Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.78.2017.1.AJ
z 25 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 6 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 21 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej opłaty za przyłączenie do sieci gazowej poniesionej w 2015 r. (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 kwietnia 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.7.2017.1.AJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 kwietnia 2017 r. (data doręczenia 14 kwietnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym w dniu 21 kwietnia 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 19 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od dnia wypadku tj. od 18 września 1997 r., w wyniku którego doszło do uszkodzenia rdzenia kręgowego jest osobą niepełnosprawną, poruszającą się wyłącznie przy pomocy wózka inwalidzkiego. Wnioskodawca jest rencistą. Posiada orzeczenie o niepełnosprawności (do celów rentowych) wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA w …, zaliczające Wnioskodawcę do pierwszej grupy inwalidzkiej z adnotacją - niezdolny do samodzielnej egzystencji. Opis schorzenia: Porażenie wiotkie kończyn dolnych z zaburzeniami zwieraczy odbytu i pęcherza moczowego w następstwie kompresyjnego złamania trzonu kręgu Th12 z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Orzeczenie wydano na stałe w dniu 7 września 1998 r. Wnioskodawca posiada także orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności we … wydane na stałe w dniu 17 września 2003 r. (do celów pozarentowych). Na podstawie tego orzeczenia, zaliczono Wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności (05-R, 10-N). W orzeczeniu wskazano również na konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca wskazał, że zaburzenia krążenia w połączeniu ze zniesieniem czucia w części ciała objętej porażeniem powodują bardzo podwyższoną skłonność do powstawania odleżyn. Boryka się też z przewlekłymi nawracającymi stanami zapalnymi stawów kończyn górnych i kręgosłupa. Wnioskodawca wraz z żoną i synem mieszka w domu jednorodzinnym, jest to segment w zabudowie szeregowej. Z uwagi na brak możliwości utrzymania rodziny jedynie z przyznanej renty, żona Wnioskodawcy nie mogła zrezygnować z pracy. Dom jest ogrzewany przy pomocy pieca na paliwo stałe, który znajdował się w kotłowni w podpiwniczeniu domu. Podczas pobytu żony w pracy, a syna w szkole, Wnioskodawca przebywa w domu sam. W tym czasie musiał też obsługiwać piec. Było to dla Niego bardzo uciążliwe, musiał 2-3 razy dziennie wyjechać na zewnątrz, często odgarnąć śnieg, aby dostać się do kotłowni i rozpalić w piecu. Wnioskodawca korzysta z podjazdu dla osób niepełnosprawnych o łącznej długości około 50 metrów. W godzinach wieczornych prace te wykonywała żona Wnioskodawcy, a w ostatnich latach Jego dorastający syn. Gdy Wnioskodawca był chory lub nie był w stanie odrzucić dużych ilości śniegu pomagali znajomi. Z czasem Jego stan zdrowia jeszcze bardziej się pogorszył. Częste przeziębienia związane ze zmianami temperatury w domu i koniecznością wychodzenia, nawracające stany zapalne stawów, a niekiedy pojawianie się odleżyn bardzo ograniczyły możliwości funkcjonowania Wnioskodawcy. Z chwilą, gdy w mieście zaczęto budowę sieci gazowej Wnioskodawca wraz z żoną zdecydowali, że pomimo wyższych kosztów zaczną dom ogrzewać gazem zwłaszcza, że syn Wnioskodawcy będący obecnie w klasie maturalnej chce pójść na studia i nie będzie mógł na co dzień pomagać.

Nieszczęśliwie dla Wnioskodawcy złożyło się tak, że czas realizacji tej inwestycji przypadł na przełom lat 2015 i 2016. Część wydatków na tę inwestycję poniesionych w 2015 r., tj.: kwoty 2 158 zł 28 gr, która została poniesiona ze środków własnych i nie była dofinansowana, odliczona ani też zwrócona w innej formie, Wnioskodawca nie mógł odliczyć ponieważ wg informacji telefonicznej uzyskanej w miejscowym Urzędzie Skarbowym samo wykonanie przyłącza gazowego nie daje podstaw do odliczenia od dochodu. Natomiast z uwagi na to, że były to wydatki poniesione w 2015 r., Wnioskodawca nie będzie mógł odliczyć ich również w rozliczeniu za rok 2016. Wiosną 2016 r. inwestycja ta została dokończona. Wydatek na ten cel w 2016 r. wyniósł 6 150 zł i również został w całości pokryty ze środków własnych Wnioskodawcy i nie został w żaden sposób dofinansowany, odliczony bądź zwrócony w innej formie.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca dodał, że:

1. nieruchomość, w której wykonano instalację ogrzewania gazowego stanowi Jego własność, co potwierdza akt notarialny oraz odpis z księgi wieczystej, jest On jedynym właścicielem tej nieruchomości;
   
2. wydatki poniesione na wykonanie całości instalacji ogrzewania gazowego w całości zostały pokryte ze środków własnych Wnioskodawcy. Nie zostały też w części ani w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie były też odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku;
   
3. niepełnosprawność i stan zdrowia Wnioskodawcy wymusiły zastosowanie takiego rodzaju ogrzewania lokalu mieszkalnego, które nie wymaga codziennej, uciążliwej obsługi. Wymogi te spełnia ogrzewanie gazowe, które na chwilę obecną (biorąc pod uwagę możliwości, koszty inwestycji i koszty eksploatacji), jest zarazem najtańszym rozwiązaniem, które zaspokaja w tym zakresie potrzeby wynikające z niepełnosprawności Wnioskodawcy;
   

4. Wnioskodawca posiada wystawione dokumenty (faktury) potwierdzające poniesione wydatki, tj.:
   1. fakturę nr 604/F/OP1/18/11/15, z dnia 19 listopada 2015 r.,
      • data sprzedaży: 17 listopada 2015 r.,
        
      • sprzedawca: … Sp. z o.o., …,
        
      • wystawca: … Sp. z o.o. Oddział w …, Rejon …,
        
      • nabywca: …,
        
      • tytułem: opłata za przyłącze do sieci gazowej - umowa przyłączeniowa nr …., na kwotę 2 158 zł 28 gr, która została zapłacona w dniu 30 listopada 2015 r.,
   2. fakturę nr FV/14/16, z dnia 31 marca 2016 r.,
      • sprzedawca: …,
        
      • nabywca: …,
        
      • tytułem: wykonanie zewnętrznej i wewnętrznej instalacji gazowej wraz z podłączeniem pieca gazowego w m. …, na dz. 1630/13,
        
      • na kwotę: 6 150 zł, która została zapłacona w dniu 31 marca 2016 r.
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może wydatek poniesiony w 2016 r. w kwocie 6 150 zł odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2016 r. ?
2. Czy wydatek (opłata za przyłączenie do sieci gazowej) dotyczący faktury wystawionej w dniu 19 listopada 2015 r., na kwotę 2 158 zł 28 gr, będący częścią tej samej inwestycji, może być odliczony od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2016 r. ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2, natomiast w zakresie pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w drodze wyjątku można również ten wydatek uznać jako spełniający zapisy powyższej ustawy i zakwalifikować do odliczenia od dochodu w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2016 r. O ile samo wykonanie przyłącza nie wypełniało wg pracownika Urzędu Skarbowego we … przesłanek do odliczenia tego wydatku od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, to przecież jest to ta sama inwestycja, która w całości spełnia intencje ustawodawcy, a faktura za przyłączenie została wystawiona w końcówce roku.

Wnioskodawca nadmienia, że dla Niego ta inwestycja nie miała na celu zwiększenia wartości nieruchomości. Nie była też podyktowana poprawą komfortu. Była przede wszystkim konieczna ze względów zdrowotnych oraz pod kątem w miarę normalnego funkcjonowania w godziwych warunkach bez wahań temperatury w domu oraz bez konieczności wykonywania czynności, które w zasadzie od dnia wypadku przekraczały możliwości Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa, że wydatek powinien być zakwalifikowany do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, powołując się tym samym na wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 696/96.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2015 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydane na stałe w dniu 17 września 2003 r. Z orzeczenia wynika, że Wnioskodawca posiada znaczny stopień niepełnosprawności (05-R, 10-N). W orzeczeniu wskazano również na konieczność stałej długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby. Wnioskodawca mieszka z żoną i synem w domu jednorodzinnym – segment w zabudowie szeregowej, który jest Jego własnością. Dom ogrzewany był przy pomocy pieca na paliwo stałe.

W zawiązku z coraz bardziej pogarszającym się stanem zdrowia Wnioskodawcy, wymieniono tradycyjny piec, na ogrzewanie gazowe. Wnioskodawca poniósł wydatek na opłatę za przyłącze do sieci gazowej na podstawie faktury zapłaconej w dniu 17 listopada 2015 r.

Adaptacja domu i jego wyposażenia była dla Wnioskodawcy ogromnym ułatwieniem czynności życiowych. Decyzja wymiany systemu ogrzewania była związana z niepełnosprawnością i konieczna, by móc funkcjonować w domu oraz wykonywać podstawowe czynności życiowe.

Wydatki te nie były sfinansowane ani dofinansowywane z żadnych innych środków, ani też zwrócone (odliczone) w jakiejkolwiek formie. Faktury dokumentujące te wydatki zostały wystawione imiennie na Wnioskodawcę.

Rozpatrując, czy wydatek poniesiony za przyłączenie do sieci gazowej w zw. ze zmianą sposobu ogrzewania mieści się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego – to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej. Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11).

Zatem, dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma – dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

W podobnej sprawie wypowiedział się również NSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 696/96, w którym stwierdził, że dokonanie adaptacji mieszkania do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma – dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne – znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu. Za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wydatek związany z zastąpieniem ogrzewania piecowego ogrzewaniem centralnym gazowym jest wydatkiem poniesionym na modernizację mieszkania, czyli na jego unowocześnienie, przy czym między pojęciem modernizacji a pojęciem adaptacji lub wyposażenia mieszkania nie można stawiać znaku równości. Nie oznacza to jednak wcale, że unowocześnienie (modernizacja) mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania nie może być równoznaczne z przystosowaniem (adaptacją) tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcje czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Coś, co dla podatnika pełnosprawnego stanowi tylko unowocześnienie jego mieszkania, dla podatnika niepełnosprawnego może stanowić przystosowanie tego mieszkania lub jego wyposażenie podyktowane jego potrzebami jako osoby niepełnosprawnej. O tym zatem, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia (np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego) stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika (lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu) wynikające z jego niepełnosprawności. Ocena zatem, czy dany wydatek „mieszkaniowy” jest podyktowany tylko potrzebą remontu mieszkania (zachowania jego dotychczasowej substancji) lub jego modernizacją (unowocześnieniem) czy też potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian dokonanych w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane. Analogiczny pogląd wyraził również WSA w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 547/11.

Jednocześnie należy wskazać, że wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, nie muszą mieć indywidualnego charakteru.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.

Reasumując, opłata poniesiona w 2015 r. przez Wnioskodawcę za przyłączenie do sieci gazowej, będącą jednym z elementów inwestycji dotyczącej instalacji ogrzewania gazowego, stanowi wydatek na przystosowanie budynku mieszkalnego, odpowiadający potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy. Zatem, ww. wydatek, można uznać za wydatek poniesiony na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, który podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, tutejszy Organ zauważa, że wydatki poniesione w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają odliczeniu od dochodu w roku podatkowym, w którym zostały faktycznie poniesione. Wobec powyższego wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w 2015 r. na opłatę za przyłączenie do sieci gazowej podlega odliczeniu od osiągniętego dochodu w zeznaniu rocznym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2015, a nie jak twierdzi Wnioskodawca w zeznaniu podatkowym za 2016 r.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do § 2 tego artykułu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatek poniesiony w 2015 r. na opłatę za przyłączenie do sieci gazowej podlega odliczeniu od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2016 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie dzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.