2017.06.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.54.2017.1.PW
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu świadczeń na jej rzecz usług głównych oraz dodatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu świadczeń na jej rzecz usług głównych oraz dodatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

S sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność obejmującą szeroko rozumiane czynności pomiarowe i testowe z zakresu telekomunikacji i IT.

Specjalnością Spółki jest wykonywanie na zlecenie klientów - firm z branży telekomunikacyjnej - pomiarów jakości sygnału telefonii cyfrowej. Pomiary prowadzone przez Spółkę dotyczą wielu aspektów, między innymi analizy parametrów urządzeń i sieci telekomunikacyjnych, a także jakości usług telekomunikacyjnych lub też zbierania i opracowywania opinii samych użytkowników na ich temat. Pomiary wykonywane są zarówno w laboratorium, jak i w warunkach już funkcjonującej sieci, także w terenie. Badania w terenie odbywają się na terytorium różnych krajów zarówno położonych na obszarze UE jak i poza nią.

Pomiary te są dokonywane m.in. przy pomocy tzw. plików testowych i z wykorzystaniem serwera zewnętrznego. Spółka bada parametry sieci klienta przesyłając pliki do (i odbierając te pliki z) serwera podłączonego do Internetu.

W związku z tym, do prawidłowego świadczenia usług na rzecz klientów, Spółka nabywa od podmiotów zagranicznych (dalej: Kontrahenci) usługi hostingu polegające na udostępnieniu Spółce możliwości korzystania z określonej infrastruktury:

zasobów sprzętowych serwerów komputerowych (dysków, pamięci, procesorów i systemu operacyjnego) lub
miejsca do lokalizacji sprzętu Spółki oraz jego utrzymania i działania w miejscu położenia (w szczególności miejsce w stojaku, zasilanie, systemy utrzymania środowiska pracy (klimatyzacji), dostęp do Internetu, udostępnianie sieci połączeń z innymi usługami/urządzeniami, itp.,

(dalej łącznie jako: Usługi główne).

W przypadku hostingu serwerów (tj. usług, o których mowa w pkt 1 powyżej), Spółka nie ma fizycznego dostępu do zasobów sprzętowych serwerów - tzn. nie jest ich dysponentem ani operatorem w sensie fizycznym. Serwery te stanowią własność Kontrahentów lub osób trzecich (podwykonawców). Mogą być one równocześnie udostępniane także innym niż Spółka podmiotom. W odniesieniu do hostingu serwerów, w ramach Usług głównych Kontrahenci zapewniają m.in.:

łącza internetowe o odpowiednio wysokiej przepustowości i określonych przez Spółkę parametrach, umożliwiające transfer plików (przesyłanie plików do serwera i pobieranie ich z serwera);
określony system operacyjny, na którym działa serwer (oprogramowanie), umożliwiające Spółce korzystanie z jego funkcjonalności; konfiguracji systemu na potrzeby korzystania z niezbędnych z punktu widzenia Spółki funkcjonalności serwera dokonuje Spółka samodzielnie;
obsługę serwisową serwera oraz łącza internetowego;
informowanie Spółki o planowanych przerwach w dostępie do serwera, itp.

Z kolei nabycie miejsca do lokalizacji sprzętu (tj. usług, o których mowa w pkt 2 powyżej) jest wymagane do prawidłowego funkcjonowania wykorzystywanych przez Spółkę urządzeń pomiarowych. Urządzenia pomiarowe, tj. komputery z odpowiednim wyposażeniem i oprogramowaniem, stanowią element infrastruktury informatycznej niezbędnej do przeprowadzania zleconych przez klientów pomiarów jakości sygnału. W przypadku urządzeń pomiarowych będących własnością Spółki. Spółka płaci za ich kolokację - podłączenie do prądu, Internetu i innych usług, jak również za samo ich przechowanie.

Zatem przedmiotem umów z Kontrahentami jest uzyskanie możliwości korzystania z funkcjonalności infrastruktury wskazanej w tych umowach przy wykorzystaniu połączenia internetowego o określonych parametrach. W przypadku gdy pomiary jakości sygnału odbywają się poza terytorium Polski, udostępniana Spółce przez Kontrahentów infrastruktura zlokalizowana jest również poza terytorium Polski: co do zasady w kraju, w którym przeprowadzane są ww. pomiary.

W trakcie dokonywania pomiarów Spółka może nabywać także inne usługi wsparcia (dalej: Usługi dodatkowe) związane z Usługami głównymi. Usługi dodatkowe mogą być nabywane od podmiotów, od których Spółka nabywa Usługi główne (Kontrahentów) albo od innych podmiotów. Usługi dodatkowe obejmują m.in. usługi telekomunikacyjne tj. połączenia głosowe, dostęp do Internetu. Usługi dodatkowe są nabywane przez Spółkę wyłącznie na potrzeby i w związku z korzystaniem z usług podstawowych - tj. Usług głównych nabywanych zawsze od Kontrahentów.

Za świadczone Usługi główne i Usługi dodatkowe Spółka wypłaca wynagrodzenie, płatne na podstawie otrzymywanych faktur. Wynagrodzenie to może być ujmowane w kwocie opłaty łącznej (abonamentowej) za wszystkie usługi, oddzielnej opłaty za każdy rodzaj usługi lub opłaty zależnej od zużycia.

Przedmiotowe Usługi główne i Usługi dodatkowe są w całości świadczone poza terytorium Polski przez podmioty, które nie są polskimi rezydentami podatkowymi, tj. nie posiadają na terytorium Polski siedziby ani zarządu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że na tle przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobierania na podstawie art. 26 w związku z art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu świadczonych na jej rzecz Usług głównych oraz związanych z nimi Usług dodatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, na tle przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobierania na podstawie art. 26 w związku z art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu świadczonych na jej rzecz Usług głównych oraz związanych z nimi Usług dodatkowych.

W szczególności, zdaniem Spółki, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za świadczone na jej rzecz Usługi główne i związane z nimi Usługi dodatkowe nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Uzasadnienie

W myśl art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Zgodnie z ust. 3 pkt 5 tego przepisu, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Jednocześnie w myśl art. 3 ust. 5 u.p.d.o.p., za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wskazano, że Spółka nabywa od Kontrahentów będących podmiotami zagranicznymi Usługi główne - usługi hostingu, polegające na udostępnieniu Spółce możliwości korzystania z określonej infrastruktury, tj.:

zasobów sprzętowych serwerów komputerowych (dysków, pamięci, procesorów i systemu operacyjnego) lub
miejsca do lokalizacji sprzętu Spółki oraz jego utrzymania i działania w miejscu położenia.

Jednocześnie, Spółka nabywa od Kontrahentów lub innych podmiotów zagranicznych Usługi dodatkowe - tj. usługi telekomunikacyjne bezpośrednio powiązane z Usługami głównymi.

Kluczową dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest w pierwszej kolejności kwestia prawidłowej kwalifikacji prawno-podatkowej ww. usług świadczonych na rzecz Spółki, a w szczególności ustalenie czy wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie za świadczenie ww. usług należy do jednej z kategorii należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., tj. do przychodów z:

odsetek,
praw autorskich lub praw pokrewnych,
praw do projektów wynalazczych,
praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,
należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,
należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,
należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Bez wątpienia, wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie za świadczone na jej rzecz usługi, będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie należy do żadnej z kategorii wymienionych w lit. a)-e) i g) powyżej.

Co więcej, w ocenie Spółki, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę z tytułu Usług głównych wraz z bezpośrednio z nimi związanymi Usługami dodatkowymi, nie mieści się również w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. Świadczone na rzecz Spółki usługi, będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie mieszczą się bowiem w zakresie usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. W szczególności nie są to usługi przetwarzania danych ani świadczenie o podobnym charakterze, o których mowa w tym przepisie.

Rozważenia wymaga zatem jedynie, czy wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie może być uznane za należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, o których mowa w lit. f) powyżej. W tym celu należy w pierwszej kolejności ustalić znaczenie i zakres przedmiotowy kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pojęć wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., tj.:

użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego oraz
urządzenie przemysłowe.

Ad. 1) Użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest definicji legalnej pojęcia użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego. W tej sytuacji uzasadnione jest odwołanie się do jego znaczenia słownikowego. Słownik Języka Polskiego PWN stwierdza, że „użytkować” to „korzystać z czegoś, np. z budynku, lokalu”, też: „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, a także: „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Należy przy tym podkreślić, że czym innym jest korzystanie lub prawo do korzystania z danego urządzenia, a czym innym uzyskanie wyłącznie możliwości korzystania z określonych funkcji, funkcjonalności, które zapewnia dane urządzenie - bez jego fizycznego udostępnienia usługobiorcy (klienta). W praktyce tylko pierwszy z ww. sposobów może być uznany za „korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe w wydanych interpretacjach, przykładowo:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 marca 2016 r., sygn. IPPB5/4510-376/16-2/MK: „Czym innym jest korzystanie lub prawo do korzystania z danego urządzenia, a czym innym uzyskanie jedynie możliwości korzystania z określonych funkcji, które zapewnia dane urządzenie bez jego fizycznego udostępnienia.”;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 czerwca 2015 r., sygn. ILPB4/4510-1-108/15-2/DS: „Czym innym jest (...) korzystanie lub prawo do korzystania z danego urządzenia, a czym innym uzyskanie jedynie możliwości korzystania z określonych funkcji, funkcjonalności, które zapewnia dane urządzenie (bez jego fizycznego udostępnienia).”.

Co więcej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w ww. interpretacji, odróżniając korzystanie z samego urządzenia od korzystania wyłącznie z jego funkcji odwołał się pomocniczo do treści Raportu „Treaty Characterisation Issues Arising from E-commerce” będącego załącznikiem do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD. W pkt 24 Raportu wskazano bowiem podstawowe przesłanki do uznania danej należności za wypłacaną za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzeń komputerowych/sprzętu komputerowego (ang. computer equipment), do których należą:

fizyczne udostępnienie sprzętu klientowi,
kontrola urządzenia przez klienta,
nieużywanie urządzenia przez wynajmującego (provider’a) do zapewnienia usług innym podmiotom niezwiązanym z klientem.

W przypadku niespełnienia powyższych przesłanek, wynagrodzenie płacone przez klienta ma charakter zapłaty za usługi, a nie wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Mając powyższe na uwadze, świadczone na rzecz Spółki Usługi główne oraz bezpośrednio z nimi powiązane Usługi dodatkowe nie stanowią użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego. W odniesieniu do nich nie zostały bowiem spełnione wskazane powyżej przesłanki.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), przedmiotem umów zawieranych przez Spółkę jest umożliwienie Spółce korzystania z określonych funkcjonalności infrastruktury, znajdującej się w dyspozycji podmiotów zagranicznych (usługi hostingu). Spółka nie nabywa przy tym prawa do fizycznego dysponowania urządzeniami wchodzącymi w skład tej infrastruktury, a jedynie uzyskuje prawo do korzystania z funkcji i możliwości oferowanych przez te urządzenia. Stąd, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę ma charakter należności (wynagrodzenia, zapłaty) za świadczone na jej rzecz usługi, które nie stanowią jednak użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Powyższe stanowisko Spółki zgodnie z którym usługi hostingu nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, wydanych w podobnych stanach faktycznych, m.in.:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 marca 2016 r., sygn. IPPB5/4510-376/16-2/MK, w której organ podatkowy stwierdził, że: „wynagrodzenie za usługę hostingu ze zdalnym dostępem do serwerów jak również usługi dodatkowe, której istotę stanowi umożliwienie Wnioskodawcy wykorzystania określonej przestrzeni dyskowej serwerów kontrahenta zagranicznego nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 ustaw o PDOP - nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.”;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 czerwca 2015 r., sygn. ILPB4/4510-1-108/15-2/DS., w której organ podatkowy uznał, że: „wynagrodzenie za usługę hostingu (...) nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...), w szczególności nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.”:
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lipca 2013 r., sygn. IPPB5/423-307/13-2/AJ, zgodnie z którą: „wynagrodzenie za usługę wynajmu wirtualnego serwera, której istotę stanowi umożliwienie Wnioskodawcy wykorzystania określonej przestrzeni dyskowej serwerów kontrahenta zagranicznego, a także ochrony oraz transferu danych, nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (...), w szczególności nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.”;
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 marca 2013 r., sygn. ILPB4/423-430/12-6/MC, gdzie organ potwierdził, iż: „Udostępnienia urządzeń IT w postaci serwerów, komputerów, monitorów, drukarek oraz innych nie można utożsamiać z pojęciem użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego. Sensem tej umowy nie jest bowiem ich wynajęcie, lecz umożliwienie korzystania z określonej funkcjonalności tych urządzeń (w tym korzystania z oprogramowania zainstalowanego na tych urządzeniach).”.

Ad. 2) Definicja urządzenia przemysłowego

Dodatkowym argumentem potwierdzającym, iż świadczone na rzecz Spółki Usługi główne wraz z Usługami dodatkowymi nie stanowią użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego jest to, że infrastruktura w oparciu o którą świadczone są ww. usługi nie stanowi urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Przepisy podatkowe, w tym przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawierają definicji legalnej pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Brak definicji uzasadnia zatem odwołanie się do znaczenia tego pojęcia przyjętego w języku powszechnym, ustalonego w oparciu o jego znaczenie słownikowe.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, „urządzenie” to „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności” . Urządzenie może być definiowane również jako „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonujący lub ułatwiający określoną pracę” a także „mechanizm bądź zespół mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu”.

Z kolei „przemysł” jest definiowany jako: „produkcja materialna polegająca na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”. Przemysł to również „działalność polegająca na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn”, a także „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów”. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza związany z przemysłem, dotyczący przemysłu, stosowany w przemyśle.

Zatem „urządzeniem przemysłowym” jest tylko urządzenie przeznaczone do wykorzystania w przemyśle, przy produkcji masowej, którego zastosowanie jest związane wyłącznie z tą dziedziną. Taką definicję „urządzenia przemysłowego” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. przyjmuje również orzecznictwo sądów administracyjnych, m.in.:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2012 r. (sygn. akt II FSK 1476/10): „"urządzeniem przemysłowym" będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną”;
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1336/12): „pojęcie "urządzenie przemysłowe" należy rozumieć jako "składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów"”.

Sądy administracyjne wskazują również na potrzebę wąskiego rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., tak, aby przy jego interpretacji nie pomijać przymiotnika „przemysłowe”. Potwierdza to m.in.:

WSA w Lublinie w wyroku z 20 września 2016 r. (sygn. akt I SA/Lu 48/16), w którym sąd potwierdził, że: „za błędną należy uznać szeroką wykładnię omawianego pojęcia: "urządzenie przemysłowe"(...). Rozumienie tego pojęcia nie może bowiem pomijać przymiotnika "przemysłowe" i rozszerzać jego zakres na każdy inny sektor gospodarki (...). Skoro bowiem ustawodawca w przepisie tym użył sformułowania "urządzenie przemysłowe" to nie jest uprawnionym pogląd, że przepis ten dotyczy każdego urządzenia, nawet niebędącego urządzeniem przemysłowym w podanym wyżej rozumieniu.”;
WSA w Gliwicach w wyroku z 17 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/Gl 1035/15): „najnowsze orzecznictwo sądów administracyjnych opowiada się za wąską interpretacją pojęcia "urządzenie przemysłowe";
NSA w wyroku z 5 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 820/12): „Rozumienie szerokie tego pojęcia nie może (...) pomijać przymiotnika "przemysłowego" i rozszerzać jego zakres na każdy inny sektor gospodarki. (...) Skoro ustawodawca w przepisie tym użył sformułowania "urządzenie przemysłowe" to nie jest uprawnionym pogląd, że przepis ten dotyczy każdego urządzenia, nawet nie będącego przemysłowym. (...) Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. posługuje się kategorią "urządzenia przemysłowego" a nie szerszą kategorię "urządzenia technicznego". Dlatego też, wykładnia przyjęta, iż w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 jako "urządzenia przemysłowe" należy traktować "wszelkie możliwe urządzenia", stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.".

Zatem pojęcie „urządzenia przemysłowego” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. należy rozumieć wąsko. W szczególności, brak bezpośredniego związku danego urządzenia z produkcją przemysłową (masową produkcją) powoduje, że urządzenie to nie mieści się w zakresie pojęcia „urządzenie przemysłowe”, o którym mowa w przepisie.

Należy zdaniem Spółki uznać, że urządzenia wchodzące w skład infrastruktury, w oparciu o którą świadczone są na rzecz Spółki usługi hostingu, nie mieszczą się w tak zakreślonej definicji pojęcia „urządzenia przemysłowego”.

Urządzenia wchodzące w skład udostępnianej Spółce infrastruktury nie są rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służących do wykonywania określonych czynności i nie są powiązane ściśle z urządzeniem przemysłowym biorącym udział w procesie produkcji. Infrastruktura ta nie spełnia zadań przemysłowych - jej zadaniem nie jest udział w masowej produkcji. Składa się ona co prawda z pojedynczych urządzeń, ale nie są to urządzenia przemysłowa, których przeznaczeniem jest udział w procesie produkcji.

Reasumując, ww. infrastruktura informatyczna pełni inne funkcje niż przemysłowe, zatem nie można jej zakwalifikować (zarówno w całości jak i pojedynczych elementów wchodzących w jej skład) jako urządzenia przemysłowe.

W celu prawidłowej kwalifikacji ww. infrastruktury można pomocniczo odwołać się do klasyfikacji statystycznej wskazanej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (w wersji obowiązującej od 1 stycznia 2017 r.; Dz. U. z 2016 r., poz. 1864. dalej: KŚT).

Regulacje KŚT mają zasadnicze znaczenie dla uporządkowania pojęć związanych z rodzajami urządzeń oraz działalności, w których są one wykorzystywane. Możliwość posiłkowego zastosowania KŚT do definicji „urządzenia przemysłowego” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. została potwierdzona w orzecznictwie, m.in. w wyroku NSA z 5 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 820/12): „Brak odmiennej definicji na gruncie u.p.d.o.p. lub zawartego wprost odesłania do zewnętrznej definicji pozwala, zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, na dokonanie wykładni zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. pojęcia "urządzenie przemysłowe" również w oparciu o klasyfikacje statystyczne.”.

Zgodnie z KŚT, „urządzenia przemysłowe” zostały sklasyfikowane w grupie 6 podgrupie 65. Grupa ta nie obejmuje wskazanych w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) urządzeń wykorzystywanych na potrzeby świadczenia na rzecz Spółki usług hostingu. „Urządzenia przemysłowe” są bowiem według KŚT kategorią węższą niż „urządzenia techniczne” i obejmują takie grupy urządzeń jak m.in.: przekładnie, urządzenia wentylacyjne, klimatyzacyjne, do oczyszczania wody, ścieków i gazów, do odpopielania i odżużlania, oraz akumulatory hydrauliczne.

Zatem o ile urządzenia wchodzące w skład ww. infrastruktury można by zaliczyć do urządzeń technicznych, o tyle nie stanowią one urządzeń przemysłowych zgodnie z klasyfikacją KŚT.

Stanowisko Spółki, zgodnie z którym infrastruktura informatyczna nie stanowi „urządzenia przemysłowego”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, m.in.:

NSA w wyroku z 21 lutego 2012 r. (sygn. II FSK 1476/10) wydanym w przedmiocie rozstrzygnięcia czy sprzęt IT wykorzystywany m.in. przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego może być uznany za urządzenie przemysłowe w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stwierdził, że: „posiłkując się definicjami ze słowników języka polskiego (...) "urządzeniem przemysłowym" będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną. Komputer ze swej istoty przeznaczony jest do przetwarzania i porządkowania danych (...). Zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji. Komputery będące systemami wbudowanymi i sterujące urządzeniami wykorzystywanymi w przemyśle mogą być częścią składową urządzenia przemysłowego. Przy kwalifikowaniu danego urządzenia istotne jest, aby dokonywać tego w oparciu o kryterium przeznaczenia. (...) Sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika "przemysłowy" (...). Wynajmowany przez Spółkę sprzęt nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Niewątpliwie każde urządzenie przemysłowe jest urządzeniem ułatwiającym prace, ale nie każde urządzenie ułatwiające prace jest urządzeniem przemysłowym.”
WSA we Wrocławiu w wyroku z 22 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 1822/15) w sprawie dotyczącej leasingu sprzętu komputerowego rozstrzygnął, że: „Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej, że leasing sprzętu komputerowego (w postaci komputerów stacjonarnych, notebooków, serwerów), który nie służy do wytwarzania produktów w sposób materialny, jest korzystaniem z urządzenia przemysłowego. W świetle (...) definicji słownikowej wynajmowany przez Spółkę sprzęt nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest przeznaczony do procesu masowej produkcji.”

W świetle powyższej argumentacji, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę z tytułu świadczenia na jej rzecz Usług głównych oraz bezpośrednio z nimi związanych Usług dodatkowych, nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. - nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Istotą nabywanych przez Spółkę świadczeń są bowiem usługi hostingu, polegające na udostępnieniu Spółce możliwości korzystania jedynie z określonych funkcjonalności infrastruktury, a nie fizycznego udostępnienia sprzętu. Zatem nie stanowią one użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, o których mowa w tym przepisie.

Ponadto, infrastruktura, w oparciu o którą świadczone są na rzecz Spółki usługi hostingu nie mieści się w zakresie definicji „urządzenia przemysłowego”, o którym mowa w tym przepisie. Wykorzystywany w tym celu sprzęt nie jest bowiem urządzeniem przemysłowym - nie jest ze swej istotny przeznaczony do procesu masowej produkcji. Każde urządzenie przemysłowa jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie każde urządzenie ułatwiające pracę jest urządzeniem przemysłowym.

Mając powyższe na względzie, Spółka nie jest i nie będzie w przyszłości zobowiązana do pobierania jako płatnik, zgodnie z art. 26 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę w związku ze świadczonymi na jej rzecz usługami opisanymi w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: updop), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym, wyrażona jest tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 (art. 3 ust. 5 updop).

Nie budzi zatem wątpliwości, że wszelkie wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 5 updop, implikują powstanie przychodu na terytorium Polski.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

a)z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest właściwa kwalifikacja usług hostingu polegających na udostępnieniu Wnioskodawcy korzystania z określonej infrastruktury (zasobów sprzętowych serwerów komputerowych lub miejsca do lokalizacji sprzętu Wnioskodawcy oraz jego utrzymania i działania w miejscu położenia), w szczególności możliwość zakwalifikowania usług hostingu do użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nabywa usługi hostingu od podmiotów zagranicznych.

Organ podziela stanowisko Wnioskodawcy, że czym innym jest korzystanie lub prawo do korzystania z danego urządzenia, a czym innym uzyskanie wyłącznie możliwości korzystania z określonych funkcji, funkcjonalności, które zapewnia dane urządzenie - bez jego fizycznego udostępnienia usługobiorcy (klienta).

W związku z powyższym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma potrzeby definiowania pojęcia urządzenia przemysłowego, ponieważ przedmiotem umowy z kontrahentem nie jest wynajem konkretnego urządzenia, ale uzyskanie jedynie możliwości korzystania z określonych funkcji serwerów.

Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca nabywa usługi hostingu od podmiotów zagranicznych, zastosowanie znaleźć mogą właściwe umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (dalej: UPO). Warunkiem skorzystania z zapisów poszczególnych UPO jest posiadanie przez Wnioskodawcę aktualnego certyfikatu rezydencji dokumentującego miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych.

Poszczególne UPO zawierają uregulowania dotyczące użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych w artykułach poświęconych opodatkowaniu tzw. należności licencyjnych.

W tym miejscu należy przytoczyć treść pkt 9.1 Komentarza do art. 12 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD w wersji z 15.07.2014 r. (por. polskie tłumaczenie ABC a Wolters Kluwer, Warszawa 2016), zgodnie z którą: „Operatorzy satelitami i ich klienci (w tym przedsiębiorstwa radiowe i telekomunikacyjne) często zawierają porozumienia w sprawie dzierżawienia nadajników, na podstawie których operator satelitarny zezwala klientowi na wykorzystywanie mocy nadajnika satelity do transmisji na rozlegle obszary geograficzne. Wypłaty dokonane przez klientów na podstawie typowej umowy o dzierżawieniu nadajnika dokonywane są za użytkowanie mocy transmisyjnej przekaźnika i nie stanowią należności na podstawie definicji zawartej w ustępie 2: wypłaty takie nie są dokonywane jako wynagrodzenie za użytkowanie lub prawo użytkowania mienia lub za informacje, o których mowa w definicji (nie mogą one być uznane na przykład jako wynagrodzenia płacone za użytkowanie lub prawo użytkowania tajemnicy technologicznej lub procesu technologicznego, ponieważ technologia satelitarna nie jest przeniesiona na klienta). Jeżeli chodzi o konwencje, które zawierają definicję należności licencyjnych, która ma również zastosowanie do dzierżawienia urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, to kwalifikacja tych wypłat zależeć będzie w szerokim zakresie od mających zastosowanie postanowień umownych. Nawet jeżeli odnośne umowy często zawierają sformułowanie „dzierżawienie przekaźnika”, w większości wypadków klient nie nabywa w posiadanie fizyczne przekaźnika, lecz jedynie moc transmisyjną: satelita jest operowany przez oddającego w dzierżawę, a dzierżawca nie ma dostępu do nadajnika, który został mu przydzielony. W takich przypadkach wynagrodzenia zapłacone przez klienta mają w istocie charakter zapłaty za usługi, do których ma zastosowanie artykuł 7, a nie są wynagrodzeniami za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Te przypadki należy odróżnić od o wiele rzadszej transakcji, w której właściciel satelity wydzierżawia go osobie trzeciej, która operuje nim i użytkuje dla swoich własnych celów lub oferuje zdolność transmisyjną przekaźnika innym osobom trzecim. W takim przypadku zapłata dokonana przez operatora satelity na rzecz właściciela mogłaby być uważana jako wynagrodzenie zapłacone za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Podobną analizę należy zastosować do wynagrodzeń zapłaconych za dzierżawę lub kupno mocy kabli do transmisji prądu elektrycznego lub łączności (na przykład w drodze porozumienia przyznającego nieodwołalne prawo do użytkowania takiej mocy), lub rurociągów (na przykład do transportu ropy lub gazu).”

Analiza powyższego fragmentu prowadzi do wniosku, że wyraźnie należy odróżnić fizyczne posiadanie przez użytkownika danego urządzenia od korzystania z jego funkcji.

Jakkolwiek powyższy przykład odnosi się do dzierżawienia nadajników satelitarnych, to analogicznie traktować należy usługi hostingu serwerów.

Powyższe potwierdza (w odniesieniu do sprzętu komputerowego) także jednoznacznie pkt 25 Raportu będącego załącznikiem do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD (wersja pełna publ. w serwisie internetowym oecd.org, Raport R18) zatytułowanym Trealy Characterisation Issues Arising from E-commerce, w którym wymieniono podstawowe przesłanki do uznania danej należności za wypłacaną za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzeń komputerowych/sprzętu komputerowego (ang. Computer equipment), a są to:

fizyczne udostępnienie sprzętu klientowi,
kontrola urządzenia przez klienta,
nie używanie urządzenia przez wynajmującego (provider’a) do zapewnienia usług innym podmiotom niezwiązanym z klientem.

W przypadku usług hostingu, opisanych we wniosku, wszystkie powyższe przesłanki nie są spełnione, a zatem usług tych nie można uznać za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Ponadto, wynagrodzenie wypłacane na rzecz podmiotów zagranicznych z tytułu świadczenia usług hostingu, której istotę stanowi umożliwienie Wnioskodawcy wykorzystania określonych zasobów sprzętowych serwerów komputerowych lub miejsca do lokalizacji sprzętu Wnioskodawcy oraz jego utrzymania i działania w miejscu położenia, a także powiązane usługi dodatkowe, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (nie jest to również usługa przetwarzania danych, ani podobna do niej, określona w pkt 2a ust. 1 art. 21 updop), w szczególności nie stanowi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Na mocy powyższego przepisu opodatkowaniu mogą podlegać przychody z tytułu należności za użytkowanie, które w ujęciu cywilistycznym rozumiane jest jako oddanie określonego przedmiotu w odpłatne korzystanie, z czym nie mamy do czynienia w niniejszym wniosku, a zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego kontrahentom zagranicznym z tytułu usług głównych (usług hostingu) oraz związanych z nimi usług dodatkowych

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin