Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.16.2017.1.HK
z 5 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 31 marca 2017 r. (data wpływu – 6 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odprawy pieniężnej otrzymanej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odprawy pieniężnej otrzymanej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni była zatrudniona przez Szpital, nieprzerwanie przez okres 20 lat, ostatnio na podstawie umowy o pracę zawartej 3 października 2011 r. na czas określony, do dnia 30 września 2013 r. Umowa ta została zmieniona aneksem nr 2, podpisanym 1 lutego 2013 r., zgodnie z którym Wnioskodawczyni była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy zawartej na czas określony, do dnia 30 września 2015 r.

W dniu 17 czerwca 2013 r., na podstawie porozumienia zawartego 3 czerwca 2013 r. pomiędzy Szpitalem a E. Sp. z o.o., doszło do przejęcia pracowników dotychczas zatrudnionych przez Szpital na rzecz E. Sp. z o.o., w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy. Porozumienie to zmierzało do powierzenia wykonywania usług gastronomicznych w zakresie przygotowywania i dostarczania posiłków dla pacjentów Szpitala podmiotowi zewnętrznemu, przy pełnym wykorzystaniu zasobów osobowych dotychczasowego pracodawcy.

Treścią przedmiotowego porozumienia było m.in. zapewnienie wszystkim przejmowanym pracownikom ogółu praw i obowiązków wynikających z treści umów o pracę, regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązujących u Przekazującego (tj. Szpitala). E. Sp. z o.o. zobowiązała się również, że żadnemu z przejmowanych pracowników nie wypowie umowy o pracę ani też warunków pracy i płacy przez okres 36 miesięcy od daty rozpoczęcia świadczenia usługi gastronomicznej w zakresie przygotowywania i dostarczania posiłków dla pacjentów Szpitala. Na zabezpieczenie niniejszego postanowienia, Szpital i E. Sp. z o.o. postanowiły, że każdemu z pracowników, w stosunku do którego doszło do sprzecznego z porozumieniem wypowiedzenia umowy o pracę lub wypowiedzenia warunków pracy i płacy, E. Sp. z o.o. zapłaci odprawę lub dodatek, których wysokość została szczegółowo określona w tym porozumieniu.

Gwarancja zatrudnienia nie obejmowała określonych grup pracowników, to jest: pracowników, z którymi umowa o pracę zostałaby rozwiązana na mocy porozumienia stron stosunku pracy, pracowników, z którymi E. Sp. z o.o. rozwiązałby umowę w trybie art. 52 lub 53 Kodeksu pracy, pracowników, którzy skorzystaliby z uprawnień do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 23¹ ust. 4 Kodeksu pracy oraz w trybie art. 24 ust. 3 Kodeksu pracy, za siedmiodniowym uprzedzeniem, pracowników, którzy utracili zdolność do pracy potwierdzoną orzeczeniem lekarskim, pracowników, z którymi umowa rozwiąże się z upływem czasu, na który została zawarta oraz pracowników, którzy rozwiązaliby umowę o pracę za wypowiedzeniem.

Wnioskodawczyni wskazała, iż § 1 przedmiotowego porozumienia brzmi: „Przejmujący oświadcza, że przejmuje pracowników wskazanych w Załączniku nr 1 do niniejszego porozumienia na podstawie art. 23¹ k.p., według stanu na dzień 17.06.2013 r. wraz ze wszystkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z ich umów o pracę, regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązujących u Przekazującego oraz innych aktów prawnych”.

W dniu 16 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni otrzymała od E. Sp. z o.o. pisemne wypowiedzenie umowy o pracę zawartej 3 października 2011 r. Stosunek pracy został rozwiązany po upływie 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. E. Sp. z o.o. zakwestionowała prawo Wnioskodawczyni do wypłaty odprawy, uznając, że jest z tego tytułu zobowiązana nie wobec Wnioskodawczyni, a wobec Szpitala. Po uprzednim wezwaniu pismem z 13 maja 2014 r. do uiszczenia dobrowolnej zapłaty należności, pismem z 18 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni skierowała wobec E. Sp. z o.o. pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym.

Wyrokiem z 20 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 64.090,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 6 maja 2014 r. do dnia zapłaty. Sąd podkreślił, że Wnioskodawczyni nie należała do grupy pracowników, wobec których nie znajdowały zastosowania zapisy dotyczące gwarancji zatrudnienia. Sąd wskazał również, że ponieważ porozumienie z 3 czerwca 2013 r., w § 4 i 5, reguluje konsekwencje dla E. Sp. z o.o. za niedotrzymanie postanowień wynikających z § 3, w ocenie Sądu Wnioskodawczyni przysługuje świadczenie nazwane w treści porozumienia „odprawą” za cały okres następujący po rozwiązaniu z Wnioskodawczynią umowy o pracę, aż do dnia 30 września 2015 r., gdyż to do tego dnia miała być ona zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony.

E. Sp. z o.o. od wypłaconej sumy pieniężnej (zasądzonej wyrokiem z 20 grudnia 2016 r.) obliczyła, pobrała i odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Oznacza to, że były pracodawca Wnioskodawczyni uznał, iż kwota ta podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym i nie podlega zwolnieniu przedmiotowemu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też, działając jako płatnik, pobrał z tytułu tej sumy zaliczkę na poczet podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy – w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – odprawa z tytułu gwarancji zatrudnienia, przynależna Wnioskodawczyni z uwagi na naruszenie przez E. Sp. z o.o. porozumienia zawartego pomiędzy E. Sp. z o.o. a Szpitalem, polegające na wypowiedzeniu przez pracodawcę umowy o pracę pracownikowi, przed upływem 36-miesięcznego terminu zastrzeżonego w tym porozumieniu oraz w konsekwencji zasądzona wyrokiem sądowym z 20 grudnia 2016 r. w sprawie o zapłatę, określona kwota pieniężna jest objęta zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota otrzymanej wskutek wytoczonego pozwu o zapłatę odprawy z tytułu gwarancji zatrudnienia jest objęta zwolnieniem – w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swe stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że w związku z nowelizacją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zmiana ww. przepisu polegała na objęciu zwolnieniem także świadczeń w postaci odszkodowań lub zadośćuczynień, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z uregulowań układów zbiorowych pracy, innych porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Zaś przepisy w zmienionym brzmieniu mają zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy określają warunki zwolnienia następująco: po pierwsze wysokość i zasady ustalania świadczeń wynikają z przepisów prawa pracy i to zarówno ustaw lub przepisów wykonawczych do nich, jak też z postanowień układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, po drugie wypłacone świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, a po trzecie nie mieści się w katalogu wyłączeń od zwolnienia.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że porozumienie zawarte między Szpitalem a E. Sp. z o.o. 3 czerwca 2013 r. jest objęte zakresem stosowania art. 9 § 1 Kodeksu pracy, stanowiącego o źródłach prawa pracy. Celem niniejszego porozumienia było zapewnienie pracownikom Szpitala warunków pracy nie gorszych niż te, które obowiązywały przed jego wejściem w życie. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 9 § 1 Kodeksu pracy za źródła pracy uznaje się te postanowienia porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów, które określają prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Spełniony zatem został pierwszy z ww. warunków zwolnienia.

W kwestii, czy wypłacona Wnioskodawczyni odprawa ustalona na podstawie rzeczonego porozumienia powinna być uznana za odszkodowanie lub zadośćuczynienie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni uważa, że konstrukcja tego przepisu, a mianowicie sformułowanie „odszkodowania i zadośćuczynienia” (...), z wyjątkiem (...) odpraw (...)” wskazuje, że na gruncie analizowanego przepisu odprawy są rodzajem odszkodowania lub zadośćuczynienia. Albowiem przy przyjęciu hipotezy o racjonalności ustawodawcy – analizowany przepis został ukształtowany w sposób celowy i zamiarem ustawodawcy było objęcie zakresem zwolnienia z opodatkowania również odpraw jako pewnej formy szeroko rozumianego odszkodowania bądź zadośćuczynienia wypłaconego na podstawie przepisów prawa pracy (w tym regulaminów i postanowień wewnętrznych). W przeciwnym wypadku nie byłoby powodu, aby explicite wyłączać pewne kategorie odpraw, wymienione pod lit. a), b) i c), spod ogólnej dyspozycji wyrażonej w tym przepisie. Nie ma bowiem, zdaniem Wnioskodawczyni, podstaw do różnicowania, wbrew wnioskom płynącym z gramatycznej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy zbliżonych do siebie charakterem świadczeń. Celem analizowanych przepisów jest bowiem to, aby pracownik, który otrzymuje od pracodawcy świadczenia łagodzące skutki pewnych negatywnych dla niego zdarzeń, nie musiał, co do zasady, dodatkowo ponosić ciężaru podatku. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że świadczenie wypłacone na podstawie porozumienia, miało na celu wyrównanie pracownikowi szkody w postaci utraty korzyści, jakich mógłby się spodziewać, gdyby nie zwolnienie Wnioskodawczyni w efekcie powierzenia wykonywania usług gastronomicznych w zakresie przygotowywania i dostarczania posiłków dla pacjentów Szpitala podmiotowi zewnętrznemu. Wyrównanie szkody należy do istoty świadczenia odszkodowawczego. Skoro zatem odprawy stanowią rodzaj odszkodowania lub zadośćuczynienia, na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy – w ocenie Wnioskodawczyni – uznać, że druga z przesłanek zwolnienia została spełniona.

W zakresie trzeciego warunku Wnioskodawczyni podniosła, że jej zdaniem wypłacona odprawa nie jest objęta wyjątkami wskazanymi w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odprawa ta nie została bowiem wypłacona z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia ani na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, ani za szkody dotyczące jakichkolwiek składników majątku. Również nie jest ona odszkodowaniem wypłaconym w związku z umową czy ugodą inną niż sądowa, ani odprawą wypłaconą na podstawie przepisów ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wnioskodawczyni wskazała, iż wyjątki sformułowane w tym przepisie winny być wykładane ściśle, zatem wyłączenie odnosi skutek tylko w zakresie enumeratywnie wskazanych przypadkach odpraw.

Powołując się na treść orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 462/15, Wnioskodawczyni podkreśliła, że mimo iż kwota, do wypłaty której zobligowana była względem Wnioskodawczyni E. Sp. z o.o. została określona mianem „odprawy”, bez wątpienia miała charakter odszkodowawczy.

E. Sp. z o.o., łamiąc warunki porozumienia poprzez zwolnienie Wnioskodawczyni przed upływem 36-miesięcznego terminu, była zobligowana do wypłaty świadczenia należnego Wnioskodawczyni, na podstawie § 4 w zw. z § 3 porozumienia. E. Sp. z o.o. nie wypłaciła jednak sumy dobrowolnie – została ona zasądzona wraz z ustawowymi odsetkami dopiero wyrokiem z 20 grudnia 2016 r. W tej sytuacji Wnioskodawczyni bez wątpienia została pozbawiona prawa do otrzymania środków na utrzymanie. Dlatego też Wnioskodawczyni wyraziła pogląd, że także na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin „odszkodowanie” powinien być rozumiany szeroko, zaś odprawa również może mieć charakter odszkodowawczy. Zdaniem Wnioskodawczyni kwota ta podlega także pod dyspozycję art. 23 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z przyczyn wskazanych powyżej, w zaistniałym stanie faktycznym, kwota otrzymanej wskutek wytoczonego pozwu o zapłatę odprawy z tytułu gwarancji zatrudnienia jest objęta zwolnieniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, ze wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów ze stosunku pracy, za które uważa się m.in. wszelkiego rodzaju wypłaty przez pracodawcę. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W myśl natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Przedmiotowym zwolnieniem, wbrew twierdzeniom Wnioskodawczyni, nie są zatem objęte świadczenia nie będące odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nawet jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i te których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Przytoczony wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do otrzymanych odszkodowań lub zadośćuczynień mających naprawić szkody (majątkowe, niemajątkowe). Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji a jedną z nich jest aby otrzymane zostało odszkodowanie bądź zadośćuczynienie.

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Ze zwolnienia tego korzystają również tylko odszkodowania i zadośćuczynienia.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania, tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle. Niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona przez Szpital, ostatnio na podstawie umowy o pracę zawartej 3 października 2011 r. na czas określony, do dnia 30 września 2013 r. Umowa ta została zmieniona aneksem nr 2, podpisanym 1 lutego 2013 r., zgodnie z którym Wnioskodawczyni była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy zawartej na czas określony, do dnia 30 września 2015 r. W dniu 17 czerwca 2013 r., na podstawie porozumienia zawartego 3 czerwca 2013 r. w pomiędzy Szpitalem a E. Sp. z o.o., doszło do przejęcia pracowników dotychczas zatrudnionych przez Szpital na rzecz E. Sp. z o.o., w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy. Treścią przedmiotowego porozumienia było m.in. zapewnienie wszystkim przejmowanym pracownikom ogółu praw i obowiązków wynikających z treści umów o pracę, regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązujących u Przekazującego (tj. Szpitala). E. Sp. z o.o. zobowiązała się również, że żadnemu z przejmowanych pracowników nie wypowie umowy o pracę ani też warunków pracy i płacy przez okres 36 miesięcy. Na zabezpieczenie niniejszego postanowienia, Szpital i E. Sp. z o.o. postanowiły, że każdemu z pracowników, w stosunku do którego doszło do sprzecznego z porozumieniem wypowiedzenia umowy o pracę lub wypowiedzenia warunków pracy i płacy, E. Sp. z o.o. zapłaci odprawę lub dodatek, których wysokość została szczegółowo określona w tym porozumieniu.

Gwarancja zatrudnienia nie obejmowała określonych grup pracowników (Wnioskodawczyni nie należała do tej grupy).

W dniu 16 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni otrzymała od E. Sp. z o.o. pisemne wypowiedzenie umowy o pracę zawartej 3 października 2011 r. Stosunek pracy został rozwiązany po upływie 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. E. Sp. z o.o. zakwestionował prawo Wnioskodawczyni do wypłaty odprawy, uznając, że jest z tego tytułu zobowiązany nie wobec niej, a Szpitala. Po uprzednim wezwaniu pismem z 13 maja 2014 r. do uiszczenia dobrowolnej zapłaty należności, pismem z 18 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni skierowała wobec E. Sp. z o.o. pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym.

Wyrokiem z 20 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 64.090,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 6 maja 2014 r. do dnia zapłaty. Sąd podkreślił, że Wnioskodawczyni nie należała do grupy pracowników, wobec których nie znajdowały zastosowania zapisy dotyczące gwarancji zatrudnienia. Sąd wskazał, że Wnioskodawczyni przysługuje świadczenie nazwane w treści porozumienia „odprawą” za cały okres następujący po rozwiązaniu z Wnioskodawczynią umowy o pracę, aż do dnia 30 września 2015 r., gdyż to do tego dnia miała być ona zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony.

E. Sp. z o.o. od wypłaconej sumy pieniężnej (zasądzonej wyrokiem z 20 grudnia 2016 r.) obliczyła, pobrała i odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Z powyższego stanu faktycznego wynika zatem, że wypłacone świadczenie po zapadłym wyroku sądowym dotyczyło wypłaty tego roszczenia, które przysługiwało Wnioskodawczyni na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy poprzednim pracodawcą, tj. Szpitalem, a obecnym pracodawcą – E. Sp. z o.o. Treść wniosku nie wskazuje, ażeby świadczenie to stanowiło zasądzone przez Sąd odszkodowanie czy zadośćuczynienie.

Odprawa jest świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy. Odprawa nie może więc zostać uznana za odszkodowanie czy zadośćuczynienie. Istoty odprawy nie należy zatem doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie ma dorozumiany charakter odszkodowania (rekompensaty), czyli jest zadośćuczynieniem pracownikowi straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ponadto, ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), lit. b) i lit. c) ww. normy prawnej. Taki zapis ma na celu podkreślenie, że odpraw czy innych świadczeń nie należy utożsamiać z odszkodowaniem (co często mylnie jest czynione), jako że te kategorie świadczeń występują często obok siebie. Bezdyskusyjnym jednak jest, że nie są to świadczenia o takim samym charakterze.

Należy zaznaczyć, że przytoczone wyżej przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawężają zwolnienie z opodatkowania do otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia.

W rezultacie stwierdzić należy, że wypłacona pracownikowi Wnioskodawcy kwota odprawy nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ani 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłacone Wnioskodawczyni świadczenie w postaci odprawy, jako związane ze stosunkiem pracy, należy więc zakwalifikować do przychodu określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodu ze stosunku pracy. Odprawa stanowi zatem przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w roku podatkowym według skali podatkowej. Oznacza to, że pracodawca postąpił prawidłowo pobierając zaliczkę na podatek w związku z wypłatą odprawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem tylko Wnioskodawca może czerpać z wydanej interpretacji ochronę prawną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.