeszła z mocy prawa na własność Gminy z przeznaczeniem pod drogę gminną. Wnioskodawca również dokonał rozbiórki starych budynków gospodarczych i ogrodzenia dotychczasowego ogródka, co było konieczne, ponieważ jeden z budynków oraz ogrodzenie znajdowały się na działkach stanowiących drogę dojazdowa do pozostałych działek (gruz z budynków posłużył do utwardzenia części tej drogi). Wnioskodawca nie wykonał jednak żadnych innych działań związanych z przygotowaniem przedmiotowej nieruchomości do sprzedaży, nie podejmował czynności mających na celu usunięcie roślinności z działek, wyrównanie terenu, uzbrojenie działek poprzez doprowadzenie do nich mediów, ogrodzenie poszczególnych parceli czy uzyskanie pozwoleń na budowę. Nie podejmował również (i nie zamierza podejmować) żadnych działań o charakterze reklamowym czy marketingowym, przy sprzedaży nieruchomości nie zamierza korzystać z usług profesjonalnego pośrednika, ani podejmować aktywnych działań w celu poszukiwania nabywców, w tym zamieszczania ogłoszeń i ofert. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT nie zajmuje się zawodowo lub w sposób częstotliwy zakupem i sprzedażą towarów w celach zarobkowych, w tym nieruchomości. Od chwili otrzymania działki w formie darowizny od rodziców w 1979 r. Wnioskodawca nie nabywał żadnych innych nieruchomości w celu odsprzedaży lub zwiększenia powierzchni działki opisanej we wniosku.

Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają też pozostawienie części nieruchomości ich dzieciom.

Zatem działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wystąpienie z wnioskiem o podział działki oaz rozbiórka starych budynków i ogrodzenia ogródka są pojedynczymi czynnościami o których mowa w orzeczeniach TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10, zatem nie stanowią ciągu wskazanych tam okoliczności. Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w działkach lub po zniesieniu współwłasności - sprzedaży działek korzystać będzie z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowego udziału w działkach lub sprzedaży działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż ww. udziału Wnioskodawcy w działkach lub sprzedaż działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin